a) Nooit met zekerheid te zeggen, maar 8 dagen om naar 4500 te gaan lijkt me meer dan voldoende. (4 dagen lijkt me al kunnen)
b) Geeft wel een veilig gevoel, maar op de meeste plaatsen kun je water kopen. Als je toch al een brander meeneemt, is een filter niet meer nodig.
e) Gemengde ervaringen met de trein. In sommige treinen vanuit Delhi, zit de bagagecoupe al vol. De kaartverkoper kan jouw deze informatie niet vertellen, en de luggage manager kan niets vertellen voordat je een kaartje hebt.
Als er geen plek is, gaat je fiets op de volgende trein mee.
Mijn treinervaring: (
http://bike4travel.blogspot.com/)
De treinreis van Delhi naar Amritsar was niet zo eenvoudig als dat we gedacht hadden. Nadat we de kaartjes gekocht hadden, bleek dat we bij een ander kantoor kaartjes voor de fietsen moesten kopen. We moesten de fietsen voor vertrek afgeven op het goederen terrein. Dit was een open terrein met heel veel kisten en pallets en duizend Indiers, waar iedereen op en af kon lopen. Onze fietsen hier afgeven leek ons geen goed plan. Bovendien zou er in de trein waar wij mee zouden gaan geen plaats meer voor bagage zijn. Onze fietsen zouden later met een andere trein meegaan. Ik hoorde ze al zeggen:
"I am sorry sir. Your cycle is missing"
"No problem, tomorrow we have your cycle".
Dat dus niet nog een keer, nadat Aeroflot de fietsen al had vertraagd. De fietsen moesten en zouden op dezelfde trein als wij meegaan. De parcel-officer vond van niet. Zelfs een poging om de parcel afdeling om te kopen mocht niet baten. Indiers zijn blijkbaar niet erg corrupt of flexibel.
Na een " Mister you are waisting your time, please leave!" besloten we om ons maar voor de domme te houden, en proberen zelf de fietsen op de trein mee te nemen.
Toen de trein arriveerde zagen we dat er slechts een heel klein goederen wagonnetje aan de erg lange trein zat, en er echt geen mogelijkheid was om er nog maar iets in te stoppen. De machinist zei dat er aan de andere kant van de trein nog zo'n wagon zat. Wij erheen. Door de honderden mensen over het perron naar de andere kant van de trein die ca 800 meter lang was. Daar aangekomen bleek er nog een klein plaatsje voor de fietsen. Maar omdat we de fietsen niet "ingeboekt" hadden, mochten ze echt niet naar binnen. Stress dus, want onze treinkaartjes zouden ook niet meer geldig zijn als de trein zonder ons vertrok. Een jongen begon zich ermee te bemoeien en probeerde in het Indisch een plekje voor ons te regelen. Pas toen de trein al begon te rijden kregen we toestemming van een bewaker om de fietsen de coupe in te nemen. Chantal in een andere coupe dan ik, en in een rijdende trein de fietsen met tassen naar binnen proberen te krijgen, zonder dat je weet of het de ander wel lukt. Op zo'n moment komt er aardig wat zweet en vuil uit je porien.
Uiteindelijk alles in de trein en de jongen had alles al rechtgepraat bij de andere bewakers en conducteurs. De rit met deze nachttrein zou 12 uur duren, en het idee om een eersteklas kaartje in een slaapcoupe te kopen was niet helemaal gelukt. Het was een plaats voor de laagste klasse. Wel goedkoop: 4 euro pp.
Om een uur of 4 's nachts word ik gewekt door een conducteur. Het is niet toegestaan om fietsen in de coupe mee te nemen, en ik krijg een boete. De boete is een stuk duurder dan de twee treinkaartjes bij elkaar en ik ben het er niet mee eens. Ik vertel dat ik bereid ben de boete te betalen, als hij zijn naam op het bonnentje zet, zodat ik een klacht in kan dienen bij het International Ticket Office. Deze tip had ik van de jongen gekregen die ons de trein in had geholpen.
Het werkt. Ineens veranderd de conducteur en het blijkt dat hij een fanatiek wielrenner is. Tot in de ochtend blijven we praten over fietsen en besteld thee voor ons. De boete kunnen we vergeten, als we het de volgende keer maar volgens het boekje doen.
Maar de bus zie ik helemaal niet zitten in India. Op de luxe bussen is geen plek voor de fiets, en de normale bussen zijn erg druk en oncomfortabel.
Marco
