Inderdaad, Engeland is prima te fietsen. Schotland vond heerlijk rustig, vooral als je de Sustrans routes neemt. Steden zijn altijd druk, ook buiten Engeland. Alleen Zuid Engeland (kust) vond ik wel irriterend druk. Maar daarom niet speciaal onveilig, hoewel ik die heggetjes i.c.m. smalle weg met veel bochtjes niet echt erg veilig en overzichtelijk vond. Maar ik heb in Engeland nog geen gevaarlijke / vreemde verkeerssituaties meegemaakt.
Ik noem het: playing with the traffic. Elk land is weer een beetje anders, maar het spel is het spel. Wat bedoel ik daar nou mee?
Natuurlijk erger ik me wel eens aan verkeer, maar verkeer is een spel, OK, een levensgevaarlijk spel, maar is het leven zelf niet levensgevaarlijk? Je kunt wel elk gevaar of ongemak willen wegpoetsen, maar wat zegt dat eigenlijk over je kijk op het leven?
Met name sinds ik een aantal fixie clipjes gezien heb op youtube is mijn fietsstijl terug bij toen ik twintig jaar oud was. Zeker met mijn 30 jaar oude Vittorio randonneur ga ik af en toe als een straaljager zonder vleugels door Amsterdam. Heerlijk om een kruising te naderen en daarbij gas te geven i.p.v. te remmen. Soms is het bijna magisch om te ontdekken hoe er altijd wel weer een gaatje ontstaat waar ik door kan.
Ik probeer e.e.a. te doen zonder al te asociaal gedrag en dat lukt ook meestal, maar soms natuurlijk niet. Dan excuseer ik me uitdrukkelijk. Zo lukt het medeweggebruikers ook niet altijd om sociaal te zijn (omdat ze haast hebben of omdat het gewoon slechte chauffeurs zijn. So what? Dat zal altijd zo blijven!
Mens, erger je, of erger je niet.