Additionally, paste this code immediately after the opening tag: De andere kant van het fietsen door Cambodja - Forum Wereldfietser

De andere kant van het fietsen door Cambodja

Beste Wereldfietsers,

Wanneer je als wereldfietser door verschillende landen fietst kom je onherroepelijk in aanraking met de andere kant van een land. Natuurlijk, je komt mooie dorpjes tegen, schitterende wegen, lachende mensen, lekker eten maar vaak is dat maar de eerste laag, de eerste aanraking.

Veel landen om ons heen hebben een moeilijke geschiedenis gehad of hebben dat op het moment van doorheen fietsen nog steeds. We hebben door meer dan 65 landen gefietst en door het fietsen en het in contact komen met de lokale bevolking kom je onherroepelijk tot het besef dat het maken van kilometers op je fiets een heel smal doel op zich is.
Natuurlijk, we maken nog steeds die kilometers maar door de jaren heen zijn we vooral gaan luisteren, gaan kijken en proberen iets van de wereld te begrijpen zonder gelijk een oordeel te hebben.

De Tuol Sleng gevangenis in Cambodja was ten tijde van de Rode Khmer de plek waar alle gevangen werden gemarteld met voor velen de dood als gevolg. Na de bevrijding door de Vietnamesen waren er nu maar enkelen van de velen duizenden gevangen in leven.
Nu is de gevangenis te bezichtigen. Het interieur is nagenoeg niet veranderd. De kamers met de stalen bedden werden gebruikt voor martelingen. Ik heb ervoor gekozen om allen niet-schokkende foto's te plaatsen omdat ik niet weet wie deze site bezoekt. De nu lege kamers ademen een macabere sfeer uit. Zeker als je er alleen rond loopt....

Er zijn veel van dit soort plekken op de wereld. Ik weet het, het zijn niet de kleurrijke fietsfoto's waar meniggeen smachtend naar zit te kijken maar ik hoop dat er bij de wereldfietser ook een plaatsje is voor dit soort geluiden. Tenslotte is reizen het opdoen van ervaringen.

Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Groet,
Marco

Marco zegt:
Er zijn veel van dit soort plekken op de wereld. Ik weet het, het zijn niet de kleurrijke fietsfoto's waar meniggeen smachtend naar zit te kijken maar ik hoop dat er bij de wereldfietser ook een plaatsje is voor dit soort geluiden. Tenslotte is reizen het opdoen van ervaringen.
Wat mij betreft een volmondig ja. Het is wat Marco zelf al zegt: reizen is het opdoen van ervaringen. Helaas horen deze ervaringen daarbij. Samen met het verhaal zijn deze foto's al confronterend genoeg en zeker een moment om bij stil te staan. Niet dat ik anders niet van deze geschiedenis op de hoogte zou zijn geweest maar het blijft altijd toch een ver van mijn bed show. Door het verhaal en de foto's komt het dichterbij en realiseer ik me in ieder geval dat we moeten blijven "vechten" voor een betere wereld waarin deze zaken tot het verleden gaan behoren. Voor deze geluiden moet dus altijd ruimte zijn.

Robbert.

Hoi Robbert,
Mooi gesproken!
Maar daarnaast realiseer ik mij steeds meer dat wat er gebeurd is in Cambodja zo ook in NL kan gebeuren. Groepen mensen reageren vaak totaal anders dan individuen. En dat maakt het des te meer eng en confronterend.
Mooi dat de foto's je hebben aangesproken. Dat is natuurlijk ook een van de redenen om ze te maken.
Groet,
Marco

Marco,
Ik ben onder de indruk...

