Wereldfietsen als statussymbool

[Bel]

Ik overdrijf uiteraard, maar volgens mij heb ik wel een pijnpuntje te pakken. En wellicht is snobs niet helemaal het goede woord. Betweters is misschien een betere.

Dat is grappig. Stel dat we het nu niet met je eens zijn, dan kun je zeggen "Zie nou wel, betweters!"

Ha ha, wilde bijna zeggen: dus je bent het met me eens . Een andere mening maakt iemand natuurlijk geen betweter.

[Senior2]

“Een andere mening maakt iemand natuurlijk geen betweter”. Er zijn er genoeg op dit forum die daar duidelijk anders over denken!

[Leon]

Mijn vraag was enigszins retorisch bedoeld, want hier in Nederland krioelt het van de snobs in de wereldfiets-wereld. Kan me goed voorstellen dat dat in België minder is. Belgen hebben meer humor/zelfspot, nemen zichzelf niet te serieus. In Duitsland valt het ook wel mee, maar kom je dan weer in Nederland dan is het werkelijk 'Zum Kotzen'.

Toch heb ik ergens het gevoel dat je je in Nederland het meeste thuisvoelt.

[Erik v S]

Ik heb wereldfietsen nog nooit als statussymbool ervaren.

Maar da’s misschien omdat ik niet in de "hoogste" categorie val: de fietsers die huis en haard verkopen, hun baan opzeggen, wachten tot de kat dood is, hun familie voor lange tijd gedag zeggen en dan vertrekken. Voor jaren.
Een ex-collega van me is onderweg en ik vind het ontzettend jammer dat ik nooit met haar over zulke plannen heb gesproken toen ze nog gewoon elke dag langs mijn bureau liep.
Status? Ja! In mijn ogen wel. Ik kan er stikjaloers van worden, maar ik droom van zulke tochten, en alleen al van die dromen en de verhalen kan ik enorm genieten.

De fiets is vaak wel een statussymbool.
Ik heb het al vaker genoemd, maar dit forum is een magneet voor (e-)zwetsfietsers. Ik ben één van die bezitters van de beruchte matzwarte Santos Travelmaster. Ik werk in het Gooi, en ik zie de Travelmaster als de Porsche Cayenne onder de fietsen. Duur, All terrain, groot laadvermogen, je kan er de hele wereld mee rond. Maar je kan er ook boodschappen mee doen, overal parkeren en vooral veel over ouwehoeren. En driekwart van de (e-)zwetsfietsen wordt om die reden gekocht. Maar om het in juiste proporties te zien: voor het bedrag van vier velgen van een Cayenne, kan je een overcomplete mooie fiets kopen (en als je geen auto hebt, kan je elke fiets betalen).
Mijn tienjarige fiets staat regelmatig tussen andere santossen, idworxen en koga’s, maar de mijne is op IJsland, in Kirgizië en Patagonië geweest en hij zit vol modder en stof.
Trots op!
Noem het maar status, als je wilt.

Een reis is ook een statussymbool.
Ik vlieg (ja, sorry. Als ik de volgende keer een half jaar vrij heb, fiets ik liever) naar Patagonië of de Kaukasus in de hoop een onvergetelijke ervaring mee te maken. Of ik stap in de trein naar de Pyreneeën.
Maar bij terugkomst wachten vrienden, familie en collega’s op mijn verhalen, foto’s, filmpjes en een website. Ik moet ze dan vaak teleurstellen: verhalen heb ik zeker, foto’s ook nog wel, de rest niet. De interesse is dan vaak na een maand geluwd. Tot zover de aandacht en de status. Maar ik geniet na.

In het zuiden van en buiten Europa heb ik toch vooral meegemaakt dat je (uitgezonderd de outdoor brandpunten) aangestaard wordt als meelijwekkend persoon die het zich niet kan veroorloven om in een 4wd huurauto voort te bewegen. Hoe duur je fiets of ticket ook was.
En dat vind ik lekker relativerend.

[Bel]

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik een beetje zit te stangen. Een kern van waarheid zit er echter wel in....het betweterigheids-gehalte onder (sommige) wereldfietsers is, op basis van mijn bevinding, nogal hoog/kan nogal hoog zijn. Zelfs bij een bekende winkelier in het wereldje (ik noem nu even geen namen) heb ik me weleens als een leerling weggezet gevoeld. Jammer.

