Lichter verzet? (dan 22:32)

[m-gineering]

mijn eerste vakantiefiets had 42-28 als lichtste verzet, en ik ben er ook gekomen

[Wim]

Ja ik had toen (wonend in Engeland) een speciaal bergverzet zoals je destijds in Nederland niet kon krijgen: 36 voor, zelfde 28 achter.
Wim

[AB]

mijn eerste vakantiefiets had 42-28 als lichtste verzet, en ik ben er ook gekomen

die grunningse fietsenmakers leren het ook nooit

"mijn eerste vakantiefiets had externe bracketlagers, een truvativ crank en een een aluminium stripje door het achterspatbord, en ik ben er ook gekomen"

[gyorpb]

Maakt het wat uit, bergop en tegenwind?

Ja, behoorlijk wat. Die fabeltjes van klimtraining door tegen de wind in te fietsen zijn je reinste lulkoek.

Ik heb een pokkehekel aan klimmen: klimmen doet pijn en zal dat altijd blijven doen. Er is niets wat je tijdens de rit kunt doen om het te verlichten, behalve je bidons en je gereedschap in de berm mieteren. Klimmen is ieder voor zich; er is geen enkel voordeel te behalen door in elkaars wiel te gaan hangen. Enige lichtpuntje is dat er aan de klim altijd een eind komt. Met een beetje mazzel weet je zelfs waar dat einde is, en kun je ernaartoe werken. Dan komt de beloning van de afdaling: al die energie die je in de klim gestopt hebt wordt dubbel en dwars uitbetaald in de vorm van uitrusten en bijkomen terwijl je vanzelf kilometers maakt.

Tegenwind is iets heel anders: handen onderin de beugels en gaan. Door je houding kun je heel wat winnen. Verzet niet te hoog kiezen en trappen maar. Je weet niet of er ooit een eind aan komt, dus rustig tempo houden en je niet stukbijten. Ben je niet alleen, dan kun je (in theorie; zie hieronder) afwisselend de kop pakken en zo elkaar er doorheen slepen. Het idee dat je anderen meesleept geeft je vleugels. Tegenwind rijden doet me niks: het kost je een klein beetje snelheid, maar verder is het niet anders dan "gewoon" fietsen.

Grappig is dat mijn vaste trainingspartner preceis het tegenovergestelde is: die sprint als een idioot met een (in mijn ogen) belachelijk hoog verzet tegen de hellingen op en geniet daarvan; bij alleen al de gedachte aan tegenwind stort-ie volledig in en komen we alleen ergens als ik 'm op sleeptouw neem.

.tsooJ

[Pedalero]

+1!

[PietV]

Maakt het wat uit, bergop en tegenwind?

Ja, behoorlijk wat. Die fabeltjes van klimtraining door tegen de wind in te fietsen zijn je reinste lulkoek.

Ik heb een pokkehekel aan klimmen: klimmen doet pijn en zal dat altijd blijven doen. Er is niets wat je tijdens de rit kunt doen om het te verlichten, behalve je bidons en je gereedschap in de berm mieteren.
Tegenwind is iets heel anders: handen onderin de beugels en gaan. Door je houding kun je heel wat winnen. Verzet niet te hoog kiezen en trappen maar. Je weet niet of er ooit een eind aan komt, dus rustig tempo houden en je niet stukbijten. Tegenwind rijden doet me niks: het kost je een klein beetje snelheid, maar verder is het niet anders dan "gewoon" fietsen.

.tsooJ

In beide gevallen zul je meer energie per kilometer moeten leveren. Zowel op klimmen als tegen wind kun je je mentaal trainen. Het zit gewoon tussen de oren. Slim fietsen en je krachten verdelen over de gehele rit. Tegen wind het verzet wel aanpassen en berg op niet?
Vrouwen fietsen vaak slimmer. Als die twijfelen tussen twee verzetten, kiezen ze meestal voor het lichtste. Mannen kiezen vaak voor het zwaardere verzet. Maar het verstand komt met de jaren. Na 55 jaar fietsen ontdek ik nog steeds nieuwe grenzen. Door slimmer te fietsen.
Piet.

[Pedalero]

Vrouwen fietsen vaak slimmer. Als die twijfelen tussen twee verzetten, kiezen ze meestal voor het lichtste. Mannen kiezen vaak voor het zwaardere verzet. Maar het verstand komt met de jaren. Na 55 jaar fietsen ontdek ik nog steeds nieuwe grenzen. Door slimmer te fietsen.
Piet.