Sandra

Ja Marco prachtige foto's.
Inderdaad het fietsen is slechts een onderdeel ervan.
Politieke situatie in een land grijpt ook mij aan, maar dat heeft het altijd al gedaan. Maar wat nog meer aangrijpt is de hartelijkheid van vele mensen die met heel weinig tevreden zijn of moeten overleven. Die mensen en juist die ontmoetingen maken het reizen interessant. Ik vind het niet de eerste aanraking, maar ook iets wat blijft tijdens je reis. Van dit soort mensen kun je iets leren over het land en de cultuur.
Succes met je lezing. Ik kom zeker kijken.
Grts
Gudy

Beste Marco,

Prachtige foto's die de macabere sfeer goed weergeven. Zelf hebben we bij ons bezoek door alle indrukken geen foto van Tuol Sleng gemaakt.

Robert-Jaap

Als je door de Ardennen fietst bij Varennes kom je oude loopgraven tegen uit de eerste wereldoorlog. De kroonprins van de Duitse keizer had daar zijn eigen loopgraven en daarin weer bunkers. Die bunkers zijn weer versierd met timpanen en krullen en weet ik al niet wat. Ze schieten elkaar overhoop, en dan loopt daar iemand bezig te zijn met kunstzinnige versieringen aan te brengen aan betonnen bunkers... bizar.

Maar inderdaad, Marco indrukwekkende foto's, je voelt het leed en de angst eruit stralen.

Beste Marco,

Bedankt voor het delen van deze ervaring van de schaduwkant waartoe de mensheid in staat is. Het benadrukt voor mij het besef van de geborgenheid die het leven in Nederland biedt. Een kwetsbaar goed dat ten onder kan gaan als er tweedracht gezaaid wordt tussen groepen mensen met een verschillend gedachtegoed en overtuigingen.

Marco,

Laat jij tijdens je lezing op de Fiets en Wandelbeurs ook zien hoe Cambodja na al die jaren van oorlog en bittere ellende is opgestaan.
Ik ben vorige maand ook op die martelplaats geweest. De foto's van Marco op het forum zijn nog mild tenzichte van hetgeen je daar allemaal mee wordt geconfronteerd. Overigens wel goed dat men de zwarte blazijden van het land op deze manier aan de buitenwereld laat zien. Er zijn landen waar men dat verbergt en zelfs ontkent.
Voor de rest kwam ik onderweg in Cambodja alleen maar lieve mensen tegen: overal hartelijk welkom en leuke contacten. Dat zet je onderweg wel aan het denken: hoe is het mogelijk dat dit geweld tussen de mensen van Cambodja heeft plaats gevonden? Ik kan het nog steeds niet bevatten.

Hoi Bert,

Ja hoor, de andere kant laten zien betekent niet dat ik niet de ene kant ook laat zien.
Als ik binnenkort wat tijd over heb zal ik ook wat meer foto's plaatsen van de hoop van Cambodja.

:!: Geweldig Marco dat je dit zo onder de aandacht brengt :!:

Het lijkt me tevens een goed plan als het tijdschrift volop ruimte geeft voor dit soort verhalen. Op Pad en anderen blinken doorgaans al uit in oppervlakkigheid. Laat dit een meerwaarde zijn van de Wereldfietser en de vereniging als geheel.

Wil ik bij deze ook de mensen oproepen om eens in Afrika te gaan fietsen. Niet om de martelkamers uit het verleden maar om te zien hoe de mensen daar in het heden leven. Heel moeilijk om te begrijpen maar o zo fascinerend.

harry-fietsenaar schreef:Het lijkt me tevens een goed plan als het tijdschrift volop ruimte geeft voor dit soort verhalen. Op Pad en anderen blinken doorgaans al uit in oppervlakkigheid. Laat dit een meerwaarde zijn van de Wereldfietser en de vereniging als geheel.
Ik ondersteun dit idee volledig.