[mighty theo]

Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

@Kees, Het was kennelijk een goede vraag want we zijn er allemaal nog steeds mee bezig.

Voor mij was het vroeger voornamelijk nieuwsgierigheid en een drive om nieuwe dingen te zien. Ik kreeg van van een vriend (die destijds in een hele vette Mercedes 190 reed) een aanbod om te werken voor een internationale organisatie die overal in de wereld complexe technische machines installeerde. Dat wilde ik natuurlijk ook en na solliciteren werd ik zowaar aangenomen (kreeg natuurlijk een Audi i.p.v. een Mercedes). En 3 dagen later zat ik al in Slovenië en daarna in Servië. Vervolgens door naar Afrika...

Er kwam eigenlijk geen helemaal geen vakantiefiets aan te pas. Ofwel, gewoon doen en vervolgens beland je in een langspeelplaat van diverse landen, culturen en ervaringen. Tijdens de vrije weekenden vooral op verkenning van de streek en de bezienswaardigheden. Na 10 jaar en 200+ reizen later was ik er helemaal klaar mee.

Maar, het heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat het reisvirus is gebleven waarbij het accent van werken langzaam maar zeker op het maken van mooie wandelvakanties in prachtige oorden kwam te liggen. Maar ook het latere werk vroeg om lange periodes in USA, Canada en China. Een persoonlijk hoogtepunt was toch wel een periode als vrijwilliger in de Filipijnen voor kansarme kinderen. Het wandelen stond op dat moment duidelijker wat hoger dan fietsen (Nepal Annapurna, Vulkaan beklimmingen etc.).

De zakelijke carrière is gebleven maar dat is gewoon een eigen beslissing geweest. Een drukke baan geeft naast de nadelen wel financiële ruimte. Het geeft eenvoudiger toegang tot het bezoeken van de plaatsen of het boeken van speciale reizen die ik graag wil doen. Dat neemt niet weg dat ik de vrije geesten onder ons nog steeds benijd met een illusie dat ik dat ook ooit nog eens ga inhalen.

In de afgelopen paar jaren ben ik op advies meer gaan zwemmen en fietsen, Na een aantal jaren mountainbiken ben ik ook de wandelvakanties gaan inwisselen voor fietsvakanties. En als je dat een beetje serieus doet, dan beland je toch automatisch bij de wereldfietser vereniging. Veel enthousiaste forumleden en het was ontzettend leuk om samen op een camping te genieten van de diversiteit van verhalen, het uitwisselen van ervaringen, gezamenlijk kamperen en natuurlijk samen koken.

Dus mijn persoonlijke conclusie is dat reismotieven voornamelijk worden bepaald door externe factoren (het komt toevallig op jouw pad) in combinatie met de eigen interne wens om te reizen. De fiets is voor mij kennelijk meer een middel dan een doel. 2e conclusie is is dat de wereld te groot is en daarmee zijn we dus geen van allen wereldreiziger ook al zouden we het nog zo graag willen... Maar we mogen het natuurlijk wel proberen

[joukon]

Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

@Kees, Het was kennelijk een goede vraag want we zijn er allemaal nog steeds mee bezig.

3 keer zelfde bericht met tussenpozen? Aan het spammen?

[mighty theo]

Nee hoor, ik had per ongeluk de berichten iedere keer met een quote verwijzing (i.p.v. edit) gewijzigd. Helaas kun je dat dan zelf niet verwijderen en moet de moderator worden geïnformeerd. Daar gaat mijn levensverhaal

[javb2812]

3 keer posten levert vast een bepaalde status op.

Maar zonder gekheid, wel vaker wil een forumlid iets aan de net geschreven tekst verbeteren, en dan druk je per ongeluk op de citeerknop in plaats van de wijzigknop. Dan zie je je bericht in citaatvorm nog een keer verschijnen, en de meesten van ons wissen het "citaat" dan weer en moeten dan een punt of "dubbel" of zo iets neerzetten, omdat gehele berichten niet verwijderd kunnen worden. Kan dat niet anders?

