Blanche schreef: Ben benieuwd naar de verhalen achteraf, deel je die met ons?
Hallo collega fietsers!!
Net terug uit Kurdistan. Het was een aparte ervaring en niet geheel zonder problemen. De bergen in het noorden en de Gali Ali Beg Canyon waren legendarisch om te fietsen maar de ontelbare checkpoints en extreme militaire aanwezigheid maken het er niet echt leuker op. Ik ben 3 keer 'gearresteerd' en heb zelfs een hele dag 12 uur lang vast gezeten in verschillende poltiebureau's omdat ik per ongeluk te dicht bij de Iraanse grens was gekomen. Afijn, hieronder mijn verslag, gekopieerd van mijn website
http://www.fietsenvoorcongo.nl Ik ben nu in Aleppo, Syrie, daar is het stukken relaxter!!!
Fietsen in Irak
Wonderschone bergen, onontdekte wildernis, sublieme gastvrijheid, Kalashnikovs, vele arrestaties, PKK guerilla's, een nieuwe Kermis-theorie, Peshmerga checkpoints, spionage beschuldigingen en heel veel kopjes thee! Mijn wilde tijd in Iraaks Kurdistan vergeet ik niet snel meer...
Irak is de oorsprong van de beschaving. In de geschiedenis beter bekend als Mesopotamie. Het wiel en het schrift (!!!) zijn hier uitgevonden en hier huisden ooit de legendarische Toren van Babel, het Hof van Eden en de Hangende Tuinen van Babylon. Tegenwoordig is de realiteit iets minder, mede te danken aan het jarenlange schrikbewind van Saddam Hussain. De lange oorlog tegen Iran in de jaren '80, de Golfoorlog in de jaren '90 en de Amerikaanse invasie van 2003 hebben enkel verwoesting en ellende gebracht in het land dat ooit de hoogste beschaving ter wereld was. Kurdistan, een regio in het noorden van Irak, is een gebied met een eigen regering, leger, wetten en grenzen. Hier wonen de Koerden, een volk anders dan de Sunni en Shiite Arabieren die de rest van Irak bevolken. Sinds kort is dit deel 'veilig' verklaard. Ik had me vantevoren goed ingelezen en kwam tot de conclusie dat nog niemand hier met de fiets heeft gereisd. Fietsen in Irak. Iemand moet de eerste zijn en dus ging WP op pad voor een 10 daags avontuur in Iraaks Kurdistan!
Vannaf Silopi naar de grens gefietst en de Turkse militaire aanwezigheid rond dit grens gebied is nog heviger dan die ik aantrof tussen de grens met Pakistan en India in Kashmir vorig zomer. Grote legerbassisen en tanks die klaar staan om ten strijdde te trekken, overal uitkijktorens die de Tigris rivier bewaken en overal zandzakken met bewapende militaiten op scherp. Bij het Turkse grenskantoortje werd ik gevraagd om een 'green card' voor mijn fiets en checkten ze zelfs de achterkant van de koga op zoek naar een kentekenplaat. Natuurlijk had ik die niet en kon ik toch zonder problemen verder gaan nadat ik mijn paspoort gestempeld had. Bij het Irakese grenskantoortje werd ik vriendelijk ontvangen in een kamertje met een kopje zoete thee door de plaatselijke ambtenaren. Hier werd ik ondervraagd over mijn beweegredenen als fietsttourist. Het gesprek ging als volgt:
Officer: Hi, Mr Wouter, your from holland right? What makes this country famous for?
WP: Ehhmm, tulips, Edam cheese and soccer maybe?
Officer: Your team kicked my favorite team Brasil out of the World Cup! Where are you going in Iraqi Kurdistan?
WP: I'm sorry officer, we lost anyways.. I will go to Dohuk, Erbil and Suliyanamanya.and some villages in between...
Officer: You know, if you go elshewhere then Kurdistan your head can be cut off by local radicals!
WP: Yes I know officer.
Officer with grinning teeth: Do you want your head to be cut off live on TV?
WP: Well, I preffer to stay alive officer!
Officer: Can I see your passport again? Ah I see, its a false passport, how do you manage to travel all those countries? You can't enter Kurdistan with this, you have to go back to Turkey!
WP: I'm very good at making false documents officer, your the first one who caught me.
Officer is laughing while shaking hands: Oke Wouter, your free to go, welcome to Iraqi Kurdistan! If you want a visa-extension just go to the regional administration office and there you get a free extension. Have a nice time!!!
