Op dieet

[bdr]

Dag 30: Rio Cabriel — Albacete

Gisterenavond was eerst heel koud, iets te lang buiten gezeten, en het eerste deel van de nacht was ook koud. Maar nadien werd het warmer.

Vergelijk met gisterenavond...

‘s Morgens blijk ik in een wolk te zitten. Van het prachtige uitzicht zie ik niets meer. Het is echt druilig wat niet tot spoed bij opbreken aanzet. Ik moet ook nog mijn wijsvinger verzorgen want het gepuzzel met de tent gisteren heeft een ferme vil in het vlees opgeleverd; langs een piket geschoten die verzet moest worden. Wanneer ik de fiets met bagage terug naar boven, naar de weg heb gesleurd ben ik kletsnat van door de druipende struiken en kletsnat gras te duwen.

Even verder begint de afdaling in die vallei. De weg verandert van een perfecte asfalt naar een brokkelwerk van asfalt, gravel en potholes. Ik had gisteren niet zoveel moeite moeten doen want hier rijden heel weinig auto’s en prachtige slaapplekken bij de vleet naast de weg.

Beneden in de vallei is er een “Area recreativo” aan de rivier, moet ik in de gaten houden want in Noord-Spanje waren dit goede plekken om te kamperen.

Beneden geeft Climb Pro de volgende klim aan. 400m, dan is de voormiddag wel gevuld. De klim naar boven is heel wat moeizamer dan gisteren, het wegdek is nog steeds rotslecht en steil, ik heb mijn kleinste versnelling nodig.

Ik twijfel al even of ik niet meer gravel zou opzoeken maar als de gewone weg al zo slecht is? Bovenal is het hier zo rustig, het komende anderhalf uur kom ik amper twee auto’s tegen.

Auto 1 is me net voorbij gereden

[bdr]

Dag 30: Rio Cabriel — Albacete - vervolg

Boven gekomen zit ik terug in de mist, met daarbovenop nog een ijzig koude wind op kop. En het landschap verandert plotsklaps naar een vlakte die je nog best met de Nederlandse polders kan vergelijken. Grootschalige landbouw zonder bomen of iets van beschutting, doorkruist door kaarsrechte wegen. Road to hell part II.

Tegen de middag heb ik fenomenaal koude voeten gekregen. Ik stop om de overschoenen aan te trekken en wat repen te eten maar blijf zo lang klungelen met ortlieb, overschoenen, handschoenen, wel of geen softshell onder de regenjas, dat ik op de duur ijskoude handen heb. Terug onderweg betert het niks, mijn handschoenen zijn vanbinnen en vanbuiten nat (zweet en regen) en mijn T-shirt en pull zijn nog nat van de klim vanmorgen. Het is geleden van de bron van de Maas dat ik me zo ellendig heb gevoeld.

Het landschap helpt niks. doodsaai. Maar ik weet dat ik vlakbij een diepe kloof passeer hoewel ik daar bij deze mist niets van zal zien. Ik twijfel even maar maak dan toch een kleine omweg om de kloof te zien en het is toch nog de moeite.

Terwijl ik mijn middageten opeet bij de kloof (met heel luide kerstmuziek die van beneden komt) komt plots de zon er door. Als ik terug vertrek is alle mist weg. Wat een verschil maakt dit beetje zonneschijn!

[bdr]

Dag 30: Rio Cabriel — Albacete - vervolg

Het landschap wordt er niet echt interessanter van maar wel veel aangenamer. Een 10tal km gravel maakt het nog beter, plus rode wouw en kuifleeuwerik.

Op één of andere manier blijft het toch altijd wel episch, Spanje. Dit landschap is zelfs oninteressanter dan de eindeloze velden rond Reims en ik dacht dat dat niet te toppen was.

Qua kamperen zit ik wel met een serieus probleem: nergens is braakliggend land of een bosje, als je hier een tent opstelt zie je die van kilometers staan. Navraag bij Booking.com levert betaalbare opties in Albacete, dat zal hen dus worden. De tientallen kilometers naar Albacete worden met tegenzin afgehaspeld, er is dan wel een goed fietspad maar altijd rechtdoor en een beetje op en af is niet bepaald spannend.

Ik kom wel veel fietsers op racefietsen tegen maar blijkbaar is er deze omgeving echt niets te beleven want de fietsers die ik kruis steken me na een tijdje terug voorbij om terug naar de stad te rijden.

