De thuisblijvers...

[fietsjunks]

Misschien komt dit jullie bekend voor en dan vraag ik me af hoe een ieder daarmee omgaat...

Het volgende:

Wij zijn (nog) niet voor langere tijd weggeweest, maar zelfs nu als we 3/4 weken weggaan, beginnen de moeders (het zijn vooral de moeders ) over contact houden.

Het liefst zouden ze zien dat we minstens 1 maal per week op een vast tijdstip aan de telefoon hangen. Een moeder heeft zelfs aangeboden om een sateliet-telefoon voor ons te kopen, zodat we altijd bereikbaar zijn!!

Wij zijn met vakantie en wij willen niet altijd bereikbaar zijn.. het liefst vergeten we voor die periode heel even alles en iedereen in Nederland.

Toppunt was wel dat we deze zomer een kaart ontvingen van de Mount Everest met de tekst..: zo, nou heb je het gezien, dus hoef je niet meer te gaan!!!

We hebben die mount everest nog steeds niet gezien overigens, maar wij vinden het toch wel jammer, dat er mensen in onze omgeving zijn, die zich zo zorgen maken en dat dan op deze manier uiten.

Naar India hadden we geen mobiele telefoon bij ons, internet was best wel brak... we hebben gebeld bij aankomst en aan het einde toen we in Leh aankwamen. We hebben zelf niet echt de behoefte om elke week te bellen... natuurlijk snappen we ook wel dat ouders zich altijd zorgen om je blijven maken, daar zijn het ouders voor, maar het lijkt wel of het doorslaat!

Sinds iedereen een mobiele telefoon heeft en altijd maar bereikbaar is, lijkt de behoefte om iemand dan ook maar altijd te kunnen en willen bellen alleen maar groter te zijn.

Ik ging ook vroeger met mijn vader in een tentje trekken door Zuid-Afrika of Canada of Namibie... zonder mobiel, hadden we toen nog niet. Je belde af en toe en dat was goed! Geen verplichtingen, niet altijd op een bepaald vast tijdstip moeten bellen, gewoon af en toe wat laten horen onder het mom van: geen bericht, is goed bericht!

In dit mobiele tijdperk zijn we doorgeslagen... we voelen ons naakt als we onze mobiel vergeten zijn! Ohjee, wat als ik stil kom te staan langs de weg??? Dacht je enkele jaren geleden toch ook niet over na?

Zou dit de oorzaak zijn, dat ouders/thuisblijvers zich steeds meer zorgen maken?
Of komt dit jullie helemaal niet bekend voor?

En als het jullie bekend voorkomt, hoe gaan jullie hier dan mee om?
Wij vinden het namelijk zo jammer...

[Marianne]

Ja, komt me heel bekend voor! M'n moeder maakt zich ook altijd zorgen als ik er alleen op uit trek. Ik heb me er maar bij neergelegd, vanuit haar oogpunt is het heel logisch dat ze graag wil weten of het allemaal wel goed gaat. Maar ik spreek geen vaste tijd af, als dat nl niet wil lukken is de stress aan de andere kant helemaal compleet. Ik probeer dus minimaal 1x per week even contact te hebben via de telefoon of internet. Ben alleen nog niet in gebieden geweest waar dit niet lukte. Ik kan me nl goed voorstellen dat m'n moeder dat niet geslaagd zou vinden. Ik denk dat bij mijn thuisfront het nog een extra complicerende factor is dat ik als vrouw alleen rond fiets. En dat schijnt toch anders te zijn dan je in NL als vrouw alleen voort te bewegen.......

[fietsjunks]

Hoi Marianne,

Ja, ik kan me voorstellen dat het in jouw situatie helemaal een issue is!

Zoals je zegt: ik snap het ook wel en we vermijden niet bewust contact, als de mogelijkheid er is, dan geven we heus wel een belletje of we sturen een mailtje, maar het lijkt zo doorgeslagen allemaal!

