Fietsen in Turkije: Rijswijk- Artvin

[FV1]

Onder het motto: beter laat dan nooit, hierbij een reisverslag van mijn tocht door Oost-Anatolië:


Merhaba beste mensen,

donderdag vertrokken vanuýt Rýjswýjk, 160 km naar Helmond gefýetst, uýtgezwaaýd door een paar gezellýge wereldfýetsers ýn Delft. Gýng allemaal prýma. Ýn Eindhoven konden we s avonds al ýnchecken zodat dat vrýjdagochtend nýet hoefde, dus nog maar 13 km meer gefýetst (vanaf statýon Eýndhoven naar vlýegveld). Een uur later was de fýets ýngepakt en de bagage ýngecheckt. Vrýjdag dus uýtslapen.
Vlucht gýng ook prýma, de weg naar centrum van Istanbul was erg druk. Het hotel wýlde ons nýet voor de afgesproken prýjs laten slapen, maar na enýg aandrýngen gýngen ze toch accoord met de prýjs dýe ze zelf gemaýld hadden. Mýddagje sýght-seeýng Istanbul en de bus naar Trabzon geregeld. Dus zo vertrokken we zaterdagmýddag om 2 uur met de fýetsen op de achterbank van een mýnýbusje naar het enorme busstatýon van Istanbul. Daar om half 5 de bus naar Trabzon. Goede busreýs, redelýjk geslapen en vooral genoten van het prachtýge uýtzýcht. Wat ýs Turkýje toch prachtýg.

Om 10 uur volgende ochtend waren we ýn Trabzon, een half uur eerder dan gepland. Meteen maar doorgefýetst naar de Sumela kloosters, dýe lýggen erg mooý tegen de wand van een berg aangeplakt en ýn de 4e eeuw n Chr gebouwd. Overnacht op de campýng ýn de buurt. Volgende dag naar Cayelý gefýetst. het dorpje van de thee. De omgevýng ýs prachtýgç Lýnks de zwarte zee en rechts hoge bergen eerst begroeýd met hazaelnootbomen en later met thee, heel veel thee. Af en toe uýtzýcht op besneeuwde bergtoppen.

Vanmorgen verder gefýetst rýchtýng Hopa en daar afgeslagen de bergen ýn. Vandaag was het koud en mýstýg. Wel een Turks ontbýjt aangeboden gekregen onderweg. Aardýge mensen hýer ýn Turkýje. De bergpas was nýet hoog, maar wel erg mooý. Nu zýtten we ýn Artvýn, het regent een beetje maar verder gaat alles goed. Het land ýs mooý, de bevolkýng ýs aardýg en gastvrýj, het fýetsen gaat vooralsnog ook prýma, de chocoladebroodjes en baclava zýjn als vanouds weer lekker. Iedereen toetert e nzwaaýt naar ons. Vandaag stopte een wagen met ýjs. chauffeur vroeg of we wat wýlde eten en zonder antwoord af te wachten haalde hýj 2 ýjsjes uýt de vrachtwagen en reed weer verder.

Artvýn lýgt trouwens erg hoog op een berg, 500 m hoog. dus een enorme klým.
Morgen wýllen we rýchtýng Ardahan zodat we overmorgen ýn Kars zýjn. Of we dat halen, weten we nog nýet. De komende dagen komen er de nodýge bergpassen van meer an 2000 meter, maar we zýen wel. Vooralsnog genýeten we van elke seconde dýe we hýer fýetsen en ýn dýt prachtýge land doorbrengen.

Iedereen vele groeten en tot de volgende maýl.

