Forum Wereldfietser

Hieronder een paar quotes uit een ander topic:

Fedor schreef: ↑

do 02 aug, 2018 14:03

Tja... nog los van evt. risico's... ik vind een land waar de bevolking zo wordt onderdrukt wel een ietwat vreemde vakantiebestemming...

Filosoof Ruud Welten legt het een en ander uit in dit artikel, met als kop: Over reizigers en toeristen. We gaan zelfs naar oorlogsgebieden om onszelf te onderscheiden.

Tom vds schreef: ↑

do 02 aug, 2018 15:30

Fedor schreef: ↑

do 02 aug, 2018 14:03

... een ietwat vreemde vakantiebestemming...

Ik zie dan ook een verschil tussen “vakantiebestemming” en “reisdoel”.

Het eeuwige onderscheid tussen de 'toerist' en de 'reiziger'. Welten maakt er gehakt van in dit artikel dat onlangs in de Groene Amsterdammer verscheen. Een citaat: Het toerisme biedt de mens een betaalbare troost voor zijn dagelijks leven. Toerisme heeft de plaats ingenomen van de onverzadigbare zoektocht naar de hemel. Hoe raar het ook klinkt, toerisme heeft iets religieus. Niet omdat toeristen in een god geloven, maar omdat ze geloven dat er een plaats is die troost kan bieden voor het ondergronds eeuwig knagende ‘is dit alles?’-gevoel. In een consumentensamenleving is toerisme de nieuwe naam van verlossing. En let wel, toerisme is radicaal geglobaliseerd consumentisme.

Verderop schrijft Welten: Waar toerisme tot in de jaren tachtig van de vorige eeuw nog te organiseren viel en te categoriseren, daar is elk individu vandaag de unieke reiziger. Dit heeft ertoe geleid dat in korte tijd nieuwe regionen van de wereld werden ontdekt en nieuwe patronen in ons reizen ontstonden. 25 jaar geleden had niemand het voor mogelijk gehouden dat Auschwitz vandaag haast evenveel bezoekers trekt als Mont Saint-Michel. Dark tourism, noemen onderzoekers dat. In nog geen tien jaar tijd is het sloppenwijkentoerisme een aanzienlijke commerciële business geworden, zoals in Zuid-Amerika het geval is. De moderne toerist is kritisch: hij ziet dat de westerse mens ten onder gaat aan een nietsontziend consumentisme, hij vindt van zichzelf dat hij niet meer werkelijk ‘authentiek’ kan zijn in de huidige omstandigheden en raakt geobsedeerd door mensen elders ter wereld die uit de molen van het consumentisme zijn gevallen, mensen in sloppenwijken, want die zijn zo arm dat ze wel authentiek moeten zijn. En zo wordt sloppenwijktoerisme geen alternatief voor toerisme, maar doodeenvoudig een nieuwe optie in de reisbrochure.

Een half jaar terug stond er een interview met Welten in Metro, waarin hij stelt dat we aan een collectieve dwangneurose lijden in onze zoektocht naar unieke ervaringen. „We doen alsof reizen over grote ervaringen gaat, maar in werkelijkheid heeft het daar niets mee te maken. Het gaat erom dat we er geweest zijn, dat we indruk maken op anderen, dat we iemand zijn.” aldus Welten. „De reisverhalen en de perceptie van anderen vormen jouw identiteit, niet de ervaringen op zich."

Hierbij moet ik gelijk denken aan het citaat hieronder (uit het zelfde draadje als de quotes hierboven, maar voordat ik dit stukje af had, was het al weer weggehaald ): De pest is dat sommige van de in mijn ogen mooiste landschappen in landen liggen met bedenkelijke regimes of veiligheidsrisico's. Ik wil echter niet nog een keer naar IJsland of erger, over de Vennbahn of Donauroute gaan fietsen (ja als ik bejaard ben en dan op de ebike).

Ik herken dit wel. Enkele maanden terug had ik het hier ook al over in een mailwisseling met een wereldfietser. Hij schreef: Soms denk ik alleen wel, waar is de grens. Je kan tegenwoordig overal heen, alles kan. In groepsreizen die ik gemaakt heb zaten er steevast mensen bij die bijna de hele wereld hadden afgereisd en er over spraken alsof ze maandag door de Breestraat liepen, dinsdag de Burcht bezochten en woensdag naar het strand in Katwijk waren geweest. Maar dan ging het om de meest exotische bestemmingen. Ik voel die hang naar reizen ook, zeker als je geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven, maar moet ik dat dan allemaal maar doen?