En kaartjes sturen met zulke teksten zeg maar, daar kan ik dus wel heel kwaad om worden. Het zou ook wel eens leuk zijn als men blij is voor ons...

Maar misschien kun je de bezorgdheid pas echt goed snappen, als je zelf kinderen hebt...

[Sandra de G.]

Hoi,

Je geeft aan dat je het jammer vindt dat ze vragen om contact en graag ziet dat ze 'blij voor jullie zijn'. Het maakt je zelfs boos, schrijf je.

Ik kan mij de bezorgdheid van jullie ouders (moeders) heel goed voorstellen. Je kunt die bezorgdheid uitleggen als 'ze kunnen niet blij voor ons zijn', of 'ze vertrouwen ons niet'. Maar is dat wel zo? Zijn het niet diezelfde moeders die in de supermarkt trots aan alle buurvrouwen vertellen waar jullie nu weer aan het fietsen zijn en wat voor geweldige dingen jullie daar meemaken?
Het zijn wel jullie moeders, die willen weten dat het goed gaat met hun kroost, dat de kinderen veilig zijn. Daar zijn het moeders voor! En ook zij lezen in de krant verhalen over ontvoeringen en verkrachtingen van Europese toeristen in verre oorden. Dus het is niet geheel ten onrechte dat ze bezorgd zijn. Door een lange tijd niets van jullie te horen, wordt hun bezorgdheid gevoed. Een vast contactmoment kan hen dus rust geven. Vanuit hen beredeneerd vind ik het dus een heel logisch verzoek dat ze contact willen hebben. Vooral omdat er zo veel mogelijkheden zijn.

Ik denk dat je zelf (of samen met de moeders) de afweging moet maken waar je elkaar kunt vinden. Bezorgde ouders hebben geruststelling nodig; en tijdens een reis kunnen alleen jullie die geruststelling geven. En volgens mij kunnen alleen jullie bepalen hoe (en hoe vaak) jullie daar tijdens een reis iets mee willen en kunnen doen.

Succes!
Sandra

[abennen]

Hallo,

Gelukkig zijn mijn ouders avontuurlijk aangelegd, dus wat jullie beschrijven is mij totaal vreemd.
Het is wel zo dat ikzelf heb moeten wennen aan het feit dat de mobiele telefoon niet overal bereik heeft. Waren mijn ouders op reis en namen ze de mobiele telefoon niet op, dan doemden rampscenario's op. Dat gevoel heb ik niet meer.
Omgekeerd is dat ook zo: mijn ouders weten dat ik niet in 7 sloten tegelijk spring. Dat en samen met hun eigen reiservaring maakt dat ze zich niet zo veel zorgen maken.
Het heeft veel te maken met vertrouwen denk ik. Maar ja, is dat niet logisch voor ouders?

Groeten,
Agnes

[Marjan]

Ik herken het gedeeltelijk maar dan net andersom. Als thuisblijver dus.
Mijn ouders gaan zeker 2 xper jaar op fietsvakantie (73jr en 75jr), dit jaar naar Tsjechie en daarnaast zijn ze ook veel op pad. Als ik geen berichtje ontvang (we sms-en alleen , niet bellen) dan ben ik alweer helemaal ongerust.Allerlei doemscenario's, 2 bejaarde mensen overvallen... Vind dit best flauw van mijzelf, ik kan me nu wel beter inleven dat zij zich vroeger vreselijk zorgen maakte over mij, nu niet meer, ze weten dat ik (nu) niet meer in 7 sloten tegelijk zal springen.
Ze zijn overigens wel gerustgesteld als ik een smsje stuur, dat doe ik dan ook regematig maar een gouden regel is dat we elkaar niet bellen. Weg is weg.
Kortom, vandaag zijn het de ouders die zich zorgen maken, straks zijn het de kinderen die zich zorgen maken om hun ouders.

Groet, Marjan.

