vr 26 okt, 2007 23:31
Wereldfietsers bij de eerste editie van Emma’s Wintertoer 2007.
Het is 21 december, 17.00 uur. Dertig dappere fietsers verzamelen zich in de hal van het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam voor een fietstocht door wat de koudste nacht van 2007 zal blijken te worden. Onder hen een contingent Wereldfietsers dat via de digitale tamtam bijeen getrommeld is. Niet alleen de sportieve uitdaging bindt hen maar ook ‘het goede doel’: onderzoek naar kanker bij kinderen. De fietsers hebben zich, op straffe van duizenden euro’s sponsorgeld, verplicht om voor het Emma Kinderziekenhuis AMC één of meer rondes van 35 km. te fietsen.
Nog enkele foto’s voor de schrijvende pers en de patiëntjes laten bij wijze van startschot hun ballonnen knallen met een heus vingerprikapparaat.
De groep begeeft zich de koude nacht in, maar donker is het geheel niet. Het overvloedige licht van de stad, extra aangezet door duizenden lampjes van kerstbomen en kitscherige tuin-opleukende kerstmannen in arrensleeën, geven de duisternis geen kans. De mist ligt als een verlichte deken over de weilanden en zet zijn rijp af op de boomtakken. IJskristalletjes dwarrelen naar beneden en overdekken de fietspaden en de fietsers.
Gezellig kwebbelend fietst de groep langs de Hollandse Kade richting de Gaasperplas. Al snel blijkt dat mens en techniek niet ongevoelig zijn voor de koude. Derailleurs vriezen vast, remmen weigeren, tenen tintelen, en neuzen lekken. De fietsers veranderen langzaam in witte sneeuwpoppen. Wanneer in het Diemerbos twee deelnemers zich laten verrassen door de gladheid slaat even de twijfel toe; waar zijn we aan begonnen? Maar het blijkt allemaal mee te vallen.
Dan doemen de contouren op van de spoorbrug over het Amsterdam Rijnkanaal. In de aangenaam verwarmde rijtuigen van de passerende dubbeldekkers spoeden de passagiers zich naar hun extra lange kerstweekend; onwetend van de ontberingen die de dertig fietsers daar beneden moeten doorstaan.
De groep fietst de lange kanaaldijk af, begeleid door het geronk van een enkel binnenvaartschip dat door de mist nauwelijks zichtbaar is. In Driemond brengt de bezemwagen een vervangende fiets en de tocht langs het kanaal wordt weer vervolgd. De dijk, met aan weerszijden witte bomenrijen, doet feeëriek aan. De rijp knerpt onder de banden. Eerder dan verwacht bereiken we het zijweggetje naar Baambrugge. Hier slaat in een flauwe bocht het noodlot toe wanneer Leen tijdens een gezellige causerie met zijn buurman zijn stalen ros de berm in stuurt en de stijf bevroren tractorsporen hem genadeloos onderuit halen. Voor hem eindigt het avontuur met een gebroken sleutelbeen bij café ‘de Punt’.
Aangedaan maar niet verslagen vervolgen de overige fietsers de tocht langs het Oude Gein en de Gaasp. Bij Abcoude, nog zo’n 3 kilometer te gaan, beginnen enkele deelnemers te hallucineren en beweren de erwtensoep van het AMC al te ruiken. Zij zullen dan ook niet meer aan de start voor de tweede ronde verschijnen.
Op het AMC laten de koek en zopie zich goed smaken. Middels voetmassages wordt de bloedsomloop weer op gang gebracht en de diehards maken zich op voor de volgende ronde. Op de Eerste Hulp van het ziekenhuis heeft Leen al weer praatjes.
Zonder verder oponthoud spoeden de fietsers zich door de nacht naar de 70 kilometer, in de wetenschap dat bij stilstand de koude onherroepelijk zal leiden tot het Friki diepvriessyndroom. In iets meer dan 2 uur tijd arriveert men zonder problemen al weer op het AMC. Weer laten de koek en zopie zich goed smaken.
