do 22 dec, 2005 22:11
Hoi Wereldfietsers,
Vanmiddag vroeg mij iemand waarom wij (Lisette en ik) fietsreizen maken.
En vraag die iets verder gaat dan "welke banden moet ik meenemen" of "welk routeboekje moet ik kopen". Omdat ik ziek thuis zit en niet in staat was om naar Dick en Els toe te gaan voor hun bijzondere lezing, heb ik het volgende even snel ingetypt.
Ben benieuwd wat jullie redenen zijn...
Natuurlijk is zijn er algemene redenen zoals: de wind door je haren, de vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt, de landschappen die je niet alleen ziet maar ook voelt en de mensen die je tegen komt. Maar dat zal voor elke fietser gelden.
Maar eerlijk gezegd is dat voor ons nog niet eens de primaire reden.
De reden dat we fietstochten maken is tweeledig: het beperkt onze mogelijkheden waardoor er meer mogelijk lijkt te zijn én het zorgt ervoor dat we dichter om ons heen kijken terwijl het de horizon verbreedt.Het lijken twee tegenstrijdigheden maar zijn dat allerzins. Na onze studie gingen we werken met het idee dat met al dat werk er een wereld voor ons open zou gaan. Meer geld, meer vrijheid, meer mogelijkheden. Eindelijk niet meer gebonden zijn aan kleine budgetten waardoor fietstochten werden gemaakt met aan elkaar gebonden fietsen vastgehouden door bundels tyraps en ijzerdraad. Het echte werk kon beginnnen.
Het tegenovergestelde gebeurde. Hoe meer geld er binnen komt hoe minder afhankelijk je bent van je omgeving en hoe verder je van die omgeving af komt te staan.
Er waren dus twee opties: óf minder gaan verdienen óf meer geld uitgeven aan reizen. Voor dat laatste hebben we gekozen waardoor dat eerste ook lukte(?). Door te reizen op een strak budget wordt je inventief. Je gaat beter kijken omdat je nooit zeker weet of het mogelijk is om ooit nog terug te keren. Je bent afhankelijk van je omgeving voor bijvoorbeeld een slaapplaats. Je begint mogelijkheden te zien in een een onmogelijke situatie. Ga maar na: wanneer je én voldoende geld hebt voor een hele goede slaapplaats én een snel vervoermiddel hebt om daar te komen dan betwijfel ik of er veel reizigers zijn die nog bezweet en wel tussen de schorpioenen in het midden van de woestijn gaan liggen met een steen als hoofdkussen.
Omdat we op de fiets zitten moeten we wel neerstrijken in die woestijn of we willen of niet. En wat er dan gebeurd is fascinerend. Je ontmoet bedoeïnen die een kop thee voor je zetten terwijl hun kamelen zich neestrijken, je voelt de stilte van de leegte om je heen terwijl je uren naar een knipperende sterrenhemel kijkt, je gaat weer een echt gesprek met elkaar aan wat verder gaat dat het vullen van het pensioengat. Kortom: het gaat weer ergens over.
De redening dat het leven makkelijk moet zijn om gelukkig te kunnen worden klopt naar onze mening niet. Maar natuurlijk is de mens wel zo ingesteld dat het altijd op zoek is naar gemak en comfort. Het maken van fietsreizen doorbreekt dat en brengt ons in een wereld die we niet tegenkomen achter onze DVD-speler.
Moet een fietstocht dan spartaans zijn? Natuurlijk liever niet maar tegenslag en discomfort vormt je en breekt je geest open. Een televisie doet dat voor ons niet.
Groet,
Marco
Vanmiddag vroeg mij iemand waarom wij (Lisette en ik) fietsreizen maken.
En vraag die iets verder gaat dan "welke banden moet ik meenemen" of "welk routeboekje moet ik kopen". Omdat ik ziek thuis zit en niet in staat was om naar Dick en Els toe te gaan voor hun bijzondere lezing, heb ik het volgende even snel ingetypt.
Ben benieuwd wat jullie redenen zijn...
Natuurlijk is zijn er algemene redenen zoals: de wind door je haren, de vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt, de landschappen die je niet alleen ziet maar ook voelt en de mensen die je tegen komt. Maar dat zal voor elke fietser gelden.
Maar eerlijk gezegd is dat voor ons nog niet eens de primaire reden.
De reden dat we fietstochten maken is tweeledig: het beperkt onze mogelijkheden waardoor er meer mogelijk lijkt te zijn én het zorgt ervoor dat we dichter om ons heen kijken terwijl het de horizon verbreedt.Het lijken twee tegenstrijdigheden maar zijn dat allerzins. Na onze studie gingen we werken met het idee dat met al dat werk er een wereld voor ons open zou gaan. Meer geld, meer vrijheid, meer mogelijkheden. Eindelijk niet meer gebonden zijn aan kleine budgetten waardoor fietstochten werden gemaakt met aan elkaar gebonden fietsen vastgehouden door bundels tyraps en ijzerdraad. Het echte werk kon beginnnen.
Het tegenovergestelde gebeurde. Hoe meer geld er binnen komt hoe minder afhankelijk je bent van je omgeving en hoe verder je van die omgeving af komt te staan.
Er waren dus twee opties: óf minder gaan verdienen óf meer geld uitgeven aan reizen. Voor dat laatste hebben we gekozen waardoor dat eerste ook lukte(?). Door te reizen op een strak budget wordt je inventief. Je gaat beter kijken omdat je nooit zeker weet of het mogelijk is om ooit nog terug te keren. Je bent afhankelijk van je omgeving voor bijvoorbeeld een slaapplaats. Je begint mogelijkheden te zien in een een onmogelijke situatie. Ga maar na: wanneer je én voldoende geld hebt voor een hele goede slaapplaats én een snel vervoermiddel hebt om daar te komen dan betwijfel ik of er veel reizigers zijn die nog bezweet en wel tussen de schorpioenen in het midden van de woestijn gaan liggen met een steen als hoofdkussen.
Omdat we op de fiets zitten moeten we wel neerstrijken in die woestijn of we willen of niet. En wat er dan gebeurd is fascinerend. Je ontmoet bedoeïnen die een kop thee voor je zetten terwijl hun kamelen zich neestrijken, je voelt de stilte van de leegte om je heen terwijl je uren naar een knipperende sterrenhemel kijkt, je gaat weer een echt gesprek met elkaar aan wat verder gaat dat het vullen van het pensioengat. Kortom: het gaat weer ergens over.
De redening dat het leven makkelijk moet zijn om gelukkig te kunnen worden klopt naar onze mening niet. Maar natuurlijk is de mens wel zo ingesteld dat het altijd op zoek is naar gemak en comfort. Het maken van fietsreizen doorbreekt dat en brengt ons in een wereld die we niet tegenkomen achter onze DVD-speler.
Moet een fietstocht dan spartaans zijn? Natuurlijk liever niet maar tegenslag en discomfort vormt je en breekt je geest open. Een televisie doet dat voor ons niet.
Groet,
Marco
om af te dalen, maar het feit dat in grote delen van de wereld (te beginnen vanaf Gronsveld) het klimmen een groot deel van de dag van een reizende fietser beslaat begint me soms tegen te staan. 