Waarop ik reageerde: Verre reizen zijn inderdaad een consumptieartikel geworden. Dertig jaar terug voelde ik ook de drang om ver weg te gaan. In 1985 ben ik enkele maanden in India geweest, nadat ik een blauwtje had gelopen bij een vrouw die helemaal weg was van India. Zij had zo vaak trots verteld over de exotische reizen die zijzelf, haar broer en haar 'betere vrienden' hadden gemaakt, dat ik het gevoel had gekregen dat je een hopeloze provinciaal was als je niet minstens een paar maanden in een arm land buiten Europa had doorgebracht. Later besefte ik dat de fietstocht door Tsjechoslowakije en Polen, die ik een jaar eerder had gemaakt, veel meer diepgang had. Jaren later las ik met veel plezier 'Are you experienced?' van William Sutcliffe, waarin op een heerlijk sarcastische manier de competitie tussen rugzakreizigers in India, om toch vooral hip en cool te zijn, wordt beschreven.

Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

(Correctie: hier en daar stond Welter. Daar heb ik nu Welten van gemaakt.)

Mooie startpost

25 jaar geleden bezocht ik al concentratiekampen. Ben ik nu dubbel fout?

Misschien ook een aspect (maar misschien wil Kees dit buiten dit topic houden): reizen naar verre oorden (behalve als je er naar toe fietst... en weer terug) geeft ook een zware milieubelasting vanwege de vliegreis of - reizen. Ben hier zelf helaas ook schuldig aan geweest... het is lastig...

Ik denk dat Facebook wel een impuls is geweest - en nog steeds is - voor het bezoeken van de meest exotische locaties, nu je je belevenissen (en foto's) kan delen met de hele wereld. Als je ziet wat sommige mensen uitvoeren (soms met dodelijke afloop) in de jacht naar hits en likes...

Tja, iedereen zal zijn eigen motieven hebben, ook afhankelijk van de eigen situatie. Een paar uitspraken van de aangehaalde filosoof herken ik wel, maar het is ook wel erg makkelijk en zeker onjuist om alle mensen over een kam te scheren. Ik heb voldoende zelfkennis om te weten wat ik zelf wil en hoe ik me laat beïnvloeden.

Zelf maakt het me niet uit wat anderen van mijn reizen vinden. Wel laat ik me inspireren door anderen. Voorop staat een intrinsieke motivatie om naar bergachtige gebieden te gaan. Dat heb ik al sinds ik jong ben. En lekker primitief bezig te zijn, even los van de gemakken die we in ons gewone leven in Nederland kennen.

Ik zou wel veel langer op fietsvakantie willen gaan, maar de gezinssituatie laat dat niet toe. Ook wil ik nu de tochten doen die fysiek wat uitdagende zijn, want hoe ouder je bent des te lastiger dat wordt. Vandaar de aangehaalde Vennbahn en Donauroute: dat kan later altijd nog wel. Verdieping door in het Europa fietsen te koppelen aan historie (waar ik ook van hou) idem dito.

Overigens een reactie op de topictitel: veel van de bezoekers van dit forum (en lezers van jouw reisverhalen) zijn denk ik Europafietsers, met af en toe een verre reis, en geen "wereldfietsers". Ook ik niet. Een echte wereldfietser vind ik iemand die vele maanden of jaren over diverse werelddelen fietst en echt loskomt van de gewone wereld zoals we die in Nederland hebben.

Ben benieuwd wat de echte wereldfietsers vinden. Maar die zullen wel aan het fietsen zijn