Hans

[Polling]

Mighty Theo:
Dus mijn persoonlijke conclusie is dat reismotieven voornamelijk worden bepaald door externe factoren (het komt toevallig op jouw pad) in combinatie met de eigen interne wens om te reizen. De fiets is voor mij kennelijk meer een middel dan een doel.

Dat staat dan diametraal tegenover mijn ideeen... het fietsen is het doel en de vakantie, vnauit de achtertuin op pad. Dan kom je niet overal, maar het is overal mooi.

[Leon]

... werken voor een internationale organisatie die overal in de wereld ... Na 10 jaar en 200+ reizen ...
... 2e conclusie is is dat de wereld te groot is en daarmee zijn we dus geen van allen wereldreiziger ook al zouden we het nog zo graag willen... Maar we mogen het natuurlijk wel proberen

Sorry dat ik je boeinde stuk zo opknip. Waar ik nieuwsgierig naar ben is hoe je concludeert dat de wereld te groot is na 200+ reizen. Ik zou het omgekeerde hebben; waarschijnlijk zou ik na 20 (wereld)reizen de sleur al gevoeld hebben.
Voor de duidelijkheid: het is maar gelukkig dat iedereen er persoonlijk anders over denkt. Het zou een saaie boel worden als iedereen hetzelfde dacht.

[janenliseth]

Wil de echte WERELDFIETSER opstaan ?

2. Belangrijkste activiteiten
1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

[Leon]

1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

Dat staat inderdaad in het hh reglement.
Ik ben er niet blij mee officieel te lezen dat ik kennelijk nooit tot de echt doelgroep heb behoord.

[fud0]

Wil de echte WERELDFIETSER opstaan ?

2. Belangrijkste activiteiten
1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

en/of daar enorm in geïnteresseerd zijn om hopelijk nog eens zelf te doen of ideëen op te doen. Eigenlijk ben ik het daar wel mee eens, maar ik vind een lange tocht in Europa daar ook wel bijhoren, omdat dat vaak een oefening of voorbode kan zijn om ook verder in de wereld nog eens te gaan fietsen en je dezelfde omstandigheden tegen kunt komen, hetzij misschien in meer extremen nog.
Maar idd. als je veel in Europa fietst, is er de Europafietsers.
Toch is het voor iedereen fijn, ongeacht je bedoelingen om hier te komen, om ideëen op te doen of alleen al praktisch, omdat je meestal toch zit met een basisuitrusting die meestal geldt voor iedere tocht, of die nou 2 dagen duurt of 5 maanden.

[rooss]

1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

Dat staat inderdaad in het hh reglement.
Ik ben er niet blij mee officieel te lezen dat ik kennelijk nooit tot de echt doelgroep heb behoord.

De statuten:

Artikel 2 Definitie, doelen en middelen
1.
Wereldfietsers zijn reizigers die de wereld per fiets willen ontdekken en
verkennen
...

Hieruit concludeer ik dat alleen de "wil" al genoeg is om tot de groep te mogen behoren en deze felbegeerde status te mogen aannemen.

[keesswart]

De afgelopen weken heb ik ook enkele weblogs gelezen van blogsters die proberen af te kicken van hun vliegverslaving. Een enkeling heeft nu zelfs het vakantiefietsen ontdekt en is al met haar gezin naar Rome en Praag gefietst. Binnenkort meer over deze blogsters.

Het heeft even geduurd, maar hier zijn dan de beloofde blogsters. Een van hen is aardwetenschapper en klimaatonderzoekster Linda van Roij (zie hier), die zichzelf beschouwd als reisverslaafd en besloot om een jaar niet te vliegen. Ook in haar vriendengroep tiert de vliegverslaving welig. “Twee keer per jaar naar een ander continent is bij ons niet gek. Daarom gaan gesprekken al snel over je vorige en volgende reis. We maken elkaar gek met onze reisverhalen: tof, dat wil ik ook! Zo vullen we elkaars wensenlijstje de hele tijd aan.
Kletsen over verre reizen is eindeloos veel populairder dan beginnen over de gevolgen van ons vlieggedrag. Hier heb ik zelf enorm aan bijgedragen, maar dat wil ik nu proberen om te draaien. Dat zal niet altijd even leuk of makkelijk zijn, maar ik kan er voorzichtig een beetje mee beginnen. De eerste mensen in mijn omgeving die tenminste bewust aan het worden zijn en actief wat vluchten proberen te vermijden, hebben zich al aangediend.”

