zo 18 dec, 2005 19:36
Hallo mijn naam is Jonny Wolfs .
En dit is mijn nog korte reis verslag waar ik nog maar (20-12 -05) net 9 dagen van terug ben .
Na ongeveer tweeenhalf jaar vele Hollandse weekenden te hebben gefietst, vooral met anderen, dit voornamelijk met de kern van de vrijwillige wereldfietsers"wat ik zelf ook ben"
Omdat ik vooral niet alleen op fietsvakantie wou.
Maar een korte in het watergelopen vakantie naar Italié samen met een andere wereldfietser.
En een buitengewoon geslaagde vooral droge wereldfietstrektocht door de Franse Alpen. Maakte daar een einde aan.
Ik merkte vooral dat de gedachte van alleen op reis te gaan toch ook best wel eens tof kon zijn.
Ik boekte, en zat met een maand, de 22ste in het vliegtuig .
Het allereerste gevoel net na het landen dat ik had was, wat een openheid die lucht heerlijk blauw, onbeschrijflijk zo anders.
en dat zelfs al zonder eigenlijk iets te hebben gezien .
Ik had het gevoel dat er een tweede leven voor me begon een tweede wereld die open ging, wat dus ook waar was maar dan maar voor drie weken.
Chang Mai airport, mijn nog ingepakte fiets op het dak van de took took, en naar het geusthouse.
Het ene moment was zalig en het andere gierde de sensatie zenuwen door mijn lijf wat een sensatie, THAILAND.
Het zonlicht dat extra fel was vanwege de 25 graden en de vermoeidheid van het vliegen, brande hard maar niet hard genoeg om niet te kunnen zien dat het verkeer in Chang Mai een ware bende was.
Iedereen reed door elkaar, de grote hoeveelheid aan scooters, auto's, pickups, brommers met aan de voorkant een bak voor de verkoop,
En wandel karren met het zelfde doel.
Maar nergens een fiets !? .
Ik had hier over gelezen, en had gedacht dat, maar ieder woord ervan is waar.Je weet gewoon niet wat je meemaakt je raakt gewoon overweldigd !.
Die zelfde avond zette ik mijn fiets in een keer goed in elkaar.
Echt werkelijk waar alles was tot nu toe eigenlijk van een leien dakje gegaan.
De volgende dag even boodschappen gedaan, langs het water naar de seven eleven en de bank en terug, peace of cake.
S'middags uiteindelijk na twee uur dwalen wat aan de late kant de Doi Suthep op, wat een heerlijke berg om te bedwingen, en weer terug.Dit was een geslaagde tweede dag !.
De derde dag ben ik gaan fietsen, om de drukte te vermijden had ik geprobeerd om door de buiten wijk te fietsen,maar al gauw merkte ik dat mijn doel daar onder leed.
Ongeveer twee uur later vroeg ik een agent of ik me op de aangewezen plaats van mijn kaart bevond dat klopte maar dan aan de verkeerde kant van de kaart, oftewel stad.
Ik heb mijn fiets genomen en ik ben over die vervloekte stinkende highway aangefietst waarna ik tot mijn verbazing na 15 minuten me aan de juiste kant van de stad bevond"dit vond ik opmerkelijk ik had namelijk 2 uur over de heenweg gedaan".
De rest vande dag bevond ik me op de rand van de superhighway eerlijk gezegd is dat een van de minder leuke momenten van mijn vakantie geweest, "die vaker voorkwam in het begin "deze highway is voornamelijk zo druk rond de stad " in de middag nam ik de afslag Mea Rim .
En rond 16.00 uur viel er een ongelooflijke rust en stilte over me heen dit was een van de momenten dat het allemaal weer de moeite waard was wat een genot de weide ruimte om me heen met palmbomen en boeren die op het land werkte met op de achtergrond de bergen.
Wat een mooi land !.
In Mae Rim heb ik mijn eerste nacht buiten Chang Mai overnacht.
En al werd het echte werkelijke trektocht gevoel, overschaduwd door het feit dat ik nog maar 16 kilometer verwijderd was van Chang Mai.
Toen deze avontuurlijke sensatie volop tot me door was gedrongen.
Was dit helaas maar van korte duur.
De volgende dag vloog ik met een vaartje naar beneden ,na dat ik een verkeerde afslag had genomen, en kwam tot mijn grote verbazing met mijn (agu) tas (vanwege die klote riempjes) tussen het bagage rek en mijn wiel met een slag als gevolg.