Robbert

Het klinkt allemaal prachtig maar in geen enkel verhaal in het tijdschrift en zeker niet op het forum is te beschrijven wat de ellende van 30 jarig oorlog in Cambodja heeft aangericht. De fotos van Marco hoe mooi ook geven helaas nog geen fractie van de werkelijkheid weer. Om toeristen niet al teveel te shockeren wordt de laatste jaren veel opgepoetst. De landkaart in Tuol Sleng bijvoorbeeld is nu een foto van de werkelijke kaart die er hing, vol werkelijke schedels, het hele museum is nu opgepoetst. Cambodja, het herwonnen rijk? Klinkt echt goed maar was het maar zo. Een dictator, ex-rode khmer regeert het land met harde hand. Herwonnen misschien voor de westerse expats en de vele (nep) ngo's die er goed verdienen maar nog lang niet herwonnen voor de Cambodjanen zelf. Economisch lijkt het beter te gaan maar ze zitten in de tang van Vietnam en Thailand. Er broeit daar ontzettend veel, de corruptie is enorm, mensenrechten worden grof geschonden enz enz enz En toeristen incl. fietsers blijven klagen over het eten of kapotte wegen. Gelukkig niet allemaal.... maar een paar weken fietsen in zo'n land levert niet meer op dan een oppervlakkig verhaal.

Even voor de duidelijkheid.
In enkele pagina's reisverhaal in een tijdschrift kun je m.i. maar weinig de diepte in gaan en toch het hele perspectief in beeld houden. Het blijft dan een oppervlakkig verhaal. Mijn reactie hierboven gaat niet over de inhoudelijke lezing van Marco waar ik overigens erg naar uitkijk!

Nog een kant van Cambodja

Plons, plons, zuig, zuig, slop, slop……poeh, ’t is wel zwaar hè?’ Ja, dat kun je wel zeggen, antwoord ik. Lekker veel water. Nogal logisch dat die mensen hier in het regenseizoen opzien om 50 kilometer verderop te reizen, zegt Lisette. Ja, da’s dan een hele afstand. Zag je ook die vele posters met de waarschuwingen voor malaria? Met al die vochtigheid lijkt me dat wel een hele klus om dat een beetje onder controle te krijgen.
Stapvoets fietsen we verder. Ondertussen de modderpoelen proberen te ontwijken. Af en toe komen we in een klein gehucht. Een paar houten huisjes op palen, meer is het niet. Mensen kijken vanuit de deuropening nieuwsgierig naar ons. We blijven staan, maken een praatje, ontmoeten nieuwe mensen. Langzaam passeren we enkele ossenkarren met daarop ruw gezaagde planken. Even verderop wordt een nieuw huis gebouwd. De ossenkarren zijn hier het beste vervoersmiddel. Het spoor is te smal voor auto’s. Een enkeling is met een kleine motor onderweg. Maar over het algemeen wordt er vooral gelopen.
Zwijgend fietsen we verder. Shit, weer een rivier! ….Oh, da’s mooi voor de foto, roep ik tegen Lisette. Als jij nou een stoere blik opzet en vol overgave door het water crost maak ik een leuk plaatje…da’s leuk voor thuis…niet, toch?! Lisette kijkt bedenkelijk maar ik kan niet wachten. Mooie roodbruine kleuren van de grond, felle groene bomen en een heerlijke plas water waar een fiets prachtig doorheen kan rijden. Je hebt toch voor niets waterdichte tassen, roep ik nog. Ach, je weet hoe dat gaat in relaties, je weet dat het niet slim is maar de ander is zo leuk enthousiast, die wil je ook weer niet teleurstellen, dus zet Lisette aan. Hard fietsen, schreeuw ik, dan spat het water zo leuk omhoog!
En dat doet zo, ze fiets hard. Ze fietst hard omlaag. Tot ik alleen nog maar een stuur en een bagagedrager zie en Lisette die met een rood aanlopend gezicht alle zeilen bijzet om uit de rivier te geraken..….
Ok, gromt ze nijdig naar mij, dat doen we dus nooit meer! Ja maar, de foto is niet scherp zeg ik nog terwijl ik naar mijn schermpje van mijn camera tuur. Je bent nu toch al nat, roep ik. Nog één keertje?

