Tweemaal door de Alpen (2)

[keesswart]

Dag 22, 14 oktober 2016: van Moos naar Meran (29 km; 120 m klimmen, 775 m dalen)

's Ochtends vroeg vallen de eerste spetters en tegen de tijd dat we koffie drinken, giet het uit de lucht. De weersverwachting ontneemt ons elke illusie dat het later op de dag misschien nog op zou gaan klaren. Waren we gisteren nog in dubio of we een dag na de barre tocht over de Timmelsjoch al toe zouden zijn aan de beklimming van de Jaufenpas, nu hoeven we daar niet meer over na te denken.
In dit weer rest ons één optie: heuvelafwaarts naar de kuurstad Meran, waar we de rest van de dag kunnen vullen met het bezoeken van winkels, musea en café's. In juli waren we hier ook even, maar toen was het te heet om de stad te bekijken. Nu komen we erachter dat Meran een mooie, sfeervolle stad is. De camera's hebben we deze dag in het gasthaus achtergelaten.

Dag 23, 15 oktober 2016: van Meran naar St. Valentin (13 km; 640 m klimmen, 20 m dalen) en een wandeling (4 km; 150 m klimmen, 150 m dalen)

Na het passeren van een kletsnat warmtefront lijken er een paar hele mooie dagen te volgen. In Meran pakken we de trein om de geplande route in de Dolomieten weer op te pakken. (De route van Meran naar Bozen hebben we in juli al gefietst, op dag 10.)
We stappen uit in Waidbruck. Daar fietsen we steil omhoog over een iets te drukke weg naar Kastelruth. We hebben pech dat in Duitsland vandaag de herfstvakantie is begonnen: het ene na het andere Duitse nummerbord zoeft ons voorbij op weg naar een vakantiebestemming in de Dolomieten. Volgens booking.com zijn er nog kamers in Seis, maar dan moeten we wel een dal in, waar we dan morgen weer uit moeten klimmen. We kunnen ook vandaag nog verder bergopwaarts fietsen, maar dan gaat het wel laat worden. Ook komen we dan geen winkels meer tegen. Dus slaan we toch maar de weg naar Seis in.
Vlak voor het begin van de onvermijdelijk lijkende afdaling ziet Corrie een bordje.
'Zimmer frei', roept ze, 'Precies waar we het liefst willen stoppen!'
Hoopvol fietsen we een doodlopende zijweg in. Na 400 m staan we op het erf van de Zatzerhof. Corrie vraagt of er nog een kamer is.
'Nee, nu niet. De kamer die niet verhuurd is, moet nog schoongemaakt worden.'
'Geen probleem. We willen toch eerst nog boodschappen doen. Is er een winkel in Seis?'
'Niet in Seis, maar wel in Kastelruth, 2 km hiervandaan. Via de grote weg of over een mooie wanderweg.'
We pakken onze rugzakjes en beginnen aan de korte maar schitterende wandeling naar de supermarkt.







Terug op de Zatzerhof gaan we op het balkon van onze kamer zitten, waar we over het dal van Seis heen kunnen kijken. Hier vullen we een tafel met broodjes, zelfgemaakte caprese, druiven en een paar glazen Südtiroler bier. Tijdens de balkonpicknick zien we hoe de schaduwen van de bergen steeds langer worden, tot de zon uit het zicht is verdwenen en de onderkant van de wolken rood kleurt.



wordt vervolgd

[ben huve]

Wat een beklimming met deze temperatuur, Respect !


Ben & Ingrid

[keesswart]

Dag 24, 16 oktober 2016: van St. Valentin naar Campitello (31 km; 1275 m klimmen, 975 m dalen)

Gestaag klimmen we naar Compatsch, waar hellende bossen plaats maken voor de golvende alpenweiden van de Seiser Alm. Vanaf de skilift is geen autoverkeer meer toegestaan. Vrij als vogels dansen we met onze wielen over het slingerende asfalt de besneeuwde bergen tegemoet. Herfstkleuren verraden dat het oktober is, maar het voelt vandaag alsof de lente is begonnen. De lucht is strakblauw, er staat bijna geen wind en je kunt mijlenver zien.