Groeten,
Freek (en Abel)

[FV1]

Beste mensen,

weer een paar (loodzware) fietsdagen verder, stadje met internetcaf'e, dus even de tussenstand.
Dinsdagavond zaten we dus in Artvin, een dorpje op een rots op500 m hoogte. Het was een zeer steile klim daar naartoe, dus gisterochtend een even steile en dus gevaarlijke afdaling naar rivierniveau (100 m). Daarna ging het weer rap omhoog naar 800 meter. Het weer was beetje mistig en koel. Op 800m aangekomen ging de weg weer terug naar 100 m. Alles voor niets geklommen (behalve dan het prachtige uitzicht, helaas verpesten ze hier veel door de aanleg van een enorme stuwdam). Vervolgens volgden we de riveir door een geweldcige kloof, klimmen, dalen, maar steeds net ietsje meer klimmen dan dalen, ondertussen is het prachtig weer geworden, erg warm. Boven de 30 graden. We klimmen steil naar een stadje op 1000 meter en overleggen of we door fietsen naar Ardahan met eerst nog een bergpas van 2640 m of hier zullen stoppen. Omdat het nog vroeg is, (2 uur 's middags) besluiten we verder te rijden en we zweten vervolgens ons een weg omhoog. Rond 4 uur slaat het weer radicaal om. vAn 35 graden en zonnig naar minder dan 10 graden en harde koude wind, regen. Wanneer we een heel eind geklommen hebben, gaat de weg weer omlaag. Weer voor niets geklommen dus. Ondertussen wordt het later en later. Tegen zessen moeten we nog 1000 meter klimmen tot aan de pas... En het is steenkoud, onweer, regen, en windkracht 9 tegen. Wel is het prachtig mooi. OVeral sneeuw om ons heen, geweldige uitzichten op besneeuwde bergtoppen rondom ons. Geweldig!
Om 7 uurstaan we bij de pas. Moe, uitgeput. we vragen of we mogen slapen bij de Jandarmerie die daar zit. Nee. We moeten nog 25 km verder naar Ardahan. GElukkig alleen maar dalen. In het donker komen we inArdahan aan, nemen een hotelletje en gaan snel eten en naar bed. In totaal die dag 120 km gefietst en meer dan 3900 meter in hoogte geklommen. Waarvan het merendeel met tegenwind... ERg zwaar dus.

Vandaag was al niet veel anders. Ardahan bij daglicht is een troosteloze bedoeling. VEel armoe. Slecht wegdek in het stadje. Buiten de stad gaat het wel. het landschap hier is iets minder mooi dan aan de andere kant van de bergpas. Het regent af en toe en de wind waait hard tegen ons in. Het is koud, 11 graden. Later beginthet harder te regenen, nog harder te waaien, hagel, onweer alles hebben we gehad. Drijfnat kwamen we in kars aan, een leuk plaatsje. Onderweg hier naartoe overigens ontzettend veel armoe. Dorpjes bestaan uit krotten van koeienstrond met golfplaten erop waar stenen opliggen om te voorkomen dat ze wegwaaien. Het moet hier een ontzettend zwaar bestaan zijn. De honden zijn van abnormaal groot formaat. Aan de andere kant van de pas zagen we nauwelijks honden, hier liggen ze om de 10 meter te wachten op een lekker hapje. Niet echt gezellig.
Moirgen gaan we naar Ani, een (verlaten) stadje aan de Armeense grens, dat in vroeger tijden een bloeiend bestaan kende. De dagen erna richting Igdir en Dogubeyazit. daarbij hebben we een klein prolbeem: om 5 uur s middags wordt de weg afgesloten ivm smokkel en andere gevaarlijke activiteiten. Maar goed, dat zien we overmorgen wel hoe we dat gaan oplossen. Veel dorpjes liggen er niet op de route. Inmiddels is het hier prachtig weer geworden, zon en warm. Dadelijk de kleren wassen en te drogen hangen, dat wordt wel weer eens tijd...

De mensen hier zijn nog wel aardig, maar minder vriendelijk dan de eerste paar dagen. Waarschijnlijk door de schrijnende armoede hier. Alhoewel er vanmorgen een man op een paard in galop achter ons aan kwam, om even ' hallo' te roepen. Vervolgens draaide hij om en reed weer terug.