WP: Thank you officer, your my friend, ciao !
Stelletje grappenmakers zijn het die Koerden maar ik kon er wel om lachen! Dit volk schijnt er om bekend te staan dat ze vol humor zitten, ondanks de wrede en geweldadige geschiedenis van deze regio. Ik verliet het kantoortje met mijn gratis 10 daagse visum voor Iraqi Kurdistan en werd vrolijk begroet door de vele vrachtwagenchauffeurs die onderweg zijn met honderden vrachtwagen vol met staal en zakken cement. Er word zo te zien flink wat gebouwd in Irak. Bij de laatste checkpost ontmoette ik nog een Koerdisch gezin uit Arnhem die op bezoek waren in hun geboorteland en hier per auto naar toe waren gereden. Ik volgde een drukke stoffige weg en fietste mijn eerste 50 kilometer over Irakees grondgebied naar Dohuk, een middelgrote stad.
In Dohuk nam ik een welverdiende rustdag want de bergen in Turkije hadden hun tol geeist op mijn verzuurde benen. Ik hing wat rond in de bazaar en dronk verscheidene fruitshakes, die in dit land erg lekker zijn! 'S avonds bezocht ik de lokale kermis, die het hele jaar door open is. Heb ik toch nog wat van de kermis-sfeer kunnen proeven dit jaar! Uit dit bezoek ontwikkelde ik een nieuwe theorie: op vakantie gaan in Irak komt in principe op het zelfde neer als 4 dagen lang de Volendammer Kermis vieren, dat ook best bestempeld kan worden als 'gevaarlijk'. Tijdens het kermis vieren kan men gaatjes in de tanden krijgen door teveel suikerspinnen en oliebollen eten. De kans op een drug of alcohol vergifting is heel groot. Men kan gehoorbeschadiging oplopen door het dronken gebral dat aan de lopende band in de oren word geschreeuwd. Men kan levensgevaarlijk letsel oplopen door dronken van de dijk te tuimelen. Maar het meest gevaarlijke, boven alles, is de kans op het krijgen van een hartaanval door het luisteren van verschrikkelijke kermis-muziek. In Irak, daarentegen, weet je precies in welke steden de extremisten westerlingen gijzelen, martelen en vermoorden. Dus als men deze steden vermijdt, en binnen de paden van Irakees Kurdistan blijft is de garantie op een top-vakantie de volle 100%!! En ze hebben dezelfde kermis attracties als in Volendam!!!
Afijn, ik steeg weer in het zadel voor mijn eerste etappe door Kurdistan. Na flink veel klimmen bereikte ik na een paar uur het dorpje Amedi, gelegen op een hoog bergplateau met een mooi uitzicht over de uitgestrekte vallei. Na een kort bezoek daalde ik verder af en volgde een route door deze schitterende vallei, parallel aan de Grote Zab rivier. In het stoffige stadje Barzan was ik van plan de nacht te eindigen maar helaas pindakaas (unfortunatly peanutbutter), er was geen hotel te vinden. Inmiddels was het donker geworden en ik fietste nog 15 kilometer verder naar het stadje Ble, waar volgens een lokal wel een hotel was. ik vond het hotel maar de prijs was ver boven mijn budget maar omdat het al nacht was mocht ik van de Duitse eigenaresse in de tuin kamperen. Gratis en voor niets! Natuurlijk laat niemand 's avonds laat een zweterige fietser na ruim 140 kilometerin de kou staan als het er op aan komt. Tijdens de zonsopgang weer vertrokken en dezelfde route verder gevolgd langs de ravijnen van de Grote Zab die steeds mooier en mooier werd. Na de beklimming van een steile 10 kilometer lange bergpas bereikte ik de drukke weg richting de Iraanse grens. Deze weg word de Hamilton Road genoemd, vernoemd naar zijn Nieuw Zeelandse bouwer die deze weg begin vorig eeuw aanlegde. De weg liep dwars door Gali Ali Beg Canyon, een van de meest spektaculaire canyons van het Midden-Oosten. En niets was minder waar. Het was flink klimmen en zweten maar ik werd beloond met fenomenale uitzichten over ruige massieve ravijnen.