Licht is niet altijd slimmer. Op een slechte klinkerweg of gatenasfalt kun je beter een tandje zwaarder schakelen om je snelheid er in te houden. Met je benen kun je dan makkelijker de klappen opvangen dan wanneer je lichter rijdt. Tijdens een klim is lichter ook niet per definitie beter: als je 'slim' klimt, maak je minder trapomwentelingen dan op het vlakke. (Daarin verschilt tegen de wind in trouwens ook van klimmen).

[PietV]

Als ik tijdens het fietsen mijn energie moet verdelen over de rit en keuze zal moeten maken tussen twee verzetten (circa 13,5% verschil) van de Rohloff, kies ik voor het lichtere verzet. Tijd is relatief en voor een mooie rit rij ik graag rustig. De trap-frequentie zal dan iets hoger worden en een deel van het verschil in snelheid compenseren. Op een minder stijl gedeelte kies ik voor een ander verzet.
Ik schakel regelmatig. Op het vlakke, tegen wind, in de klim of afdaling. Maakt geen verschil. Gewoon fluitend, zonder stress, de bult op en genieten van het uitzicht.

Een zwaarder verzet bij slecht wegdek en klimmen, maar niet bij tegen wind, komt mij vreemd voor.

[Leon]

Tijdens een klim is lichter ook niet per definitie beter: als je 'slim' klimt, maak je minder trapomwentelingen dan op het vlakke. (Daarin verschilt tegen de wind in trouwens ook van klimmen).

Waarom? Hoe weet je lijf dat je aan het klimmen bent en niet hard aan het fietsen op het vlakke?
Leon

[Pedalero]

Waarom? Hoe weet je lijf dat je aan het klimmen bent en niet hard aan het fietsen op het vlakke?
Leon

Omdat de belasting van de spieren dan gewoon anders is. Er wordt aan je getrokken, het gevoel dat je meteen stilstaat als je ophoudt te trappen. Je merkt het toch ook wanneer je vals plat omhoog rijdt?

[Leon]

Waarom? Hoe weet je lijf dat je aan het klimmen bent en niet hard aan het fietsen op het vlakke?
Leon

Omdat de belasting van de spieren dan gewoon anders is. Er wordt aan je getrokken, het gevoel dat je meteen stilstaat als je ophoudt te trappen. Je merkt het toch ook wanneer je vals plat omhoog rijdt?

Als ik 150 Watt besteed aan het beklimmen van een helling of aan het hard fietsen op het vlakke dan wordt er in beide gevallen aan me getrokken. In het ene geval grotendeels door de zwaartekracht en in het andere grotendeels door de aerodynamica.
Ik - mijn psyche - merk het inderdaad drommels goed allemaal, maar wat is het fysiologische verschil voor het lijf? Hoezo is de belasting van de spieren anders? 150 W is 150 W ???
Wat ik meestal wel fors merk is het gebrek aan koelwind bij een klim. In de zomer kan dit gierend uit de hand lopen.
Leon

[Pedalero]

Topwielrenners kunnen allemaal langere tijd iets van 6,5 watt per kg lichaamsgewicht wegtrappen, dus zonder te verzuren. Dat geldt zowel voor een grote kerel als Cancellara als een krielkip als Gesink. Waarom is de een dan toch een betere klimmer dan de ander? Het is ook een bekende wielerwet dat als je een paar weken in de bergen hebt gefietst, dat ten koste gaat van je topsnelheid op het vlakke.

Ergo, je spieren worden in beide gevallen net iets anders belast. Waarom doen wielrenners snelheidstrainingen achter brommers? Omdat je spieren op hogere snelheid anders worden belast dan op lagere snelheid. Vraag me niet hoe dat fysiologisch in elkaar steekt, maar het is zo.

[PietV]

Je kunt Wereldfietsers niet vergelijken met top wielrenners. Topsporters zijn altijd grensverleggend bezig, slikken de nodige preparaten en vallen soms dood van de fiets zonder te verzuren. Op hoogte sporten kost extra energie en zorgt voor extra aanmaakt van rode bloedcellen.