Goed, genoeg geschreven voor vandaag, tot de volgende mail maar weer.

Groeten,
Freek en Abel

[FV1]

Beste mensen,

Het koude en ongezellige Kars hebben we inmiddels verlaten. Hierbij een bericht hoe het ons vergaan is na de laatste e-mail.

We zijn met een taxi en 2 duitsers naar Ani geweest, een plaatsje dat vroeger op de zijderoute lag, maar nu vervallen en verlaten is. Er staan daar nog vele oude kerken, moskeeen, en andere bouwwerken van honderden jaren geleden, die weer en wind storm en aardbeving doorstaan hebben. Erg indrukwekkend. Een paar meter verder ligt de Armeense grens. Het is die dag windstil. Beetje regenachtig, maar verder goed weer. Gelukkig hebben we dit niet op de fiets gedaan, want onderweg kwamen er zelfs honden achter de taxi aan gerend.

De dag erna zijn we van Kars naar Igdir gefietst. Tussen de gaten in het wegdek door de weg uit de stad gevonden, maar binnen 10 min. helemaal onder de modder omdat alles en iedereen hier keihard door alle gaten (die vol zitten met modder) scheurt. Veel klimmen, en veel honden achter ons aan. We fietsen door een desolate hoogvlakte. GEen bomen, geen rotsen, alleen graspollen die de schapen en koeien gretig opeten. Er staat een hele harde tegenwind. Af en toe regent het wat. Het is erg koud, 8 graden. Het is loodzwaar hier fietsen. Om de paar minuten komen grote wilde honden achter ons aan. Geen pretje. Plosteling gaat de weg naar beneden en rijden we een dal binnen. Pralchtig gekleurde rotsen, riviertjes, groene bomen, dat breekt de dag een beetje. In het stadje waar we aankomen, zit het dubieuze hotelletje vol. We willen de bus nemen, maar daar moeten we lang op wachten. Een veearts neemt ons mee in zijn busje naar Igidr. Nog eens 40 km fietsen zou te veel zijn geworden vandaag. het is immers al laat.
De veearts regelt ook een goedkoop hotellteje voor ons. Aaridge man.

Vanuit Igdir rijden we omhoog een bergpas over, met uitzicht op de Ararat. Die ligt eerst verscholen in de wolken, maar later die middag wordt hij steeds mooier en zichtbaarder. Ook nu weer vele honden. Een grote met een metalen halsband met stekels om zijn nek, rent een kilometer achter me aan (bergop). Dat is niet leuk. Even later krijgen we 5 honden tegelijkertijd achter ons aan. Nog minder leuk. De hondenverschrikker werkt redelijk goed, maar fijn fietsen is anders. Gelukkig maakt het landshcap veel goed. Kinderen zijn ook niet erg aardig. Er worden grote stenen naar ons gegooid.
In Dogubeyazit roepen alle kinderen hello money en gaan aan je tassen hangen. We moeten ze van de fiets afslaan. Snel rijden we dit rotdorp uit, richting het paleis van Ishak Pascha. Nu begint het te onweren en we schuilen onder een boom bij een militaire kazerne (die liggen hier om de 3 meter). Dat mag niet van de wakende militairen, dus rijden we door naar de volgende boom, waar hij niet staat. DAar mag het wel. Zodra het droog is, rijden we omhoog naar het paleis. Erg indrukwekkend en een geweldcig uitzicht.