Op onze website schrijven mijn vrouw en ik: "Waarom we zo graag rondreizen? Gewoon, omdat we het leuk en boeiend vinden om te kijken hoe het daar is, in de wijde wereld."
En zo prozaïsch is het wat mij betreft ook. Ik vind het boeiend om te kijken hoe het er elders aan toe gaat, om de verschillen tussen landen en culturen te observeren hoe subtiel soms ook. Een tocht langs de NL grens met Duitsland of België of langs de Duitse voormalige Zonengrenze is voor mij al een ontdekkingsreis. Wat is er anders en hoe komt dat? Vorige week nog langs het IJsselmeer gefietst, schitterend. Gaasterland is even exotisch als de Oostzee voor een Randstedeling.
Of de bestemming dichtbij of ver weg is, interesseert me eigenlijk niet zo. Bepaalde landen wekken mijn nieuwsgierigheid op, andere niet. Sommige zijn naar mijn idee te onveilig, die vallen ook af. Praktische overwegingen hebben verder de overhand dus een weekje VS zit er niet in. Te veel gedoe en tijdverschil. Maar drie weken India: waarom niet? Van schuldgevoelens over vliegreizen heb ik geen last (sorry), maar binnen Europa probeer ik wel liefst de trein te nemen – in het redelijke – omdat ik dat een prettiger manier van reizen vind, en met de fiets al helemaal.
Wat het aspect van de "zoektocht naar unieke ervaringen" betreft en dat je aan reisverhalen je identiteit ontleent: Tja, als we zo beginnen... geldt dat niet voor alles in het leven: werk, partner, huis, auto, mooie Santos-fiets? Aangezien iedereen overal al is geweest, is name dropping van exotische bestemmingen allang niet interessant meer. Als ik met anderen over reizen praat, merk ik eigenlijk zelden dat er sprake is van interessantdoenerij. Wel merk je als fietsreiziger/fietstoerist dat de perceptie van niet-fietsers vaak behoorlijk afwijkt. Over Vietnam heb ik vele slechte verhalen gehoord, terwijl het ons daar als fietsers prima is bevallen. En dat geldt ook voor India, en zelfs voor Duitsland ("saai...").

willem.m schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:35

veel van de bezoekers van dit forum (en lezers van jouw reisverhalen) zijn denk ik Europafietsers, met af en toe een verre reis, en geen "wereldfietsers". Ook ik niet. Een echte wereldfietser vind ik iemand die vele maanden of jaren over diverse werelddelen fietst en echt loskomt van de gewone wereld zoals we die in Nederland hebben

bespeur ik hier een statusverschil. Staan "echte wereldfietsers" hoger op de apenrots?

rooss schreef: ↑

do 02 aug, 2018 20:14

willem.m schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:35

veel van de bezoekers van dit forum (en lezers van jouw reisverhalen) zijn denk ik Europafietsers, met af en toe een verre reis, en geen "wereldfietsers". Ook ik niet. Een echte wereldfietser vind ik iemand die vele maanden of jaren over diverse werelddelen fietst en echt loskomt van de gewone wereld zoals we die in Nederland hebben

bespeur ik hier een statusverschil. Staan "echte wereldfietsers" hoger op de apenrots?

Jazeker! Vanwege die status he...

Nee geintje. Het gaat me om de definitie: weten we van elkaar wie we bedoelen?

willem.m schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:35

Overigens een reactie op de topictitel: veel van de bezoekers van dit forum (en lezers van jouw reisverhalen) zijn denk ik Europafietsers, met af en toe een verre reis, en geen "wereldfietsers". Ook ik niet. Een echte wereldfietser vind ik iemand die vele maanden of jaren over diverse werelddelen fietst en echt loskomt van de gewone wereld zoals we die in Nederland hebben.

Ben benieuwd wat de echte wereldfietsers vinden. Maar die zullen wel aan het fietsen zijn

Ik zie wat je bedoelt, maar het is net alsof je nu Europa opeens geen deel meer wilt laten deelnemen van de wereld. Daarbij zie ik het nut ook niet heel erg in al die labels en etiketten. Fietsers zijn fietsers toch?

Ik snap eigenlijk niet goed waarom de duur van een trip weer iets met jouw definitie te maken heeft, waarom vele maanden en jaren? Tel je voor meer als je een sponsor hebt? Genoeg geld zodat je niet hoeft te werken en je tijd anders kan indelen? Als je nog maar één doel/prioriteit in je leven hebt en dat is fietsen buiten Europa?