Ook blogster Leonie Hosselet schrijft over dit thema (zie hier):
"Mijn hele generatie, of in elk geval mijn hele bubbel van hoogopgeleide jonge mensen, lijkt vliegverslaafd.
Overdreven? Niet als ik kijk naar wat ik wekelijks om me heen hoor (en zelf zeg):
…ik heb die zon nu écht even nodig…
…24 uur verleppen in de bus naar Barcelona?! Dacht het niet…
…van andere culturen leren kennen word ik serieus een fijner mens…
…het moet echt een toffe vakantie worden, dan gaan we toch niet fietsen in Drenthe?…
…ik móet een paar keer per jaar Nederland even uit, anders word ik gek…
…mijn beste vriendin trouwt op Mallorca, ik kan het niet maken om niet te komen…
…ik heb de laatste tijd zo hard gewerkt, dit heb ik echt verdiend…
En, misschien wel de meest gebruikte:
…ik had er gewoon even zin in!"

Verder schrijft ze: "Ik heb me de afgelopen weken continu gebogen over de effecten van mijn gedrag, heb met veel mensen van gedachten gewisseld over de impact van vliegen. Daardoor ben ik anders naar mijn eigen motivatie gaan kijken. Vóór deze zoektocht wilde ik naar Japan omdat het kan: ik kan het betalen, ik kan een maandje vrijmaken om daar rond te reizen. En dat is leuk. Maar is ‘het kan’ en ‘het is leuk’ voldoende reden om het te doen, terwijl ik weet wat de impact is?"

In haar zoektocht naar alternatieven voor het vliegen noemt Leonie de auto en de slaaptrein. Tussen haakjes noemt ze ook even de fiets en verschijnt opeens de naam van een wereldfietser: "Het állerbeste, zoals lezer, niet-vlieger en ligfietsblogger Walter Hoogerbeets me mailde, is natuurlijk per fiets reizen. Dat lijkt met oprecht fantastisch –ooit. Als ik de kuiten ervoor heb en bergopwaarts niet meer hijg als een astmatische panda."

Weer een andere blogster, industrieel ontwerpster Babette Porcelijn, heeft een goed leesbaar, visueel aantrekkelijk maar ook confronterend boek, ‘De Verborgen Impact’, geschreven (zie hier), waarin ze laat zien welke dingen in ons dagelijks leven de grootste invloed hebben op het milieu. De grootste impact hebben de spullen die we aanschaffen, op de voet gevolgd door het vlees dat we eten.
Inmiddels heeft ze ook het vakantiefietsen ontdekt. Onder het kopje ‘Mijn Droomvakantie’ schrijft ze: "Wij fietsen voor de lol. Ja echt. We hebben net 1000 kilometer gefietst naar Praag met onze kinderen. Niet eens omdat we niet vliegen, want toen we begonnen met fietsen vlogen we nog. Vier jaar geleden was dat, toen zijn we van Amsterdam naar Rome gefietst.
Waarom wij fietsen? Het heeft een aantal voordelen, sommige zijn wat meer persoonlijk (of typisch voor vrouwen).
Als je fietst heb je geen reistijd. Want de reis ís de vakantie, de weg is de herberg. Je bent helemaal vrij met je tentje en je eigen keuken.
Onderweg gebeurt er zo weinig dat je ervan ontspant. En er gebeurt ook zovéél dat het een avontuur is. Geen dag is hetzelfde terwijl je wel steeds hetzelfde doet. Het landschap verandert, de taal, het eten, het weer en zelfs het wegdek verandert. En je ontmoet veel mensen.
Je ziet, ruikt en hoort onderweg alles veel beter. Je ervaart het landschap om je heen, je wordt er een onderdeel van. Europa is mooi. Ik heb soms onwillekeurig medelijden met mensen die in de auto voorbij scheuren. Ze missen de hele point, denk ik dan.
Je moet een berg over. En dat heel vaak. Maar je mag hem ook weer af als beloning voor je inspanning. Stiekem ben ik wel blij met de benen die me dat oplevert.
Een ander heimelijk genoegen voor mij is de eetlust. Het is een soort eet-paradijs. Het hele jaar let ik op wat ik eet (ik hoef maar naar een koekje te kíjken of het zit er al aan). Maar tijdens het fietsen kan ik éten! Ik eet als een hongerige tiener. Snoep, friet, ijs. Ook veel brood en goed avondeten natuurlijk. Regelmatig tussendoortjes heb je gewoon nodig, anders krijg je hongerklop. Tja, dan moet je wel.
De fietsvakantie is een slaapkuur voor me. We gaan vroeg slapen als de zon onder gaat, en we worden pas wakker als we daar zin in hebben. Heel relaxt.
Het mooiste van alles is dat ik op de fiets zo dicht bij mijn kinderen ben. We kletsen en zingen de hele weg, heel gezellig en dierbaar.
Wij willen nog een keer een superreis naar Azië en Amerika maken als de kinderen groter zijn, en dan gaan we wel vliegen. Dan doen we het meteen goed. Dat wordt een mooie tocht van een paar maanden. Intussen crossen wij lekker door Europa en genieten daar enorm van."