De Hamilton Road bestaat uit de Lower en Upper sectie en ik volgde de Upper sectie. Na een uur of wat bereikte ik de Bekhal watervallen, waar het een drukte van belang was met Iraakse toeristen. Na weer een klim bereikte ik Rwanduz, wederom weer een stoffig stadje. Alle steden in kurdistan kunnen beter worden omschreven als vrij 'stoffig'. ik vroeg de weg aan een jongen en die nam me mee naar een huis waar een man goed Engels sprak. Ik werd meteen uitgenodigd door de familie om te blijven eten en wat bij te praten. Super leuk. Van de gastvrijheid van deze mensen kunnen wij in het kille westen nog veel leren. Ik verliet Rwanduz en fietste verder over de Hamilton Road door een vallei die de Chowan rivier volgde richting de Iraanse grens. Net voor zonsondergang vond ik een mooie kampeerplek bij de rivier waar ik heerlijk kon zwemmen en mezelf schoon kon schrobben. Na een mooie rustige nacht onder een heldere sterrenhemel vertrok ik om verder te fietsen. Bij een Peshmerga checkpoint ( Koerdische Onafhankelijkheid Strijders) kreeg ik van de soldaten een gratis ontbijt en twee kopjes thee! Vanaf dit punt verliet ik de Hamilton Road om de weg richting Sangarsam te volgen. Bij een ander Peshmerga checkpoint was het iets serieuzer. Hier werd ik een uur lang vastgehouden en mijn tassen werden leeg gehaald, ter controle. De met Kalashnikovs bewapende soldaten alhier moesten een telefoontje plegen met een hoofdkantoor om mij toestemming te verlenen om dit checkpoint te passeren. Wat bleek, de vallei werd vanaf hier gecontroleerd door de PKK, een militante gewapende groepering die al jaren streeft om een eigen Koerdische staat te stichten in Oost-Turkije en delen van Noord-Irak. De PKK word door de EU en de VS gezien als een terroristische organisatie die met drughandel en smokkel word gefinancieerd. Nou ja, wist ik veel, dacht ik, die PKK zijn volgens mij gewoon ''Chille Bazen'' dus omkeren is geen optie. Omkeren om wat voor redenen dan ook is nooit een optie, dat is mijn welbekende fietsers moraal. Niets bleek minder waar te zijn, want nadat ik toestemming had gekregen om de vallei verder in te fietsen en na een paar kilometer het eerste PKK checkpoint bereikte werd ik vriendelijk ontvangen. Deze drie soldaten met het PKK logo op hun arm en de Kalashnikov om hun schouders waren blij verrast een toerist te zien , als ze die al ooit gezien hadden, en ze stelden zichzelf netjes voor als ''PKK guerilla's'. Ook zij moesten eerst een telefoontje plegen. Ik kreeg de telefoon in mijn handen gedrukt en iemand die vloeiend Engels sprak van het ogenschijnlijke PKK hoofdkantoor aan de lijn: 'Your free to cross this valley, no problem'. Kijk dat is nog een leuk! Die guerilla strijders zijn geen kwade geesten, dat zijn gewoon lieve mensen die streven naar autonomie in hun door grootmachten onderdrukte leefomgeving. Niet dat ik bomaanslagen en terrorsime goedkeur, dat zeker niet, maar het bewees wel dat deze mannen dus echte ''Chille Bazen'' zijn!