Dezelfde dag heb ik een lift gekregen van een Amerikaan en was ik tot mijn spijt weer in Chang Mai.
Zondags ben ik met de cicle club gaan fietsen tijdens deze tocht hielden we een pauze en had ik gezien dat een Amerikaan en een Thai van de tocht bij een kraampje stonden om wat fruit te kopen waarop ik dat ook maar deed.
De verkoper hakte het al geschilde fruit waarvan ik de naam niet meer weet in stukjes en deed er stokje bij en een klein zakje. het smaakte een beetje als een appel en een meloen de frisheid was ongekend een sensatie apart, waarop ik het zakje pakte en ik het strooide over het fruit na dat ik een hap nam kwam ik erachter dat het pepers waren dit was ook weer een ervaring apart.
Pepers en fruit dat is nou een combinatie waar ik nog nooit aan had gedacht.
Later tijdens de tocht kwamen we uit bij een tempel waar we op de kosten van de cicle club wat aten.
Het was zalig .
Een gelei achtige fijn gestampte bloem soort met daar in een knapperige kern gepofte rijst met hoe kan het ook anders pepers en zoetigheid met daaroverheen coco's.
Een blok rijst met toegevoegde smaak en kleur geserveerd in een blad bij elkaar gestoken door wat houtjes.
Nog wat vreemde bonen en andere dingen, dit alles was tot mijn verbazing totaal anders als ik in de eerste instantie had verwacht en toch heerlijk de sensatie van het onbekende is geweldig.
Het land, het eten, en de mensen, en de tempels, en de bergen, en, en,het heeft een toevoeging gedaan op mijn persoonlijkheid. Je komt gewoon als een ander mens thuis.
En toen was ik het beu het fietsen langs die superhighway ik was even weg van de stad en ik nam gauw een klein weggetje en warempel ik belande in een wereld van heerlijk fietsen er is bijna altijd wel een weggetje of paadje dat dezelfde richting op gaat "kijk dan wel uit dat je niet verkeert fietst ".
En plots was ik weer verder verwijderd geraakt van Chang Mai Een Amerikaan had in Chang Mai gezegd tegen me na dat ik hem vertelde van mijn pech, It seems the spirits dont want you away from Chang Mai, En ook al wou ik hem ongelijk geven en iets zeggen
Hieruit werd ik ruw gestoord door mijn negativiteit en mijn beeldende angst dat er werkelijk spoken waren die kwellend langs de muur van het Tha Pae Gate zweefde. Lachend om die ene die ze zo goed voor de gek hadden gehouden.
Maar dat was nu voorbij, ik had ze verslagen !.
Ik bracht een tweede nacht in hetzelfde hotel in Mae Rim door. En fietste s'morgens met goede moed aan richting Pai.
Waar ik volgens de Amerikaan zou kunnen overnachten op de berg in park HQ, waar ik een tent, matje en slaapzak zou kunnen huren.
Vanaf dit moment kan ik wel zeggen dat dit weer een duidelijk hoofdstuk is van mijn fietsvakantie in Thailand.
En dat het gedeelte track hier werd voldaan !.
Het verkeer was hier heerlijk rustig op de berg, de zon scheen, af en toe vloog er een vlinder voorbij, palmbomen op geel groene berghellingen in contrast met grijze rotswanden.
Langs de weg stond een bordje, Monk Fa Waterval 1 kilometer, dit bleek een leugen te zijn volgens mijn beoordeling was het wel 4 kilometer en wat me nog meer dwars zat was dat het volgens mijn beoordeling wel 35% was.
Vol bezweet en met wat ik achter me gelaten had kwam ik boven aan.
Dit was de eerste steilste helling van mijn fietsvakantie .
ook de berg werd alsmaar steiler het vals plat waterpasje op mijn stuur gaf steeds weer meer dan de max aan (20%) samen met de groeinde steilte groeide mijn kick, ik zat werkelijk in een zone. S'avonds kwam ik in het plaatsje Pa Pae waar tegen de helling sprookjesachtige houten chaletjes stonden waar ik voor 600 Bath heb overnacht. En samen met een Amerikaan en een Thai tot diep in de nacht van bier tot whiskey mijn heerlijke leven heb geleefd.
De volgende ochtend met een nog niet eens een hele grote kater, en zo Ben ik wat aan de late kant vertrokken naar mijn eindbestemming de top van berg.
