Frankrijk - Spanje: door de Pyreneeën of langs de kust?

[Enckie]

Het routeboekje van Benjaminse heeft een route door de Pyreneeën over een rustige weg.
Toch vraag ik me af of er iemand is die van Frankrijk naar Spanje of omgekeerd ooit de kustweg heeft gereden die loopt van Argeles - Port Vendres - El Port de la Selva - Roses.
Hoe is dat bevallen?
Is dat een erg drukke weg?
En welke weg zou je aanraden en waarom?

[Michael W]

Het routeboekje van Benjaminse heeft een route door de Pyreneeën over een rustige weg.
Toch vraag ik me af of er iemand is die van Frankrijk naar Spanje of omgekeerd ooit de kustweg heeft gereden die loopt van Argeles - Port Vendres - El Port de la Selva - Roses.
Hoe is dat bevallen?
Is dat een erg drukke weg?
En welke weg zou je aanraden en waarom?

In 1992 van Perpignan naar Roses over die kustweg gereden op een zondagmorgen. Mooie weg langs de kust met leuke beklimmingen, mooie uitzichten en destijds zeker niet druk.
Doorgaand verkeer gaat volgens mij vooral over de A9/N11 Spanje in.

Aanraden doe ik niks, maar ik zou deze weg ook niet afraden. Ook voor niet-klimmers is deze weg goed te doen.
Wel interessante kustplaatsjes daar, zoals Collioure en uiteraard Cadaqués.

Met mooi weer is de weg over de Tour de Madeloc ook heel mooi met weidse uitzichten over de kust. Met storm wil je daar niet zijn, want er is geen beschutting !!



Op Google-maps kan je goed zien dat er ook nu nog steeds niet veel verkeer is, ook al is het een doorgaande weg !!

[Ronald van der Perk]

In 2002 zijn we van Spanje naar Frankrijk langs de kust gefietst , ik heb onderstaand verslag van die dag gemaakt.

De route van Benjaminse richting Spanje toe redelijk gemakkelijk. Wij moesten toen een paar honderd meter lopen omdat het erg steil was. Terug naar Frankrijk dezelfde route kan je de hele weg zonder al te veel inspanning doorfietsen.

De route langs de kust is druk en geeft mooie uitkijkjes over de zee, is meer een route als je van leuke stadjes houdt. De route van Benjaminse blinkt uit door natuurschoon en rust.

Ronald van der Perk

Vandaag naar Collioure.
Vanuit Cadaques moeten we eerst weer 400 meter omhoog naar de splitsing van de weg. Daarna geleidelijk naar beneden met uitzicht op groepen Corsicaanse dennen die met hun frisse groene kleur prachtig contrasteren met het eromheen liggende landschap. Bij El Port de la Selva komen we bij de zee, daarna langs de kust weer verder. We denken lekker zonder hoogteverschil te kunnen fietsen maar dat valt tegen. Bij elk kustplaatsje gaat de weg steil naar beneden om bij het verlaten daarvan wil steil omhoog te gaan. We vinden dit behoorlijk vermoeiend omdat je nooit in een ritme komt. Als klap op de vuurpeil moeten we bij Portbou nog een uitloper van de Pyreneeën over met twee colletjes van 200 meter natuurlijk niet echt hoog maar als je er mentaal niet op bent voorbereid toch vervelend. Daarna zijn we weer in Frankrijk. Wel steeds mooie uitkijkjes over de grillige kust en de kleine dorpjes. Boven op de col werden we nog aangesproken door een Canadese dame die vol bewondering naar ons keek en speciaal kwam vragen of wij Frans spraken, helaas niet maar haar partner sprak Engels en zo hadden we met wat vertalingen toch een leuk gesprek over onze inspanningen en waar we allemaal waren geweest. Ondertussen kon Ineke even uitlekken en opdrogen voordat we weer naar beneden gingen. In Collioure vinden we een dure plek (19,30 euro per nacht) op de onaantrekkelijke camping met de mooie naam Les Amandiers. Vlakbij reed een trein en ’s-nachts leek het wel of hij door de voortent reed. Aan het eind van de middag naar Collioure gelopen wat gelukkig niet zo ver was. Bijzonder mooi plaatsje met kasteel en vestingmuren. Tamelijk veel toeristen en veel leuke restaurantjes. Nadat we een geschikt restaurant hadden uitgezocht hebben we de afsluiting van onze vakantie daar op gepaste wijze met een eenvoudige doch voedzame maaltijd gevierd. Daarna nog een stukje door het mooi verlichte stadje gewandeld en een heerlijk ijsje gekocht.

