vr 27 feb, 2009 15:25
Een man in een geel jersey staat voor een spiegel zijn kop kaal te scheren met een tondeuse. “Could you do the area around my ears, man?” “Shall I do your head as well?”, biedt hij me aan. Nog even niet, maar bedankt. Na nog geen tien woorden vermoed ik, getuige zijn accent, dat hij uit Nederland komt. Hij ook ongetwijfeld van mij. En inderdaad. Ik was voor hem de eerste Nederlander in heel lange tijd met wie hij spreekt, hetgeen mij zeer verbaast.
“Ik eeh travel, nu voor een jaar of zeven op mijn fiets all over de wereld”. Hij stottert wat en blijkt aan een kant blind te zijn. Hij laat me een artikel zien, wat over hem geschreven is in een Maleisische krant. De krantenkop zegt: ”I am not tourist, I travel and experience common man’s life”. Dit was ook de man die Daniel eerder had ontmoet in Bangkok. Hij heeft jarenlang in Nederland in een coma gelegen en na ontwaakt te zijn, heeft hij een aantal jaren bij vrienden gewoond. Hij kon niet meer op zichzelf wonen, had aan een kant zijn gezichtsvermogen verloren. Op een gegeven moment is hij gewoon op zijn fiets gestapt. Nu, zeven jaar later, is hij nog steeds ‘onderweg’. Hij heeft anderhalf jaar in Zuid-Amerika gefietst en nu vijf en een half jaar in Azië. Diverse lokale kranten in het buitenland hebben een artikel over hem geschreven, waaronder dus diegene die ik net onder ogen heb gekregen. Hij is zo blij als een kind dat ik al via-via over hem gehoord.
‘Wat gebeurt er zoal in Nederland?’, vraagt hij. Niet zo veel bijzonders hoor. Zinloos geweld, weet ik hoeveel openstaande banen, rekeningrijden, booming benzineprijzen en parkeergelden. Hij vertelt over wat de lokale bevolking allemaal voor hem doet. Hij kan overal overnachten, krijgt overal eten aangeboden, kopje thee bij de lokale bevolking als hij even met zijn fiets aan de kant van de weg gaat staan. Kleine dingen, daar wordt deze man blij van. Een mooie levensles van deze man, Aad Ham is zijn naam. Iedereen ontvangt hem met open armen, behalve de Chinezen, waar hij dan ook geen goed woord voor over heeft.
Aad leidt nu weer zijn eigen leven, na jarenlang daar niet toe in staat te zijn geweest. Hij is geheel zelfstandig, vraagt niet om medelijden en krijgt veel ongevraagde hulp van iedereen om hem heen over de wereld. Hij heeft zijn lot geaccepteerd, hij denkt alleen niet meer zijn oude baan, banketbakker, te kunnen oppakken. Hij is nu zeven jaar van huis, maar wil nog wel zijn ouders zien voordat ze ‘’passeren’’.
