Vorig jaar kwamen wij uit Thailand nietsvermoedend en doodmoe 's morgens vroeg op Schiphol aan. We keken al een beetje bezorgd naar die vreselijk onhandige smalle poortjes van de ontvangsthal. Die fietsen liggen dwars toch wel wat stabieler op een kar, maar dan kun je er niet doorheen. Met al die bagage (2 fietsen en fietskar) en kind aan de hand wilden we door de poortjes heen, maar zoals we al dachten, het paste niet. Ik keek even vragend naar ons "ontvangstcomité", een stel ontzettend zuur kijkende veiligheidsbeambten. Tja, kom je net uit Thailand. Daar hoef je niets te vragen, want dan hebben direct een aantal mensen aangegeven dat ze je wel even willen helpen om ze door de deurtjes heen te dragen. Ik kan toch echt niet 2 fietsen tegelijk oppakken en eenmaal door de poort kun je niet meer terug om de rest op te pakken. Een van ons moet toch ook bij ons kind blijven niet waar. Klinkt allemaal heel logisch. Mijn vragende blik werd beantwoord met een "u heeft een probleem meneer". Dat dacht ik ook, dus hoopvol wachtte ik op een logisch vervolg van deze opmerking, namelijk wat hulp om die fietsen door de poortjes te tillen. Nee dus, de opmerking werd alleen maar herhaald, "u heeft een probleem, wat zit er in die pakketten". Mijn antwoord was kort en bondig, fietsen dus. We zijn op fietsvakantie geweest. Dat was fantastisch en we zijn nog helemaal in Verre Oosterse sferen, dus nog niet helemaal voorbereid op een paar botte Hollanders die blijkbaar geen zin hebben om zo vroeg te werken. Dat er fietsen in zaten was nog een groter probleem. Daar moet je een bewijs voor hebben dat je ze in Nederland gekocht hebt. Nog nooit eerder gehoord. Ik zei dat ik geen bonnen bij me had en dat er oerdegelijke Hollandse Santos fietsen in zitten die in Thailand niet verkrijgbaar zijn. Ik bood het adres en telefoonnummer van de fietsenhandel waar de fietsen gekocht waren aan. Geen reactie, volgens mij meende ik voor de 3e keer te horen dat ik een probleem had. Het stuk chagrijn maakte het pakket bij de wielen open en zag dat er nog wat modder op de banden zat. Blijkbaar was dit voldoende om aan te tonen dat we de fietsen gebruikt hadden. We hadden de fietsen overigens goed schoongemaakt voor vertrek, maar gelukkig niet schoon genoeg. Tja, "volgende keer heeft u echt een probleem". Ja, ja, het was blijkbaar zijn manier om te zeggen dat we door mochten. Hoewel het me inmiddels veel moeite kostte, probeerde ik met een vriendelijke en hoopvolle blik de man z'n collega's te motiveren om een handje te helpen. De fietsen moesten op het achterwiel op de kar, de poort was net hoog genoeg. Mijn vragende blik werd zwijgend, nors en met de handen op de rug beantwoord. Ach, alleen even de kar vasthouden zodat ik de zware pakketten kan draaien........ OK, dan niet. Mijn vrouw is toen maar half in het poortje gaan staan en keek of ze opa en oma kon vinden om onze dochter op te vangen. We hebben samen de fietsen op de kar gezet en gingen een nog groter probleem tegemoet: druilerig weer en na 2 maanden fietsen in een prachtig land met zo veel vriendelijke mensen weer aan het werk en vooral weer wennen aan dit soort onvriendelijke types.
Kortom, je kunt blijkbaar gevraagd worden om een aankoopbewijs voor de fiets. Een nieuwe fiets met modder insmeren zou kunnen helpen, maar geeft geen 100% zekerheid. Volgende keer voegen wij het aankoopbewijs toe aan onze papieren. Het zal niets veranderen aan de chagrijnige ontvangst, maar je bent er wel sneller langs.
groet,
Martin
