wo 07 jan, 2009 15:14
Wel vangen, niet leveren. Fietsen in het Vliegtuig
Ze keek al een beetje moeilijk. Beetje zuchten, wegdraaiende ogen, net te nat voorhoofd en een blik die verraad dat ze dit werk al veel te lang doet maar te moe is om te verkassen. Vijf opgewonden Nederlandse vakantiegangers met een vluchtvertraging van 12 uur en verloren bagage die het probleem stante pede opgelost willen zien, brachten daar geen enkele verlichting in. Ik had wel een beetje met haar te doen maar dacht ook aan mijn eigen hachje omdat Lisette briesend van woede in mijn nek stond te hijgen klaar om de dame van de balie “lost lugage” verantwoordelijk te stellen voor het verlies van haar maatje, haar rijwiel. En kom niet aan de fiets van een wereldfietser want dat voelt om zijn minst aan als mishandeling.
In de Spaanse omgeving van Tenerife waar elke Engels sprekende Tenerifiaan net zo goed Spaans kan spreken omdat de uitspraak van het Engels nog erger is dan dat van de gemiddelde Nederlander, hoorden we van de zuchtende dame dat het allemaal door de Spaanse luchtvaartmaatschappij kwam en dat zij daar niets aan kon doen. Het feit dat zij bij diezelfde maatschappij werkt deed daar niets aan af. Onze fietsen waren weg en zij kon niet vertellen waar ze waren en of ze ooit nog terug kwamen. Een schadepost van zeven duizend euro deed haar ogenschijnlijk niets meer dan het geven van een telefoonnummer en een adres van de website van de Spaanse god van de hemel. Daar moesten we het mee doen.
Hotelletje in Santa Cruz genomen en gelijk de hoorn opgepakt. Voor het eerst een mobiele telefoon op fietsvakantie meegenomen en die lijkt nu goed van pas te komen. Via een ingewikkeld keuzemenu in een mengeling van Spaans en Engels wordt na een paar minuten de hoorn erop gegooid wat niet veranderd na 10 vruchteloze pogingen. De vaste krakende telefoonlijn bleek verder te komen waarbij de vangst een continue afspelend bandje bleek te zijn die aangaf dat Iberia 24 uur per dag, 7 dagen in de week met man en macht achter onze bagage aanzit. Dat klinkt goed. We stelden ons een mierennest van druk zoeken Iberia-mensen voor die er alles aan gaan doen om ons als klant tevreden te stellen. Een beetje meer menselijk contact zou wenselijk zijn maar helaas krijgen we het niet voor elkaar om per telefoon of email rechtstreeks iemand te spreken. Maar dat is logisch, men is ten slotte druk aan het zoeken.
‘Dan maar lopen?’, stelt Inge voor?
Vanuit het jeugdhotel in de bergen proberen we nog een aantal keren de trots van Spanje te bereiken waarbij we stuiten op een onverwoestbaar verzet van verbroken telefoonlijnen, in kringetjes draaiende telefoonbandjes en af en toe gegiechel op de achtergrond van druk zoekende Iberia mensen waarbij we een wat onzeker gevoel over dat laatste krijgen.
Maar op de derde dag, halverwege de klimtocht van een bergrug, krijg ik onverwachts een sms, in het Spaans, waarbij mij gevraagd wordt met spoed contact met ze op te nemen. Terug bellen naar het bewuste nummer kan niet en ik krijg geen informatie waar ik dan wel naar toe moet bellen. Hijgend en badend in het zweet klimmen we terug naar ons onderkomen en bellen vol hoop naar het eerst verkregen nummer waar we terecht komen in hetzelfde ritme. Keuzemenu, verbroken verbindingen en af en toe het bewuste bandje. Dat spel gaat 24 uur lang door. Af en toe een sms’je in het Spaans van Iberia om contact op te nemen en geen enkele mogelijkheid om contact met ze op te nemen. Ook een taxi op en neer naar het vliegveld biedt geen enkel soelaas anders dan dat we weer het bewuste telefoonnummer in ons handen gedrukt krijgen.
En dan, als donderslag bij heldere hemel, staan er ineens twee verfomfaaide dozen met twee verfomfaaide fietsen. Deuken in het frame maar geen mogelijkheid om de schade bij de maatschappij te claimen omdat de fietsen niet opgehaald zijn op het vliegveld.
We voelen ons een beetje moe. Moe van het vechten, moe van het te pakken proberen krijgen van de dienst die je met geld hebt gekocht. De schade is uren vertraging, verloren vakantiedagen, beschadigde bagage en fietsen, verlies aan geld van telefoon- en taxikosten en geen enkele mogelijkheid om een persoon van de maatschappij te pakken te krijgen. Geen begrip, geen uitleg, niet iemand die het leuk vind om je te helpen. Die inziet dat je geen probleem hebt om te betalen wanneer de service goed is.
Maar waar we vooral moe van zijn geworden is het feit van vliegmaatschappijen wel geld willen vangen voor het vervoer van je fiets maar geen investering willen plegen om dat vervoer ook goed te laten plaatsvinden. En dat classificeer ik als diefstal.
