joukon schreef: ↑zo 07 jun, 2020 12:00
Over resultaten lopen meningen vaak fors uiteen. Je gelijk halen is iets anders dan je gelijk ook krijgen.
Daar struikelen heel veel mensen op.
Daarom mijn advies; doe vooral die dingen waar je lol in hebt.
Daar noem je iets essentieels, wat ik zelf ook ervaren heb. Als twintiger heb ik enkele jaren vrijwilligerswerk gedaan, o.a. bij de Fietsersbond, Milieudefensie en Amnesty International. Dat deed ik met name om interessante mensen te leren kennen.
'Normale' twintigers worden daarvoor lid van een sportclub of gezelligheidsvereniging, maar dat was voor mij geen optie. Hoewel ik toen met gemak 150 km op een dag fietste, had en heb ik heb een hekel aan sporten waarbij de nadruk ligt op prestatie en competitie. Dankzij een hork van een gymleraar op de middelbare school had ik ook een aversie gekregen aan groepen die elkaar opjutten om te winnen.
Voor een gezelligheidsvereniging was ik te introvert. Ik ben altijd te porren voor een kampvuurtje met ukelele-muziek, maar werd op mijn 20e al doodongelukkig van grote, lawaaiige feesten, disco's en het gebral eromheen. Bovendien had ik daar geen geld voor, omdat ik elk gespaard dubbeltje al nodig had voor filmrolletjes, fietsspullen en landkaarten.
Een kluizenaar wilde ik echter niet worden, dus kwam ik terecht bij het soort clubjes dat ik hierboven noemde. Daar liepen zeker interessante mensen rond, maar uiteindelijk vond ik er toch niet echt wat ik zocht. Ik was namelijk meer een creatieve denker en dromer dan een bevlogen activist. Regelklussen, vergaderingen, telefoongesprekken en borrels in rokerige zaaltjes (die had je toen nog volop) waren geen dingen waar ik energie van kreeg. Ook was er nog het dilemma met dominante mensen: die zijn handig als er iets geregeld moet worden, maar ik knap er snel op af als ze steeds hun zin doordrijven.
Als scholier was ik een jaar actief bij de ENWB (de voorloper van de Fietsersbond). Ik had toen een idee hoe je het drukke Pontplein in Velsen veiliger kon maken. Er gebeurden daar veel ongelukken met fietsers die haastig een drukke weg overstaken om de pont nog te kunnen halen. Door tweerichtingsverkeer op fietspaden mogelijk te maken en een ongebruikt tunneltje onder een spoorlijn te benutten voor een nieuw fietspad, zouden daar minder fietsers hoeven over te steken.
Een maatje bij de Fietsersbond die beter was in netwerken dan ik, regelde dat we hierover een gesprek konden voeren met iemand van de Velsense verkeerspolitie. Hij had ook geregeld dat een ervaren actievoerder van de afdeling Haarlem met ons meeging:
Franklin Hoevens, een boomlange kerel die kon praten als Rutte. In Haarlem is er na zijn dood nog een fietstunnel naar hem vernoemd.
De man van de Velsense verkeerspolitie was helaas een prototype van de stripfiguur ‘
Bulle Bas’ en wekte de indruk dat hij fietsers het liefst volledig uit het straatbeeld zag verdwijnen. ‘
Fietsers belemmeren de doorstroming van het verkeer’, was zijn mantra. ‘
Als we dat fietspad zo maken als jullie voorstellen, moet ik straks nog vaker bij mensen aanbellen met de mededeling dat hun kind is verongelukt.’ Daar konden we het mee doen. Later heb ik me wel afgevraagd in wat voor achterlijk dorp ik woonde: een gemeente met 70.000 inwoners, waar verkeersbeleid nog door een aartsconservatieve Bromsnor bepaald leek te worden.
Hetzelfde jaar ging ik studeren in Amsterdam en hield het Velsense Pontplein mij niet meer zo bezig. Zo gek was mijn plan overigens niet, want tien jaar later zag dit plein er precies zo uit als ik al had bedacht, compleet met beveiligde oversteekplaatsen.
en zonder mijn vader te zeggen, fietste ik daar voor het eerst. Acht jaar was ik en ook nog deels doof. Maar ik kende de omgeving al zo goed. Niet een paar straten omfietsen, ik heb de Velser pont ook nog genomen en kwam via Velsen-Noord zelfs tot Beverwijk aan toe en dan weer terugtrappen. Op de camping hadden m'n ouders niets in de gaten toen ik m'n zusje haar fiets stiekem terugzette.... Maar vanbinnen kookte ik van enthousiasme en zo was mijn fietsliefhebberij geboren. 
Toevallig precies achter het ouderlijke huis van mijn latere vrouw Jeannette. Mijn moeder helemaal razend: „Dat kostte me 25 gulden voor het maken van röntgen en arm in het gips zetten in het ziekenhuis van Laren!" 