We slapen in een betonnen kamer bij de camping. S avonds blaffen tussen 6 en 12 3 honden aan een stuk door naar alles wat voorbij komt. Dat belooft nog wat wanneer we morgen daar weer langs moeten...
De volgende ochtend is het prachtig weer, een ontbijt met een geweldig uitzicht. De honden zijn er niet meer dus rijden we veilig naar beneden. Daar treffen we 2 zwitsers die met de fiets de route omgekeerd rijden als wij. Ze hebben erg veel last gehad van honden onderweg. We besluiten dan maar om een stukje de bus te nemen. Dat is dan wel zo veilig.
In Muradye stappen we uit de bus en fietsen verder. WE treffen een Belgische Harley rijder, leuke man. Hier zijn de mensen overigens wat vriendelijker en aardiger dan aan de kant van Dogubeyazit. Het landshap wordt wat mooier, de zon schijnt weer een beetje, maar de harde tegenwind blijft. Al dagen achtereen hebben we tegenwind. Tegen de wind in trappend komen we in Van terecht, aan het Van meer. Een groot soda-achtig meer. In Van treffen we een NEderlandse fietser die uit Iran naar Nl fietst. Met hem fietsen we de volgende dag naar Akdamar om naar het eiland daar te gaan. STaat een eeuwenoud kerkje. Helemaal eenzaam te wezen. Veel schilderingen en beeldhouwwerken. ERg indrukwekkend allemaal. De volgende dag (vandaag) rijden we naar Tatvan. Bergpas over, hier gelukkig geen honden meer, en als ze er al zijn, doen ze niet zo vervelend. Het landschap is erg mooi. Groen, riviertjes, bomen, gele, witte en paarse bloemen, heel erg mooi. Na elke bocht wordt het landschap mooier en mooier. Sneeuw op de bergtoppen, prachtig. Vanmorgen klein stukje wind mee gehad, maar na de bergpas weer wind tegen. dat begint nu wel wat te vervelen. We hebben echter begrepen dat het in de rest van Turkije erg koud en regenachtig is, en bij ons is het zonnig, dus veel hebben we niet te klagen.

Het gaat verder prima met ons, nu we de grootste en wildste honden achter ons gelaten hebben. Het weer is mooi, mensen zijn aardig en het landschap geweldig mooi. Zodadelijk een hapje eten en kijken of we morgen naar het kratermeer van berg Nemrut (de 2e) kunnen. Daarna gaan we verder naar Diarbakyr en SanliUrfa. Daarna moeten we even kijken wat we gaan doen.

Iedereen bedankt voor de reacties en de hartelijke groeten van
Abel en Freek

[FV1]

Hallo allemaal,

De plannen hebben we wat býjgesteld. Het kratermeer van Nemrut hebben we maar gelaten voor wat het is, het was te duur om daar naartoe te gaan per taxi. Met de fiýets had niet zoveel nut. Veel klýmmen en we weten de juiste plekken om te bezoeken niet. Daarom hebben we maar koers gezet naar Mýdyat en Mardin om vervolgens naar Diyarbakir te gaan.

Tatvan uit fýetsen begint met een enorme klim en uiteraard weer wind tegen. Na 25 km komen we ýn Bitliýs, een leuk stadje met veel oude huizen, een oud kasteel en vooral een heeeeele slechte weg. We stuiteren door de stad, krýjgen ýn het begiýn van het stadje rotsblokken naar ons toegeworpen vanaf een bergtop 50 meter hoger, waar kleiýne kinderen zich blijkbaar vervelen. Gelukkig misten de blokken steen ons. Geheel ongevaarlijk is het echter niet. Bitliýs zelf stelt niýet zo heel veel voor. We zien er geen enkele vrouw op straat. Een behoudend stadje dus.

