Forum Wereldfietser

Mijn eerste fietsreis was naar Parijs met een giant trooper vanaf Amersfoort, ik was 1x eerder naar een jeugdherberg in Vilvoorde net voor Brussel gefietst en wilde dat nu ook weer doen, maar het ging zo lekker die eerste dag dat ik dacht, nee ik haal Brussel, maar de jeugdherberg in Brussel zat vol (natuurlijk volop zomer en al 22.00 uur) en een 'normale' hotelovernachting zou me wel 100 gulden kosten, dat wilde ik niet. Ik wilde van jeugdherberg naar jeugdherberg en had geen tent ed. Ik mocht wel mijn fiets aldaar stallen en dat deed ik en met alleen maar wat van mijn bagage (mijn dekbedovertrek als lakenzak) stapte ik de brusselse straten in om 22.30 uur! Hoe kon ik zo dom zijn, maar.. nou ja zeg, bijna pal om de hoek van de jeugdherberg keek ik over een best hoge muur en zag dat daarachter niets anders lag dan rotzooi, het was een soort van vuilnisbelt maar vooral met grove niet stinkende rotzooi, puin ed. en toen dacht ik, dit is je kans! Erover heen, de muur en mijn hart klopte in mijn keel, maar niemand die me had gezien en zo ging ik slapen, best koud maar te doen op een 'groot brok' muur waar ik redelijk recht op kon liggen. Pfff, gered, gelukt, wat een ervaring en de volgende morgen stapte ik weer de jeugdherberg binnen en kon mijn fiets weer ophalen en weer verder mijn reis voortzetten over best wel saaie heuvel-op-heuvel-af wegen ten noorden van Parijs, maar wat een mooie ervaring éénmaal Parijs gehaald.

Daar een aantal dagen gebleven in een jeugdherberg en de toeristische trekpleisers bekeken, dat was leuk allemaal en toen in vijf dagen weer terug, waarvan ik op een dag zo ontzettend moe was, dat ik geen stap verder meer kon zetten bijna letterlijk en me om 16.00 melde bij een café die ook kamers verhuurde en daar zooo heerlijk ontzettend lang geslapen heb in een heerlijk bed en toen weer helemaal fit was de volgende ochtend en door kon gaan terug naar Nederland.

In de zomer van 1991 toen ik 23 werd ben ik voor het eerst met mijn toenmalige vriendin op fietsvakantie geweest, naar Bourgondië in Frankrijk. We hadden twee wat oudere randonneur fietsen uit de jaren '70 geleend van familie. Ik had een Mercier en mijn vriendin een Gazelle, als ik het me goed herinner. Daar hadden we zelf nog wat dragers op geknutseld die ik bij een tweedehands winkel uit een doos had gevist en die ik met een ijzerzaag en een hamer op maat heb gemaakt. En we hadden een bont allegaartje aan fietstassen geleend. Kampeerspullen hadden we al wel.

Je mocht de fiets toen niet in de trein meenemen, dus die moest je van tevoren opsturen. Toen wij 's avonds op het station van Dyon aankwamen was het bagagedepot echter al dicht. Dus toen zijn we met onze fietstassen over de arm een heel eind naar de dichtstbijzijnde camping moeten lopen. Een heel gezeul herinner ik me. De volgende dag zijn we toen weer, zonder fietstassen, teruggelopen naar het station. Daar aangekomen bleken de fietsen inderdaad gearriveerd (een hele opluchting), maar de mijne had onderweg een lekke achterband opgelopen. En ja, de plakspullen lagen natuurlijk op de camping. Dus moesten we weer teruglopen. Op de camping was het bandje uiteraard snel geplakt. Dus wij op pad.

Die fietsen hadden 2 x 5 versnellingen. Dat vond ik toen al heel wat, want meer dan 3 was ik niet gewend en ik dacht daar elke berg wel mee op te komen. Maar dat het een Hollands polderverzetje was met een enorm voorblad en een nauwelijks kleinere halfstep, daar kwam ik op het eerste het beste Bourgondische vals plat al snel achter. Ik moest vol in de ijzers om de top van de heuvel te halen, en mijn vriendin, die aanvankelijk niet eens in de gaten had dat ze een heuvel opreed, barstte spontaan in huilen uit bij het idee dat ze de hele vakantie zo hard zou moeten trappen. De remkracht van de klassieke Mafac optrekremmen liet overigens ook één en ander te wensen over, want heuvelaf kwam je vrijwel niet tot stilstand met een volbeladen fiets. Je zag het rubbergruis van je blokjes afdwarrelen! Dus je moest goed vooruitkijken en ruim voor de bocht of de kruising al vol in de remmen gaan.

Maar gelukkig werd het na even wennen toch een heel leuke vakantie, al probeerden we noodgedwongen de steilste weggetjes (die meestal ook de mooiste en de rustigste zijn) een beetje te mijden. Het jaar daarop zijn we met dezelfde fietsen naar Oost Engeland gegaan. Met de boot naar Harwich en vandaar lekker fietsen. Daar is het vooral plat, dus had je van de zware verzetten geen last.