Marco
(heb overigens wel een hele mooie vakantie gehad met een hele leuke club mensen
)
Ze keek al een beetje moeilijk. Beetje zuchten, wegdraaiende ogen, net te nat voorhoofd en een blik die verraad dat ze dit werk al veel te lang doet maar te moe is om te verkassen. Vijf opgewonden Nederlandse vakantiegangers met een vluchtvertraging van 12 uur en verloren bagage die het probleem stante pede opgelost willen zien, brachten daar geen enkele verlichting in. Ik had wel een beetje met haar te doen maar dacht ook aan mijn eigen hachje omdat Lisette briesend van woede in mijn nek stond te hijgen klaar om de dame van de balie “lost lugage” verantwoordelijk te stellen voor het verlies van haar maatje, haar rijwiel. En kom niet aan de fiets van een wereldfietser want dat voelt om zijn minst aan als mishandeling.
In de Spaanse omgeving van Tenerife waar elke Engels sprekende Tenerifiaan net zo goed Spaans kan spreken omdat de uitspraak van het Engels nog erger is dan dat van de gemiddelde Nederlander, hoorden we van de zuchtende dame dat het allemaal door de Spaanse luchtvaartmaatschappij kwam en dat zij daar niets aan kon doen. Het feit dat zij bij diezelfde maatschappij werkt deed daar niets aan af. Onze fietsen waren weg en zij kon niet vertellen waar ze waren en of ze ooit nog terug kwamen. Een schadepost van zeven duizend euro deed haar ogenschijnlijk niets meer dan het geven van een telefoonnummer en een adres van de website van de Spaanse god van de hemel. Daar moesten we het mee doen.
Hotelletje in Santa Cruz genomen en gelijk de hoorn opgepakt. Voor het eerst een mobiele telefoon op fietsvakantie meegenomen en die lijkt nu goed van pas te komen. Via een ingewikkeld keuzemenu in een mengeling van Spaans en Engels wordt na een paar minuten de hoorn erop gegooid wat niet veranderd na 10 vruchteloze pogingen. De vaste krakende telefoonlijn bleek verder te komen waarbij de vangst een continue afspelend bandje bleek te zijn die aangaf dat Iberia 24 uur per dag, 7 dagen in de week met man en macht achter onze bagage aanzit. Dat klinkt goed. We stelden ons een mierennest van druk zoeken Iberia-mensen voor die er alles aan gaan doen om ons als klant tevreden te stellen. Een beetje meer menselijk contact zou wenselijk zijn maar helaas krijgen we het niet voor elkaar om per telefoon of email rechtstreeks iemand te spreken. Maar dat is logisch, men is ten slotte druk aan het zoeken.
‘Dan maar lopen?’, stelt Inge voor?
Vanuit het jeugdhotel in de bergen proberen we nog een aantal keren de trots van Spanje te bereiken waarbij we stuiten op een onverwoestbaar verzet van verbroken telefoonlijnen, in kringetjes draaiende telefoonbandjes en af en toe gegiechel op de achtergrond van druk zoekende Iberia mensen waarbij we een wat onzeker gevoel over dat laatste krijgen.
Maar op de derde dag, halverwege de klimtocht van een bergrug, krijg ik onverwachts een sms, in het Spaans, waarbij mij gevraagd wordt met spoed contact met ze op te nemen. Terug bellen naar het bewuste nummer kan niet en ik krijg geen informatie waar ik dan wel naar toe moet bellen. Hijgend en badend in het zweet klimmen we terug naar ons onderkomen en bellen vol hoop naar het eerst verkregen nummer waar we terecht komen in hetzelfde ritme. Keuzemenu, verbroken verbindingen en af en toe het bewuste bandje. Dat spel gaat 24 uur lang door. Af en toe een sms’je in het Spaans van Iberia om contact op te nemen en geen enkele mogelijkheid om contact met ze op te nemen. Ook een taxi op en neer naar het vliegveld biedt geen enkel soelaas anders dan dat we weer het bewuste telefoonnummer in ons handen gedrukt krijgen.
En dan, als donderslag bij heldere hemel, staan er ineens twee verfomfaaide dozen met twee verfomfaaide fietsen. Deuken in het frame maar geen mogelijkheid om de schade bij de maatschappij te claimen omdat de fietsen niet opgehaald zijn op het vliegveld.
We voelen ons een beetje moe. Moe van het vechten, moe van het te pakken proberen krijgen van de dienst die je met geld hebt gekocht. De schade is uren vertraging, verloren vakantiedagen, beschadigde bagage en fietsen, verlies aan geld van telefoon- en taxikosten en geen enkele mogelijkheid om een persoon van de maatschappij te pakken te krijgen. Geen begrip, geen uitleg, niet iemand die het leuk vind om je te helpen. Die inziet dat je geen probleem hebt om te betalen wanneer de service goed is.
Maar waar we vooral moe van zijn geworden is het feit van vliegmaatschappijen wel geld willen vangen voor het vervoer van je fiets maar geen investering willen plegen om dat vervoer ook goed te laten plaatsvinden. En dat classificeer ik als diefstal.
Marco
(heb overigens wel een hele mooie vakantie gehad met een hele leuke club mensen
)
niet gezien....