Het blijft een mooi romantisch beeld, een fiets(t)er die helemaal bezweet en onder het stof de woestenij (buiten Europa uiteraard) doorkruist en iedere dag genoeg avonturen beleeft onderweg om vele boeken te vullen. Maar ik kan van een lekker rondje om de spreekwoordelijke kerk net zo genieten hoor. Maakt dat iemand dan minder?
[dat meer en minder is een beetje inhaken op het statussymbool van de topic om niet helemaal offtopic te geraken]

keesswart schreef: ↑

do 02 aug, 2018 17:50

Jaren later las ik met veel plezier 'Are you experienced?' van William Sutcliffe, waarin op een heerlijk sarcastische manier de competitie tussen rugzakreizigers in India, om toch vooral hip en cool te zijn, wordt beschreven.[/i] hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

Vorig jaar gelezen. Hilarisch. En het raakt de ziel van de moderne "kijk mij eens" mentaliteit. Wat ook leuk is, is het observeren van de reacties van je vrienden en bekenden als je kenbaar maakt niet op vakantie te gaan. Neerbuigendheid kent geen tijd.

Het is overigens erg moeilijk over dit soort dingen te communiceren. Er zijn veel onderbewuste processen bij betrokken.

Ik kan me nog een krantenartikel uit het NRC herinneren van enige jaren geleden waarin een paginagroot artikel ging over wat oudere zeekajakkers die wekelijks opereerden op het oostelijk waddengebied. Op de vraag van de journalist of ze met hun materiaal en kennis dan ook andere delen van de wereld gingen bevaren was het antwoord: "hoezo, het is hier toch mooi genoeg?".

Zo ken ik ook mensen die een biesbosch-ervaring geweldig vonden, maar dat niet weer gingen doen, want ze hadden het al afgestreept op hun ervaringen-lijstje.

rockhopper schreef: ↑

do 02 aug, 2018 20:19

willem.m schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:35

bla di bla
Ben benieuwd wat de echte wereldfietsers vinden. Maar die zullen wel aan het fietsen zijn

Ik zie wat je bedoelt, maar het is net alsof je nu Europa opeens geen deel meer wilt laten deelnemen van de wereld. Daarbij zie ik het nut ook niet heel erg in al die labels en etiketten. Fietsers zijn fietsers toch?

Zoals ik hierboven al aangaf: ik wilde alleen maar weten wat de TS met wereldfietser bedoelt, juist omdat dit woord multi-interpretabel is, maar de uitleg wel de context van de discussie kan bepalen.

Voordat ik mijzelf niet meer kan volgen stop ik even met deelnemen en ga ik verder met mijn reisverslag zodat ik straks mijn nu al enorme status kan verhogen!

Jaja, nou, niet helemaal onwaar maar soms ook wel wat kort door de bocht, die Welter.

Alle lange-afstandsfietsers die ik ken, fietsen gewoon graag. Ik heb een nieuwe, jonge collega en ze heeft na lang sparen en nadenken een trekkingfiets gekocht. Ze kan haast niet wachten tot ze kan vertrekken, en dat heeft niets te maken met consumeren, achteraf uitpakken met de trip of met statussymbolen. Ze wil doen waarvan ze al jaren droomt, een lange fietstocht maken!

En ja, ik ben er zeker van dat ze daar achteraf over zou praten. Net zoals ik dat doe. Sterke verhalen! Spaakbreuk op zondagochtend midden op het Albanese platteland! Maar ik ken niemand die gaat fietsen omdat het risico op een vervelende spaakbreuk bestaat en omdat je daar later, bij wijze van statussymbool, over kunt opscheppen.

Het is nogal gemakkelijk om je te concentreren op die luie toerist die op een dure cruiseboot zit en Alle Parels van de Middellandse Zee aandoet in 10 dagen. Venetië! Dubrovnik!
Er zijn ook die mensen die 10 dagen in Les Ecrins gaan stappen met de rugzak, gewoon omdat ze graag stappen, dol zijn op de bergen en die zware rugzak een kleine prijs is voor wat je graag doet.

Ik las in het door de TS gequote artikel:

Volgens Nietzsche is de westerse cultuur gebaseerd op de hardnekkige veronderstelling dat het ware leven elders is. Of het nu Plato’s hogere ideeënwereld betreft of het Koninkrijk Gods, we zouden naar een andere plaats moeten gaan om het ware leven te vinden. Zo wordt ons denken gedreven door het verlangen elders te zijn.

Fietsen is dus niet alleen emotie, maar ook religie

willem.m schreef: ↑

do 02 aug, 2018 20:43

Zoals ik hierboven al aangaf: ik wilde alleen maar weten wat de TS met wereldfietser bedoelt, juist omdat dit woord multi-interpretabel is, maar de uitleg wel de context van de discussie kan bepalen.