[fietsjunks]

Hoi Sandra en Agnes,

Ik snap het ook wel hoor, dat is ouders' eigen om bezorgd te zijn! Maar van die vreemde kaarten sturen met zulke rare teksten vind ik gewoon niet leuk... heb het ding gelijk de prullenbak in gesmeten...

Een vast contactmoment, daar willen we zeker niet aan. Want dat kunnen we niet garanderen en dan krijg je nog meer paniekreacties.

Als het kan, sturen we een mailtje of we geven een belletje, maar na elke vakantie krijgen we weer dezelfde discussies thuis.

Daarom willen ze ons een sateliet telefoon aansmeren, zodat we altijd op elk moment van de dag bereikbaar zijn... want als er thuis iets met mams gebeurd, kunnen ze ons bereiken!

Nou, dat zie ik dus echt niet zitten, om met zo'n veel te duur ding rond te gaan fietsen... ik bedoel eigenlijk te zeggen... voor de mobiele telefoon, waren we ook niet elke dag bereikbaar, maar nu, in dit tijdperk, MOETEN we altijd bereikbaar zijn en dat lijkt een beetje door te slaan...

[abennen]

Hallo Ellen,

Tja, dat is waar. Ik neem mijn mobiele telefoon niet altijd mee en ik krijg dan ook vaak commentaar dat ik niet bereikbaar ben. Dat klopt! Ik bepaal zelf wel wanneer ik de telefoon opneem en dat doet niet degene die belt!

Het gedrag van je ouders zou ik ook heel storend vinden. Ik ben geen psycholoog, maar ik vind het haast manipulatief: je mag wel weg als je maar aan onze voorwaarden voldoet. Ik weet niet hoe oud je bent, maar hebben je ouders moeite je los te laten, dat je je eigen weg bepaald?
Ik heb geen oplossing en daar vraag je ook niet om, maar een goed gesprek hierover is wellicht niet verkeerd (maar ik denk dat je dat al gedaan hebt).

Groeten,
Agnes

[fietsjunks]

Hoi Agnes,

We zijn 32 en 33, maar het lijkt wel hoe ouder we worden, hoe meer zorgen ze zich maken en ik denk dat onze beide ouders wel weten dat we geen gekke dingen doen hoor!

Mijn ouders zijn iets minder hiermee bezig, ze wennen er intussen wel aan.

De ma van Elmar heeft er een hekel aan dat we wildkamperen... dat vind ze niet prettig en ik denk dat ze er vooral mee zit, dat ze, nu ze ouder wordt, wel eens wat kan gaan mankeren en dat ze ons dan wil bereiken.

Ze zegt wel eens... het kan zo snel gaan, kijk maar naar bijf. Jos Brink en dan heb ik jullie niet kunnen bereiken....

Waarop wij antwoorden: we vermoeden dat de familie van in dit geval Jos Brink al wel langer op de hoogte was van zijn ziekte..

Maar ik schets het misschien wat zwart en gebruik onze ervaringen als voorbeeld, wat ik me eigenlijk afvraag:

Komt het door het mobiele tijdperk van altijd maar bereikbaar zijn, dat men nu ook wil dat we altijd maar bereikbaar zijn?

[Sandra de G.]

<<Komt het door het mobiele tijdperk van altijd maar bereikbaar zijn, dat men nu ook wil dat we altijd maar bereikbaar zijn?>>

Ongetwijfeld!

En dat is logisch: we hebben nu ook allemaal een auto, we kunnen niet meer functioneren zonder computer, willen een fiets met toeters en bellen, hebben goretex-kleding etc. Allemaal dingen waar je vroeger niet bij stil stond en nu een soort basisvoorwaarde zijn.

[abennen]

Hoi Ellen (?),

Ik merk aan reacties van vrienden over mijn bereikbaarheid (zie mijn vorige reactie) dat men bereikbaarheid opeist. Je hebt een mobieltje dus moet je kennelijk altijd bereikbaar zijn. Dat ik het niet eens ben met deze opvatting, mag duidelijk zijn!
Ik bepaal wanneer ik bereikbaar wil zijn.