Vrolijk fietste ik verder door een ruige vallei, de voorlopers van het massieve Zagros gebergte dat zich uitstrekt over de gehele lengte van de Iraaks/Iraanse grens. Ik rolde rustig omhoog en omlaag verder langs dorpen waar ik vriendelijk werd toegezwaaid en na een uur of wat trapperen bereikte ik weer een PKK checkpoint. De guerillastrijder die de boel bewaakte had de perfecte kenmerken van een echte guerilla-strijder. Een wilde baard, een PKK tulband om zijn hoofd, bloed doorlopen rode ogen en natuurlijk de Kalashnikov om zijn schouder. (Wisten jullie lieve lezers ook dat de Kalashnikov, ook wel bekend als de AK47, lijkt op het Oog van Horus, Egyptische God van Oorlog en Jagen. En dat er volgens schattingen 100 miljoen exemplaren in de wereld van in omloop zijn! Wijsheden geleerd van Genesis P Orridge...) Deze 'baas' was ook weer bijzonder vriendelijk en sprak goed Frans, en daar kwamen die Franse lessen van afgelopen jaar weer goed van pas! Bij dit checkpoint kreeg ik verfrissend koud water uit een emmer met ijs. Ik sta daar altijd weer versteld van hoe op de meest afgelegen plekken mensen emmers met ijs klaar hebben staan... Na dit checkpoint begon er een legendarische afdaling. Foto's zeggen meer, check dit>>>
Binnen enkele ogenblikken fietste ik door de bodem van de vallei en ik passeerde een groot Unicef vluchtelingen tentenkamp. Het leek half bewoond want op een paar tenten na zag het er een beetje uitgestorven uit. Toch zet zo'n tentenkamp je aan het denken, tot voor kort leefden hier waarschijnlijk duizenden ontheemde vluchtelingen uit alle delen van het land voor ik weet niet hoe lang onder zware omstandigheden, helemaal in de winter want dan is het hier waarschijnlijk flink koud. Ik verliet het PKK gebied want ik passeerde weer een 'normaal' Peshmerga checkpoint. Geen probleem om te passeren en even later zat ik het stadje Sangarsam rustig aan een kebab te knagen. Opeens stopte er een auto met 4 gewapende Peshmerga soldaten uit en stormden het restaurantje binnen! Ze moesten mij hebben en bijna verslikte ik mezelf in mijn spies met schapenvlees. Het waren dezelfde soldaten van het vorige checkpoint en ze wilden ter controle nog een keer mijn paspoort zien. Maar wel, nadat ik klaar was met eten, dus bleven ze netjes buiten staan wachten. Eten is heilig in deze cultuur! Wederom geen probleem met deze soldaten en ik kon verder gaan. Ik bereikte een splitsing en ik koos om de route te nemen die rond het Dokan meer zou gaan. Hierbij zou ik volgens mijn kaart de grens met Iran hemelsbreed op zo'n 20 kilometer afstand passeren. Geen probleem, dacht WP. Achteraf een keuze die me een dag lang wel in de problemen zou brengen.....
In het stadje Qalamardz vroeg ik de weg aan twee soldaten en je raad het al: ik werd meteen meegenomen naar het lokale politiebureau om te registreren en te vertellen wat ik aan het doen was op mijn fiets in deze regionen. Wederom kon ik mijn tocht voortzetten na een lach en een kopje thee in het politiebureau en vervolgde mijn tocht over een onverharde, slechte weg naar het dorpje Isawa. Het werd al donker en de weg werd al slechter. Een familie stopte in de auto en bood me onderdak en eten aan voor de nacht, ik zou Isawa toch niet halen over deze slechte weg want het was nog ruim 15 kilometer. Hupsakee fiets acherin de laadbak en op naar Isawa want zo'n aanbod sla je niet af als je ergens in the 'Middle Of F**kicng Nowhere' verzeild bent geraakt. Bij het eerstvolgende Peshmerga checkpoint werd ik verzocht uit te stappen. Ik mocht niet verder, ik kwam te dicht bij de Iraanse grens volgens de soldaten. Vanuit het niets kwam er weer een andere soldaat aanlopen en die gaf wel goedkeuring om door te gaan. VAAG... De familie in de auto was door alle comotie inmiddels met de noorderzon vertrokken en ik was weer terug bij af. Ik fietste verder en na een halve kilometer kwam er weer een 4WD met bewapende soldaten aanscheuren, en werd ik op een vriendelijke manier gearresteerd, ingeladen en meegenomen naar de kazerne in Isawa. Hier kreeg ik een douche aangeboden, een warme maaltijd en een bed. Het bed werd buiten neergezet zodat ik in de openlucht moest slapen. Een paar andere bedden werden ook buiten gezet voor de soldaten die mij moesten bewaken. VREEMD... Na het eten werd ik verzocht te gaan slapen maar dat ging een beetje lastig met een paar soldaten die om en op mijn bed gingen zitten met hun Kalashnikov op scherp..... VAGER DAN VAAG... Uiteindelijk toch in slaap gevallen....
