Mijn werkpaard (ook wel 'Smurf' genoemd) is inmiddels tien jaar oud. Zo zag hij er destijds uit:
Sindsdien heeft hij 48.000 km afgelegd in zo'n beetje alle windstreken van Europa.
Zoals hier op de Alpisella in 2016 (zie dit fotoverslag)
En hier in 2017: wadend over de F208 in IJsland
In 2017 heb ik voor het laatst gevlogen. Ik schrok van het opkomend massatoerisme in IJsland. (In 2011 hadden we er ook gefietst, maar toen was het er veel rustiger en kon je ook op de stillere delen van de Ringweg grote stukken fietsen zonder noemenswaardige hinder van voorbijrazend snelverkeer. Helaas was het in 2017 zelfs in het binnenland hier en daar te druk geworden: een keer zagen we maar liefst vijf stinkende terreinwagens in de rij staan voor een waadplek.)
Op weg naar Kosovo in 2018
In 2018 hebben we 6 weken door de Balkan gefietst (zie
dit fotoverslag).
Inmiddels niet meer met voortassen en lowriders, wat al 2 kg gewicht scheelt. Om in de achtertassen wat meer ruimte te krijgen, hangt mijn luchtbedje nu met spanbandjes aan het stuur (het past precies in de ruimte tussen stuurpen en stuurtas).
Mijn oude zadel (een Brooks B17 Imperial uit 2014 dat binnen enkele jaren een vormeloze zitkuil was geworden) is hier vervangen door wat robuusters (een Gilles Berthoud Sapin).
Ook ben ik in 2018 iets lichter gaan fietsen door een wat groter achtertandwiel te monteren (17 i.p.v. 16 tanden).
2019: Col de Galibier
In 2019 maakten we een collentocht in Savoie (zie
hier).
Nu zonder de Thudbuster, die ik al voor mijn vorige fiets had aangeschaft. (Dat was de 'Tank': een Santos Travelmaster uit de tijd dat die nog met een stalen frame, derailleurs en een schappelijke prijs geleverd konden worden. Deze Tank had dikkere buizen en daardoor een wat stijver, maar ook iets minder comfortabel frame dan de 'Smurf'). De Thudbuster heb ik sindsdien nooit gemist.
Dat het frame wat minder stijf is, merk ik aan het rijgedrag alleen als er erg veel bagage op zit (zoals in IJsland, toen we voor een week aan proviand meezeulden) en bij een snelheid rond de 35 km/uur. Het rijgedrag is dan wat onzeker, maar - anders dan bij de zwabberframes uit de vorige eeuw - voelt het boven de 40 km/uur juist weer heel stabiel.
2020: Drieprovinciënpunt bij Vrouwenakker
In 2020 hadden we een ruige tocht door de Picos de Europa voorbereid, die door de lockdown niet door kon gaan. Dichter bij huis genoten we nu van een ongebruikelijke stilte, zoals hier vlakbij Schiphol, maar toen zonder herrie van vliegtuigen (zie
hier en
hier).
2021: koffiestop in de bossen bij Svenstorp
In 2021 sloeg het coronavirus opnieuw toe, maar op onze najaarstocht in Zweden hebben we zelfs geen mondkapjes gezien (zie
hier).
Inmiddels was ik weer een tandje lichter gaan fietsen door het 38-tands kettingblad te vervangen door een zeldzaam 37-tands exemplaar van TA.
2022: op weg in Rondane
In 2022 was er eventjes een rechtstreekse veerdienst tussen Nederland en Noorwegen, waar we gelijk gebruik van hebben gemaakt voor een monstertocht van twee maanden naar het Hoge Noorden.
Na de zomer heb ik de fiets naar Marten gebracht om de velgen en spaken te vervangen. Na 32.0000 was dit de eerste klus aan mijn fiets die ik liever niet zelf wilde doen. Sindsdien zitten er zwarte velgen op, omdat zilverkleurige velgen in 26 inch niet meer leverbaar waren.
2023: Langs de Theems bij Tilbury
Ook 2023 was een goed fietsjaar: een lentetocht door Slovenië, in augustus een maand door Engeland en daaromheen nog het nodige veldwerk voor de Hanzefietsroute.