[CeesNu]

In 2003 heb ik vanuit Spanje de Barcelonaroute van Benjaminse gefietst. De doortocht door de Pyreneeën stelde weinig voor maar als je dezelfde route vanuit Frankrijk wil doen, moet je daarbij zo'n 800 hoogtemeters maken. Een goede reden dus om een andere route te zoeken, maar dat valt niet mee.

Je kunt op verschillende wijzen langs de kust van Frankrijk naar Spanje gaan.
Grensplaatsen zijn Cerbère in Frankrijk en Portbou in Spanje.
De Pyreneeën vormen een natuurlijke barrière tussen Frankrijk en Spanje, die je zult moeten passeren.

Je moet er doorheen (per trein), of je moet er hoog overheen (fietsend over de Route des Cretes) of je moet de smalle kustweg rijden (in gezelschap van nogal wat auto's).Wat jouw keus wordt, hangt van jouw smaak af.
Je kunt ook een combinatie van mogelijkheden maken.
De drukte van het verkeer valt mee en hangt sterk af van het uur van de dag. Over de kustweg rijdt vrijwel uitsluitend recreatieverkeer, dat wil genieten van de prachtige uitzichten. Voor hen ben jij meestal goed zichtbaar. Hard rijden is voor auto's op de smalle wegen riskant, maar er zijn altijd liefhebbers, die dat toch proberen.

1. per trein.
Langs de Spaanse en de Franse kust rijdt enkele keren per dag een boemeltrein, waarin fietsen mee mogen. Overstappen is noodzakelijk omdat de Spaanse spoorbreedte anders is dan de Franse. Hij stopt in vrijwel alle dorpen langs de kust.
Je zou in Argeles kunnen opstappen, met een overstap kunnen doorboemelen tot Colera en vanaf daar verder treinen naar Rosas of Figueres.
Je hebt dan geen last hebt van het verkeer, de hitte, de tegenwind en de vele pittige klimmen, maar je mist de schitterende route langs de kust.

2. over de smalle kustweg samen met auto's (D114, D914 en N260).
Vier weken geleden waren wij in Argeles bij onze fietstocht door Zuid-Frankrijk en vroegen info bij het Office de Tourisme. Zij zeiden dat fietsen langs de kust naar Spanje niet was toegestaan en bovendien levensgevaarlijk.
Wij hebben ons daarom beperkt tot een schitterende tocht naar Banyuls-sur-Mer, zijn daar omgedraaid en zijn in de Corbières gaan fietsen. Achteraf bleek het verhaal van het Office de Tourisme helemaal niet te kloppen.

De kustroute is te vinden op de site van de fietsclub van het strandplaatsje Le Barcares (ten oosten van Perpignan). Op deze site kun je bovendien een groot aantal leuke routes in de Roussillon en de Corbieres vinden (http://www.openrunner.com/index.php?id=176327 en http://cyclo.barcares.free.fr/index.html).
Deze kustroute is ook te vinden via de gratis app Viamichelin Mobile (instellen op 'fiets').
Vanuit Argeles-Plage volg je de kustweg Route de Collioure (D114) naar Collioure, tot deze na Port-Vendres invoegt op de D914. Deze blijf je volgen tot voorbij Banyuls-sur-Mer en Cerbère, waarna je de grens passeert en de weg N260 gaat heten. Deze blijven volgen. De tunnel na Portbou voorbij rijden. Er komt weinig verkeer doorheen omdat de meeste auto's voor de toeristische kustroute kiezen, maar de enkeling die er wel doorrijdt, wil nog wel eens erg hard rijden.