Voor de meesten van ons is dit niets nieuws. Maar het kan nooit kwaad om er door iemand van buiten het ‘wereldfietserwereldje’ weer eens aan herinnerd te worden, wat de essentie van fietsreizen is. Dat je helemaal geen lange vliegreizen hoeft te maken om op een avontuurlijke manier de wereld te ontdekken.

[Polling]

Wil de echte WERELDFIETSER opstaan ?

2. Belangrijkste activiteiten
1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

.
Maar idd. als je veel in Europa fietst, is er de Europafietsers.
.

Maar daar kan je dan weer geen lid van worden (wel donateur, dat ben ik dan ook)

[Gee]

Een wandeltocht naar Santiago de Compostela wordt beschreven als "episch"; een fietstocht door Marokko als "avontuurlijk", en een comfortabele camperreis naar de Noordkaap als een "expeditie". Als we allemaal bijzondere, unieke, epische, avontuurlijke reizen maken zijn ze ook allemaal even gewoontjes.

"Een geheel verzorgde reis" is dan ook geen contradictie, maar een inflatoir gebruik van het woord.

Op de Far Oer eilanden (op weg naar IJsland) zag ik onder een brug het volgende stukje graffiti

[keesswart]

Wil de echte WERELDFIETSER opstaan ?

2. Belangrijkste activiteiten
1. De vereniging richt zich in het bijzonder op fietsreizigers die
maandenlang zelfstandig onderweg zijn.

.
Maar idd. als je veel in Europa fietst, is er de Europafietsers.
.

Maar daar kan je dan weer geen lid van worden (wel donateur, dat ben ik dan ook)

Tja, de Europafietsers. Hoe zou het daarmee gaan? Van 2005 tot 2009 ben ik co-auteur geweest voor een van hun fietsgidsen en voor een andere gids heb ik in 2007 nog heel wat foto’s gemaakt. Toen had deze club nog een andere naam: de Fietskaart Informatie Stichting (FIS).

Door van naam te veranderen en een deal over een combilidmaatschap met de Wereldfietser te sluiten, hebben de Europafietsers er heel wat donateurs bijgekregen. Toch is het een ander soort club dan de Wereldfietser. De kern ervan bestaat uit makers en proeffietsers van fietsroutes en fietsgidsen.

Zelf heb ik destijds samengewerkt met twee andere auteurs: een manager bij een groot bedrijf en een kroegbaas. Dus ik had kunnen vermoeden dat de een graag vergaderde en delegeerde, maar ook de baas wilde zijn, en dat de ander van borrelpraat hield. Beide heren waren toen rond de 60, terwijl ik nog geen 50 was. Ik mocht fotoredacteur zijn en een deel van de tekst aanleveren, maar kreeg steeds meer het gevoel dat ik altijd het jongste aapje op de rots zou blijven. Ook was ik niet onder de indruk van de professionaliteit van de uitgevers/vormgevers.