Omdat ik geen boodschappen meer had kunnen doen was mijn brood om + - 14.30 uur op, en mijn laatste waterdruppels gingen ongeveer een uurtje later op. Maar dit was natuurlijk geen probleem, dácht ik.
En eindelijk kwam ik dan borden tegen van de bewoonde wereld het was inmiddels al aan het schemeren en toen ik bij de poort van het park HQ mijn antré deed en mijn kaartje toonde (dat voor meerdere malen te gebruiken was) hoefde ik volgens de poortwachter nog maar ongeveer 8 kilometer. Ik vervolgde mijn weg mijn honger en dorst waren inmiddels flink gegroeid en het zweet dat ik uistootte was het soort dat ik nog niet kende. Ik wist ik mocht geen klophonger krijgen en de reden waarom ik dat dacht was volgens mij om dat dat mogelijk zojuist was gebeurt.
Maar energie had ik nog wel.
Na een korte periode kwam er een jeep voorbij na dat ik van deze mensen een bevestiging had gekregen en dat ik tot mijn opluchting mezelf op de juiste plek bevond.
Moest wel opschieten van ze anders zou deze winkel waar ik de tent en matje en slaapzak kon huren niet meer open zijn.
Ze stelde voor me te helpen en me de laatste 5 kilometer te brengen deze hulp sloeg ik af, en stelde het zo, voor mij en hen uit, dat het nog maar vijf kilometer was en dat ik het dan wel zou redden.
Deze Thai met zijn vriendin reden met hun jeep verder en ik vervolgde mijn weg het ging niet hard met mijn snelheid en de tijd sloop voorbij in een tempo dat ik ook niet kende.
Plotseling reed dezelfde jeep aan me voorbij keerde en stopte aan mijn zij De bestuurder deze keer zonder zijn vriendin zei dat ik met hem mee moest anders zou ik het niet halen. Na 3 of 4 keer néé te hebben gezegd, had ik me over laten halen.
Ondanks dat het me tot op de dag van vandaag zal blijven spijten weet ik en zag ik ook wel dat er een noodzaak toe was.
Daar ging mijn prestatie "zo voelde het op dat moment".
Na 10 of 15 minuten climax te hebben beleefd in de cabine van van een jeep met een bezweette kop.Moet ik zeggen dat het op tijd halen van deze winkel inderdaadwel twijfelachtig was geweest.
Na het betalen en halen van deze spullen begon het alles behalve te flauwekullen .De pijn hield niet op van de vermoeienis en de honger was ook nog niet weg. Ik besloot om de tent waar ik helaas geen idee van had hoe ik die in het donker op moest zetten. Te laten voor wat die was. En op zoek te gaan naar eten. Ik had al vernomen dat er ergens een restaurant was en ben die op gaan zoeken. Met de woorden van deze autochtonen, dat het restaurant haast gesloten was. Ben ik maar begonnen aan het overwinnen van mijn laatste obstakel van deze dag, eten.
De last en de verdraaide onzekerheid dat ik niet wist waar ik was zorgde ervoor dat ik me "voor mijn gevoel"erg onnoemelijk klein voelde ook de duisternis was duidelijk veel groter en verder dan mij, in dit verre stukje Azie dat men Thailand noemt.
Na verschillende mensen te hebben moeten aanspreken tot mijn spijt, wáár is het restaurant, had ik het dan toch gevonden enkele minuten van deze ramp scéne'af "waar ik het even echt niet meer wist".
Vond ik een verlichte ruimte wat als restuarant te defineren was.
Ik bestelde wat te eten en te drinken, en dacht starend in mijn bord dat werkelijk niets van het eten in Thailand leek op dat van Holland béhálve dan tougé én bóóntjes, na deze boontjes als wedstrijd er een voor een allemaal uit te hebben gevist en haast allemaal ineens in mijn mond te hebben gestóken kwam ik er wel achter, hééét
, en volgens mijn gevoel was mijn mond een grote hete luchtballon. De terugweg die al eveneens vlekkeloos verliep behaalde zijn eindpunt na een half uur, op de plek waar mijn onopgezette tent stond.
Deze Thaise mensen op de campside die al in het geheel en volledig waren gesetteld "de thai die voor het overgrote deel toch al fultime kampeerd"zaten met zijn allen en warm rond het vuur gezellig te fondu'en.
En keken eigenlijk alleen maar lachend, niet spottend.
