vr 11 apr, 2008 09:23
Hoi allemaal,
Ik leef nog.
Dit is een rare opmerking. Natuurlijk leef ik nog. Ik ben nog lang niet op een leeftijd dat je zou verwachten dat ik al dood zou gaan. Maar na 138 dagen (11.000 km) fietsen door fascinerend India is het een wonder dat ik nog leef.
Vele honderden moordaanslagen heb ik overleefd. Honderden malen ben ik afgesneden en/of van de weg af gedrukt en ik heb een tiental kleine aanrijdingen gehad.
Al die moordaanslagen zijn heel begrijpelijk. Als een vrachtauto- of buschauffeur op een tweebaans weg wil gaan in halen en hij ziet van dat minderwaardige fietsvolk op de andere rijbaan, dan geeft hij natuurlijk gewoon gas. Als fietser heb je dan twee seconden lang de keuze om dood gereden te worden of de berm in te vluchten.
Wat ik ook kan begrijpen zijn al die taxi-, bus-, motor- en rickshawbestuurders die steeds naar de kant van de weg rijden om passagiers op te pikken. In de chaos op de wegen in India kun je geen rekening houden met die ene fietser die je toevallig net aan het in halen bent. Die fietser heeft gewoon pech gehad.
Het volgende kan ik ook nog begrijpen maar vind ik wel erg kinderachtig. Bestuurders van gemotoriseerde voertuigen kunnen er niet tegen om door een fietser in gehaald te worden. Als ze de kans krijgen nemen ze wraak. Erg prettig vond ik het niet om door die grote onafgeschermde traktorwielen van de weg af gedrukt te worden. En al helemaal niet leuk was die man die met zijn driewieler me van de weg af ramde. Ik kwam daarbij ten val en hij kwam met zijn driewieler op de kop in de berm terecht.
Wat ik helemaal niet kan begrijpen zijn al die keren dat ik zonder enige rede van de weg af werd geduwd. Zo waren er bijvoorbeeld twee jonge mannen op één fiets die naast me kwamen fietsen. "Hello" zei er één. Ik zei "hello" terug en daar gingen ze van glimlachen. Het leek erop dat ze blij waren om me te zien. Ze kwamen echter steeds dichter naar me toe. Ik had nog net de tijd om te vragen waarom hij me van de weg af aan het drukken was. Toen ik op de rand van het asfalt reed en de afstand tussen onze sturen nog maar twee centimeter was, heb ik de man bij zijn schouder gepakt en van me af geduwd. Op mijn vraag kreeg ik geen antwoord. In India houden mensen niet van lastige vragen. Weet iemand waarom je in India steeds wordt af gesneden en van de weg af geduwd?
Groet uit vriendelijk Nepal, Wilbert
Ik leef nog.
Dit is een rare opmerking. Natuurlijk leef ik nog. Ik ben nog lang niet op een leeftijd dat je zou verwachten dat ik al dood zou gaan. Maar na 138 dagen (11.000 km) fietsen door fascinerend India is het een wonder dat ik nog leef.
Vele honderden moordaanslagen heb ik overleefd. Honderden malen ben ik afgesneden en/of van de weg af gedrukt en ik heb een tiental kleine aanrijdingen gehad.
Al die moordaanslagen zijn heel begrijpelijk. Als een vrachtauto- of buschauffeur op een tweebaans weg wil gaan in halen en hij ziet van dat minderwaardige fietsvolk op de andere rijbaan, dan geeft hij natuurlijk gewoon gas. Als fietser heb je dan twee seconden lang de keuze om dood gereden te worden of de berm in te vluchten.
Wat ik ook kan begrijpen zijn al die taxi-, bus-, motor- en rickshawbestuurders die steeds naar de kant van de weg rijden om passagiers op te pikken. In de chaos op de wegen in India kun je geen rekening houden met die ene fietser die je toevallig net aan het in halen bent. Die fietser heeft gewoon pech gehad.
Het volgende kan ik ook nog begrijpen maar vind ik wel erg kinderachtig. Bestuurders van gemotoriseerde voertuigen kunnen er niet tegen om door een fietser in gehaald te worden. Als ze de kans krijgen nemen ze wraak. Erg prettig vond ik het niet om door die grote onafgeschermde traktorwielen van de weg af gedrukt te worden. En al helemaal niet leuk was die man die met zijn driewieler me van de weg af ramde. Ik kwam daarbij ten val en hij kwam met zijn driewieler op de kop in de berm terecht.
Wat ik helemaal niet kan begrijpen zijn al die keren dat ik zonder enige rede van de weg af werd geduwd. Zo waren er bijvoorbeeld twee jonge mannen op één fiets die naast me kwamen fietsen. "Hello" zei er één. Ik zei "hello" terug en daar gingen ze van glimlachen. Het leek erop dat ze blij waren om me te zien. Ze kwamen echter steeds dichter naar me toe. Ik had nog net de tijd om te vragen waarom hij me van de weg af aan het drukken was. Toen ik op de rand van het asfalt reed en de afstand tussen onze sturen nog maar twee centimeter was, heb ik de man bij zijn schouder gepakt en van me af geduwd. Op mijn vraag kreeg ik geen antwoord. In India houden mensen niet van lastige vragen. Weet iemand waarom je in India steeds wordt af gesneden en van de weg af geduwd?
Groet uit vriendelijk Nepal, Wilbert
Ik vond het fietsen ook maar niks over al die drukke stinkwegen. Ik heb vervolgens kleine weggetjes gevolgd en dat was gewoonweg fantastisch.