Volgens mij slapen deze gasten ook met hun Kalashnikov in bed want toen ik rond het ochtendgloren wakker werd stonden deze knakkers al bewapend en in uniform nieuwsgierig om mijn bed mij verveeld aan te gapen. Deze dag die ging komen zou ik niet snel meer vergeten..... Ik werd in gebarentaal verzocht aanstalte te maken en binnen 10 minuten zat ik weer met de Koga achterin dezelfde 4WD te hobbelen over een extreem slechte onverharde bergweg. Een van de soldaten zei: 'bordershop', en we passeerden een open veld met een slagboom waar stapels kartonnen dozen met verpakte goederen, talloze wasmachines en andere electronica grofweg lagen opgestapeld in de buitenlucht, bewaakt door obscure mannen met de welbekend Kalashnikov over de schouder. Deze 'bordershop' was schijnbaar niet al te zuivere koffie en waarschijnlijk een van de vele achterdeur ingangen tussen Iran en Irak. Na een groet en zwaai reden we verder naar beneden langs een vallei met een rivier. De ene kant van de vallei was Iran en de andere kant waarop wij reden Irak. Ze logen er dus niet om, dit was dus echt het grensgebied en ik begreep nu waarom ik hier niet alleen langs kon fietsen. Mijn kaart heeft me flink in de maling genomen... De puinweg liep onderin het dal dood op dezelfde rivier. Ik werd verzocht uit te stappen en met de fiets op mijn rug de rivier over te steken. Een van de soldaten hielp me met de oversteek en nadat ik half nat de rivier over was gestoken en mijn fiets op het droge had, keerde de soldaat weer terug met zijn kompanen. Over 'ver van huis weg' gesproken.... Vanaf hier kon ik de weg aan deze kant van de rivier verder volgen maar natuurlijk, je raad het al, begon hier de ellende pas echt. Na 7 kilometer te hebben gefietst kwam er uiteraard WEER een grote 4WD aanrijden met achterin 2 bewapende militairen. Ik werd weer op een vriendelijke manier gearresteerd en meegenomen naar een checkpoint, een paar kilometer verder op dezelfde weg. Ik dacht hier wel even binnen een kwartiertje weg te zijn maar oh oh ik zat goed fout hier. Het kwartiertje werd een uurtje en het uurtje werden 3 uurtjes. Via een prehistorisch radio systeem werd mijn situatie uitgelegd aan het ogenschijnlijke hoofdkantoor. De hoofdofficier lag nog op bed dus ik moest wachten tot 10 uur. Ik werd ongeduldig want ik zat nu al 3 uur vast in dit checkpoint en ik stond erop om verder te gaan. Na wat kabaal te hebben gemaakt werd me duidelijk gemaakt in te stappen en de tocht naar het politiekantoor in Mawat met de 4WD te doen. Ik zeg het niet graag maar ik was achteraf toch wel blij om in deze sterke auto te zitten want de wereldberoemde ''Most Dangerous Road in the World'' in Bolivia, waar ik ook overheen ben gereden, was een zebrapad vergeleken met deze 30 kilometer lange puinweg strak omhoog en omlaag door een ravijn met diepe kloven waarvan ik zelfs een beetje duizelig van werd. Dit had zekers een volle dag keihard zwoegen geweest met de Koga door de kiezels en grind...als de banden het al hadden getrokken en zonder genoeg proviant aan boord....
Aangekomen in Mawat op het politiekantoor aldaar werd ik weer door een leger zwaar bewapende nieuwsgierigen ondervraagd en gewezen op mijn 2 jaar oude Iraanse visum die 'toevallig' naast mijn Iraakse visum was gestempeld. Dit hielp de situatie duidelijk niet mee.... Daardoor ontstond er argwaan omdat dit de enige Arabische letters in mijn paspoort waren die zij uiteraard konden lezen. Ik probeerde via mijn kaarten uit te leggen dat ik helemaal uit Holland was komen fietsen en dat klonk in hun ogen helemaal ongeloofwaardig. 'I'm a tourist, I'm a tourist' !!! 'No, No, you no tourist, you no tourist'.
