Nog nooit heb ik zo hard gefietst als afgelopen dinsdag toen ik besloot rondje Amsterdam-Groningen te doen via de Afsluitdijk. De windrichting was precies goed: windkracht 8 uit zuidwesten. Het regent maar het was niet te koud.
Om 10.00 uur was ik nog onder de rook van Amsterdam. Om 14:30 zat ik bij te komen bij een kacheltje in een havencafe van Harlingen. In slechts 39 minuten was ik met een gemiddelde snelheid van 50 km klaar met de Afsluitdijk, van sluis tot sluis, inclusief een korte stop.
Lastig waren vooral de open stukken tussen Amsterdam en Den Oever. Daar waren veel omgewaaide takken op de wegen. Door de oorverdovende lawaai van de wind in de bomen hoor je het verkeer naast je niet meer. Een enorme tractor passeerde mij op een eenzame landweg. Ik heb het totaal niet horen aankomen, week uit naar een boterzachte berm en lag zo in de modder.
Enkele keer was het lopen met de fiets tegen de wind in daar waar de weg niet recht naar het noorden liep.
Op de Afsluitdijk, vooral bij de relingen van de sluizen, krijg je het gevoel elk moment in de zee te worden geblazen. De wind is zo hard dat de lantaarnpalen heen en weer buigen.
Je wordt voortgestuwd met een enorme kracht waar je geen enkele controle op hebt. Mijn enige zorg was niet te worden geblazen richting het tegenkomende verkeer.
De hele tijd voel ik de wind letterlijk in mijn rug als een reusachtige hand die mij lanceert. Enkele keer komt er een stootje van rechts dan weer van links ter hoogte van de schouders, soms bij de wielen. Daar moet je razendsnel op reageren voordat de fiets het zelf doet.
Op de asfalt voor mij zie ik golfjes water los van de grond voorbij razen. Soms voel ik de fiets van onder van links naar rechts bewegen alsof iemand eraan zit te schudden. Muisstil moest ik de hele tijd bijsturen en maar hopen dat de remmen het uithouden.
Bij zo'n snelheid heeft het eigenlijk totaal geen zin om de hele tijd te remmen. De remschijfjes zullen het zeer waarschijnlijk niet overleven. Dus de fiets maar laten gaan en bijsturen.
Ik trotseer mezelf met de gedachte dat, in geval van nood, het mogelijk is bij fietsen zonder achterspatbord een voet tussen het wiel en de frame te plaatsen. Het geheim is net zolang de druk op het wiel te doseren tot de fiets vanzelf stopt.
Ik heb het al eerder op een andere fiets geoefend, maar niet onder deze weersomstandigheden. En het werkte alleen als de zolen van de schoenen van sterk materiaal zijn!
Niets van dit allemaal hoefde ik gelukkig te doen.
Tijdens de hele tocht op de dijk was er geen fietser te bekennen. Alleen tegenkomende auto's en vrachwagens die soms toeteren. Een echtpaar sprak me in het havencafe van Harlingen aan. Ze zagen me op de dijk en waren benieuwd waar ik vandaan kwam.
Anderen verklaarden me voor gek. Een vrouw ging de kachel controleren om mijn spullen te laten drogen. Ik heb dat cafeetje niet meer verlaten tot het diner werd geserveerd.
De volgende dag om 10:00 uur uit Harlingen vertrokken om via Lauwersoog rond 16:30 uur in Groningen aan te komen. Het weer was een stuk rustiger maar het werd kouder, waaide nog altijd hard maar de richting was vaak gunstig.
Alleen het stukje naar beneden richting Groningen had ik wind in de zij. Het was gelukkig maar een stukje van 40 km.
De Waddenroute was niet kaarsrecht maar wel mooier en beschut achter de dijk en de dorpjes. Er was gedoe met het opnenen en dichtdoen van de hekjes op de route. Uitgerekend bij die hekjes waren er soms grote plassen water en modder van de vorige dag. Voordeel van licht fietsen is dat je alles over het hek zet en zo droog blijft.
Een stukje fietspad in het natuurgebied van Lauwersoog was overstroomd. Omfietsen via een autoweg, en niet zonder gevaar, was de enige oplossing!
Deze rit was ook een gelegenheid om wat spullen te testen. Wat werkt er en wat werkt er niet voor licht fietsen bij zware weersomstandigheden?
Veel plezier had ik vooral van kleine en goedkope dingen zoals de rain cover van mijn helm. Die was wind- en waterdicht. Daaronder had ik de capuchon van mijn gewone regenjas. En weer daaronder een dun kapje tot over mijn oren.
Onder de regenjas was er nog een kleine regenjas, een fietsjas en een ademend t-shirt.
Voor de benen had ik een thermisch broekje, een fietsbroek met zeem en een regenbroek.
Voor de voeten had ik wandelsokken, voetbalschoenen en een overschoen.
Voor de handen had ik The North Face TNF APEX:
http://goo.gl/xq0gq
Die had ik al eerder gebruikt op de Maasroute. Ik had ze opnieuw aan en nu de bevestiging gekregen dat ze echt ongeschikt zijn.
Voordat ik Den Oever bereikte, was er al water opgehoopt in de top van de vingers. Dat werd ijskoud en pijnlijk.
Eenmal vochtig is het een gedoe om die aan en uit te trekken. De binnenlaag staat namelijk los van de buitenlaag.
Op de verpakking beloven ze wind- en waterdichtheid. Mooi niet! Ik heb de tocht uiteindelijk voltooid met reserve veel goedkope handschoenen.
Die The North Face TNF APEX hoef ik nooit meer aan!
En de Carradice?
Ik had een wollenjas onder in de tas gedaan. De rest van de spullen waren ingepakt in een waterdicht zak. De tas was de hele dag in wind en regen. Ook toen ik in Harlingen tusen 14:30 en 19:00 in het cafe was.
Aan het einde van de dag bleek de wollenjas licht nat maar nog steeds grotendeels droog. Er was water binnengeslopen. Geen idee waar precies! Ook de zijzakken hebben het niet droog gehouden.
Bij zwaar regen en wind is het dus aan te raden om extra bescherming te gebruiken voor de tas.
Of voor de spullen erin!
Geraadpleegde websites voor het weer:
http://www.knmi.nl - waarschuwingen per provincie
http://www.windfinder.com - info over de wind
--
.... tenzij je te lang stil staat als je uitgeput bent natuurlijk, dus altijd lekker wat eten meenemen.
