"Het kan hoger".
Ik moet dan denken aan de slogan die Himank, de maatschappij die de wegen ginder bouwt, op een groot rotsblok had geschilderd :
The sky is the limit - Himank gets you there .
Een prachtvoorbeeld van Indische humor (zouden de Britten daar iets hebben doorgegeven ?).
In 1994 fietsten wij, na een voorafgaande rondrit van enkele weken door Rajasthan waarbij ik - heel nuttig
- 10kg verloor door langdurige dysenterie, van Delhi naar Leh. Vooral het 475km lange traject van Manali naar Leh was een memorabele rit, die 5 dagen duurde. We hadden geen dagetappes gepland, en zouden slapen waar het uitkwam. We hadden onze tent in Delhi achtergelaten
. Was het roekeloosheid, of was iets van hindoeïstische gelatenheid in ons geslopen...?
De eerste overnachting was in een militaire baanpost (langs het hele traject zagen we trouwens regelmatige militaire voertuigen). De soldaten boden ons met plezier een brits aan, maar we moesten hun lawaai erbij nemen, en we hadden alle moeite van de wereld om hen diets te maken dat we niet wensten mee te zuipen van hun (barslechte) Indische whisky
.
De tweede overnachting was in een barakkenkamp van 'road workers'. Super gastvrijheid, de ploegbaas bood ons zijn splinternieuwe 2-persoonstent aan. Zeer barre werkomstandigheden. Sommige roadworkers kwamen vanuit de zuidelijke staten, 4000km verder, om hier te werken omdat het zo goed betaalde. Een beeld dat mij bijblijft : een oudere man die een jongen van 14 jaar leert lezen en schrijven bij een olielamp... avondonderwijs... de wil om vooruit te raken in het leven, kost wat kost. De echte "survivers", dat waren zij, niet wij...
De derde overnachting was in een tentenkamp van camionneurs. Die tenten waren eigenlijk niets anders dan afgedankte parachutes van het Indisch leger ! Zo lek als een zeef, en de nachtelijke regenbui miezerde er gewoon doorheen. Gelukkig hadden we van de camionneurs kokosmatten gekregen die we op onze slaapzak legden om die toch enigszins droog te houden. Camions met etenswaren brengen onvermijdelijk ratten mee en die gaan niet dood op 4000m or meer hoogte...Dus zetten sommige camionneurs een potje rijst in het midden tegen de tentpaal en als het lawaai van wind en regen wat ging liggen, hoorden we de ratten ritselend naar de centrale paal spurten... ineens waren hindoeïsme en reïncarnatiegeloof geen ver-van-mijn-bed-show meer ....
Voor de vierde overnachting kwamen we uit op de hoogste pas, de Taglang La, 5400m. Er stond 1 kleine
gesloten barak en - hilarisch in deze omgeving - een hokje "Gents" en een hokje "Ladies". Verder was het er doodstil, even zag het er beroerd uit. Echter zelfs op deze uitzonderlijke hoogte geldt de ijzeren wet in India : "you never walk alone" , want na 5 minuten dook er plots een soldaat op die hier de eenzame nachtwacht moest komen doen. Hij was blij met ons gezelschap, wij waren blij met zijn ferme portie linzen en de britsen in de barak.
In die tijd reed ik op m'n Koga Traveler nog met 28mm banden, maar voor India had ik toen in een genereuze vlaag van voorzienigheid 32mm opgelegd. Waw
. Ik weet dat ik daar toen erg blij mee was, want Himank mocht je dan wel naar de hemel brengen, ze waren nog lang niet daar... Om maar te zeggen dat alles relatief is, discussies over noodzakelijke banddiktes incluis.
Onderweg waren regen- en hagelbuien soms ons deel, maar ook prachtig zonnige momenten en gelukkig nooit sneeuw. Het verschil tussen zon en schaduw of bewolkt was wel erg groot, en 's nachts was het bitter bitter koud, ik had een no name slaapzakje van niemendal en sliep gewoon met alle (alle!) kleren aan die ik had.
Toen ik in Leh aankwam, waren de onderste lagen kleding 5 dagen lang niet van mijn lijf geweest. Het vuil hing op sommige plaatsen letterlijk als korsten aan m'n huid. Het werd een harde schrobbeurt.
Khardung La, iets boven Leh en nog een paar meter hoger dan Taglang La, konden we jammer genoeg niet doen omdat je er toen een militaire permit voor nodig had, Nubra Valley was restricted area.
Ik droom er nog altijd van om dat nog eens te doen, maar de jaren gaan voorbij... Als het niet meer als fietser is in dit leven, dan misschien wel eens als rat in een volgend leven