Heen- en weerfietspad, in de verte Albacete

Dit zijn verreweg de saaiste kilometers tot nu toe. De hele dag was van: over 11km links, over 17km rechts. Dat ongekende binnenland van Spanje waar ik zo benieuwd naar was valt toch wat tegen. Geen wonder dat die Don Quixote het op zijn heupen kreeg.

PS Albacete is vernoemd naar een Arabisch woord dat “de vlakte” betekent omdat dat het meest opvallende kenmerk van de omgeving is.

93,2km - 9,2km onverhard - 891hm

[Flix]

Ik hou er wel van, die grote (kale, vlakke) leegte.
Maar wel lekkerder als het dan 30° is.

[Leon]

Dat ongekende binnenland van Spanje waar ik zo benieuwd naar was valt toch wat tegen.

Je hebt nog niet alles ervan gezien zullen we maar zeggen?

Mooi verhaal weer. Het effect van grijs weer op het landschap van Spanje heb ik ook wel eens meegemaakt. Dat maakt het ook daar niet vrolijker.

[bdr]

Dag 31: Albacete — Alcaraz

Gisterenavond nog lang opgebleven, die eerste vermoeidheid is zo weg als je te voet een onbekende stad in trekt, voor je het weet ben je toch weer een paar uur kwijt. Ondanks mijn beste intenties niet vroeg vertrokken, of ik mijn tent nu opstel of niet, ik heb er altijd werk mee. In casu een half uur bezig geweest met moddersporen van mijn kletsnatte buitentent uit de badkamer te verwijderen.

Nadien een bezoek gebracht aan de enige bezienswaardigheid van Albacete, een 18de eeuws complex van ringvormige gebouwen dat deze morgen voor de markt gebruikt werd. Een grote en drukbezochte markt, appelsienen aan 2kg voor 1€. Ik was vooral verrast dat er op de markt in openlucht salons verkocht werden, blijkbaar moet ik dat weerbericht dat voor de hele week regen voorspelt niet al te letterlijk nemen.

Bij het buitengaan van Albacete word ik langs een fietspad langs een kanaal geleid. Het kanaal staat droog. Even later moet ik samen met het kanaal in een duiker onder de weg, daarna loopt het fietspad gewoon door. Hoe dit moet als er wel water in het kanaal zit is mij een raadsel.

Wat later maakt het kanaalfietspad plaats voor een onverharde Via Verde de la Siërra de Alcaraz. Ik merk op dat mijn beslissing om een kamer te zoeken beslist de juiste was, pas om 11u20 spot ik de eerste plaats waar ik een tent had kunnen zetten, de eerste plaats met bomen.

[bdr]

Dag 31: Albacete — Alcaraz - vervolg

De onverharde weg blijft maar rechtdoor gaan en tot overmaat van ramp steekt plots diezelfde rotwind als gisteren voormiddag op. Ik denk dat je het moment van de snelheidsplot kunt aflezen, in één keer 5km/u trager. De weg blijft maar rechtdoor gaan, echt bizar, ik bedenk me dat ik sinds het verlaten van de stad misschien 4 bochten heb gemaakt. Op twee uur.

Ik tel de kilometers af, volgende afslag om 4,6 , 3,2 , 2,7, even niet kijken, shit nog 1,9km. Uiteindelijk stopt het kaarsrechte pad op een versperring van een hoop aarde en stenen. Op een pijltje lees ik dat ik op de Ruta de Don Quixote zit en dat dit wordt beschouwd als een rolstoelpad. You must be joking.

Na wat N-weg zit ik terug op de Via Verde die zowaar wat tunnels induikt. En er zijn heuvels rondom, niet heel fraaie maar ik ben tenminste van die saaie vlakte af. Ondertussen heb ik razende honger (zoals veel de laatste dagen) maar ik wil pas stoppen op een mooi plekje met uitzicht want ik meende mij te herinneren dat het na de vlakte terug omlaag ging.

Een half uur later geeft de gps 800m hoogte aan, hmm, was ik vanochtend niet op 6xx meter vertrokken? Het routeoverzicht toont dat ik al de hele tijd aan het stijgen ben en dat ik over 1000m moet, dat uitzicht zal nog even op zich laten wachten.

Het is dus niet alleen die continue tegenwind die me parten speelt. Ik vind een plek in de luwte bij een reeks halfgebouwde bedrijfsgebouwen in the middle of nowhere. Tijd om even te eten en wat te relaxen, ik had veel eerder de route moeten bekijken.