Slimme toerrijders gebruiken onder alle omstandigheden dezelfde spieren tijdens het fietsen en gaan in een passend tempo op souplesse naar boven. Uitgezonderd de rijders die stampend, harkend, staande op de pedalen, schouder schokkend, in een te zwaar verzet naar boven ploeteren. Vaak mannen, die zichzelf overschatten.

[AB]

Waarom? Hoe weet je lijf dat je aan het klimmen bent en niet hard aan het fietsen op het vlakke?
Leon

Omdat de belasting van de spieren dan gewoon anders is. Er wordt aan je getrokken, het gevoel dat je meteen stilstaat als je ophoudt te trappen. Je merkt het toch ook wanneer je vals plat omhoog rijdt?

Als ik 150 Watt besteed aan het beklimmen van een helling of aan het hard fietsen op het vlakke dan wordt er in beide gevallen aan me getrokken. In het ene geval grotendeels door de zwaartekracht en in het andere grotendeels door de aerodynamica.
Ik - mijn psyche - merk het inderdaad drommels goed allemaal, maar wat is het fysiologische verschil voor het lijf? Hoezo is de belasting van de spieren anders? 150 W is 150 W ???
Wat ik meestal wel fors merk is het gebrek aan koelwind bij een klim. In de zomer kan dit gierend uit de hand lopen.
Leon

Leon, heb je wel eens in de bergen gefietst? If so, dan merk je toch zelf ook wel dat er levensgroot verschil is in fietsgedrag/coordinatie tussen 150W op het vlakke en 150W in een klim. Je totale lichaamsbeweging tijdens een klim is gewoon anders, een andere core-stability.... en een ander weggedrag, want je kunt niet uitbollen tijdens een klim. Je benen moeten dus voortdurend druk houden op de pedalen, anders sta je binnen de kortste keren stil. Met harde, dikke wind tegen, kun je ook nog wel eens een micro-beenpauze houden, maar je valt niet meteen om in tegenstelling tot een klim. Juist omdat uitbollen er niet bij is tijdens een stevige klim leidt dat tot net een andere fietsstabiliteit. Je kuiten trekken meer, je spieren aan de achterzijde van je dijbeen zijn meer in beweging, je onderrug, en je armspieren. Om druk te blijven houden is je lichaam meer aan het corrigeren.

Dus ik ben het zeker niet met jou en Piet eens dat 150W op het vlakke 150W in de bergen is, simpelweg omdat je meer spiergroepen gebruikt en op een net andere manier dan in de bergen.

Tel daarbij op het effect van uitbollen in tegenwind en voila totaal geen gelijke vergelijking meer tussen tegenwind en bergop.
Wat jullie bedoelen is 150W op de pedalen in de bergen is hetzelfde als 150W op de pedalen op het vlakke, maar om die 150W te halen is een andere coordinatie vaak de praktijk. Waar ik het wel met Piet eens ben is dat het belangrijk is dat je zo soepel mogelijk bergop moet zien te rijden, hoe lichter je verzet, hoe dichterbij de vergelijking tussen het vlakke en bergop te maken is.

Nog een vergelijking: ik heb thuis een Tacx Flow (een hometrainer met ergometer) staan, die ik in de winter regelmatig gebruik. Zelfs een hometrainer weet het vlakke niet te simuleren, omdat je coordinatie anders is op zo'n ding. Je zit er muurvast op. Daarnaast is er geen enkele hometrainer die goed "bergop" weet te simuleren, omdat ze niet genoeg vloeiende weerstand weten te bieden bij lage toerentallen (400W bij 30 omwentelingen bijvoorbeeld, dan slippen ze door).

Er is maar 1 hometrainer die “het vlakke” in Nederland weet te simuleren en dat is deze:
- Inside Ride eMotion Roller System

Er is maar 1 hometrainer die “bergje op” in de Alpen weet te simuleren en dat is deze, die je onder een hoek kunt zetten:

kost dan ook maar iets van $40.000

[AB]

Je kunt Wereldfietsers niet vergelijken met top wielrenners. Topsporters zijn altijd grensverleggend bezig, slikken de nodige preparaten en vallen soms dood van de fiets zonder te verzuren. Op hoogte sporten kost extra energie en zorgt voor extra aanmaakt van rode bloedcellen.