Om middernacht wordt Lilian, de coördinatrice van de sponsortocht jarig en galmt in de immense hal van het ziekenhuis het “lang zal ze leven in de Gloria’.
Zij die voor een derde ronde gaan willen zo spoedig mogelijk weer vertrekken. Deze ronde zal de snelste tijd opleveren. Ieder paaltje en gladde plek is inmiddels bekend dus wordt er stevig doorgetrapt, op weg naar de 105 kilometer. De verhalen doven geleidelijk uit, evenals de feestverlichting in de tuinen. De mist trekt langzaam weg en af en toe gluurt een waterig maantje door de wolken. Zeven graden onder nul; op klomphoogte wellicht nog een graadje kouder. Voor de derde maal wordt het Diemerbos doorkruist en de Westelijke Kanaaldijk afgelegd. Een laatste dronkaard verlaat café de Punt en ook Abcoude ligt er verlaten bij. Binnen twee uur zijn we terug op het AMC. Het ziekenhuis is in diepe rust. De mensen van de Beveiliging houden de supporters wakker.
Vier fietsers, twee dames en twee heren, maken zich gereed voor de vierde ronde. Ongeloof bij de supporters die liefst hun warme bed zouden opzoeken. Maar wanneer je je opgeeft voor 4 rondes moet je dat voornemen ook gestand doen. Bovendien zal één van de deelnemers met 140 kilometer haar persoonlijk record verbeteren. Wanneer het groepje nog maar net weg is, gaat de telefoon. Eén van de fietsers wordt met spoed naar huis geroepen i.v.m. ziekte van één van haar ouders. Het groepje keert om, terug naar het ziekenhuis en met drie man wordt hierna de laatste ronde alsnog gereden. Vóór vijven is de groep weer binnen.
Behoudens het gebroken sleutelbeen is sprake van een ludiek sportief en geslaagd evenement. In 9 uur fietstijd werd door de deelnemers totaal bijna 2000 kilometer afgelegd. De thans bekende sponsoropbrengst is al meer dan € 6000,- en zal met de gelden die onderweg zijn nog aanzienlijk hoger uitkomen.
Hartelijke groet.
Koert Schouten.
Het is 21 december, 17.00 uur. Dertig dappere fietsers verzamelen zich in de hal van het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam voor een fietstocht door wat de koudste nacht van 2007 zal blijken te worden. Onder hen een contingent Wereldfietsers dat via de digitale tamtam bijeen getrommeld is. Niet alleen de sportieve uitdaging bindt hen maar ook ‘het goede doel’: onderzoek naar kanker bij kinderen. De fietsers hebben zich, op straffe van duizenden euro’s sponsorgeld, verplicht om voor het Emma Kinderziekenhuis AMC één of meer rondes van 35 km. te fietsen.
Nog enkele foto’s voor de schrijvende pers en de patiëntjes laten bij wijze van startschot hun ballonnen knallen met een heus vingerprikapparaat.
De groep begeeft zich de koude nacht in, maar donker is het geheel niet. Het overvloedige licht van de stad, extra aangezet door duizenden lampjes van kerstbomen en kitscherige tuin-opleukende kerstmannen in arrensleeën, geven de duisternis geen kans. De mist ligt als een verlichte deken over de weilanden en zet zijn rijp af op de boomtakken. IJskristalletjes dwarrelen naar beneden en overdekken de fietspaden en de fietsers.
Gezellig kwebbelend fietst de groep langs de Hollandse Kade richting de Gaasperplas. Al snel blijkt dat mens en techniek niet ongevoelig zijn voor de koude. Derailleurs vriezen vast, remmen weigeren, tenen tintelen, en neuzen lekken. De fietsers veranderen langzaam in witte sneeuwpoppen. Wanneer in het Diemerbos twee deelnemers zich laten verrassen door de gladheid slaat even de twijfel toe; waar zijn we aan begonnen? Maar het blijkt allemaal mee te vallen.
Dan doemen de contouren op van de spoorbrug over het Amsterdam Rijnkanaal. In de aangenaam verwarmde rijtuigen van de passerende dubbeldekkers spoeden de passagiers zich naar hun extra lange kerstweekend; onwetend van de ontberingen die de dertig fietsers daar beneden moeten doorstaan.