Donker, nacht, maanlicht glinsterend tussen de takken van de bomen door. Geritsel in het struikgewas. Een koele bries die de klamme warmte heel even lijkt te verdrijven. Onder een dun laken liggen we dicht bij elkaar. De klamboe vervormt een beetje ons gezichtsveld.
Elke avond, wanneer het donker wordt, lijkt Cambodja tot rust te komen. Het land heeft nog het ritme van de zon van zoveel landen waar nog niet overal elektriciteit zijn intrede heeftgedaan. Met de nacht komt ook de loomheid, de zachte rust die over je neerdaalt na een dag lang fietsen.
Mooi hè, fluister ik. Ja, antwoord Lisette, al weet ik eigenlijk niet precies waarom. Heb ik ook, ik heb het hier heel erg naar mijn zin maar kan ook niet precies zeggen waarom dat zo is. Het is vlak, er zijn geen waanzinnige mooie bergen, er is veel eindeloze jungle, veel donkerrode paadjes die naar niets te lijken gaan. De dorpjes stellen niet veel voor, de mensen zijn niet kleurrijk gekleed. Het zou eigenlijk bijzonder saai moeten zijn…..tja, zucht Lisette, gek hè, maar het voelt heel erg goed.
We zijn even stil…..
Weet je, misschien is het wel zo het fietsen in Cambodja je de ruimte geeft om echt te kijken. Niet van de ene toeristische hot-spot naar de andere maar gewoon op een heel mooie manier fietsen door een mooi land. Het land staat aan de beginfase van de toeristische keten. Op veel plekken lijkt het toerisme nog te moeten worden uitgevonden. Je kunt je hier reiziger voelen zonder heel erg ver weg te gaan. Er valt nog wat te ontdekken.
You want chicken sir? Hè, wat? Chicken? sir? You want diner?
Verbaast kijk ik de man aan van het hutje waarnaast we vandaag onze klamboe hebben opgehangen. Hij vertelde bij aankomst dat hij malaria heeft en dat we vooral onze gang moesten gaan maar dat hij niet al teveel kon doen. En nu staat hij met een levende kip in zijn handen voor onze neus.
Groot mes, een kleine schreeuw, en de kip wordt geslacht. Vrienden komen erbij, er wordt wat gedronken en de sfeer is opperbest. Twee uur zijn ze druk in de weer met het eten. We helpen mee maar blijken wat minder handig te zijn met het villen van levende kippen als de gemiddelde Cambodjaan. Verse kip met rijst en nog wat prutjes die in het kaarslicht moeilijk zijn te onderscheiden. Smaakt allemaal prima. Afwas wordt er niet gedaan, de pannen worden schoongelikt door de honden. Na het eten kruipt iedereen in de hangmat en even later is het weer stil.
Lekker hè? verzucht ik. Mmmmm, antwoord Lisette. Mooi land dat Cambodja…..

Marco Meijerink

bert sitters schreef:Marco,

Laat jij tijdens je lezing op de Fiets en Wandelbeurs ook zien hoe Cambodja na al die jaren van oorlog en bittere ellende is opgestaan.
Ik ben vorige maand ook op die martelplaats geweest. De foto's van Marco op het forum zijn nog mild tenzichte van hetgeen je daar allemaal mee wordt geconfronteerd. Overigens wel goed dat men de zwarte blazijden van het land op deze manier aan de buitenwereld laat zien. Er zijn landen waar men dat verbergt en zelfs ontkent.
Voor de rest kwam ik onderweg in Cambodja alleen maar lieve mensen tegen: overal hartelijk welkom en leuke contacten. Dat zet je onderweg wel aan het denken: hoe is het mogelijk dat dit geweld tussen de mensen van Cambodja heeft plaats gevonden? Ik kan het nog steeds niet bevatten.
Zoals beloofd.....ook beelden van de andere kant van Cambodja.
Na de oorlog zijn er erg veel kinderen geboren en die ontmoet je onderweg natuurlijk. Praten gaat met handen en voeten...de wereldtaal van reizigers.

