vr 04 jul, 2008 12:08
Wij reden dit jaar een gedeelte van de Transam: van Astoria in Oregon tot bijna de grens van Montana. Amerika is wat landschap en mensen betreft fantastisch! Wanneer je op één van de weinige wegen rijdt met nauwelijks verkeer kun je nergens fijner fietsen. Wij reden door de fietsvriendelijke staten Oregon en Idaho.
Onze ervaring is echter dat het bloedlink is op de meeste wegen te fietsen. De belangrijkste reden is dat de voorzichtigheid van met name trucks en RV's bij het passeren van fietsers die wij in Europa gewend zijn in de USA ontbreekt. De weg is van en voor de automobilisten! Wanneer het passeren van een fietser door gebrek aan uitwijkmogelijkheden niet mogelijk is rammen zij in de regel gewoon door. Van fietsers wordt verwacht dat zij tijdig uitwijken. En dat is op wegen met een smalle 'shoulder' of zonder shoulder vaak niet mogelijk. Het is vreselijk om aan te zien wanneer je partner of medefietser wanneer die voor je rijdt bijna van de weg wordt gedrukt. Het is vreslijk om aan te zien hoe Amerikaanse fietsers vaak langs steile afgronden over een gevaarlijke berm fietsen die vol ligt met stenen of glas... Wij deden dat gewoon niet en namen daardoor extra risico.
Ik geef toe wanneer onze fietstocht vlak voor de Lolo Pass in Montana niet door een fataal hartstilstand van Loes mijn vrouw was beeindigd wij gewoon onze tocht naar de Pacific Ocean in Virginia hadden voorgezet.
Er is helaas nog een reden wat fietsen of een campertocht in de USA bloedlink maakt. Dat zijn het gebrek aan voorzieningen en samenwerking tussen staten in noodsituaties waar je in noodgevallen niet buiten kunt.
Ons noodlot sloeg toe in Idaho enkele mijlen voor de grens van Montana. Ter plaatse was geen netwerk om alarm te slaan... zelfs niet per GPS. Wij waren aangewezen op hulp van passerende automoblisten en uiteindelijk de hulp van U.S. forest. De op korte afstand aanwezige voorzieningen in universiteitsstad Missoula in Montana mochten en konden niet worden opgeroepen omdat die slechts hulp verlenen tot de grens. Ondenkbaar maar waar zoals mij later werd bevestigd door de uitvaartondernemer die door een passerende automobilist was opgehaald. Wij waren aangewezen op hulp in Idaho uit het op onbereikbare afstand liggende onbetekende Grangville. Het heeft ruim 6 uur geduurd tot een sheriff uit Idaho toestemming gaf dat wij konden vertrekken. Een arts of ambulance hebben we in die tijd niet gezien.
Toch hebben wij geweldig genoten van onze fietstocht op de Transam zoals na te lezen is op ons weblog: http://ferweg.blogg.de
Ondanks mijn emoties had ik er grote behoefte aan deze waarschuwing te plaatsen.
Onze ervaring is echter dat het bloedlink is op de meeste wegen te fietsen. De belangrijkste reden is dat de voorzichtigheid van met name trucks en RV's bij het passeren van fietsers die wij in Europa gewend zijn in de USA ontbreekt. De weg is van en voor de automobilisten! Wanneer het passeren van een fietser door gebrek aan uitwijkmogelijkheden niet mogelijk is rammen zij in de regel gewoon door. Van fietsers wordt verwacht dat zij tijdig uitwijken. En dat is op wegen met een smalle 'shoulder' of zonder shoulder vaak niet mogelijk. Het is vreselijk om aan te zien wanneer je partner of medefietser wanneer die voor je rijdt bijna van de weg wordt gedrukt. Het is vreslijk om aan te zien hoe Amerikaanse fietsers vaak langs steile afgronden over een gevaarlijke berm fietsen die vol ligt met stenen of glas... Wij deden dat gewoon niet en namen daardoor extra risico.
Ik geef toe wanneer onze fietstocht vlak voor de Lolo Pass in Montana niet door een fataal hartstilstand van Loes mijn vrouw was beeindigd wij gewoon onze tocht naar de Pacific Ocean in Virginia hadden voorgezet.
Er is helaas nog een reden wat fietsen of een campertocht in de USA bloedlink maakt. Dat zijn het gebrek aan voorzieningen en samenwerking tussen staten in noodsituaties waar je in noodgevallen niet buiten kunt.
Ons noodlot sloeg toe in Idaho enkele mijlen voor de grens van Montana. Ter plaatse was geen netwerk om alarm te slaan... zelfs niet per GPS. Wij waren aangewezen op hulp van passerende automoblisten en uiteindelijk de hulp van U.S. forest. De op korte afstand aanwezige voorzieningen in universiteitsstad Missoula in Montana mochten en konden niet worden opgeroepen omdat die slechts hulp verlenen tot de grens. Ondenkbaar maar waar zoals mij later werd bevestigd door de uitvaartondernemer die door een passerende automobilist was opgehaald. Wij waren aangewezen op hulp in Idaho uit het op onbereikbare afstand liggende onbetekende Grangville. Het heeft ruim 6 uur geduurd tot een sheriff uit Idaho toestemming gaf dat wij konden vertrekken. Een arts of ambulance hebben we in die tijd niet gezien.
Toch hebben wij geweldig genoten van onze fietstocht op de Transam zoals na te lezen is op ons weblog: http://ferweg.blogg.de
Ondanks mijn emoties had ik er grote behoefte aan deze waarschuwing te plaatsen.