Feitelijk is die route wel redelijk geniaal, ik volg een oude spoorlijn doorheen de heuvels met vele tunnels. Eerst onverlicht, nadien automatisch oplichtend. Er is geen ander verkeer, de N-weg ligt ernaast en komt slechts sporadisch in beeld. Uiteindelijk stijg ik 400 hoogtemeters op meer dan 60km, ik denk niet dat ik ooit langzamer gestegen ben.

Maar toch ben ik blij als ik uiteindelijk boven ben want het is een heel lange en flauwe top en uitzicht laat maar op zich wachten. Ik ben net met wat snelheid naar beneden aan het rijden als er iemand roept. Ik ben pardoes twee fietsreizigers op een bankje wat verder van de weg voorbijgereden. Het is een jong koppel, een Nederlander en een Poolse. Ze zijn reeds 7 maanden onderweg, eerst van Nederland naar Polen, dan geleidelijk aan zuidelijker, nu zijn ze op weg naar Malaga en uiteindelijk Portugal.

We praten wat over onze reizen, brouter kennen ze niet, ze navigeren met Google Maps (ugh). Ze doen alles op het gemak, soms 10km, als het goed is 50, eergisteren hebben ze 80km gedaan op de vlucht voor de wolken (waar ik waarschijnlijk in zat). Van condens in de tent hebben ze geen last maar ze staan pas rond 10u op...

[bdr]

Dag 31: Albacete — Alcaraz - vervolg

Wat later komen ze me voorbij als ik er wat twijfel over de route, brouter laat me de Via Verde verlaten voor een onverharde shortcut. Mijn hemel wat hebben ze een hoop bagage bij, vooral de Nederlander op z’n damesfiets met verende voorvork en 2 achtertassen met daarboven een berg bagage. Ook vooraan heeft hij een dubbele achtertas met een berg bagage vastgesnoerd aan een verticaal gemonteerd ligstuur. En zwabberen maar. Hij vraagt bezorgd of ze fout zitten, ik zeg nee, mjjn computer stuurt me hier rechts maar dat is onverhard, daar ben ik niet voor uitgerust, zegt hij. No kidding.

De shortcut is absoluut prachtig, net als het uitzicht. Dit is wat ik na de grote klim voor de vlakte van Albacete dacht aan te treffen: superweid zicht, een vallei omringt door bergen. Magnifiek, hiervoor ben ik naar Spanje gekomen. Ik ken geen ander Europees land waar je zulke epische zichten hebt. En waar je op één dag 90km goede gravel kan rijden.

Wat verderop loopt de route mis, de oude spoorlijn staat op Open Streetmap nog ingetekend als fietsroute, maar dat is duidelijk al jaren niet meer het geval, ondanks dat er hier en daar nog aanwijzingen staan.

Ondertussen is het stilaan tijd om de tent op te zetten, ik stuur de vlakte in langs onbekende weg en zet de tent op in de buurt van de rivier. Ik sta in het zicht maar wie gaat daar in dit immens landschap iets van zeggen?

De buitentent is natuurlijk nog kletsnat dus ik zet alleen die op en maak buiten de tent eten met zicht op het prachtige landschap.

Na het eten ga ik naar mijn fiets die kletsnat is van de dauw. Dat is de bron van mijn condensprobleem, in het uur tussen half zes en half zeven is de temperatuur misschien 5 à 6 graden gedaald en in één keer is alles kletsnat tot het voordien kurkdroge gras toe. Dit heeft dus niet veel zin, normaal zet ik eerst de volledige tent op en leg al mijn zakken erin. Nu moet ik een hoop natte fietstassen in de tent leggen, dus nog meer vocht erbij.

89km - 31,5km onverhard* - 500hm

(*) RideWithGPS beschouwt grote delen van de ViaVerde als verhard, maar het meeste was toch echt wel gravel

[bdr]

Hoogteprofiel dag 31

Dit mooie hoogteprofiel wou ik jullie toch niet onthouden. Bij de pijl is de wind opgestoken. Snelheid valt veel weg wegens tunnels.

[Carl]

(*) RideWithGPS beschouwt grote delen van de ViaVerde als verhard, maar het meeste was toch echt wel gravel

Losse verharding of halfverharding is ook verharding, hè.

Ik begrijp deze zin uit je eerdere post niet:

Ik was vooral verrast dat er op de markt in openlucht salons verkocht werden, blijkbaar moet ik dat weerbericht dat voor de hele week regen voorspelt niet al te letterlijk nemen.