Naar deze vreemde farang die daar aan het proberen was zijn tent op te zetten.
Na een paar keer iets geleend te hebben zoals een mes en een touwtje.Hield ik het niet meer en godzijdank of moet ik zeggen boedhadank hun ook niet meer.
En er werd met een jointeffort mijn tent, spik en span opgezet.
Deze hulp die door deze vriendelijke gastvrije lieve mensen mij keer op keer werd getoond maakte voor mij Thailand tot een geweldige en vooral veilige reis bestemming .
Dit maakt Thailand volgens mijn mening, en meningen van meerdere tot een van de beste en veilligste reisbestemmingen van Azie.
Ik kwam bij een tempeltje het was heet ik was bezweet en vermoeit.
Er was alleen maar stilte, en het tempeltje.
De warme wind waaide even zachtjes het leven was goed.
Ik hoorde iets een belletje dat klopte niet.
Er was niemand, dat wist ik.
Ik keek rond.
Een koude wind kwam voorbij en vertekende mijn gevoel, er was niets aan de hand maar even was ik niet alleen.
Ik keek half koud en warm naar boven en op dat moment hoorde én zag ik het.
Dit keer twee belletjes die rinkelden op de streling van de wind ze hingen aan de gouden klauwen van de tempel .Ik was even volledig in contact met mijn omgeving.
En ik had het gevoel dat ik opnieuw bestond.
Na dat ik had overnacht in tha ton in een geust house dat ik ervaar als een van de betere van mijn fietsvakantie. ben ik de de kok rivier op geweest met de boot,
dit is in mijn ogen achteraf bekeken wat minder goed geweest niet alleen omdat het water erg goor was .
maar ook omdat het met de boot te behalen doel met de fiets gewoon beter te doen is.Vandaar dat ik vanaf het olifanten kamp "de eerste pauze" maar zo gauw als ik kon de weg op de fiets heb hernomen.
Iets waar ik totaal geen spijt van heb.
Ik wens degene die dit leest een hele toffe fietsvakantie Thailand is echt een aanrader voor hen die alleen reizen of met meerdere .
Ik hoop tenzeerste dat mijn ervaring iets met u heeft gedaan en ik wens u happy traveling .
De groeten van een wereldfietser, Johnny Wolfs. 
[/i]
En dit is mijn nog korte reis verslag waar ik nog maar (20-12 -05) net 9 dagen van terug ben .
Na ongeveer tweeenhalf jaar vele Hollandse weekenden te hebben gefietst, vooral met anderen, dit voornamelijk met de kern van de vrijwillige wereldfietsers"wat ik zelf ook ben"
Omdat ik vooral niet alleen op fietsvakantie wou.
Maar een korte in het watergelopen vakantie naar Italié samen met een andere wereldfietser.
En een buitengewoon geslaagde vooral droge wereldfietstrektocht door de Franse Alpen. Maakte daar een einde aan.
Ik merkte vooral dat de gedachte van alleen op reis te gaan toch ook best wel eens tof kon zijn.
Ik boekte, en zat met een maand, de 22ste in het vliegtuig .
Het allereerste gevoel net na het landen dat ik had was, wat een openheid die lucht heerlijk blauw, onbeschrijflijk zo anders.
en dat zelfs al zonder eigenlijk iets te hebben gezien .
Ik had het gevoel dat er een tweede leven voor me begon een tweede wereld die open ging, wat dus ook waar was maar dan maar voor drie weken.
Chang Mai airport, mijn nog ingepakte fiets op het dak van de took took, en naar het geusthouse.
Het ene moment was zalig en het andere gierde de sensatie zenuwen door mijn lijf wat een sensatie, THAILAND.
Het zonlicht dat extra fel was vanwege de 25 graden en de vermoeidheid van het vliegen, brande hard maar niet hard genoeg om niet te kunnen zien dat het verkeer in Chang Mai een ware bende was.
Iedereen reed door elkaar, de grote hoeveelheid aan scooters, auto's, pickups, brommers met aan de voorkant een bak voor de verkoop,
En wandel karren met het zelfde doel.
Maar nergens een fiets !? .
Ik had hier over gelezen, en had gedacht dat, maar ieder woord ervan is waar.Je weet gewoon niet wat je meemaakt je raakt gewoon overweldigd !.
Die zelfde avond zette ik mijn fiets in een keer goed in elkaar.
Echt werkelijk waar alles was tot nu toe eigenlijk van een leien dakje gegaan.