(jammer overigens dat de foto's op dit forum niet 700 pixels groot mogen zijn. 100 pixels extra geeft echt iets meer dimensie)


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding

Het is mij een raadsel hoe iemand daar (kamp 21) foto's kan en wil maken. Die ook aan andere wil laten zien en uitgerekent met die foto's "reclame" maakt voor een dia show.

Het is confronterend, maar wel werkelijkheid. Het geeft een ingrijpend beeld van een lange, zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Cambodja. De foto's die de Wordpress Photo winnen zijn meestal ook bepaald geen vrolijke beelden. Een goede fotojournalist die alle facetten van een land in beeld wil brengen, gaat hieraan niet voorbij. De bedoeling van dit soort beelden is dat het mensen aan het denken zet.

De reden is dezelfde reden waarom jij hierop reageert: namelijk dat ik het een goede zaak vind als fietstoeristen ook de andere kant van een land te zien krijgen wanneer we naar het buitenland gaan (ipv de mooie, kleurrijke plaatjes) zodat ze weten dat het niet de "veluwe"is. Dat jij daarvan geen foto's wilt maken is jou keuze. Ik wil dat juist wel. Eén en ander ligt ook aan de wijze waarop je op dat moment de foto's maakt. En geloof me, dat kan op veel verschillende manieren.
Reclame voor een lezing? Denk je nou echt dat door het op dit forum te noemen er veel meer bezoekers komen? Dan overschat je dit een beetje. Ik geloof dat je mijn intensie niet helemaal goed heb begrepen. Lees het eerste gedeelte nog eens door.
Maar goed, ik wil niet de schijn tegen me hebben en zal daarom alle verwijzigingen naar de beurs verwijderen. Het gaat mij om het eerste verhaal. Lees dat nog eens! Moet zeggen dat jou berichtje me wel erg geraakt heeft. Klaarblijkelijk ben ik (toch) niet in staat geweest de boodschap goed over te brengen.

Marco Meijerink schreef: Lees het eerste gedeelte nog eens door.
Maar goed, ik wil niet de schijn tegen me hebben en zal daarom alle verwijzigingen naar de beurs verwijderen. Het gaat mij om het eerste verhaal. Lees dat nog eens! Moet zeggen dat jou berichtje me wel erg geraakt heeft. Klaarblijkelijk ben ik (toch) niet in staat geweest de boodschap goed over te brengen.
In een gesprek heb je altijd een zender en een ontvanger, c.q. spreker en de luisteraar. De spreker zendt een boodschap uit naar de ontvanger. En het kan zo zijn dat de ontvanger iets heel anders hoort dan dat de zender heeft uitgesproken, dus het hoeft niet aan jou te liggen.

Iets wat je niet kent, daar kun je geen "Ja" of "Nee" tegen zeggen. Dus als je wilt dat een ander zich geen mening kan vormen over wat jij doet, is het slim om hem/haar gewoonweg geen informatie te verstrekken. Dat is misschien ook wel de reden waarom er geen Robert Capa's meer rondlopen. Al die journalisten moeten "embatted"?? opdat de "het volk" de "gewone man" hoe je het noemen wilt, alleen maar dat te zien en te horen krijgt waarvan gedacht wordt dat het goed voor ze is, inplaats van dat je, je eigen mening kan vormen. Dus een losfietsende -fietsende- fotograaf :lol: beschouw ik als een parel in deze maatschappij. Zodat ik wél mijn mening kan vormen.
Martelen ken ik van heel dichtbij, en het is verschrikkelijk, niet alleen bij het slachtoffer maar ook bij de agressor. Geestelijk laat het vaak nog veel diepere sporen achter dan fysiek, vaak nog generaties daarna doorsluimerend.
Je kunt geen vrede brengen door een ander een loop van een wapen op z'n kop te zetten, en te zeggen: nu moet je in vrede gaan leven met je buurman, en als je dat niet doet dan.... Weliswaar gaat de bedreigde netjes doen wat jij zegt, maar op basis van angst en niet op basis van liefde.

Bij is de boodschap wel degelijk aangekomen en ik vind het goed dat het boven water komt Ga zo door Marco!!