Maharaba!
Eindelijk weer internet. Ik zit inmiddels in Dahab, Egypte.
Man, man, man, wat een raar land is Jordanie. Na de overnachting bij de familie werd het weer noch slechter. Sneeuw, hagel en dikke mist. De vorige dag had een jordaans etterbakje en flinke steen op mijn knie gegooid toen ik even niet uitkeek en die was nu dus dik en deed flink pijn. Ik heb dus maar een lift naar Kerak geaccepteerd want fietsen met een pijnlijke knie in sneeuw met een zicht van 25 meter zag ik niet zo zitten. En in Kerak zou het weer beter zijn... Niet dus. Midden in wilken met storm in een hotel zonder verwarming. Het was drie graden op mijn kamer
Van de beroemde Kruisvaardersburcht heb ik dus niet veel te zien door al die wolken, rustig was het wel want niemand is zo maf om daar in de storm rond te lopen.
De volgende ochtend wilde ik vertrekken toen er een protestmars de hoek kwam, tegen Amerika en Engeland wegens de nieuwe beelden van martelingen en ook vanwege denemarken en zo. Ze leken me niet al te vriendelijk en in hoorde dat het in Tafila (stadje waar ik door moet) ook onrustig was. Nu is dat al een fiets onsympathieke stad (hoorde van andere fietser dat ze zelfs met tomaten gooien) en het sneeuwde nog steeds en het zicht was echt slecht dus ik heb een stuk naar Dana gelift om vandaar uit naar Wadi Musa (Petra) te fietsen. Dat was daar echt alpien! 30 cm sneeuw en de mensen wisten zich er geen raad mee en zaten zonder brandstof. Mijn handschoenen waren al ergens bij Madaba gestolen dus heb ik maar mijn sokken gebruikt, ik werd in ieder geval flink na gekeken
En de kinderen hadden natuurlijk weer iets nieuws om mee te gooien, sneeuwballen! Nou ja, ik gooide maar terug en we hadden best wel lol. Het laatste stuk naar Petra werd het warm en de sneeuw sublimeerde, dus dikke mist op de weg. In petra in Hotel Cleopatra overnacht, echt een aanrader.
De volgende dag Petra bezocht. Nu ben ik niet zo iemand voor ruines maar dit was echt heeeel erg indrukwekkend. Echt alles is met een hamer en beitel in de rotsen uitgehakt, petje af. Helaas is het ook erg toeristisch en proberen bedoes je de hele tijd ezelritjes aan te smeren en kettinkjes en nep olielampjes en zo. Ze zijn daar niet vriendelijk, opdringerig en alleen uit op je geld. De keerzijde van het toerisme dus.
De volgende dag ben ik vroeg vertrokken voor de monster rit naar Diseh, 130 km. En jawel hoor, harde tegenwind en het eerste stuk alleen maar klimmen. Schoot dus niet op maar wel fantastische uitzichten over de rotsen van Petra en Wadi Araba. De helft van deze dag ging vervolgns over de Dessert Highway, de drukke noord-zuid verbinding door de woestijn, vol met vrachtverkeer. Gelukkig hebben ze een vluchtstrook en zijn de vrachautos echte vrakken en oud en langzaam. Niks zo leuk als bergaf vrachtautos inhalen
Hier had ik ook mijn eerste lekke band, een flinke glassplinter was de boosdoener dus gelijk maar geplakt. Daarna de afdaling naar de laagvlakte van Wadi rum, Wat een uitzicht heb je daar, zand zover je kan kijken! Vervolgens na 30 km de afslag richting wadi rum gevonden. Eindelijk rust. Het begon al te schemeren en ik ben ik het pikkedonker naar Diseh gefiets, gelukkig heb ik twee lampen op mijn fiets... In Diseh was het zo donker dat ik de afslag naar Hawila camp miste. Gelukkig (?) kreeg ik van twee bedoes een lift naar Hawila Camp, mijn slaapplaats. Ik vertrouwde ze niet helemaal en terecht. Ze wilde me er niet helemaal heen rijden (mocht en er it stoppen niet of zo, vreemd) en stopte een stukje buiten het camp om mijn fiets en tassen uit te laden. De eigenaar van het kamp kwam meehelpen. Na het uitladen bleek er dus een tas te missen. Geen geld of zo maar wel toiletspullen en sandalen en wat andere dingetjes. Gelukkig kende de eigenaar de bedoes en de volgende dag had ik mijn tas terug. Hadden ze zogenaamd vergeten uit te laden, jaja. Nou ja, verder maar niet naar gevraagd.