Maar daar is bij mij het fietsvirus begonnen. En die hoge steile bergen, die heb ik later alsnog gedaan, maar dan op een betere fiets!

Onze eerste fietvakantie was zomer 1979 met vrienden en vriendinnen van de kerkelijke jeugdsociëteit. Dat betekende dat er afspraken werden gemaakt over een jongens- en een meisjes-tent. Na veel overlegkreeg mijn vriendin (nu echtgenote) geen toestemming van haar ouders. Dat gold voor meer meisjes, maar toch bleek er een groepje van 7 jongelingen samen op stap te mogen. Met de gewone stadsfietsen en bijeen geraapte kampeeruitrusting zouden we een rondrit door Nederland maken, vijf of zes etappes in 14 dagen. Het was geweldig. Na de eerste camping ging de eerste jongen naar huis, na de tweede camping bleef de tweede jongen achter, hij had een leuk meisje ontmoet... die tweede jongen kreeg de tent mee, en ik heb de rest van de vakantie bij de dames mogen overnachten. De blikken van de medekampeerders waren goud waard, als ik smorgens de tent uitkwam waar dan even later ook vier meiden uit kropen...
We hebben kapotte wielen, lekke banden, stortbuien en ruzies overleefd, we zijn vanwege nachtelijk lawaai van een camping gestuurd, maar vooral hebben we elkaar en Nederland leren kennen. Ik was verkocht, een jaar later weer geweest en genoten. He was echter wel jaren later (2000 een keer een week met de kinderen, 2011 voor het eerst weer een echte fietsvakantie met tentje) voordat we het hebben herhaald.

Toen ik 17 was, mocht ik voor het eerst zonder mijn ouders op vakantie. Voor mij geen zuip- en strandvakanties! Fietsen wilde ik! Mijn ouders vonden dat maar wát mooi!

Het werd een rondje van twee weken door de Ardennen met een vriend. De oude Jan Janssen racefiets van mijn vader kreeg voor- en achterdragers en ik kocht een Active Leisure tassenset bij Obelink. Met de trein van Barneveld naar Maastricht en vandaar België in. Eigenlijk was de trein mijn eer te na, want ik wilde liever van huis uit vertrekken en fietsend weer thuis aankomen, maar mijn vriend was iets meer een luxepaard, zeg maar.
Het fietsen en kamperen was heerlijk, maar al doende ontdekte ik hoe mijn jeugdvriend sinds de kleuterschool toch ineens enorm van mij kon verschillen. We bleken dag en nacht van elkaar te verschillen op gebieden als improviseren, weinig luxe nodig hebben, netheid, wild kamperen, enz. Het was het einde van de vriendschap.

Een jaar later ging ik met een vriend van scouting. Dat bleek een perfecte match. Van Barneveld naar Zwitserland op en neer. Nu op een iets nieuwere Gazelle Champion Mondial. Eerste dag van Barneveld naar Heyenrath, 260km in één ruk! Daarna via België, Luxemburg en de Franse Jura Zwitserland in. Vervolgens Zwitserland van west naar oost door en via de Rijn door Duitsland weer terug naar huis. We kampeerden niet op campings, maar belden aan bij boeren, kampeerden in weilanden, sliepen in hooibergen, schuren en particuliere achtertuinen of - lekker spannend - wild in het bos. We mochten regelmatig bij de boer mee-eten en 's ochtend werd het ontbijt aangevuld met verse melk, eieren en groenten. Drieduizend kilometer in drie weken tijd, wat wáren we trots!

Leuk topic! En wat waren veel mensen al jong ondernemend. Zelf wilde ik altijd wel gaan fietskamperen maar ik durfde niet zo goed alleen. Pas met M. samen is het goed van de grond gekomen.

Ik denk twaalf. Geen fietsvakantie maar een dagtochtje van Middelburg naar Brugge en weer terug samen met m'n vader. Ik op de toen dertig jaar oude BSA van mijn moeder met maarliefst drie SA-versnellingen. Een heel avontuur; met de echte veerboot, betonplaatwegen en in Brugge een wafel en een doosje bonbons betaald in franken. Op de terugweg harde tegenwind, regen en mijn vaders versnellingskabel die brak. Nog net voor sluitingstijd een nieuwe kabel kunnen kopen die mijn vader nog wonderwel geïnstalleerd kreeg zonder gereedschap. Vanuit een telefooncel mijn moeder gebeld dat we niet meer voor het eten thuis zouden zijn. Ach, nostalgie

Later nog vaak tochtjes gemaakt naar België op betere fietsen en met mooier weer maar de eerste keer is me het meest bijgebleven. De BSA is inmiddels de vijftig ruim gepasseerd maar rijdt nog steeds maar een 90+ dagtocht zou ik er niet meer op durven maken.