De volgende dag even boodschappen gedaan, langs het water naar de seven eleven en de bank en terug, peace of cake.
S'middags uiteindelijk na twee uur dwalen wat aan de late kant de Doi Suthep op, wat een heerlijke berg om te bedwingen, en weer terug.Dit was een geslaagde tweede dag !.
De derde dag ben ik gaan fietsen, om de drukte te vermijden had ik geprobeerd om door de buiten wijk te fietsen,maar al gauw merkte ik dat mijn doel daar onder leed.
Ongeveer twee uur later vroeg ik een agent of ik me op de aangewezen plaats van mijn kaart bevond dat klopte maar dan aan de verkeerde kant van de kaart, oftewel stad.
Ik heb mijn fiets genomen en ik ben over die vervloekte stinkende highway aangefietst waarna ik tot mijn verbazing na 15 minuten me aan de juiste kant van de stad bevond"dit vond ik opmerkelijk ik had namelijk 2 uur over de heenweg gedaan".
De rest vande dag bevond ik me op de rand van de superhighway eerlijk gezegd is dat een van de minder leuke momenten van mijn vakantie geweest, "die vaker voorkwam in het begin "deze highway is voornamelijk zo druk rond de stad " in de middag nam ik de afslag Mea Rim .
En rond 16.00 uur viel er een ongelooflijke rust en stilte over me heen dit was een van de momenten dat het allemaal weer de moeite waard was wat een genot de weide ruimte om me heen met palmbomen en boeren die op het land werkte met op de achtergrond de bergen.
Wat een mooi land !.
In Mae Rim heb ik mijn eerste nacht buiten Chang Mai overnacht.
En al werd het echte werkelijke trektocht gevoel, overschaduwd door het feit dat ik nog maar 16 kilometer verwijderd was van Chang Mai.
Toen deze avontuurlijke sensatie volop tot me door was gedrongen.
Was dit helaas maar van korte duur.
De volgende dag vloog ik met een vaartje naar beneden ,na dat ik een verkeerde afslag had genomen, en kwam tot mijn grote verbazing met mijn (agu) tas (vanwege die klote riempjes) tussen het bagage rek en mijn wiel met een slag als gevolg.
Dezelfde dag heb ik een lift gekregen van een Amerikaan en was ik tot mijn spijt weer in Chang Mai.
Zondags ben ik met de cicle club gaan fietsen tijdens deze tocht hielden we een pauze en had ik gezien dat een Amerikaan en een Thai van de tocht bij een kraampje stonden om wat fruit te kopen waarop ik dat ook maar deed.
De verkoper hakte het al geschilde fruit waarvan ik de naam niet meer weet in stukjes en deed er stokje bij en een klein zakje. het smaakte een beetje als een appel en een meloen de frisheid was ongekend een sensatie apart, waarop ik het zakje pakte en ik het strooide over het fruit na dat ik een hap nam kwam ik erachter dat het pepers waren dit was ook weer een ervaring apart.
Pepers en fruit dat is nou een combinatie waar ik nog nooit aan had gedacht.
Later tijdens de tocht kwamen we uit bij een tempel waar we op de kosten van de cicle club wat aten.
Het was zalig .
Een gelei achtige fijn gestampte bloem soort met daar in een knapperige kern gepofte rijst met hoe kan het ook anders pepers en zoetigheid met daaroverheen coco's.
Een blok rijst met toegevoegde smaak en kleur geserveerd in een blad bij elkaar gestoken door wat houtjes.
Nog wat vreemde bonen en andere dingen, dit alles was tot mijn verbazing totaal anders als ik in de eerste instantie had verwacht en toch heerlijk de sensatie van het onbekende is geweldig.
Het land, het eten, en de mensen, en de tempels, en de bergen, en, en,het heeft een toevoeging gedaan op mijn persoonlijkheid. Je komt gewoon als een ander mens thuis.
En toen was ik het beu het fietsen langs die superhighway ik was even weg van de stad en ik nam gauw een klein weggetje en warempel ik belande in een wereld van heerlijk fietsen er is bijna altijd wel een weggetje of paadje dat dezelfde richting op gaat "kijk dan wel uit dat je niet verkeert fietst ".