Ik meen toch redelijk op de hoogte te zijn van woorden die in België wel en in Nederland niet of anders gebruikt worden (fietskader, vijzen, piketten) maar ik kan met geen mogelijkheid bedenken wat ‘salons’ kunnen zijn die je bij regen niet nodig hebt en waarvan het vreemd is dat ze in de openlucht verkocht worden. Wat bedoel je hiermee?

Groetjes,

Carl

[Aniphys]

... maar ik kan met geen mogelijkheid bedenken wat ‘salons’ kunnen zijn ...

Ik vermoed het meubilair dat in een salon staat (zetels, salontafels, bijzettafeltjes, commodes).
(ook een Belg)

[Poppink]

Wat later komen ze me voorbij als ik er wat twijfel over de route, brouter laat me de Via Verde verlaten voor een onverharde shortcut. Mijn hemel wat hebben ze een hoop bagage bij, vooral de Nederlander op z’n damesfiets met verende voorvork en 2 achtertassen met daarboven een berg bagage. Ook vooraan heeft hij een dubbele achtertas met een berg bagage vastgesnoerd aan een verticaal gemonteerd ligstuur. En zwabberen maar. Hij vraagt bezorgd of ze fout zitten, ik zeg nee, mjjn computer stuurt me hier rechts maar dat is onverhard, daar ben ik niet voor uitgerust, zegt hij. No kidding.

Nou en?
Wat doet je uitrusting er toe.
Als je maar lol hebt.

Ja, ik weet dat goede uitrusting je veel onnodig ongemak uit handen neemt.

[bdr]

@Carl: inderdaad die zetels die op de tweede foto te zien zijn.

@Poppink: mijn opmerking was niet negatief bedoeld, je kan er maar van genieten van samen met je lief maanden onderweg te zijn.

[_Peter_]

Dat van het verschil in snelheid herken ik uit Bosnië waarbij ik toen voor naderend onweer maar Kroatië in ben gedoken, de snelheid de andere kant op lag zo'n 10 km hoger. In jouw geval heb je ook nog te maken met vals plat oftewel die helling waar je al opzat maar nog niet in de gaten had. En ook dat ga je merken.

[LHTJoost]

Ik ben ook inmiddels trouw volger van je dagelijkse portie fietsplezier. Top!

Wat betreft je natte tassen in je tent: mijn tassen blijven aan mijn fiets, nat of droog. Vastgezet met een tie-wrap.

[Flix]

Als je maar lol hebt.

Zeker weten. Maar de vermelding over zo'n 'zigeuneroutfit' is voor ons dan ook weer lollig.

[bdr]

Als je maar lol hebt.

Zeker weten. Maar de vermelding over zo'n 'zigeuneroutfit' is voor ons dan ook weer lollig.

Het is vooral lollig dat die kerel tegen alle advies in gaat dat hier gegeven zou worden. De belangrijkste stap om met de fiets op reis te gaan blijft toch vertrekken.

Wat betreft je natte tassen in je tent: mijn tassen blijven aan mijn fiets, nat of droog. Vastgezet met een tie-wrap.

In december is dat nogal onhandig, dan zit je heel de tijd in en uit de tent te kruipen. Als ik het niet anders vermeld, eet ik 's avonds in de tent. 's Morgens ontbijt ik zowieso in de tent wegens nog donker.

[Polling]

Wij hebben zeer lichtgewicht Sea to Summit zakken waar veel spullen in kunnen en die vanuit de tassen de tent in gaan. Kooktoestel, pannetjes, slaapzakken wel los in de tas. De tassen blijven dus leeg aan de fiets, de zakken liggen in de tent.
Nog een voordeel is dat je deze zakken ‘vacuüm’ kunt rollen, scheelt volume.

[LHTJoost]

Ik haal wat ik nodig heb uit mijn tassen. De rest blijft in de tassen.

[bdr]

Als je het niet nodig hebt, waarom neem je het dan mee?

Bij mij bevat één backroller matje, slaapzak en Sea to summit compressie zak met kledij. Die backroller laad ik uit in de binnentent en leg hem plat in de buitentent. Daarop komt de andere backroller met eten, kookgerei en donsjas. Kleine drybag met powerbank, kopkussen en lakenzak ligt daar achter. In de binnentent komt ook nog de stuurtas met tweede powerbank, usbkabels, geld en papieren e.a.. Ik kan dus alles met gesloten tent opruimen. Dat is ook nodig want anders krijg ik het 's morgens te koud.