Hoewel ik het de eerste jaren het met mijn collega-auteurs nog wel gezellig vond, viel het mij wel op dat er bij de FIS veel oude mannen met grote ego’s en gepeperde meningen rondliepen, die het elkaar niet makkelijk maakten. Vrouwen zag je er amper of waren partners van die mannen. Er werd veel gemopperd op auteurs en bestuursleden, maar het was lastig om erachter te komen wat er precies aan de hand was, want er was geen forum of ledenvergadering. Dat hoefde ook niet, omdat de FIS geen vereniging was maar een stichting.

Na drie jaar verscheen er een tweede druk van onze gids. Dat zagen we als een mooie kans om die gids grondig te verbeteren. Alleen konden we het steeds minder eens worden over hoe een goede gids er uit zou moeten zien.
Op een gegeven moment heb ik beschreven hoe ik het co-auteurschap heb ervaren, door een portret van de teamleider op papier te zetten. Ik meen me te herinneren dat ik dit uiteindelijk aan niemand heb laten lezen, omdat ik besefte dat de sfeer er toch niet beter door zou worden. Nu ik het tien jaar later opnieuw lees, kan er wel om lachen. (Ik snap ook gelijk weer waarom ik geen carrière ben gaan maken, maar ben gaan fietsen, schrijven en fotograferen.)

De teamleider

Als persoon is de teamleider best sympathiek. Maar hij is ook dominant. En een echte control freak. Wie met hem wil samenwerken, moet accepteren dat hij de baas is. Ook als je op een bepaald terrein over duidelijk meer vakkennis beschikt dan hij, blijft hij de baas.
Adviezen zijn altijd welkom. Soms neemt de teamleider een voorstel over. Als hij het met een voorstel niet eens is, wil hij daar nog wel over discussiëren. Goed luisteren is echter niet zijn sterkste punt. Bij meningsverschillen heeft hij de neiging om zijn eigen standpunt net zolang te herhalen tot de ander het opgeeft.
In een gesprek is het lastig om de teamleider de baas te blijven: hij praat snel, het is niet altijd even duidelijk wat hij precies bedoelt en hij heeft genoeg charisma om iemand die wat minder assertief is, te overtroeven. Op papier zien zijn betogen er een stuk minder overtuigend uit.
Zolang je over minder kennis en ervaring beschikt dan de teamleider zelf, kun je veel van hem opsteken. Ook weet hij als voormalig bestuurslid alles over de organisatie, een club van oudere mannen met grote ego’s. En zolang je zijn gezag accepteert, krijg je van hem veel waardering voor al het werk dat je hem uit handen neemt.
Zodra je echter ergens meer verstand van hebt dan de teamleider zelf, gaat het knellen. Hoewel de teamleider niet te beroerd is om jouw professionaliteit te prijzen, blijft zijn manier van samenwerken onveranderd. Geef je tegengas, dan is een conflict moeilijk te vermijden. Accepteer je zijn werkwijze om de lieve vrede te bewaren, dan worden de keuzes die jij had willen maken door hem overruled, ook als je bij het maken van die keuzes bij voorbaat al meer rekening met zijn ideeën had gehouden dan je lief was; met als gevolg een geleidelijke opeenstapeling van irritaties vanwege zijn koppig vasthouden aan de eigen standpunten en blindheid voor andere visies.
Krijg je voor dit werk een salaris, dan besef je dat je in een doorsnee werksituatie verkeert. Het levert dan tenminste nog wat op als je je mening voor je houdt. Maar werk je als vrijwilliger, dan zijn er weinig redenen om je erg lang koest te houden…

Na een onvermijdelijke ruzie ben ik weggegaan bij de FIS. Vervolgens ben ik mijn eigen fietsgidsen gaan maken (de Frontlijnroute en de beide Kanaalroutes). Nu bij een andere stichting, ReCreatief Fietsen, die gerund werd door uitgever/vormgever Michaël Wannet. Met hem kon ik prima samenwerken. Michaël was geen extravert managerstype, maar wel een uitstekende vormgever en cartograaf. Hij had een nog grotere hekel aan vergaderen en ‘gedoe met mensen’ dan ik. Daarom had hij bewust gekozen voor een zo klein mogelijke organisatie zonder donateurs. (Michaël had ook aardig door waarop ik was afgeknapt bij de FIS, want hij kende een aantal FISsers nog uit de tijd dat hij actief was bij de Fietsersbond en uit de periode dat hij aan de Hanzefietsroute werkte.)
In de zes jaar dat Michaël en ik intensief samenwerkten, hebben we elkaar slechts eenmaal gesproken. Wel mailden we bijna dagelijks kaartjes, foto’s, stukken navigatietekst, trajectbeschrijvingen en nieuwtjes over mensen die wij kenden naar elkaar, net zolang tot er weer een gids af was. Helaas is Michaël in 2016 overleden (zie hier).