Het conform waarmee we ons omringen (auto, high-tech materialen, computers e.d.) heeft daar, naar mijn mening, niet zoveel invloed op.

Wel is het misschien zo dat we gewend zijn geraakt aan het snel kunnen vervullen van onze wensen (welvaartsniveau) en daardoor ook deze lijn doortrekken naar ons 'mobiele gedrag': Ik wil iets hebben en ik wil het nu!

Groeten,
Agnes

[Marco Meijerink]

Hou het simpel.
Voor onze reizen geven we aan wat het thuisfront van ons kan verwachten kwa bereik. Daarnaast voeden we ze op door aan te geven dat het leven aan beide zijden doorgaat, ook als je aan het fietsen bent. En hoe spannend het fietsen ook lijkt, in de praktijk valt die spanning best wel mee en dat is iets wat je ook je ouders kan vertellen.

En natuurlijk vertellen we ze niet alles. Dat doe je tenslotte ook niet als je thuis bent.

En als laatste geven we aan wat het noodplan is waarbij duidelijkheid heel belangrijk is. Zo weten mijn ouders dat bij het eventueel overlijden van een familielid we heel waarschijnlijk te laat voor de begrafenis zijn. Dat is hard maar wel de praktijk. Wanneer beide zijden weten waar ze aan toe zijn geeft dat al heel veel rust.

De keerzijde is wel dat we te laat waren voor de begrafenis van mijn oma, Lisette's opa en mijn beste vriend. Op dat moment heel hard maar ik was blij dat onze families wisten wat ze van ons konden verwachten. Rouwen, verwerken en medeleven tonen bleek ook op afstand heel goed te kunnen.

Groet,
marco

[Peter Rodenburg]

Het probleem is mij onbekend, maar je zou als oplossing wellicht een weblog van je reis bij kunnen houden. Voordeel is dan je dan met (relatief) weinig moeite in 1x alle achterblijvers geruststelt. Je kunt er ook eventuele wijzigen van je plan mededelen.

[Leon]

Het probleem is mij onbekend, maar je zou als oplossing wellicht een weblog van je reis bij kunnen houden. Voordeel is dan je dan met (relatief) weinig moeite in 1x alle achterblijvers geruststelt. Je kunt er ook eventuele wijzigen van je plan mededelen.

Hoi,
Ik wil El nog even bijstaan door te vertellen dat het mij allemaal heel bekend voorkomt. Ik houdt ook niet van die informatie- en registratiedrang en -dwang van tegenwoordig. Heerlijk, even weg zonder mobiel, geen weblog, en niet vertellen waar je bent; even helemaal alleen (of met 2 alleen).
Ik heb mijn ouders 21 jaar geleden al opgevoed door op mijn 21e verjaardag uit huis te vertrekken. Ook een paar jaar later toen ik afstudeerde ben ik gewoon een maand op vakantie gegaan naar Thailand zonder dat ze het daar mee eens waren. Ze zeiden voordat ik ging dat ik *****, en ****, en dat ***** wel ***** en anders *****. Maar toen ik terugkwam vonden ze dat ik een mooie reis gemaakt had. Later hebben ze zelf veel verre reizen gemaakt met als hoogtepunten het verhaal dat ze op Sumatra op een boot op een groot meer vastzaten in de drab (toen waren ze 70) en een keer dat ze samen met twee vaten diesel (en een piloot) in een vliegtuig zaten boven Irian Jaya dat een nachtelijke landing maakte tussen fakkels. De vaten waren niet vastgesjord. Ook kreeg ik eens een foto van mams (72) hangend onder een ultralight. Het helpt dus.
Leon

[Azimuth!]

Hoewel ik nog niet meer reiservaring heb dan deze zomer in drie weken van Nederland naar Tsjechie fietsen, ken ik het probleem.