Tegen tweeën zijn we hard toe aan een lunch. Het is nu is 20 graden warmer dan enkele dagen terug en het gras is droog. Vandaag geen soep in een verwarmde eettent, maar een zonovergoten picknick.



Straks gaan we naar de Mahlknechtjoch, (die in het Italiaans bekend is als Passo de Duron en in de derde streektaal, het Ladinisch als Jëuf da Duron). Net als de Alpisella (zie dag 7) en de Klammljoch (zie dag 14) is dit een grindpad. We moeten alleen nog beslissen hoe we naar dat grindpad rijden: over de hoofdroute, die eerst nog 200 m afdaalt, of via een wat kortere route die eerst nog een stuk klimt om 135 m lager bij de hoofdroute uit te komen. We kiezen voor de hoofdroute, waar we het langst van het autovrije asfalt kunnen genieten, en rollen het eerste stuk omlaag.





Al snel na de afdaling maakt de asfaltweg plaats voor een grindpad, dat best wel steil is. We stappen regelmatig af om een stuk te lopen. Dat deden we ook op de Alpisella en de Klammljoch, maar daar reden we nog met vier tassen en een tent. Ondanks onze hotelbepakking is het best wel zwoegen op de Mahlknecht. Vlakbij de boomgrens ploffen we neer op een onweerstaanbaar bankje. Daar zien we nog heel wat fietsers voorbijkomen, soms zelfs met een kind achterop. Dat lijkt stoerder dan het is: het zijn haast allemaal e-bikes.



Het bankje stond hier niet voor niks. Slechts anderhalve kilometer en 200 hoogtemeters resteren tot de top, wat neerkomt op een gemiddelde stijging van 13 procent. Af en toe fiets ik een stukje, maar dat duurt nooit lang. Zodra het me lukt om snel genoeg te gaan om de fietscomputer uit zijn siësta te wekken, meldt deze een hellinpercentage van 16.
Meestal klimt Corrie een stuk sneller dan ik, ook als zij een tent meezeult. Is het echter steiler dan 10 procent, dan hou ik het in mijn slakkengang langer vol. In elke haarspeldbocht zet ik mijn fiets aan de kant en maak ik even een foto; of loop ik een stukje terug om Corrie te helpen met duwen.
'We zouden hier ook een keer zonder fiets heen kunnen gaan', zegt ze grijnzend. 'Dit is een fantastisch wandelgebied.'



Van alle passen die we dit jaar hebben gefietst, is de Mahlknecht misschien wel de zwaarste, maar beslist ook een van de mooiste.







De afdaling blijkt nog steiler te zijn dan de klim, hier en daar rond de 20 procent. Ook is het grind hier grover en losser dan aan de andere kant van de pas. We zijn geen mountain bikers, dus lopen we met de fietsen voorzichtig omlaag. Later wordt het regime milder en zoeven we bergafwaarts naar Campitello di Fassa.



wordt vervolgd

[CarlW]

Mooie beelden, zijn die ergens in hogere resolutie te zien?

[keesswart]

Vooralsnog alleen bij mij thuis.

[gios]

Prachtig. Ik geniet elke dag!

[Yvon J-R]

Wow Kees, nav je laatst toegevoegde fietsdag krijg ik het gevoel dat ik een stukje Alpen overgeslagen heb, ik hoor ze roepen

[keesswart]

Dag 25, 17 oktober 2016: van Campitello naar Selva di Cadore (40 km; 1140 m klimmen, 1100 m dalen)

Na de Mahlknechtjoch ervaren we de Passo Fedaia als een 'Alpenpas light'. Comfortabel asfalt, weinig verkeer en milde stijgingspercentages. We zijn al vroeg in de middag boven. Helaas is de 'Indian summer' van de laatste dagen nu voorbij. In de loop van de dag verdwijnt de zon achter een steeds dikker wolkendek. Net als vier dagen terug op de Timmelsjoch is het waterkoud, al vriest het hier nu niet. In plaats van een picknick op de pas kiezen we voor een bord dampende spaghetti in een warme rifugio.