We volgen verder een rivierdal, komen 2 Amerikaanse motorrijders tegen, plakken een bandje en ploeteren tegen de wind in verder. Het stadje waar we willen overnachten biedt geen enkele slaapplaats, dus moeten we een busje nemen naar Batman, een rijke en moderne oliestad. De volgende dag komen we ýn Hassankeif, een heel oud stadje, lijkt een beetje op Cappadocie, waar mensen nog ýn grotten leven. Helaas zal dýt oude stadje na vele duizenden jaren over enkele jaren geheel onder water staan vanwege het GAP project. Dýt houdt ýn dat er een aantal stuwdammen gemaakt worden waardoor het land beter geÝrrýgeerd kan worden en er electriciteit opgewekt kan worden (is hiýer groot gebrek aan). Hierdoor komen vele honderden vierkante km land onder water te staan, waaronder dýt stadje aan de Tigris.
s Avonds komen we ýn Mýdyat aan, een stadje met honing gekleurde huizen. 20 km na Midyat worden we ýn een klein stadje op het gemeentehuis uitgenodigd voor een kop thee. Erg bijzonder. Niemand heeft wat te doen, nergens papier of een pc te bekennen. De burgemeester (een hele oude man met het kruis van zijn broek op de knieen, gewoonte hiýer) komt ook nog even langs. Helaas spreekt niemand wat anders dan Turks, dus de conversatie blijft beperkt.

Ýn het volgend stadje pauzeren we en krijgen meteen 2 stoelen aangeboden om op te zitten. 10 min later volgt de thee býj een man met een winkeltje. Hij spreekt goed Engels en we voeren een heel fiýlosofisch gesprek over normen, waarden, de Koran, EU en vele dýngen meer. Hij zegt ons dat geld en materiele zaken onbelangrijk zýjn. Mensen zýjn veel belangrijker.

Dat hebben we goed onthouden toen we ýn Mardin kwamen. Een prachtige oude stad met een fenomenaal uitziýcht over Mesopotamie en Syrýe. Het aanbod van hotels ýs hier erg klein en de hotels zijn erg duur. Dat werd dus even slikken, maar met de wijze les van die ochtend viel het wel weer mee.

Gisteren van Mardin tegen de wind ýn naar Dýyarbakir gefiýetst. Een wonder dat we het gehaald hebben, want mijn maag voelde niýet helemaal lekker en de stoelgang was iets te optimaal en de temperatuur wat aan de hoge kant (om half negen s morgens al 32 graden en een paar uur laten ver boven de 40).

Vandaag gebruikt om Dýyarbakýr verder te bekijken. Ýs goed gelukt. Morgen riýchtýng Sýverek en daarna naar Urfa.
Ýnshallah.

Groeten,

Freek en Abel

[FV1]

Beste mensen,

direct nadat ik de vorige mail verstuurd had, heb ik een grote vriendin gemaakt. We lopen door een cd winkel waar ze alleen Turkse en Kurdische muziek verkopen en worden aangesproken door een meisje. Zoals altijd vraagt ze hoe we heten, hoe oud we zijn, waar we vandaan komen en wat voor werk we hebben. Toen ze hoorde dat ik econoom was werd ze helemaal vrolijk: dat studeerde ze zelf namelijk ook. Ze sprak verder geen woord engels en ook slecht Turks (ze was overtuigd Kurdisch met een eigen taal) dus een verdergaande conversatie zat er niet in.

Vanuit Diyarbaiýr wilden we naar Siverek fietsen. Helaas waren we allebei ernstig aan de diarree en bezoeken het toilet ongeveer 8x per dag. Daarbij staat er ook nog eens een hele harde tegenwind, meer een storm. Vrachtwagens hangen schuin ýn de bocht vanwege de wind. Zo halen we Siverek nooit. We houden een vrachtwagen aan en die neemt ons mee naar Urfa, een hele mooie plaats waar we 2 dagen blijven. Urfa ýs bekend vanwege de visvijver. Konýng Nemrut wýlde vroeger Abraham vermoorden op de brandstapel. God voorkwam dat en veranderde de kolen ýn výssen en wierp Abraham ýn een rozenbed. De výsvijver ýs er nu dus nog steeds en de rozentuin ook. Het kasteel opd e berg is ook erg indrukwekkend. Hier lopen vrouwen rond in hele mooie bewerkte jurken. 2 dames waren bereid voor mij te poseren voor een leuke foto. Ook zien we hier van top tot teen gesluierde vrouwen lopen, naast modern geklede Turkse meisjes.