Slimme toerrijders gebruiken onder alle omstandigheden dezelfde spieren tijdens het fietsen en gaan in een passend tempo op souplesse naar boven. Uitgezonderd de rijders die stampend, harkend, staande op de pedalen, schouder schokkend, in een te zwaar verzet naar boven ploeteren. Vaak mannen, die zichzelf overschatten.

deels met je eens, maar toch is je coordinatie anders in de bergen en je kunt niet uitbollen, dus ander fietsgedrag, dus aanspraak op andere en meerdere spieren.

resteert dat je in de bergen hogere hartslagzones aanspreek dan op het vlakke, dieper ademhaalt, anders beweegt etc. Mensen die hyperventilerend langs de kant staan zijn of nog niet gewend aan de hoogte, of ze hebben in het vlakke nog nooit hun hogere hartslagzones aangesproken.

En ik zou vakantiefietsers op zware fietsen, met zware bagage, die wekenlang dag in dag uit urenlang op de fiets zitten, eerder vergelijken met topwielrenners dan dat je wielertoeristen met topwielrenners vergelijkt (die met hun autootje naar de alpen rijden en daar hun fietsje uitladen en met hun dikke pens een enkel colletje naar boven rijden, alwaar moeders de vrouw hen in hun auto opwacht)

[Pedalero]

Je kunt Wereldfietsers niet vergelijken met top wielrenners. Topsporters zijn altijd grensverleggend bezig, slikken de nodige preparaten en vallen soms dood van de fiets zonder te verzuren. Op hoogte sporten kost extra energie en zorgt voor extra aanmaakt van rode bloedcellen.

Slimme toerrijders gebruiken onder alle omstandigheden dezelfde spieren tijdens het fietsen en gaan in een passend tempo op souplesse naar boven. Uitgezonderd de rijders die stampend, harkend, staande op de pedalen, schouder schokkend, in een te zwaar verzet naar boven ploeteren. Vaak mannen, die zichzelf overschatten.

Gewone mensen vallen soms ook dood van hun fiets, stoel of geloof zonder te verzuren.

Topsporters gebruiken ook altijd dezelfde spieren, maar de belasting verschilt, zoals AB hierboven ook aangeeft. Bij topsporters zijn die verschillen alleen wat duidelijker zichtbaar.

[Mattt]

Spontane dood, gelooft iemand daar werkelijk in? persoonlijk vermoed ik dat het grote onzin is , het klinkt zoiets als “Avada Kedavra” uit de Harry Potter boeken!

[AB]

Lijkt me sterk dat elk type training leidt tot verbeterde doorbloeding en dus ook tot verbeterde afvoer van afval/lactaat. Als de trainingen niet gebalanceerd worden uitgevoerd dan kan dat leiden tot conditie-afbraak en overtraining. Te eenzijdige training leidt tot een verarming van de lichaamsprikkel en een ongebalanceerde hartslagzoneverdeling in relatie tot je vermogen. Tot slot kun je nog denken aan het positieve effect van een goede periodisering (die bv niet het weekritme volgt) om tot een prestatiepiek te komen.

Het type training (duur of kracht) resulteert in een andere (vezel)opbouw van de spier; de manier waarop een spier is opgebouwd in combinatie met de algemene conditie maakt vooral of spieren goed in staat zijn om langdurige, zware arbeid te verrichten (in geval van een klim). De spier is slechts één schakel in het geheel. De doorbloeding en longventilatie past zich óók aan. Het is alleen zéker niet zo dat krachttraining resulteert in een verslechterde doorbloeding (wat jij stelde). Hier gaat het overigens ook niet om; het gaat erom dat de spieropbouw die ontstaat bij dit soort training niet ideaal is om langdurig zware arbeid te verrichten.

Natuurlijke aanleg bepaalt in belangrijke mate of je een groot aandeel witte of rode spiervezel hebt. Een ultralange-afstandsracer of een goede klimmer zal genetisch gezien een groter aandeel rode spiervezel hebben, en een (baan)sprinter zal van nature veel witte spiervezel hebben. Daartussen in bevinden zich tijdrijders en klassieker-renners als Tom Boonen en Cancellara en pur sang allrounders zoals Armstrong, Indurain en Contador. Soms zie je zelfs verschuivingen in specialismen. Jalabert was eerst sprinter en werd later ook een goede etappe-renner (tijdrijden, lange ontsnappingen, berg-etappes, groene trui, bolletjestrui), maar ook berggeiten zoals Rasmussen en Robert Geesink blijken, als ze in vorm zijn en er specifiek voor trainen, ook hele goede tijdritten te kunnen leveren, zonder dat ze aan klimvermogen inleveren. Okay, extreme voorbeelden, topsporters etc, maar het geeft wel imho aan hoe je “aanleg” nog door training en trainingsjaren kunt beïnvloeden. En als dat in de topsport kan, dan kan het al heeeelemaal in de breedtesport.