De groep fietst de lange kanaaldijk af, begeleid door het geronk van een enkel binnenvaartschip dat door de mist nauwelijks zichtbaar is. In Driemond brengt de bezemwagen een vervangende fiets en de tocht langs het kanaal wordt weer vervolgd. De dijk, met aan weerszijden witte bomenrijen, doet feeëriek aan. De rijp knerpt onder de banden. Eerder dan verwacht bereiken we het zijweggetje naar Baambrugge. Hier slaat in een flauwe bocht het noodlot toe wanneer Leen tijdens een gezellige causerie met zijn buurman zijn stalen ros de berm in stuurt en de stijf bevroren tractorsporen hem genadeloos onderuit halen. Voor hem eindigt het avontuur met een gebroken sleutelbeen bij café ‘de Punt’.
Aangedaan maar niet verslagen vervolgen de overige fietsers de tocht langs het Oude Gein en de Gaasp. Bij Abcoude, nog zo’n 3 kilometer te gaan, beginnen enkele deelnemers te hallucineren en beweren de erwtensoep van het AMC al te ruiken. Zij zullen dan ook niet meer aan de start voor de tweede ronde verschijnen.
Op het AMC laten de koek en zopie zich goed smaken. Middels voetmassages wordt de bloedsomloop weer op gang gebracht en de diehards maken zich op voor de volgende ronde. Op de Eerste Hulp van het ziekenhuis heeft Leen al weer praatjes.
Zonder verder oponthoud spoeden de fietsers zich door de nacht naar de 70 kilometer, in de wetenschap dat bij stilstand de koude onherroepelijk zal leiden tot het Friki diepvriessyndroom. In iets meer dan 2 uur tijd arriveert men zonder problemen al weer op het AMC. Weer laten de koek en zopie zich goed smaken.
Om middernacht wordt Lilian, de coördinatrice van de sponsortocht jarig en galmt in de immense hal van het ziekenhuis het “lang zal ze leven in de Gloria’.
Zij die voor een derde ronde gaan willen zo spoedig mogelijk weer vertrekken. Deze ronde zal de snelste tijd opleveren. Ieder paaltje en gladde plek is inmiddels bekend dus wordt er stevig doorgetrapt, op weg naar de 105 kilometer. De verhalen doven geleidelijk uit, evenals de feestverlichting in de tuinen. De mist trekt langzaam weg en af en toe gluurt een waterig maantje door de wolken. Zeven graden onder nul; op klomphoogte wellicht nog een graadje kouder. Voor de derde maal wordt het Diemerbos doorkruist en de Westelijke Kanaaldijk afgelegd. Een laatste dronkaard verlaat café de Punt en ook Abcoude ligt er verlaten bij. Binnen twee uur zijn we terug op het AMC. Het ziekenhuis is in diepe rust. De mensen van de Beveiliging houden de supporters wakker.
Vier fietsers, twee dames en twee heren, maken zich gereed voor de vierde ronde. Ongeloof bij de supporters die liefst hun warme bed zouden opzoeken. Maar wanneer je je opgeeft voor 4 rondes moet je dat voornemen ook gestand doen. Bovendien zal één van de deelnemers met 140 kilometer haar persoonlijk record verbeteren. Wanneer het groepje nog maar net weg is, gaat de telefoon. Eén van de fietsers wordt met spoed naar huis geroepen i.v.m. ziekte van één van haar ouders. Het groepje keert om, terug naar het ziekenhuis en met drie man wordt hierna de laatste ronde alsnog gereden. Vóór vijven is de groep weer binnen.
Behoudens het gebroken sleutelbeen is sprake van een ludiek sportief en geslaagd evenement. In 9 uur fietstijd werd door de deelnemers totaal bijna 2000 kilometer afgelegd. De thans bekende sponsoropbrengst is al meer dan € 6000,- en zal met de gelden die onderweg zijn nog aanzienlijk hoger uitkomen.
Hartelijke groet.
Koert Schouten.