En plots was ik weer verder verwijderd geraakt van Chang Mai Een Amerikaan had in Chang Mai gezegd tegen me na dat ik hem vertelde van mijn pech, It seems the spirits dont want you away from Chang Mai, En ook al wou ik hem ongelijk geven en iets zeggen
Hieruit werd ik ruw gestoord door mijn negativiteit en mijn beeldende angst dat er werkelijk spoken waren die kwellend langs de muur van het Tha Pae Gate zweefde. Lachend om die ene die ze zo goed voor de gek hadden gehouden.
Maar dat was nu voorbij, ik had ze verslagen !.
Ik bracht een tweede nacht in hetzelfde hotel in Mae Rim door. En fietste s'morgens met goede moed aan richting Pai.
Waar ik volgens de Amerikaan zou kunnen overnachten op de berg in park HQ, waar ik een tent, matje en slaapzak zou kunnen huren.
Vanaf dit moment kan ik wel zeggen dat dit weer een duidelijk hoofdstuk is van mijn fietsvakantie in Thailand.
En dat het gedeelte track hier werd voldaan !.
Het verkeer was hier heerlijk rustig op de berg, de zon scheen, af en toe vloog er een vlinder voorbij, palmbomen op geel groene berghellingen in contrast met grijze rotswanden.
Langs de weg stond een bordje, Monk Fa Waterval 1 kilometer, dit bleek een leugen te zijn volgens mijn beoordeling was het wel 4 kilometer en wat me nog meer dwars zat was dat het volgens mijn beoordeling wel 35% was.
Vol bezweet en met wat ik achter me gelaten had kwam ik boven aan.
Dit was de eerste steilste helling van mijn fietsvakantie .
ook de berg werd alsmaar steiler het vals plat waterpasje op mijn stuur gaf steeds weer meer dan de max aan (20%) samen met de groeinde steilte groeide mijn kick, ik zat werkelijk in een zone. S'avonds kwam ik in het plaatsje Pa Pae waar tegen de helling sprookjesachtige houten chaletjes stonden waar ik voor 600 Bath heb overnacht. En samen met een Amerikaan en een Thai tot diep in de nacht van bier tot whiskey mijn heerlijke leven heb geleefd.
De volgende ochtend met een nog niet eens een hele grote kater, en zo Ben ik wat aan de late kant vertrokken naar mijn eindbestemming de top van berg.
Omdat ik geen boodschappen meer had kunnen doen was mijn brood om + - 14.30 uur op, en mijn laatste waterdruppels gingen ongeveer een uurtje later op. Maar dit was natuurlijk geen probleem, dácht ik.
En eindelijk kwam ik dan borden tegen van de bewoonde wereld het was inmiddels al aan het schemeren en toen ik bij de poort van het park HQ mijn antré deed en mijn kaartje toonde (dat voor meerdere malen te gebruiken was) hoefde ik volgens de poortwachter nog maar ongeveer 8 kilometer. Ik vervolgde mijn weg mijn honger en dorst waren inmiddels flink gegroeid en het zweet dat ik uistootte was het soort dat ik nog niet kende. Ik wist ik mocht geen klophonger krijgen en de reden waarom ik dat dacht was volgens mij om dat dat mogelijk zojuist was gebeurt.
Maar energie had ik nog wel.
Na een korte periode kwam er een jeep voorbij na dat ik van deze mensen een bevestiging had gekregen en dat ik tot mijn opluchting mezelf op de juiste plek bevond.
Moest wel opschieten van ze anders zou deze winkel waar ik de tent en matje en slaapzak kon huren niet meer open zijn.
Ze stelde voor me te helpen en me de laatste 5 kilometer te brengen deze hulp sloeg ik af, en stelde het zo, voor mij en hen uit, dat het nog maar vijf kilometer was en dat ik het dan wel zou redden.
Deze Thai met zijn vriendin reden met hun jeep verder en ik vervolgde mijn weg het ging niet hard met mijn snelheid en de tijd sloop voorbij in een tempo dat ik ook niet kende.
Plotseling reed dezelfde jeep aan me voorbij keerde en stopte aan mijn zij De bestuurder deze keer zonder zijn vriendin zei dat ik met hem mee moest anders zou ik het niet halen. Na 3 of 4 keer néé te hebben gezegd, had ik me over laten halen.
Ondanks dat het me tot op de dag van vandaag zal blijven spijten weet ik en zag ik ook wel dat er een noodzaak toe was.
Daar ging mijn prestatie "zo voelde het op dat moment".