Ver boven ons rijzen de ijzige randen van de Marmolada op.



Op pashoogte (2057 m) fietsen we enkele kilometers langs een stuwmeer.



De afdaling naar Caprile is een stuk steiler dan de klim vanuit Canazei. Net als gisteren zijn we blij dat we nu niet de andere kant op fietsen.



Later op de middag beginnen we alvast aan de volgende klim. Na 400 hoogtemeters stoppen we aan de voet van de Passo di Giau. Daar zouden we morgen overheen willen fietsen op weg naar Cortina d'Ampezzo. Het weerbericht voor de komende dagen wordt echter steeds slechter: er komt een koufront aan dat vooral in Oostenrijk - onze eindbestemming - dagenlang regen en sneeuw belooft. Terwijl het buiten begint te miezeren, spreiden we binnen de wegenkaart open om weer eens een plan B te bedenken. Net als vijf jaar terug in IJsland is ons motto: het mag best ruig zijn, maar het moet ook leuk blijven...

wordt vervolgd

[Wim]

Geweldig. Wat een suspense.

[alma]

Heerlijke serie, Kees. De late herfst is ook mijn favoriete jaargetijde, met de eerste sneeuw op de bergen en vaak prachtig licht.

[keesswart]

Dag 26, 18 oktober 2016: van Selva di Cadore naar Belluno (64 km; 715 m klimmen, 1725 m dalen)

Wanneer we 's ochtends naar buiten kijken, is het nog even zonnig, maar achter de bergen zijn de wolken van het naderende koufront al in aantocht.



De Passo di Giau lonkt nog steeds, maar de kans op regen, sneeuw of dichte mist is vandaag reëel. Ook voor de rest van de week lijkt de kans op mooi herfstweer verkeken. Daarom hebben we besloten om het roer om te gooien. Vandaag rest nog een korte klim naar de Passo Staulanza (1773 m).



Na deze pas fietsen we de rest van de dag bergafwaarts. Gelukkig blijkt ook deze route niet druk te zijn.



Inmiddels is het gaan regenen, maar zo zachtjes dat we er bij het afdalen weinig last van hebben.



In de loop van de middag klaart het weer op en knallen de herfstkleuren ons tegemoet.



We fietsen door de diep ingesneden Val di Zoldo. Onder ons kabbelt de Torrente Maè.



Een uur lang vinden we geen mooie picknickplek. Links en rechts van de weg zijn dichtbeboste hellingen. Totdat er in een scherpe bocht opeens een trattoria opdoemt met een zonovergoten terras en uitstekende gerechten.



We eindigen deze dag in Belluno, een stadje aan de zuidrand van de Dolomieten. Het heeft een fraaie binnenstad, met o.a. het Palazzo dei Rettori.



wordt vervolgd

[keesswart]

Dag 27, 19 oktober 2016: per trein van van Belluno naar Verona

's Ochtends kijken we nog even rond in Belluno, maar al snel vluchten we voor de regen een café in, waar we de dienstregeling van de trein bekijken. De verwachting is dat het ook in de Povlakte twee dagen miezerweer zal blijven, maar minder nat en een stuk warmer dan in de bergen. We bedenken welke steden hier de moeite waard zijn om rond te kijken. In Venetië zijn we al eens geweest en daar moet je in de herfstvakantie ook niet willen zijn. Verona kennen we nog niet. Even later zitten we in de trein, waar fietsenklemmen en spanbanden de fietsen op hun plek moeten houden.



Verona heeft een indrukwekkende binnenstad. 's Avonds lopen we langs de Romeinse Arena.



En de eveneens Romeinse Porta Borsari.