Ik had voor de reis een weblog aangemaakt, maar omdat ik lekker aan het fietsen was en gewoon geen zin had om te stoppen en een internetcafe te gaan zoeken, heb ik deze de eerste week niet bijgewerkt. Dit leverde me de nodige sms-jes van mijn vader op, dat iedereen op nieuws zat te wachten, waar ik was en hoe het ging etcetera. Hij wilde ook het wachtwoord hebben, dan zou hij het er wel op zetten. Mooi niet dus.

ik vond dit erg vervelend, ik was met de weblog begonnen omdat ik dat leuk vond, en opeens was het een verplichting geworden. Ik moest schrijven en ik was op vakantie dus ik had geen zin om dingen te moeten. Ik denk dat als ik niet zoveel gezeur had gekregen ik uiteindelijk de weblog vaker had bijgehouden dan dat ik nu gedaan heb. Het was dat ik ook heel veel leuke reacties van vrienden, collega's en klasgenoten kreeg, want ik denk dat ik anders onderweg de weblog al had opgeheven.

De ommekeer kwam in de tweede week. Ik had de weblog weer bijgewerkt en binnen tien minuten nadat ik het online gezet had, kreeg ik een telefoontje van mijn vader. Geloof dat hij het in die korte tijd nog niet eens had kunnen lezen. Weer de hele riedel, dat ik elke dag moest sms-en en dat ik het wachtwoord aan hem moest geven, en dat ik niet nog eens een week mocht wachten met het bijwerken, omdat iedereen zich vreselijk ongerust maakte. En toen had ik het gehad, en het is niet zo dat ik het iedereen aanraadt, maar bij ons werkte het. Ik werd namelijk vreselijk boos. Dat was geen goed gesprek maar een ordinaire scheldpartij. Heb hem in ongezouten bewoording verteld hoe irritant ik hem vond en dat hij de lol uit het schrijven haalde. Toen was het gezeur meteen over.

Later hebben we er een keer rustig over gepraat, denk niet dat hij het helemaal begreep, het was immers met de beste bedoelingen dat hij wilde weten hoe het ging en wilde helpen met de weblog, maar hij heeft wel beloofd zich er niet meer mee te bemoeien.

Het gekke is dat ik helemaal niet beschermd ben opgevoed, en ze zich normaal ook nergens druk om maken. Dat ik voor mijn werk (gehandicaptenzorg) regelmatig midden in de nacht door de stad fietste, vond hij de normaalste zaak van de wereld, Sterker nog, toen ik eens vertelde dat er een bepaalde buurt was waar ik 's nachts niet graag kwam, werd ik uitgemaakt voor bangebroek. Dus de bezorgdheid lijkt wel juist op vakantie op te spelen. Ben benieuwd hoe het gaat als ik voor langer wegga.

[Sephi]

Ik denk wel dat de drang naar communicatie vanuit het thuisfront door het internet/mobieltjes etc is toegenomen.

Ik ben 2-3 jaar geleden wezen backpacken door Panama en ecuador, en toen waren m'n ouders tevreden met een (grofweg) verhaaltje per week... Waar ik op dat moment gewoon zin in had om te tikken. Ik heb daar op m'n 18-19 de 3 maanden alleen rond getrokken.. enigzins foute gebieden ingeweest en alles, naar 5897m geklommen etc. geen problemen.

maar nu ik stage loop in de VS, wilde m'n vader(ja het was een keer m'n vader, het zijn namelijk echt niet alleen maar moeders... of heeft dat te maken met gescheiden ouders? lijkt me gek, maar het zou kunnen) toch echt wel meer updates horen, en snelle antwoorden op z'n email. Ik heb 'm ondertussen duidelijk gemaakt dat ondanks dat ik dagelijks op het internet zit dat ik gewoon niet altijd zin heb in communicatie met het thuisfront. Ik heb niet voor niks een weblogje opgezet.
Daarnaast is het vaak eenzijdige communicatie... je ouders/familie/kenissen willen altijd alles over jou weten, maar je hoort maar met moeite wat van hun kant. Tenminste dat is mijn ervaring.