Wat ik dus wil aangeven met de stelling dat de groei van capillairen niet bevorderlijk is in een te verzuurde omgeving (althans zo is mij door een sportfysioloog uitgelegd, dus hou me tegoede), is dat als er voor een duursporter een groei van rode spiervezel gewenst is, dat deze dan in effectiviteit kan uitblijven als er te hard getraind wordt. Dan zullen waarschijnlijk de hartslagzones (gerelateerd aan vermogen) te dicht bijelkaar liggen. Een sportfysioloog zal dan aanraden om extreem langzaam te trainen (d1 trainingen, stimuleren aerobe drempel, vetverbranding). Dit zal geheel tegen de gretige natuur van de wannebee-wedstrijdrijder ingaan, want die denkt opeens dat ie veel te langzaam traint.

Het omgekeerde zou je kunnen constateren bij een fietsende toerist. Kans bestaat dat die zo eenzijdig getraind is (alleen maar langzaam op het vlakke, windmolens en schapen tellen, fietsend van terras naar terras) dat die zijn hogere hartslagzones nauwelijks kent, niet eens weet wat zijn rustpols is, niet weet wat zijn maximale hartslag is, nooit van een omslagpunt heeft gehoord en laat staan dat ie fietst met een hartslagmeter of snelheidsmeter. Dan kan ie nog zo’n mooi blinkend mooi crankstelletje hebben of fietsen met het meest verfijnde buitenbandje, tegelijkertijd gaat er dus wel een wereld van zijn eigen lichaam, de motor van zijn fiets, aan zijn eigen neus voorbij.

Het paradoxale kan dus voorkomen dat een wedstrijdrijder rustiger moet trainen om beter te kunnen klimmen, en dat een toerrijder eens wat vaker (enkele keren per maand) intensieve bloktrainingen en/of fosfaatpulltrainingen (of kikkersprongen) moet doen om beter te kunnen klimmen.

In beide gevallen zullen ze middels nieuwe trainingsprikkels werken aan een meer gebalanceerdere verhouding van hun hartslagzones, wat niet hun algehele fietsconditie ten goede komt, maar ook hun klimvermogen.

Om dus je eigen trainingsprogressie te meten, zou het dus zeer wenselijk zijn om eens een maximaaltest te doen, kun je wellicht gelijkertijd je omslagpunt en vo2max laten berekenen. Niet om je resultaten met anderen te meten (want het heeft maar relatieve waarde), maar vooral om jezelf beter te leren kennen. Stel een trainingschema samen en doe dezelfde test na een halfjaar nog een keer.

Wat ik me zo voorstel is dat een teveel aan melkzuur slecht is voor ontwikkeling van de fijne haarvaatjes die op hun beurt het grootste aandeel hebben in een goede doorbloeding van je spieren (aanvoer zuurstof, afvoer melkzuur). Train je te zwaar en te intensief dan krijgen die haarvaatjes niet de mogelijkheid om ver in je spieren door te dringen omdat de zure omgeving die groeimogelijkheid belemmeren en omdat de dikkere snelle spiertypes tijdens de spierinspanning de doorstroom van bloed afknijpen. Armstrong beweerde zelfs dat een hoog aantal omwentelingen per minuut (110) de contractie van de spieren tot een soort pomp veranderde dat juist de bloedsomloop in de spieren bevorderde....

Het belangrijkste (nadelige) effect van lactaat is dat de pH van het bloed daalt; dat wordt (zeer snel) gecompenseerd door hyperventileren waarbij CO2 wordt afgeblazen en de pH stijgt. Grappig is dat je stelt dat lactaat een nadelig gevolg zou hebben voor vaatgroei; terwijl het er eerder op lijkt dat dit juist stimulerend is (google maar eens wat: lactate/lactic acid icm angiogenesis); wat op zich ook logisch is omdat lactaatproductie een teken is dat er onvoldoende zuurstof beschikbaar is en één manier om meer zuurstof aan te voeren is een betere vaatvoorziening.