Ook de middeleeuwse Torre dei Lamberti mag er zijn. (De grote klok werd in 1779 aangebracht).



wordt vervolgd

[keesswart]

Dag 28, 20 oktober 2016: een dagje Verona

Vandaag blijven de fietsen op slot staan in een afgesloten parkeerbunker. We wandelen door de natgeregende straten, stegen en pleinen van Verona en drinken uitgebreid cappuccino in een mooi café waar veel meer Italianen dan toeristen zitten.
We hebben geluk: er hangt nu een grote collectie schilderijen en tekeningen van Picasso in het Palazzo Forti. De rest van de ochtend dompelen we ons onder in het fascinerende werk en het turbulente leven van de grote Spaanse kunstenaar. We zien ook de grote Europese drama's van de twintigste eeuw in zijn werk voorbijkomen.
's Middag gaan we nog wat verder terug in de tijd. In de Dom van Verona, een robuust bouwwerk in een mix van romaanse en gotische stijlen, staan we voor een schilderij van Tiziano Vecellio, dat de hemelvaart van Maria uitbeeldt. Zoals Picasso een kind van de twintigste eeuw was, was Tiziano dat van de contrareformatie.



Aan de overkant van de Adige hebben we een weids uitzicht over de stad.



Via de 14e-eeuwse Ponte di Castel Vecchio lopen we de oude stad weer in...



...en komen we weer uit bij de Arena.



Op een gure herfstdag gaat er niks boven een Italiaanse stad met een paar duizend jaar cultuurgeschiedenis, maar morgen gaan we weer fietsen.

wordt vervolgd

[Friso*]

Wat prachtig allemaal, dank voor het delen

[keesswart]

Dag 29, 21 oktober 2016: van Verona naar Maicesinne (65 km; 420 m klimmen, 400 m dalen)

De nazomer is weer even terug. Wanneer we Verona uitfietsen, lossen de laatste wolken op in de stralende oktoberzon.
De hele ochtend rijden we over fietspaden op de oevers van irrigatiekanalen, die ook gebruikt worden door Hans Reitsma's route naar Rome. Het zou het makkelijkst en het rustigst zijn om deze fietspaden de hele dag te blijven volgen naar Trento, maar dan zouden we genoegen moeten nemen met veel van hetzelfde. Liever fietsen we langs het Gardameer, al rijdt dat wel wat om, moet daar meer geklommen worden en is het er drukker.



Onder de palmen bij Garda is het moeilijk voor te stellen dat de besneeuwde Timmelsjoch, waar we 8 dagen eerder overheen fietsten, hier hemelsbreed maar 150 km vandaan ligt.



In de zomervakantie moet het hier erg druk zijn, maar nu valt het mee. De doorgaande weg langs het meer is redelijk te fietsen , al nemen we zoveel mogelijk de oeverpromenades - indien aanwezig. En het mooie avondlicht komt nu al ruim voor het avondeten.





wordt vervolgd

[fud0]

Mooi zeg, de foto's en het fietsen in oktober, de verhalen, wauw.

[ben huve]

Dank Kees, goed verhaal , mooie plaatjes en sommige(onverharde) stukken route zijn voor mij echt een eye opener.


Ben

[keesswart]

Dag 30, 22 oktober 2016: van Maicesinne naar Trento (61 km; 360 m klimmen, 250 m dalen)

Met een stevig klimmetje verlaten we het Gardameer. Dan slingeren we over een prachtig fietspad weer heuvelafwaarts naar het dal van de Adige, waar een fietsversie van de Romeinse Via Claudia Augusta ligt.



Trento is een mooie renaissancestad, compleet met domplein en kathedraal.



wordt vervolgd

[Wim]

Kees ik wil op vakantie, en jullie tocht nadoen.

[aandegracht]

Ha, de Via Claudia Augusta. Die reed ik ook, maar in de zomer, en naar het zuiden. Klimmen naar Nauders en dalend Zwitserland in? Ik ben benieuwd naar het volgende reisdeelverslag.