Na 10 of 15 minuten climax te hebben beleefd in de cabine van van een jeep met een bezweette kop.Moet ik zeggen dat het op tijd halen van deze winkel inderdaadwel twijfelachtig was geweest.
Na het betalen en halen van deze spullen begon het alles behalve te flauwekullen .De pijn hield niet op van de vermoeienis en de honger was ook nog niet weg. Ik besloot om de tent waar ik helaas geen idee van had hoe ik die in het donker op moest zetten. Te laten voor wat die was. En op zoek te gaan naar eten. Ik had al vernomen dat er ergens een restaurant was en ben die op gaan zoeken. Met de woorden van deze autochtonen, dat het restaurant haast gesloten was. Ben ik maar begonnen aan het overwinnen van mijn laatste obstakel van deze dag, eten.
De last en de verdraaide onzekerheid dat ik niet wist waar ik was zorgde ervoor dat ik me "voor mijn gevoel"erg onnoemelijk klein voelde ook de duisternis was duidelijk veel groter en verder dan mij, in dit verre stukje Azie dat men Thailand noemt.
Na verschillende mensen te hebben moeten aanspreken tot mijn spijt, wáár is het restaurant, had ik het dan toch gevonden enkele minuten van deze ramp scéne'af "waar ik het even echt niet meer wist".
Vond ik een verlichte ruimte wat als restuarant te defineren was.
Ik bestelde wat te eten en te drinken, en dacht starend in mijn bord dat werkelijk niets van het eten in Thailand leek op dat van Holland béhálve dan tougé én bóóntjes, na deze boontjes als wedstrijd er een voor een allemaal uit te hebben gevist en haast allemaal ineens in mijn mond te hebben gestóken kwam ik er wel achter, hééét
, en volgens mijn gevoel was mijn mond een grote hete luchtballon. De terugweg die al eveneens vlekkeloos verliep behaalde zijn eindpunt na een half uur, op de plek waar mijn onopgezette tent stond.Deze Thaise mensen op de campside die al in het geheel en volledig waren gesetteld "de thai die voor het overgrote deel toch al fultime kampeerd"zaten met zijn allen en warm rond het vuur gezellig te fondu'en.
En keken eigenlijk alleen maar lachend, niet spottend.
Naar deze vreemde farang die daar aan het proberen was zijn tent op te zetten.
Na een paar keer iets geleend te hebben zoals een mes en een touwtje.Hield ik het niet meer en godzijdank of moet ik zeggen boedhadank hun ook niet meer.
En er werd met een jointeffort mijn tent, spik en span opgezet.
Deze hulp die door deze vriendelijke gastvrije lieve mensen mij keer op keer werd getoond maakte voor mij Thailand tot een geweldige en vooral veilige reis bestemming .
Dit maakt Thailand volgens mijn mening, en meningen van meerdere tot een van de beste en veilligste reisbestemmingen van Azie.
Ik kwam bij een tempeltje het was heet ik was bezweet en vermoeit.
Er was alleen maar stilte, en het tempeltje.
De warme wind waaide even zachtjes het leven was goed.
Ik hoorde iets een belletje dat klopte niet.
Er was niemand, dat wist ik.
Ik keek rond.
Een koude wind kwam voorbij en vertekende mijn gevoel, er was niets aan de hand maar even was ik niet alleen.
Ik keek half koud en warm naar boven en op dat moment hoorde én zag ik het.
Dit keer twee belletjes die rinkelden op de streling van de wind ze hingen aan de gouden klauwen van de tempel .Ik was even volledig in contact met mijn omgeving.
En ik had het gevoel dat ik opnieuw bestond.
Na dat ik had overnacht in tha ton in een geust house dat ik ervaar als een van de betere van mijn fietsvakantie. ben ik de de kok rivier op geweest met de boot,
dit is in mijn ogen achteraf bekeken wat minder goed geweest niet alleen omdat het water erg goor was .
maar ook omdat het met de boot te behalen doel met de fiets gewoon beter te doen is.Vandaar dat ik vanaf het olifanten kamp "de eerste pauze" maar zo gauw als ik kon de weg op de fiets heb hernomen.
Iets waar ik totaal geen spijt van heb.
Ik wens degene die dit leest een hele toffe fietsvakantie Thailand is echt een aanrader voor hen die alleen reizen of met meerdere .
Ik hoop tenzeerste dat mijn ervaring iets met u heeft gedaan en ik wens u happy traveling .
De groeten van een wereldfietser, Johnny Wolfs. [/i]