Gadverdamme, ze dachten zeker dat ik een Iraanse spion was die de Iraaks-Koerdische bergen in kaart komt brengen. Waarschijnlijk kennen ze geen Google Earth en iemand op een fiets al helemaal niet. Toch was er geen agressie in het spel en werd ik vriendelijk en met een lach ontvangen en kreeg ik eten, cola en sigaretten maar tot vervelends aan toe sprak er niemand Engels. Na 2 uur als speelbal te hebben gefunctioneerd werd ik WEEEEEEER ingeladen in een 4WD en onder bewapend escorte naar de volgende politiekazerne gebracht in Chwarta. Daar bij de district officier op visite geweest met wederom weer thee en sigaretten. Deze hooggeplaatste vertrouwde het zaakje al helemaal niet en ik werd WEEEEEEEEEEEER ingeladen en naar een andere poltiebureau gebracht. Hier werden mijn tassen grondig gechecked op alles dat ik bij me had en moest ik zelfs de foto's op mijn harde schijf en camera kopieeren naar de computer van het politiebureau. De rest van mijn bezittingen werd grondig gedocumenteerd. De Mikov (mijn trouwe overlevingsmes) werd natuurlijk als verdacht aangeschreven maar gelukkig had ik een zakje met tomaten en paprika's bij me zodat ik in gebarentaal kon uitleggen dat de Mikov word gebruikt als groentemes voor ' Di Pasta' en niet om keeltjes mee door te snijden. De klok tikte vrolijk maar tergend langzaam verder maar uiteindelijk, aan het einde van de middag werd besloten om mij naar Suleymani te brengen, de 2e grootste stad van Irakees Kurdistan. Mijn fiets en tassen werden overgeladen in een andere leger Jeep en ik werd onder begeleiding van 2 met kalashnikov bewapende soldaten naar de hoofdkazerne van Suleymani gebracht, dat meer leek op een onneembare militaire basis in het midden van de stad. Ik heb niks tegen bewapende soldaten maar toch is het best wel irritant om ze steeds maar die vinger op de trekker te zien houden, klaar om meteen te schieten mocht het mis gaan. Ik was inmiddels al 150 kilometer van mijn arrestatiepunt vandaan... In de hoofdkazerne aangekomen werd ik naar het kantoor van wat waarschijnlijk de hoofdofficier was. Deze man sprak godzijdank Engels en eindelijk kon ik mijn situatie uitleggen, Met een stalen gezicht hoorde hij mijn verhaal en ik vermoedde dat hij twijfelde. Ik werd verzocht nog eenmaal een uitgebreidde 'investigation' te ondergaan en mij in de politie-database op te nemen. In ieder geval weten ze in Irak nu dat Anneke Pen in een kaaswinkel in Edam werkt, hoe je p-l-u-v-i-e-r-p-l-a-n-t-s-o-e-n spelt in het Arabisch, mijn blonde haar niet nep is en dat WP niemand minder is dan een jongen uit een apart, oerhollands vissersdorp die gewoon graag een stukje fietst, het liefst door afgelegen gebieden. Toen deze ellendige bureaucratische marathon ten einde kwam zei de hoofdofficier: 'we apologize for this inconvenience, but you must understand, the situation in this country, its not like yours at home. Your free to go now, enjoy Kurdistan, your most welcome!'. WAT EEN VERADEMING was dat zeg na ruim 12 uur lang detentie, 5 poltiekazerne's en ontelbaar veel verhoor en bureaucratie!! Ik pakte mijn spullen en fietste de vrijheid tegemoet. Wat een fijn gevoel geeft dat, om gewoon lekker vrij te zijn! Ik ben weer even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik blij moet zijn dat ik kan gaan en staan waar ik wil, want dat besef je na zo'n extreme dag als deze des te meer!! Met dank aan een verkeerd genomen route, een oud Iraans visum, een slechte kaart en een gros paranoide soldaten! Ik kon het motief tot arrestatie van ondergetekende best begrijpen want ze zien niet iedere dag een Alien in een Tweewielerig Ruimteschip voorbij rijden in een van de uithoeken van het land dat nog geen toerisme kent, laat staan fietstoerisme. Dus ja, ik kon het best begrijpen dat ik een beetje verdacht was.... dikke schuld grote bult ofzo.....
In Suleymani vond ik een kleurrijk hotel vlakbij de levendige bazaar en ik werd meteen als vanouds weer aangesproken door de meest vriendelijke mensen. Dat doet je goed na zo'n dag en ik genoot van een extra groot portie kebab, die had ik wel verdiend! Na een welverdiende nachtrust besloot ik om een rustdag te nemen. Suleymani is best een leuke stad om een dagje rond te slenteren in de gezellige bazaar waar men werkelijk alles verkoopt. Ik bezocht ook de zogenaamde 'Amna Suraka' (Red Security), destijds het hoofdkwartier van Saddam Hussains gevreesde 'Mukhabarat'. Dit complex van gebouwen is tegenwoordig een museum, ter nagedachtenis van de gruwelijke taferelen die zich hier hebben afgespeeld. Hier werden tijdens het welbekende verschrikkelijke regime duizenden Koerden gemarteld en gedood door Saddams doods-eskader. In de tuin van het complex staan tanks en ander afweergeschut uit de vele oorlogen. De kogelgaten en granaatinslagen in de muren van de gebouwen waren ook nog duidelijk te zien. Binnenin bezocht ik de martelkamers en het cellencomplex. Net zoals bij de Tuol Sleng gevangenis in Phnom Penh (Cambodja) kreeg ik ook hier weer de rillingen over de rug en je voelt gewoon de horror die zich heeft afgespeeld. Saddam Hussain is een van de meest zieke mensen uit de recente geschiedenis, dat staat wel vast. Hij gebruikte zelfs chemische wapens om complete Koerdische dorpen met gifgasaanvallen van de kaart te vegen...