'Wereldfietser' is inderdaad geen strak gedefinieerd begrip. Ik betwijfel of het wel in de grote Van Dale staat. Het kan iemand zijn die fietsend rond de wereld reist, maar het kan ook een lid van vereniging De Wereldfietser zijn. Of iemand die vindt dat hij/zij op een wereldfiets rondrijdt . De betekenis hangt erg af van de context waarin de term wordt gebruikt. Zo schrijft Gerrit Gaastra in dit topic dat hij heel blij is om weer eens te zien dat de wereldfiets-cultuur zo sterk geleefd wordt in NL. Ik vermoed dat hij hier vooral doelt op fietsers die nog helemaal op eigen kracht, dus zonder trapondersteuning, een meerdaagse tocht maken.

Zelf gebruik ik de term ook in mijn schoolbankverhalen, waarin ik aankondig dat ik, na het voltooien van een oersaaie en uitzichtloze studie, vier maanden in Afrika ga fietsen: 'Van een depressieve planologiestudent was ik veranderd in een avontuurlijke wereldfietser. Het echte leven kon eindelijk beginnen!'
Een paar regels verder gebruik ik de term fulltime wereldfietser: 'Na een boeiende tijd in Afrika hield ik me bezig met uitzendbanen en vrijwilligerswerk. Een paar jaar later vertrok ik nogmaals voor een half jaar naar het zwarte continent. Even speelde ik met de gedachte om fulltime wereldfietser te worden, met elektrotechnicus Frank van Rijn en bioloog Bart Aardema als goede voorbeelden. Ik beschikte echter niet over de middelen en netwerken om zoiets lang vol te kunnen houden. Ook besefte ik dat alleen maar wat rondfietsen me al na enkele weken zou gaan vervelen als ik er verder niks mee zou kunnen doen; bovendien waren er nog zoveel andere dingen die me boeiden. Ik zou best een vak willen uitoefenen, maar dat moest dan wel bij mij passen. Ik was was niet van plan - en ook niet in staat - om een bedrijfsrobot te worden.'

Naast fulltime wereldfietsers, voor wie het fietsen een manier van leven, een uit de hand gelopen hobby of een verslaving is geworden, zijn er ook parttime wereldfietsers, die naast het fietsen een drukke baan kunnen hebben, en/of een gezin, en/of een groot huis met misschien ook nog een leasebak voor de deur. In mijn optiek kunnen dat dus ook wereldfietsers zijn.

Ontneemt de brede definitie kracht van de term wereldfietser, of maakt het deze juist beter?
Ik kan me wel redelijk vinden in de verschillende mogelijkheden die je aandraagt @keesswart

Maar voor mezelf is wereldfietser gewoon iemand die op aarde aan het fietsen is en daar van aan het genieten is, strikt gesproken zie ik de forens hier niet onder vallen (woon/werk/school verkeer) ook al kunnen die daar net zo van genieten. Dus ik denk dat ik voor mezelf het meer als "iemand die graag in zijn/haar vrije tijd fietst" (al dan niet bepakt en bezakt, al dan niet voor een uurtje of een lange reis) De Europa fietser is daarbinnen weer een specialist die zich niet buiten Europa waagt (reken ik mezelf vooralsnog ook onder, al sluit ik buiten Europa niet uit) maar Europa ligt op de wereld, dus het zijn ook wereldfietsers! De wereldse fiets is natuurlijk ook belangrijk, ik zou m'n eigen stalen ros (niet van staal overigens) niet willen missen en ik vind 'm werelds rijden.

keesswart schreef: ↑

do 02 aug, 2018 17:50

Tom vds schreef: ↑

do 02 aug, 2018 15:30

Ik zie dan ook een verschil tussen “vakantiebestemming” en “reisdoel”.

Het eeuwige onderscheid tussen de 'toerist' en de 'reiziger'.
.....
Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

Een citaat (inmiddels door de moderator verwijderd) van mij uit een ander topic wordt in de openingspost aangehaald, waarna er een hele filosofische verhandeling volgt met als slotzin c.q. -vraag: ik ben benieuwd of (hoe) anderen erover denken.

Ik hecht er aan om te melden dat mijn citaat in dat topic niet los gezien kan (kon) worden van zijn context. Het topic waar het uit komt draait om mensen die uit het leven zijn gerukt door een, naar blijkt, daad van terreur. Die mensen hadden die plaats of dat land niet als vakantie-bestemming, maar waren op door- of terugreis. En dáár ging mijn reactie over.

