javb2812 schreef:Ook met een passend klein verzet is klimmen zwaarder dan vlakfietsen in mijn beleving. Of klimmen met op de helling aangepaste snelheid natuurkundig zwaarder is doordat je toch de fiets' neiging tot achteruitrollen moet overwinnen, zullen anderen misschien weten. Psychologisch in ieder geval spelen een paar factoren een rol die klimmen zeker moeilijker kunnen maken. Los van het feit dat na de bocht een klim steeds "onverwachts" verder loopt, fiets je erg langzaam en wie dat tijdens de klim niet volledig kan accepteren zal harder proberen te trappen, maar nog steeds niet met bevredigende snelheid vooruitkomen. Hierdoor duurt het hardere trappen weer langer dan verwacht en dan is het zeker zwaar. Met ervaring zal zich dit probleem wel oplossen, en zal je jezelf "toestaan" om langzaam te klimmen.
Zoals ik het begrijp Supermario, klimt jouw kennis samen met haar man. Als deze man de neiging heeft om sneller de berg op te klimmen kan bovenstaand mentaal probleem extra de kop op steken voor zijn vrouw. Voor beiden dan de aanbeveling om mevrouw haar eigen klimritme te laten leren ontdekken.
Hans
Je eigen klimritme ontdekken is inderdaad heel belangrijk. Het mentale aspect is anders, maar ook het fysieke aspect. Om met voldoende doorbloeding in de spieren te kunnen klimmen moet je (denk ik) toch zo minimaal tussen de 60 en 70 omwentelingen per minuut kunnen halen, liefst nog meer, zo tussen de 70-90 zou mooi zijn. Sommige profrenners beweren zelfs dat ze bij nog hogere omwentelingen de bloedcirculatie helpen bevorderen, waarbij de beenspieren dan alshetware een tweede bloedpomp vormen. Nu weet ik niet of dit echt zo is, maar het is wel zo dat een hoog beenritme voor een veel betere doorbloeding en afvoer van afvalstoffen (melkzuur) zorgt dan een laag beenritme. Een klein verzet en een kleine wielmaat is dus aan te bevelen (atb-triple, 22t voor, 36t achter, 26" wielmaat).
Verder is klimmen natuurlijk een gevecht tegen de zwaartekracht. Als man en vrouw samen klimmen dan is snelheidsverschil te verwachten. De een is beter getraind, de ander heeft meer overgewicht of meer bagage/eten/drinken mee. Het totaalgewicht aan fietser+fiets+bagage+eten/drinken = 90-135kg en dat totaalgewicht moet je toch mee naar boven sjouwen. Komt nog bij dat een vrouw over het algemeen minder sterk is en relatief meer vetreserves meesjouwt. Veelal zijn vrouwen ook nog iets lichter wat het dan nog relatief moeilijker maakt om extra massa mee te nemen (fiets/bagage/eten/drinken). Vrouwen die in cyclo's meedoen in de alpen (Marmotte bijvoorbeeld) zijn dan ook veelal heel goed getrainde en lichte personen. Maar goed, dan neem je een lichte racefiets mee en geen zware trekkingbike met bagage.
Verder is mijn persoonlijke ervaring dat klimmen in de bergen net een andere beweging is dan op het vlakke. Ondanks honderden kilometers op het vlakke voel ik de eerste dagen in de bergen altijd veel meer mijn hamstrings, onderrug en armspieren. Ben geneigd om meer met mijn benen aan de klikpedalen te trekken, wat eveneens voor de armen geldt. Je zitpositie en fietsritme is dus net even anders, wat je wel gelijk merkt. Komt bij mij vaak voor dat je dan ook nog krampaanvallen krijgt savonds, iets wat ik bij mijn kilometers in de polder geen last van heb.
Nu kun je dus materiaaltechnisch heel ver komen met een goed verzet (22voor-36achter) en kleine wielen, maar dan nog zul je bij lange beklimmingen moeten beschikken over een goede motor (beenspieren, hartlongsysteem). Ook moet je niet teveel hooi op de vork nemen en het risico op een hongerklop riskeren, want dan sta je letterlijk geparkeerd in de bergen. De zwaartekracht is een sluipmoordenaar in de bergen die uiteindelijk alleen goed te pareren is met een goede fysieke gesteldheid, geduld en eventueel tijdige rust- en eetpauzes. Verder kan het weer in de bergen snel omslaan, wat ook veel energie kan vergen. Oververhitting in de beklimming, onderkoeling in de afdaling, het kost allemaal energie om dat soort klapjes op te vangen.