Na 2 dagen gaan we maar met de bus naar Malatya om van daaruit verder te fietsen. Door het hoogfrequente wc-bezoek lukt dat echter niet en omdat de diarree niet echt stopt, besluiten we maar een dokter te bezoeken. We brengen zo een halve dag door ýn een soort prive polikliniek, waar doktoren nauwelijks tot geen engels spreken. Een verpleegstertje vertaalt voor ons. Gelukkig blijkt er niets ernstigs aan de hand. dat is al weer een geruststelling.
s Avonds wanneer we liggen te slapen, gaat de telefoon op de hotelkamer. Blijkt een dokter beneden ýn de lobby te staan en die wil weten hoe het met ons gaat. We gaan naar beneden en treffen daar de dokter met zijn zus (dýe goed engels spreekt). Blijkt dat zijn zus engels wil oefenen. Ondanks dat het al half elf is en we eigenlijk morgen (vandaag dus) verder wilden fietsen, maken we toch een praatje. Even later schuift ook nog een vriendin van de zus aan. Het is reuze gezellig en de dokter vraagt of hij ons vandaag Malatya zal laten zien en nodigt ons uit voor koffie of thee bij hem thuis. Hij blijft aandringen dus nemen we het aanbod aan. Over een uur komen ze ons ophalen, dus we zijn benieuwd. Moet wel gezellig worden met een leuke zus en vriendin...

Op dit moment ýs de diarree over en voelen we ons weer prima. We hebben nog 3 fietsdagen in de planning staan (maar die planning ýs ook al 100 x aangepast dus ben benieuwd wat er van terecht komt) en nog een paar dagen Ýstanbul voordat we weer naar huis moeten.

Nou, dat was het wel weer zo n beetje voor dit moment. Weinig gefietst, wel weer veel geleerd over het land. Er is hier geen engels boek te vinden, engelstalige muziek kennen ze niet. Op tv komen alleen slechte Turkse programmas en heeeeel veeeel reclame. De nieuwslezeressen zijn vrijwel zonder uitzondering blond. Turkse videoclips laten schaars geklede Turkse meisjes zien. Elk dorpje, hoe armoedig ook, heeft schotelantennes op het dak staan. Ýedereen kent Van Hooijdonk (voetballer býj Fenerbache, Turkse voetbalclub). Nýemand spreekt engels, behalve leraren.
Wij zien er inmýddels zo bruin uit dat sommigen ons ook voor Turken aan zien (of komt het door de inmýddels vieze en stoffige kleding dýe niet meer schoon te krijgen ýs met de handwas?).

Ýn elk geval, hier ýs alles prima, mooý weer, heerlijke broodjes, geweldig aardige mensen dus deze laatete week vermaken we ons zonder twijfel ook wel weer.

Ýedereen de hartelijke groeten vanuit een zonnig Malatya,

Freek en Abel

[FV1]

Beste mensen,

aan alles komt een eind, dus ook aan onze trektocht door Turkije en de mails die we daarover sturen. Morgen moeten we alweer naar huis. Voor het zover ýs nog even een bericht over de belevenissen sýnds vorige week zaterdag.