Dat gezegd hebbende, een reactie op de vraag:
Ja, (hoewel, nogmaals, het citaat hierboven in z’n context moet worden gezien) is er voor mij wel degelijk onderscheid tussen “op vakantie” of “op reis”. Of iemand dan als toerist of als reiziger wordt gezien laat ik aan anderen. In mijn visie wordt het verschil gemaakt in de “weg ernaar toe”. En dat is niet alleen het fysieke onderweg zijn. Dat begint met voorbereidingen en informatie vergaring. Inlezen en inleven in geschiedenis, politiek, religie, economie, landschap, klimaat, (inter-) nationale verhoudingen, binnenlandse culturele verschillen, …enz. En het maakt dan weinig uit of het over Duitsland gaat of over Laos.
Ik kan me mateloos ergeren aan mensen die bijvoorbeeld twijfelen of ze 3 weken zullen gaan rondtrekken op Cuba of in Viet Nam. Ik kan me moeilijk voorstellen dat die er goed voorbereidt op uit gaan. En bij het "waarom" kan ik al helemaal niets verzinnen.

Het zijn allemaal natuurlijk mijn zaken niet. Maar ik denk er wel het mijne van.
En ik reis zeker niet om anderen te imponeren, wat filosofen daar ook van mogen vinden. Per slot van rekening ben ik al vele jaren in de gelukkige omstandigheid dat ik beroepsmatig uit reizen een meer dan uitstekend inkomen haal.

Groet,
Tom.

Voor mij is de reis de bestemming, als ik op fietsvakantie ga vertrek ik vanuit de achtertuin en laat alles achter, althans, dat probeer ik. Afhankelijk van de omstandigheden lukt dat sneller of langzamer... maar ons leven op de fiets is totaal verschillend van ons leven thuis. Op de fiets is back to basic. Slapen, fietsen, kamperen. Op elkaar aangewezen (waar we thuis allebei een full-time-baan hebben en elkaar soms maar een paar uurtjes zien) Thuis heb ik een slowcooker, 5 kookpitten, een wokbrander, twee ovens en sta ik halve dagen in de keuken om ietts lekkers op tafel te zetten en bak ik mijn eigen brood. Op de camping doe ik de maaltijden op een Trangia...
bereid ik me voor op bevolking, cultuur en natuur van de regio waar we naartoe gaan? Een beetje wel, routes en plaatsen die we willen bezoeken worden wel even bekeken. Maar het draait bij ons eigenlijk op de reis, het onderweg zijn en het genieten van wat we tegenkomen.
Is het een vlucht van het dagelijks leven? Dat zou kunnen... Ik heb niet het idee dat ik in het dagelijks leven wat mis. Heb een leuke baaan waar ik iets voor anderen kan betekenen, ben actief in kerk en samenleving, en toch: soms toe aan vakantie. Ik weet niet of dat een signaal is, ik heb het idee dat ik het zo lekker vind omdat die afwisseling er is.

Naast de fietsvakanties doen we het soms ook anders. Een grote stad per vliegtuig en appartement, en dan bereiden we ons wel goed voor op cultuur en wat er te zien en te doen is. En een paar jaar terug zijn we naar Zambia en Malawi gegaaan, en hebben daar rondgetrokken met een 4-wheel-drive met daktent. Ook voor die reis hadden we ons uitgebreid voorbereid. Maar dat zijn dus andere vakanties dan de fietsvakanties, waar de bestemming niet duidelijk is, en ook niet belangrijk...

De TS eindigt met:
Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.

Nu is het zo dat ik vaak geen reismotief heb, maar een aantal weken per jaar vakantie heb.

Vakantie betekent voor mij even eruit van het werk, ontspannen, genieten en na de vakantie weer met frisse zin in de (hybride) leasebak naar het drukke, meer dan fulltime werk te gaan en met vrouw en kind van het aan de bosrand gelegen grote vrijstaande huis te genieten en de uitwonende studerende kinderen af en toe te zien, waarmee ik me gelukkig parttime wereldfietser mag noemen.

Wat me opvalt in de artikelen van de wijsgeren is dat het woord vakantie niet één keer genoemd wordt.
Verder is het typisch Nederlands om alles en iedereen een vaak belerend etiketje op te plakken.
Ik ben benieuwd hoe deze heren zelf hun vrije tijd doorbrengen. Is dat als reiziger, toerist of vieren ze gewoon hun vakantie?