Ik heb inderdaad ook tzt mijn ouders opgevoed door gewoon te doen, of door (met wat kleinere dingen) dusdanig veel onduidelijkheid te creeeren dat ze niet anders konden dan afwachten. Het heeft geholpen opzich.

[Spinnetje]

Hoi,

Zo'n kaart is inderdaad irritant, maar ja daar zijn het ook ouders voor.
Toen wij een keer 10 maanden waren weggeweest en ik bij het familiediner geen wijn dronk, vroegen mijn schoonmoeder en schoonzusje direct hoopvol of ik zwanger was en lekker zou gaan moederen...

Tijdens onze laatste lange reis (7 mdn) was mijn vader al ziek (Alzheimer) maar woonde nog alleen, met alle problemen van dien. Hoewel ik niet veel kon doen, vond ik het juist wel heel fijn om WEL bereikbaar te zijn, mobiel. Zodat ik evt. eerder naar huis kon. Overigens is zijn ziekte en de zorg die hij nodig heeft wel een reden om voorlopig niet op reis te gaan..Ik vind dat ik hem moet bezoeken en dat niet alleen aan mijn broers kan overlaten.

Eigenlijk is Ellen's probleem wel een beetje een luxeprobleem . Wees blij dat ze nog gezond genoeg zijn om ongerust te zijn en jullie lekker lang weg kunnen gaan en nog niet voor ze moeten zorgen. Kan je vertellen dat er situaties zijn waarin je niet weg kan omdat iemand permanente zorg nodig heeft. En dan kunnen ouders nog zo irritant zijn, je gaat heus wel voor ze zorgen.

En gewoon een grote mond geven helpt ook natuurlijk....

groet Marieke

[Sephi]

hoezo grote mond? lief kaartje vanuit verweggistan sturen dat alles tip top in orde is, terwijl ze nog denken dat je moet vertrekken. werkt veel beter ;-P

maar ja, voor ouders kan je ook moeten zorgen... en ik laat daar zelf vrij veel voor lopen(misschein andere niet, dat kan hun idee.afweging zijn)

[fietsjunks]

Marieke, in zo'n geval zou ik ook bereikbaar willen zijn...

En ja, ons werd ook continu gevraagd wanneer we nou eens voor kleinkinderen gaan zorgen! Dat heb ik inmiddels flink de kop in gedrukt!

Ik wilde deze discussie niet zo zeer op ons betrekken hoor, maar vooral jullie meningen horen over de mobiele vooruitgang en de gevolgen daarvan voor als wij met z'n allen een fietstochtje gaan maken.

Ook al ben je 100, je blijft altijd een kind van je ouders en ze zullen altijd bezorgd zijn om je (als het goed is natuurlijk).

Maar ze moeten je ook vrij kunnen laten...

Het is de angst voor het onbekende vermoed ik. Wat al gezegd is, hier in Nederland al fiets of loop je door de meest enge gebieden, je hoeft geen weblog bij te houden! :p

Haha, Leon, dat zijn mooie verhalen! Maar uhh... hebben ze je wel een sms gestuurd!

[JanWillem]

Wij vinden dit inderdaad ook een lastig probleem.

We gaan in december voor een half jaar naar Zuid-Amerika. Mijn vader(jaja, bij mij is het echt mijn vader, niet mijn moeder) is echter én bezorgd én ook nog eens ziek, wat niet een goede combinatie is
Voor ons was het moeilijk om de beslissing te nemen om toch te gaan. Zo'n reis als we nu gaan doen is echter al heel erg lang onze grote droom. Er is nooit een echt goed moment, er zijn altijd redenen om thuis te blijven....

We zullen proberen geregeld contact te maken via de telefoon en internet. Maar ik begrijp dat contact niet overal mogelijk is. Mijn ouders beseffen dit ook. Ik kan het mijn ouders ook niet kwalijk nemen. Ik ben zelf ook geregeld bezorgd om andere mensen.