Ik verliet Suleymani om verder te fietsen naar Erbil. Het werd een lange dag met weer vele checkpoint met paspoort controle's en dezelfde vragen beantwoorden. Onderweg werd ik zelfs nog een keer aangehouden door de 'Asaish', de Iraakse veiligheidspolitie in burger maar gelukkig sprak een van hen Engels en kon ik doorfietsen. De weg die ik volgde was vrij druk met veel verkeer en ik passeerde de steden Koya en Dokan. In de buurt van een olieveld sloeg ik net voor zonsondergang mijn tent op bij een betonnen waterput op een heuvel vlakkbij een dorpje. Toevallig sijpelden er druppeltjes water uit een van de pijpen en dat was na het vullen van mijn flessen net genoeg om mij te voorzien van een frisse douche. In deze droge gebieden is water enorm schaars dus mijn overlevings instinct loog er niet om deze dag! Het gerinkel van bellen maakte me vroeg wakker want er liep een grote kudde geiten met een verbaasde herder rond mijn kampeerplek. Snel ging ik er weer vandoor en 50 kilometer later fietste ik Erbil binnen. Erbil claimt tezamen met nog een paar andere steden in het Midden-Oosten de oudste constant bewoonde stad ter wereld te zijn. De geschiedenis van deze plek gaat zo'n 8000 jaar terug in de tijd, ongelooflijk maar waar! Ik had een volle dag om de boel te bekijken maar verder als de oude onbewoonde citadel en de bazaar was er verders niet zo heel veel te beleven. Wel kan ik met zekerheid zeggen dat de broodjes shoarma de lekkerste zijn die ik ooit in mijn leven gegeten heb. Dankzij de hulp van Ismail, een Nederlandse Koerd uit Haarlem, kon ik de volgende dag voor een spotprijs een gedeelde taxi naar de grens nemen. Mijn visa zou deze dag afgelopen en de veel te drukke 250 kilometer lange woestijnweg terug naar de grens was, zoals verwacht, niet om over naar huis te schrijven. De chauffeur gaf plankgas maar, je raad het al, de vele checkpoints, paspoortcontrole's en ondervragingen maakten het ritje evengoed nog 4 uurtjes. Bij de grens moest ik nog eenmaal door de zure appel heen bijten. Aan de Iraakse kant veel bureaucratie en gevraag en eenmaal aan de Turkse kant werden weer mijn tassen binnenstebuiten gekeerd en moest ik weer dezelfde vragen beantwoorden die me al 10 dagen lang iedere dag gesteld werden. Ik moest bijna KOKHALZEN.... Ik was blij dat het allemaal achter de rug was toen ik Turkije binnen fietste. Blij om uit Irak te zijn. Ik heb een onvergetelijke 10 dagen gehad, veel mooie dingen gezien en meegemaakt en genoten van de Koerdische vriendelijkheid en gastvrijheid maar dit land is , op mijn eigen ervaringen afgaand, nog niet klaar voor toerisme. Buiten de bergen om zijn het land en de steden enorm vervuild en is het overal stoffig en grauw en de ontelbaar vele checkpoints en militaire aanwezigheid geven je constant een benauwd gevoel. Ik kan geen checkpoint of passpoortcontrole meer zien.....Irak is een land van ongekend natuurschoon, belangrijk werelderfgoed en een uiterst vriendelijke bevolking. Toch zullen eerst die donkere wolken die al jaren boven dit land hangen weg moeten trekken om er ooit een toeristische trekpleister van formaat van te maken.....Wie weet wat de toekomst brengt.....
Wouter Prinsen
september 2010
Dank voor je mooie verslag! Ik heb net mijn eerste vakantiefiets (Easy Rohler) aangeschaft, maar mijn reis naar Irak zal ik naar aanleiding van dit verslag nog even uitstellen 