Nu dus eindelijk naar Rum. De tocht gaat door een super mooi bizar marslandschap met rood zand waar de rotsen steil uit opreizen. Tijdens de fietspauzes echt totale stilte. Niks, echt niks te horen. Alleen je eigen ademhaling en bloedsomloop, heel bijzonder. In Rum heb ik in een brak tentje overnacht achter het resthous voor 3 Dinar, spotgoedkoop. Ze hebben daar de beste mezze en de slechste kebab van Jordanie. Ook wat lol gemaakt met wat bedoe jochies. Heb ze op mijn fiets laten rijden en wat wedstrijdjes gedaan. De bedoe zijn veel vriendelijker dan de Jordaniers en Palestijnen maar er wordt flink op ze neer gekeken en ze worden bij alle baantjes gediscrimineed en zijn dus erg arm. Iedereen waarschuwde mij de hele tijd: Bedoe no good, no good. Waarom weet ik niet want behalve die twee would be diefjes zijn ze total gastvrij. Om de haverklap wordt ik door Bedoe op de chei (thee) uitgenodigd.
De volgende dag wilde ik dus terug naar de Kings highway om naar Aqaba te fietsen toen een Bedoe me aanbood mij dwars door wadi rum naar de afslag vlakbij Aqaba te brengen
Hij had van zijn zoontje gehoord dat ik daar heen wilde en hij moest toch nog wat bronnen controleren. Normaal kost zo een ritje 50JD (55E). Dus mijn fiets op zijn Jeep geladen en daar gingen we. Het eerste stuk vanuit Rum is erg zandig en zeker niet te fietsen en door de vele wegen en kloven erg verwarrend. Halverwege wordt het echter beter en kan je niet meer verkeerd rijden. Onderweg hebben we dus de bronnen gecontroleerd. Het zijn eeuwenoude waterputten (tegenwoordig betonnen bakken) waarin water vanuit de wadis wordt opgevangen via een heel ingenieus systeem van kanaaltjes en dammetjes. Ze staan niet op de kaart en alleen bedoes weten ze te vinden maar ik weet ze nu dus ook
Alles was in orde en we gingen dus weer opweg richting Aqaba. Maar na 15 min hadden we een lekke band. Wat een gedoe. Volgens hem was het geen probleem en kon ik vanaf daar gewoon naar Aqaba fietsen. Ik ben dus op mijn fiets gstapt en heb het laatste stuk door Wadi Rum naar Aqaba gefietst, echt een geniaale weg! Super zwaar want veel zand en grind op de wg maar als je naast de weg fietst is het goed te doen, wel flink hobbelig. Het landschap is echt onbeschrijfelijk ruig en desolaat en zeker op de fiets merk je dat nog meer. In zo een hobbeljeep ben je meer bezig jezelf stevig vast te houden.
Onderweg meerdere keren bedoes tegen gekomen met hun totaal gesluierde vroeuwen naast zich in de pickup en ze waren buitengewoon vriendelijk en gastvrij. Het laatste stuk naar Aqaba over de Desert Highway was dan ook een cultuurshock na de rust van Wadi Rum. Vrachtverkeer is er niet meer, dat wordt nu omgeleid dus de weg is nu veilig te fietsen over de vluchtstrook. Geen highway to hell meer dus
Overnacht in Petra voor 5JD, schoon en fiets kan op de kamer. de eigenaar spreekt helaas geen woord engels.
