Berger schreef:Op reis gaan is leuk en lang op reis nog veel leuker. Maar uit onvrede over wat dan ook, gewoon vertrekken is nooit een goed idee. Onherroepelijk komt het moment dat je weer terug moet keren naar je ‘gewone’ leven. Dan ga je spijt krijgen dat je bij vertrek alles uit je handen hebt laten vallen.
Of iets een goed idee is, weet je meestal pas achteraf, nadat je het idee hebt uitgevoerd. Zelf ben ik in 1985 over land naar India gereisd om daar enkele maanden te blijven. Meer uit
onvrede over mijn studie en uit liefdesverdriet dan uit nieuwsgierigheid naar India. Het was mijn eerste reis buiten Europa en ook een van mijn weinige reizen zonder fiets. Het was een avontuur vol ups en downs. Eerlijk gezegd vond ik de fietstocht die ik een jaar eerder
achter het IJzeren Gordijn had gemaakt, interessanter (met meer diepgang; India was toch meer een Lonely-Planet-ervaring, al was het niet zo erg als in de hilarische backpackersroman 'Are you experienced' van William Sutcliffe). In mijn kennissenkring liepen toen steeds meer mensen rond die enthousiast vertelden over de grote reizen die ze hadden gemaakt. Als ik dan over mijn fietstocht naar Polen begon, kreeg ik het gevoel dat ik niet zo serieus werd genomen. Om erbij te kunnen horen, moest je toch wel enkele maanden in een crisisland buiten Europa hebben doorgebracht. Fietsen werd sowieso een wat rare hobby gevonden...
Terug in Nederland was mijn onvrede weer helemaal terug. Ik moest aan het werk (schoonmaakbaantjes, aan de lopende band in een kattenvoerfabriek en post sorteren) en op zoek naar woonruimte. Na enkele maanden vond ik een flat in de Bijlmer, die ik moest delen met een paar asielzoekers uit Ghana en Togo. Mijn studie vond ik nog steeds helemaal niks, maar heb ik uiteindelijk toch maar afgemaakt. Spijt dat ik mijn schepen had verbrand om naar India te kunnen reizen, had ik uiteindelijk niet. Ik was niets onvervangbaars kwijtgeraakt en wel een ervaring rijker geworden. Ook daardoor genoot ik des meer van de grote tochten (ditmaal wel op de fiets) die ik enkele jaren later in Zuidelijk Afrika heb gemaakt. In
Afrika had ik ook veel leukere ontmoetingen (vaak met spontane en geestige vrouwen) dan in India (meestal irritante mannen). Wel heb ik toen mijn huurwoning niet opgezegd maar onderverhuurd, omdat ik inmiddels had ondervonden hoe moeilijk het was en hoeveel geluk je moest hebben om betaalbare woonruimte te vinden op een plek die ook leefbaar is.
Berger schreef:Tsja, als jij (om wat voor reden dan ook) vrijgesteld bent van verplichten om die uitkering te ontvangen zou je natuurlijk gewoon kunnen vertrekken.
Ik heb ooit een WW-uitkering opgezegd omdat ik 5 maanden in Afrika ging fietsen. Gek genoeg kon de uitkeringverstrekkende instantie niet waarderen dat ik zomaar afstand deed van mijn rechten en plichten. Men vond het onverantwoordelijk dat ik een uitkering opzegde voordat die verlopen was en zonder dat ik werk gevonden had. In de brieven die ik ontving, was tussen de regels te lezen dat het zoeken naar een baan en het ontvangen van een uitkering niet stopgezet zou mogen worden voor het maken van een lange reis. De uitzendbaantjes die ik had gehad voordat ik in de WW belandde, had ik juist verricht (en uit weten te houden!) met een lange fietsreis in het vooruitzicht. Ik had gewerkt om vervolgens te kunnen leven, maar volgens het GAK (tegenwoordig UWV) zou het leven louter uit (zoeken naar) werk moeten bestaan,
in het zweet des aanschijns...
. Maar als TS het bij instanties voor elkaar kan krijgen: Gaan! Deur achter je dicht en met de wind in de rug naar den einder fietsen. Qua budget is een tientje per dag misschien nog wel te doen in Europa als je overnachtingskosten miniem zijn.