Bij de FIS/Europafietsers zou het me nooit zijn gelukt om drie gidsen uit te brengen. Ik had dan eerst moeten gaan lobbyen bij een Routecommissie, die groen licht moest geven voor het maken van nieuwe gidsen. Als ik die toestemming al had gekregen, dan hadden mijn gidsen aan allerlei regeltjes moeten voldoen. Ik had dan ook veel tijd en energie hebben moeten steken in ‘gedoe met mensen’, waar ik niet erg handig in ben.
Die tijd had ik dan niet kunnen besteden aan datgene waar ik wel goed in ben: het uitbroeden van een idee, het verkennen en aanpassen van een route, het verzamelen van interessante feitjes, het beschrijven van de trajecten en het maken van sfeerbeelden. (Zoals ik heb beschreven in dit topic.)

Bij de Europafietsers zou ik alleen een kladversie van een gids hebben kunnen maken, waarvan de vormgevers/uitgevers dan snel een boekje in elkaar hadden geflanst (wat natuurlijk handig is als je dat zelf niet kunt en als de vormgevers/uitgevers daar heel goed in zijn). Tenslotte had ik minstens de helft van de royalties af moeten staan aan de FIS/Europafietsers. (De uitgever van de FIS keerde destijds € 1,50 per verkocht boekje uit.)

De afgelopen tien jaar vernam ik niet veel meer van de Europafietsers. Af en toe hoorde ik nog wel wat van Clemens Sweerman, die Michaël ook goed kende. Helaas is Clemens vorig jaar overleden (zie hier). Als auteur was hij bijzonder productief, maar bij de Europafietsers had ook hij het vaak moeilijk. Clemens heeft zijn laatste gids ook niet meer bij de Europafietsers uit laten komen.

De Europafietsers stralen echter ook iets uit, wat ik bij de Wereldfietser een beetje mis. Dat je helemaal niet naar Verweggistan hoeft te vliegen om een prachtige, avontuurlijke fietsreis te maken. Wat dat betreft, vindt ik de Europafietsers nu vooruitstrevender dan veel Wereldfietsers, die toch wat in de twintigste eeuw zijn blijven hangen. En oude mannen met grote ego’s heb je bij de Wereldfietser natuurlijk ook (zie ook dit draadje) .

Zou er veel veranderd zijn? Zijn de oude mannen van weleer inmiddels vervangen door een wat jongere generatie? Zitten er nu misschien ook meer vrouwen en creatievelingen bij? Misschien kan iemand op dit forum een update geven over het reilen en zeilen bij de Europafietsers?

[HansvanderVeeke]

Kees,

Hoe het inmiddels intern bij de Europafietser werkt, weet ik niet. Ik heb me nooit in die kringen begeven. Ik kan er alleen vanaf de 'buitenkant', als donateur, naar kijken.

De indruk die ik van het donateursblad krijg is dat de gemiddelde leeftijd (nog steeds) vrij hoog is. Ik heb er ooit een artikel voor geschreven (reisverslag van een van jouw gidsen ) en dat ging eigenlijk zonder problemen. Ook doe ik elk jaar met de fotowedstrijd mee. Die communicatie is netjes, volledig en professioneel. Het valt me op dat daar de winnende foto vaak (kleine) kinderen bevat, dus er is wel degelijk een jonger publiek aanwezig.
Al met al ben ik niet ontevreden met mijn donateurschap. Ik maak regelmatig gebruik van hun site als ingang voor mijn fietsreizen. Er wordt ook doorverwezen naar andere sites, dus ook naar jouw reisgidsen.

Tenslotte moet ik toegeven dat ik, geografisch gezien, meer een Europa- dan een Wereldfietser ben. Zoals je aangeeft, kun je in Europa ook prachtige tochten maken. En dat zonder de milieubelasting van een vliegtuig.