In april van dat jaar kreeg ik zomaar ineens pijnlijke polsen, vooral 's ochtends. Maandenlang bleef ik er dagelijks last van hebben. Uiteindelijk heb ik het stuur uit 2015 vervangen door een nieuw stuur met wat meer backsweep, waar mijn polsen blij mee waren. Het oude stuur heb ik op mijn 'Tank' gezet, waar een stuur op zat dat nog rechter was. (Inmiddels zijn de polsklachten samen met andere gewrichtsklachten die nog ernstiger waren, met succes behandeld.)
2024: kleumend naar de Puerto de Escullar
In 2024 maakten we een monstertocht dwars door Spanje (zie
hier voor de treinreis naar Andalusië - aan een fotoverslag van de tocht zelf ben ik nog niet toegekomen
).
De tandwielcombi 37/17 heb ik nu vervangen door 41/19 (ja, ik ben een slome klimmer en hou van priemgetallen
). Ik hoop dat ik hier weer een jaar of vier mee vooruit kan zonder noemenswaardige slijtage. (Wel schaf ik elk jaar een nieuwe ketting aan. Oude tandwielen met alleen lichte slijtage bewaar ik wel, voor het geval er weer een pandemie of oorlog uitbreekt waardoor containers met fietsonderdelen in Azië blijven staan.)
2025: Col de la Pierre de Saint Martin
In 2025 was het weer tijd voor een collentocht, ditmaal door de Pyreneeën en de Picos de Europa. Nu kreeg mijn fiets gezelschap van de rode M-gineering die Corrie op een mooie dag in maart had opgehaald in Kiel Windeweer (zie het bericht van 22 april 2025 hierboven). Ze is er nog steeds heel blij mee.
Wat destijds verder nog ter sprake kwam:
keesswart schreef: ↑ma 30 nov, 2015 01:26
De standaard heb ik inmiddels voorzien van het bij veel wereldfietsers bekende voetje van ESGE, waardoor de standaard niet makkelijk wegzakt in een zachte bodem. Marten kent dit voetje ook, maar wist meteen te vertellen dat 'de standaard er na een tijdje doorheen prikt, waarna het voetje uiteindelijk halverwege de standaard komt te hangen'.
Dat voetje werd na ruim 5 jaar inderdaad door de standaard doorboord. Een nieuw voetje bleek minder goed te passen dan het oude had gedaan, waardoor ik dat al snel kwijtraakte. Een ander voetje zat nog beroerder. Uiteindelijk heb ik het oude voetje weer op de standaard bevestigd met een nieuwe zool eronder (afkomstig van een spd-schoen en m.b.v. lijm en kabelbinders vastgezet).
Later heb ik nog een derde kabelbinder diagonaal over de andere twee vastgesnoerd. Als er eentje door slijtage afbreekt, houden de resterende twee het zooltje nog goed op zijn plek. Dit zooltje is misschien niet de meest chique oplossing, maar wel erg handig. Zelfs in mul zand blijft deze fiets nu goed overeind staan. Voor mij is een standaard onmisbaar omdat ik vaak stop om foto's te maken; ook op plekken die niet bepaald handig zijn voor het parkeren van een fiets.
Ook als een volle waslijn overeind gehouden moet worden, geeft de standaard geen krimp.
Dan was er nog de 'lamphaakkwestie' - eveneens een zelfbedacht knutselstukje, vergelijkbaar met het standaardvoetje:
keesswart schreef: ↑ma 30 nov, 2015 16:14
Die oplossing voor de iets te korte lamphaak is inderdaad een staaltje knutselwerk van mijzelf. Niet perfect, maar voor mij nu goed genoeg. Die lamp blijft echt wel hangen. En intussen geniet ik van de voldoening die mijn knutselwerk ook oplevert, wat de puristen onder ons er ook van mogen vinden.
Dit functioneert al 10 jaar zonder problemen. Wel heb ik de twee koppelmoeren nu met een keurig stukje krimpkous aan het oog onttrokken. Best netjes voor een fiets die niet bedoeld is om te pronken in showrooms, maar om dienst te doen als werkpaard
. Heel fijn dat je met zoiets weer volop genieten kunt van het fietsen. 