Helaas kan ik het mij niet veroorloven om toerist of reiziger te zijn (ik associeer dat met exentrieke oorden uit de artikelen).
Momenteel zijn we op de fiets al vakantie vierend in Denemarken aanbeland. Ik weet niet zo goed of we nu reiziger (want onderweg) of toerist (want naar Legoland) zijn.
Het voelt in ieder geval goed om vakantie te hebben! En dat maakt mij blij!

Wat mij betreft is wereldfietsen precies dat: fietsen over de wereld. Je moet vooral niet denken dat als je op een bepaalde plaats bent geweest dat je er dan veel meer van weet. Als je iets wilt leren van een bepaalde cultuur kun je beter een goed boek erover lezen.

Mensen als de aangehaalde Ruud Welter zijn de reden geweest dat ik lange tijd een hekel heb gehad aan filosofie. Feitelijk is het soort filosofie als die van hem meer een religie.

Er zijn wel interessante filosofen, die vormen echter wel een zeer kleine minderheid.

Fedor schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:04

25 jaar geleden bezocht ik al concentratiekampen. Ben ik nu dubbel fout?

Ik denk dat jij wel weet waarom je daar heenging, en in Auschwitz geen selfies gaat maken. Anders dan Amerikaanse toeristen die bij een bezoek aan het Anne Frankhuis vragen: "This Ann Frenk, where does she live now?".

Laatst was ik even in de Keulse Dom. Ik fietste er toevallig langs en was wel toe aan een beetje rust, bezinning en verkoeling, die grote kerken meestal bieden. Ook was ik benieuwd hoe dit enorme bouwwerk, dat in de 15e eeuw een veel te duur statussymbool voor de bisschop van Keulen was geworden, pas in de 19e eeuw werd afgebouwd en wonder boven wonder na de Tweede Wereldoorlog nog overeind stond, er van binnen uit zou zien. Eenmaal binnen kreeg ik een beetje het gevoel dat ik in Volendam was beland. Het was er druk en niet zoveel koeler dan buiten. Overal liepen toeristen rond, gewapend met smartphones en selfiesticks. 'Hoog tijd dat er in China een paar replica's van de Keulse Dom gebouwd worden', dacht ik bij mezelf. Al die kwetsbare ornamenten en heiligenbeelden van kalksteen kunnen ze vandaag de dag vast wel met een 3D-printer kopiëren. Op een smartphonefoto zie je het verschil toch niet.

Fedor schreef: ↑

do 02 aug, 2018 18:04

Misschien ook een aspect (maar misschien wil Kees dit buiten dit topic houden): reizen naar verre oorden (behalve als je er naar toe fietst... en weer terug) geeft ook een zware milieubelasting vanwege de vliegreis of - reizen. Ben hier zelf helaas ook schuldig aan geweest... het is lastig...

Inderdaad een zwaarwegend aspect. Maar voordat je mensen van hun vliegverslaving kunt genezen, moet je eerst weten waarom ze op zoveel mogelijk plekken die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan, een selfie gemaakt willen hebben.

Edwin* schreef: ↑

vr 03 aug, 2018 08:45

Wat me opvalt in de artikelen van de wijsgeren is dat het woord vakantie niet één keer genoemd wordt.
Verder is het typisch Nederlands om alles en iedereen een vaak belerend etiketje op te plakken.
Ik ben benieuwd hoe deze heren zelf hun vrije tijd doorbrengen. Is dat als reiziger, toerist of vieren ze gewoon hun vakantie?

Bij wetenschappers heet dat 'veldwerk' of 'participerende observatie' .

Een van de conclusies die ik heb getrokken is dat ik gestopt ben met anderen in geuren en kleuren te vertellen over de mooiste plekjes, die houdt ik liever voor mezelf en de paar anderen die daar ook verzeild raken.
Gelukkig gaat de grootste meute altijd naar dezelfde plaatsen. Het is jammer dat het mooie van veel van die plaatsen voor mij verdwenen is, maar het betekent wel dat er nog wat andere mooie plaatsen voor mij en mijn privévrienden over zijn.

Een andere conclusie die ik trok was dat het gras zelden groener is aan de andere kant (lees: in verre oorden), al twijfel ik daar de afgelopen weken nogal aan.