We hebben dýe dag doorgebracht met Selim en zijn zus Tugba (spreek uýt Tuba). Ze wonen met vader en moeder in een bijzonder luxe appartement aan de rand van Malatya. Tugba wil erg graag goed engels leren spreken en was dus zeer blij met ons. Selým, dokter ýn een ziekenhuis in Malatya is erg lui, en verdient graag veel geld met weinig doen. Het leek ons maar een saai leven dat hij heeft. Na de brunch hebben we wat kersen geplukt in een kersenboomgaard ergens in de buurt van Malatya. Even later kwam er nog een vriend van hen bij die voor het eerst in zijn leven sprak met buitenlandse toeristen. De dag vloog voorbij.
Zondag zijn we van Malatya uit een prachtýg mooie bergpas over gefietst. Met elke bocht verandert het landschap. Het blýjft een genot om hier te rijden. We slapen in een dorpje in een gemeentehote. Dat betekende dus alle formulieren in tigvoud invullen, vooraf betalen (waarom kon niemand ons uitleggen). We waren daar op zondagavond. En hoewel in de rest van Turkije alles op zondag gewoon open is, konden we daar niets meer te eten krijgen. Gelukkig beschikte het gemeentehotel over een balkon, zodat we nog wat pasta konden koken.
Een van de inwoners van het dorp zei ons dat de weg naar Kayseri volledig vlak was. Toen ik vroeg naar de bergpassen die op mijn kaart stonden, zei hij dat de weg wel iets steeg...
De volgende ochtend rijden we al klýmmend het dorpje uit en binnen 5 km hebben we 400 meter geklommen... Turken.... je kunt ze ook nooit geloven.

OImdat we zoals gebruikelijk weer eens de wind stormachtg van voren hadden, zijn we na 40 km maar op de bus naar Goreme gestapt. Ook dat ging op zijn Turks. Om 1130 komen we op het busstation en kunnen mee met de bus van 1200 uur. Kaartjes krijgen we echter niet, wel alle Turken die na ons komen. Om 1150 krijgen we te horen dat de bus vol is. De volgende gaat om 1500 uur. Dus zitten we nog 3 uur te wachten. De bus rijdt door een bijzonder mooi landschap. Dat echter zeer zwaar te fietsen zou zijn geweest. Twee bergpassen van rond de 2000 meter en daar tussendoor een flinke afdaling en de weg blijft maar op en neer gaan. We zijn dus wel een beetje blij (en vooral Abel die weer wat last heeft van een ontregelde stoelgang) dat we dit niet gefietst hebben.

In Goreme slapen we ýn een backpackers hotel waar de backpackers elkaar geen blik waardig gunnen. Raar volk... De omgeving en het zwembad zijn heerlijk. Ýn Goreme werd ik ýn de pastanesi direct herkent door de eigenaar. Vorig jaar had hij aan mij nl. een goede klant.

S Avonds de nachtbus naar Ýstanbul genomen. Ýn het hotel erg vriendelijk ontvangen. Op straat word ik door diverse mensen herkent die me vorig jaar gezien hebben. Turken hebben blijkbaar een ijzersterk geheugen voor gezichten. (Of ik heb een verpletterende indruk gemaakt natuurlijk wie zal het zeggen!).

Vandaag zijn we ýn het Dolmabache paleis geweest. Een waardeloze rondleiding en bovendien schrikbarend duur. Alles is hier trouwens erg duur, men wil echt graag verdienen aan de toeristen.
Gisteravond sliepen er nog 2 fietsers ýn ons hotel. Dat was erg gezellig: 2 naar Nieuw Zeeland geemigreerde Nederlanders, waarvan 1 uit Brabant.
Momenteel is het trouwens slecht weer in Ýstanbul. Zwaar bewolkt, heel erg benauwd en af en toe een spat motregen.

Nog een avond genieten van dit prachtige land en deze geweldige stad, die een beetje als een tweede thuis begint te voelen. Morgen fietsen we naar het vliegveld en gaan naar huis.

We hebben hier een ongelooflijk mooie tijd gehad. Geweldig fietsland. Voor de liefhebbers van statistieken: We hebben ruim 1700 km gefietst, ruim 30 km in hoogte geklommen, elke dag wel een cake opgegeten, hoogst gemeten temperatuur tijdens het fietsen 51 graden C en laagst gemeten temperatuur 8 graden C. 1 lekke band. Ýn Turkije welgeteld in totaal 2 dagen de wind van achteren gehad en de rest van de dagen krachtig pal of schuin van voren.

Tot zover de berichten uit Tukije. Hopelijk hebben jullie een beetje genoten van de verslagen, en wie weet tot de volgende keer!

Groeten,
Freek en Abel