Zeker een leuk thema, Martin. Ik heb veel mooie herinneringen aan mijn eerste buitenlandse fietstochten. Ik was zo'n tiener/twintiger die niet zo van feesten en zuipen hield, maar wel heel nieuwsgierig was hoe de wereld in elkaar zat.
Op mijn 15e maakte ik dagtochtjes op de fiets in Denemarken, waar ik toen met mijn familie op vakantie was. Een jaar later kreeg ik een eigen paspoort en reed ik in mijn eentje van Ommen naar Uelsen in het Duitse graafschap Bentheim. Op mijn 17e fietste ik, ook op eigen houtje, een paar dagen door Vlaanderen en op mijn 18e volgde een 14-daagse solotocht door Zuid Engeland en een klein stukje van Wales.
Toen was het hek echt van de dam: op mijn 20e reed ik mee in een demonstratieve fietstocht langs de Waddenzee van Den Helder naar Esbjerg (zie
hier). Op mijn 21 maakte ik een solotocht van 2600 km naar Ierland, op mijn 23e fietste ik met 70 activisten van 'Friends of the Earth' de Great British Bike Ride van John O'Groats naar land's End, die eindigde met een paar honderd meter naaktfietsen.
Na de milieu-activisten was de vredesbeweging aan de beurt: op mijn 24e reed ik met de Britse Campaign for Nuclear Disarmament van Zeebrugge naar Wenen en met de Noorse Biking Vikings van Wenen naar Boekarest.
Tot zover de prehistorie van mijn persoonlijke fietsgeschiedenis. Op mijn 26e ging ik weer solo, maar wel weer met een doel. Onderweg naar een vrijwilligersproject in Polen bezocht ik een dissident in Tsjechoslowakije, die ik kende via een Nederlandse groep van Amnesty International. Gewapend met pen, papier en een gloednieuwe Minolta maakte ik toen mijn eerste fietsreportage, die
hier te lezen is.