Mijn 2 centen.
Op mijn GDMBR in 2007 reed ik op een, aan de start nieuwe, Maxxis band van 37 mm. Het loopvlak van die achterband was na zo'n 2200 km naar de vaantjes. Ik verving deze door een meegenomen Marathon XR 622-37 vouwband (voorzienigheid, stond in-the-middle-of-nowhere tussen de runderen op een prairie in Montana). Daar reed ik de maanden erna nog op en deze overleefde bovendien de 4-weekse tocht door de binnenlanden van IJsland. Tot zover de sterke kant van de XR.
Kort voor de volgende tocht, heb ik de achterband vervangen door eenzelfde type XR, maar dan in 42 mm. Ook dat is een stugge band, maar wat een wereld van verschil in comfort! De banden hield ik op de aanbevolen spanning (druk in hPa weet ik niet precies, maar hield me aan hetgeen op de wang stond).
Inmiddels rijdt ik op Marathon Extreme of Dureme en heb nog 1 XR in reserve (allen 42 mm). Het is dat ik dus ruim in mijn banden zit, en vind dat ik eerst die moet verslijten, anders zou ik graag eens de adviezen van o.a. Wim over Pasela's (ik refereer toch aan de juiste persoon?) of over Big Apples willen opvolgen.
Kortom, voor mij geldt op slecht wegdek, schelpenpaadjes e.d. altijd de breedste band die in je frame past. Wel zal ik in de toekomst de soepelste band erop leggen als ik in de bewoonde wereld blijf. De Marathon XR en equivalenten zijn toch merkbaar trager en stugger, met als enige voordeel de lange levensduur (in km) en mogelijk de lekbestendigheid. Maar met een beetje beleid en geen of weinig bagage is elke soepelere band een verbetering.
Bert van Sprang, ErikB81, Pedalero en OmeGerrit schrijven eigenlijk hetzelfde als ik, geloof ik: zo breed en zo soepel mogelijk geeft het meeste comfort.