De N260 is druk maar op de vluchtstrook kun je veilig naar Figueres fietsen. Leuk fietsen is het er niet en je kunt beter de voorkeur geven aan rustige provinciale wegen waarvan de naam met Gi begint.

3. Lekker klimmen over de bergen
Als onder 2, maar in Banyuls-sur-Mer rij je over de Avenue du Puig-del-Mas omhoog naar het gehucht Puig-del-Mas. Hierna rijd je in zuidoostelijke richting over de Route des Cretes verder omhoog tot je boven bent, waarna je afdaalt naar Cerbère. Een stevige klim, maar wel 1,5 km korter dan de route onder 2. Auto’s kom je niet tegen.

Mijn advies: Kies een rustige dag uit, vertrek vroeg, fiets over de D114 en D914 naar Cerbère, neem daar de trein naar Portbou en fiets in Portbou verder over de D914 en de N260.
Buiten de kustdorpen is niets te krijgen en ben je onbeschut tegen de hete zon en de stevige wind. In de dorpen zijn voldoende voorzieningen en overnachtingsmogelijkheden.
Een aardige beschrijving van iemand die het ongeveer zo gedaan heeft,vind je onder http://home.opeenshadikhet.nl/viewtopic ... 16&t=14029.
Cees

[alime]

Het routeboekje van Benjaminse heeft een route door de Pyreneeën over een rustige weg.
Toch vraag ik me af of er iemand is die van Frankrijk naar Spanje of omgekeerd ooit de kustweg heeft gereden die loopt van Argeles - Port Vendres - El Port de la Selva - Roses.
Hoe is dat bevallen?
Is dat een erg drukke weg?
En welke weg zou je aanraden en waarom?

Hoewel om de kustweg gevraagd wordt, heb ik een paar jaar geleden het kleine weggetje gefietst dat toendertijd een onverhard onduidelijk pad was. Waar al redelijk hoog halverwege het asfalt stopte was een pensionnetje. Vandaar uit heb ik een deeltje van mijn dagboek gekopieerd hieronder:

'Om acht uur de volgende morgen vertrek ik om het onweer, waar de lucht nog steeds mee bezwangerd is, voor te zijn. Met koude spieren gaat het meteen stevig omhoog. Daarom ga ik het zelfde stukje direct weer omlaag, weer omhoog, weer omlaag gevolgd door definitief omhoog maar nu met warme spieren. Allerlei weggetjes komen uit op en vertrekken weer van mijn weggetje. Het is een komen en gaan van paadjes die allemaal leiden naar eenzame hooggeplaatste huisjes. Uiteindelijk heb ik na een klein uurtje klimmen het ergste achter de rug, tenminste dat veronderstel ik. Echter nu blijkt dat ik met al mijn vermogen steil omhoog gegaan ben om te eindigen op een doodlopend pad. Ik leg een boosaardig gebedje naast mijn fiets en ga terug tot ik bij een bochtje kom waar een grote steen ligt. Zo’ n steen is er door mensenhanden neergelegd en daar dient altijd zorgvuldig op gekeken te worden, iets wat ik verzuimd heb te doen. Op de steen staat een klein pijltje gekrijt dat naar links boven wijst. Dat moet mijn spoor zijn. Ik besluit het pijltje te volgen en bij een volgend bochtje waar een nog steiler stuk ingezet wordt, staat weer een pijltje. Na een paar haarspeldbochtjes op een pad waar meer daar dan hier asfalt ligt, stijg ik ongeveer vijftien procent. Ik stap vaak af en rust uit, om vervolgens weer honderd meter te fietsen en dus vijftien meter te klimmen. Ik kom uiteindelijk op een kruispunt van weggetjes en stijg niet meer. Volgens mijn beknopte beschrijving moet ik verder gaan op het onverharde pad. Alle paden zijn hier onverhard, maar er staat ook bij dat ik het minst betreden pad moet nemen, en dan dat waar ook nog een verbodsbalk dwars voor hangt en waar een bord aangeeft dat het voor alle verkeer verboden is verder te gaan. Dat blijkt inderdaad het meest onverharde pad te zijn.
Het is elf uur geweest en ik ben dus dik drie uur in de rimboe bezig. Fietsen kan hier allang niet meer vanwege de kuilen met water. Zoals iedere fietser weet is een kuil met water linke soep aangezien je door linke soep niet heen kunt kijken en het dus niet bekend is waar zich de bodem van de kuil bevindt. Met fiets en al dus om de gevulde kuilen heen lopen. Toch voel ik mij plezierig alsof ik via de Poolzee de doorgang naar de oost gevonden heb. Het klimmen is voorbij, Spanje is dichtbij en het blijft droog. Het is hier eigenlijke prachtig en er zijn geen booswichten en separatisten te onderscheiden in het struikgewas. Ik had mij door alle inspanningen nog geen tijd gegund eens om mij heen te kijken en te genieten van al het moois. Bergkammen die hoog boven mij weer verdwijnen in de dichte lage bewolking. Beneden mij worden de bostoppen omhuld door mistflarden. Soms een stukje blauw boven mij en soms prikt een verreikende bergtop zonder zichtbaar fundament de lucht in. Straks, daar helemaal beneden in Spanje is het natuurlijk weer heet. Ik ben nieuwsgierig hoe ik vanmiddag vanuit het dal tegen dit relatief lage stuk van de Pyreneeën aankijk. Graag zou ik iedereen van mijn gevoelens op de hoogte brengen en is het daarom maar goed dat ik al een paar uur geen gsm bereik heb.
Plots sta ik oog in oog met twee fietsers die van de andere kant komen lopen. Ik ben volslagen verbaasd. Of om de woorden van mijn goede vriendin Heleen aan te halen: “droom ik of waak ik?” voor de duidelijkheid, het laatste is het geval. Hier had ik niemand verwacht, zeker geen fietsers en al helemaal geen andere eigenwijze Nederlanders. Terwijl ik ondanks de inspanningen fris voor hen sta, lijken zij helemaal kapot te zijn van de klimpartij vanaf de Spaanse zijde. Bezweet staan ze mij aan te staren. Voor hen ben ik natuurlijk ook een onverwachte verschijning. Wie er nou verbaasder is, is moeilijk te zeggen. Het blijkt dat zij een paar dagen geleden in Girona geland zijn en ongeveer dezelfde route fietsen als ik maar dan in omgekeerde richting. Zij zijn nog lang niet gewend aan de warmte en hun spieren hebben nog niet de langzaam opgebouwde kracht van het fietsen vanuit Nederland. Het is hen aan te zien. In het dal is het met het dreigende onweerspektakel hierboven, natuurlijk drukkend, on-Spaans vochtig heet.
De twee zijn natuurlijk bijzonder nieuwsgierig of er op de route naar Nederland nog rare dingen te verwachten zijn. 'Nee' zeg ik “alleen na het plaatsje St. Bauzille-de-Puttois in de Cevennes is de weg over een afstand van acht kilometer opgebroken, daar kun je langs lopen en soms over dik gravel fietsen nadat je de verbodsborden hebt genegeerd en je even een praatje gemaakt hebt met de wegwerkers, anders moet je veertig kilometer omrijden over een drukke weg”. Verder vertel ik ze dat ik vanaf honderd kilometer onder Verdun geen winkels en campings en andere overnachtinggelegenheden ben tegengekomen.
Voor mij is het duidelijk dat ik niet hoef te vragen of dit weggetje naar Spanje gaat want daar komen zij immers net vandaan. Ik moet nog één kilometer lopen langs de kuilen met water en dan kom ik op splinternieuw Spaans asfalt, “enne… beneden is het warm en prachtig weer”

Rob W

[Enckie]

Ga eens rustig kijken welke route ik ga fietsen.
Thanks voor de uitgebreide antwoorden!

Groet,
en veel fietsplezier deze zomer,
Ingrid