Betekent dat in jouw ogen ook dat er iets fundamenteel veranderd in de algehele trainingsleer van het fietsen? Als lactaat stimulerend is, geldt er dan een lineaire lijn in de zin van hoe meer lactaat hoe beter de capillaire groei? Of geldt er toch de wet van verminderde meeropbrengst? Wanneer gaat een teveel aan melkzuur in je lichaam je trainingsprogressie frustreren?

Enfin, ben geen sportfysioloog, maar dit beeld heb ik onthouden omdat het goed aansluit bij mijn eigen ervaringen. Door rustiger, afwisselender en gebalanceerder te gaan trainen ben ik beter gaan fietsen. Beter althans dan in de tijd dat ik voortdurend te vaak in de week te intensief en te eenzijdig trainde. Mijn lange fietsvakantie van afgelopen jaar was ook wel een bewijs, heb nog nooit zo hard gefietst in augustus/september.

Voor een vakantiefietser met zware bagage die door de alpen fietst zijn er veel parallelen te trekken.

Je eigen ervaring is natuurlijk het belangrijkst en datgene waar je zelf op kan vertrouwen. Het regelmatig rustiger en gebalanceerder fietsen sluit aan bij (aerobe) duurtraining waarvan het bekend is dat het vermoeidheidsweerstand en zuurstoftoevoer verbeterd; en de vo2max (zuurstofopnamecapaciteit van de longen). Daarbij zal de drempel waarop lactaat geproduceerd wordt verschuiven. Dit soort zaken hebben volgens mij een veel groter effect dan de opbouw van de spier; de bottleneck in maximale zuurstoftoever ligt bijvoorbeeld zeer waarschijnlijk in het hart/vaatstelsel.

Ik denk dus dat balans het sleutelwoord is. Balans tussen de verschillende hartslagzones, balans in de verhouding tussen rust en zwaarte van de trainingsprikkel om supercompensatie te optimaliseren. Balans in de verhouding witte en rode spiervezel om jouw lichaam tegen de zwaartekracht in omhoog te duwen naar de top van die berg. En uiteraard balans in een goede doorbloeding van je hartlongsysteem, wat mede afhankelijk is van je souplesse waarin je het meest minimale vermogen kunt leveren om al die kilo’s van fiets, bagage en lichaam bovenop die berg te krijgen.

Wat dat betreft kun je zelfs per col berekenen hoeveel vermogen je moet leveren om zoveel kilogram fietsgeluk omhoog te krijgen. Als je dus op gemak een col wilt nemen dan zul je een superlichte cassette nodig hebben en genoegen moeten nemen om met een heeele kleine snelheid (2-3-4kmh) urenlang op een lange klim moet ploeteren. Ik denk door goed te trainen je op die manier al 2 uurtjes per dag kunt winnen. Mijn fietsplezier wordt daarmee althans flink verhoogd, maar ja, ik ben dan ook nog lang geen Bhudda .

[Leon]

..... Als je dus op gemak een col wilt nemen dan zul je een superlichte cassette nodig hebben en genoegen moeten nemen om met een heeele kleine snelheid (2-3-4kmh) urenlang op een lange klim moet ploeteren. Ik denk door goed te trainen je op die manier al 2 uurtjes per dag kunt winnen.

Dan moet je nog verder fietsen om je 5 à 6 uur fietsen per dag te halen
Zonder gekheid, je betoog is duidelijk: niet alleen je rondjes met constant 24-26 km/u draaien maar ga eens trainen in [reclame]Zuid-Limburg[/reclame] of doe afwisselende training op een andere manier.
Leon

[PietV]

Alle theorieën bij elkaar maken van mij geen betere fietsers. Laat staan een betere klimmer. Ik ben een sportieve fietser, geen topsporter. Dan moet je het onderaan de bult doen met het lijf van dat moment. Met kennis en ervaring tussen de oren en de ongemakken overgehouden aan (ernstige) letsels en chronische kwaaltjes. Dan leer je slim fietsen en kom je fluitend elke bult over. Elke allrounder kan ook goed klimmen. Als ie maar slim is.
Voor geïnteresseerden: http://www.fiets.nl/testenDetail.asp?catid=10&id=26