De volgende dag met de boot naar Nuweiba, Egypte. De ferry is 10 km buiten de stad aan het einde van het havengebied dus ik ben vroeg opgestaan. Aangkomen in de haven mooest ik eerst mijn depature tax betalen, kan alleen in JD en ik reeg een papiertje. Daarmee kon ik naar een ander loket en kreeg ik een stempel in mijn paspoort dat ik mijn departure tax had betaald. Vervolgens ticket kopen voor de snelle boot want over de langzame boot had ik aleen maar rampverhalen gehoord en werd door iedereen afgeraden. De snelle boot vertrekt officeel om 11:30, arabisch om 13:30.
Ticket kan alleen worden betaald in dollars dus dollars gewisseld en ticket gekocht en bij een ander loket geldig laten verklaren. Wat een ambtenarij hier. Maar geen werkeloosheid natuurlijk...
Met de snelle boot zit je in 1:30h in Nuwieba, scheelt ongeveer 4 uur met de langzame boot. Aan boord kan je je Visa kopen of als je alleen in de Sinai blijft een kostenloos stempel in je pas laten zetten. Doe dat echt op de boot want in de chaos in Nuweiba duurt dat uuuuren.
Nuweiba ligt 15km van de haven en ik heb daar in Habiba Camp overnacht, erg mooi maar nu erg duur (20$). Dolphin camp er vlak naast is stukken goedkoper.
De volgende dag naar de haven gefietst en daar via de kustweg de woestijn in gefietst. Rechts de bergen van de Sinai, links de diepblauwe Rode zee met aan de overkant de bergen van Saoedi Arabie. Van Nuweiba naar Dahab is het via deze weg (relatief vlak) 70 km, maar ik had er zoals verwacht twee dagen voor nodig dus ik had 10 liter water bij me.
Het is een zware weg: 70% is wasboord, 10% is pure rots waar je met je fiets overheen moet klimmen, 10% is mul zand en de overige 10% is los grind. Door het wasboord alleen aan te raden met goede vering, een flinke zeemleer en heeeel veel zitvlees of anders zonder kinderwens. En door het mulle zand eigenlijk aleen goed te doen met een MTB fiets. Ben ik even blij dat ik zo een fiets heb
Onderweg twee politieposten. Nou ja, politie? Geen uniform, geen wapens.Wel versleten kleding en versleten schoenen. Volgens mij is deze weg een soort verbanningsoort want hier gebeurd nooit wat.... Ik moest mijn tassen uitpakken want ze zijn gewoon totaal verveeld en nieuwsgierig natuurlijk. Verder deden ze niet moelijk. Ook de tweede checkpoint was geen probleem maar ik moest beloven in Ras Abu Gallum te overachten want wild kamperen is verboden. Jaja, en wie controleerd dat hier? Zij zeker niet
Het werd inmiddels donker en het is 30km van de laatste Checkpoint naar dat bedoedorp dus ik heb een stukje van de weg in de woestijn overnacht, nog nooit zoveel sterren gezien, de hemel was helemaal grijs... De volgende dag naar Ras Abu Gallum gefietst. De weg was zandig en na het dorpje verdween de weg helemaal en moest ik mijn fiets over de rotsen duwen met lak naast mij de Rode zee. Bizar. Vanaf hier wordt het druk met kamelen en touristen en de weg blijft slecht tot aan Blue Hole, een flinke steile heuvel. Gen pretje met 20kg begae en 15kg fiets. Gelukkig bood een bedoe jongetje mij aan om mijn fietstassen met zijn kameel naar boven te brengen in ruil voor een ritje op mijn fiets. Meteen ja gezegd natuurlijk
Vanaf blue hole was de weg naar Dahab erg goed, het laatste stuk zelfs met asfalt... Dahab is een relaxed uit de kluiten gewassen bedoe dorp met een hippie allure, prima om uit te rusten dus van de afgeopen dagen. De komende dagen dus duiken en een bezoek aan het catherina klooster en Jebel Mozes of Jebel Catherina, weet ik nog niet zo zeker.
In ieder geval Salaam en tot de volgende mail!
Whisky
Oh, en ik moet dan ook maar eens lid worden...