Naar de Filippijnen

[Hetty Willemsen]

Gisteren zeer luxe gegeten bij Las Vegas restaurant. De eerste plek waar ze wijn verkochten. De wijnkaart bestond uit 3 lege flessen achter de bar, twee rode en een witte. Een winkeltje verderop gaan ze een volle fles halen voor ons. Consternatie, de wijn heeft een kurk. Er wordt gezocht, maar geen opener. Dan maar een halen bij het restaurant aan de overkant. Hij komt terug met een sommeliersmes. Weet niet hoe hij werkt, dus we doen het voor. Verwondering, en een paar keer proberen, het werkt . Vervolgens zijn er geen wijnglazen, dus we krijgen jeneverglazen.
Op de kaart staat beef, na alle kip en varken lijkt dat ons wel lekker, dus we bestellen twee beef met friet en groenten. Na een tijdje komt hij terug: we hebben maar een portie bief . Dan ook maar een varken.

Het is wat lawaaierig, want we zitten aan een drukke straat die omhoog loopt. De tricycles geven dus goed gas en hebben weinig uitlaat. Glas in de kozijnen ontbreekt. Het eten was erg goed, maar wel weinig.
De restauranthouder zingt Elvis Presley en John Denver en speelt op zijn gitaar, gezellig en lekker rustig. Meestal staat de karaoke machine aan.

Halverwege de maaltijd valt de stroom uit, maar daarover ontstaat geen paniek, de kaarsen komen te voorschijn, en het wordt nog romantisch ook.

We rekenen 650 Peso af (13 euro), maar hij heeft niet terug van een briefje van 1000!

Hier de restauranthouder met zijn vrouw.

[Eric op de Fiets]

"Goede wijn behoeft geen krans" Veel plezier!

[lauke]

We hebben een paar pittige fietsdagen achter de rug. Niet veel kilometers, wel veel hoogtemeters.
Zaterdag reden we van de rijstterrassen van Banaue naar het wat noordelijker gelegen Bontoc. We klommen van 1150 meter naar 1850 meter en via een prachtige afdaling terug naar 800 meter. Onderweg kwamen we 3 Filippijnse moutainbikers tegen die dezelfde route reden. We zijn een kilometer of 30-40 met ze opgereden en hebben samen geluncht op de piek van 1850 meter. De weg was goed: meestal verhard met beton. Dat schijnt een jaar of 3 geleden gedaan te zijn. Ze zijn nu nog bezig om het een en ander af te werken. Ondertussen stort hier en daar de kant van de weg in. Iemand die een beetje met een Atlas overweg kan, kan hier zomaar een jaartje of 3 aan het werk om deze weg weer vrij te maken.

Is dit een mooi putje voor je, Toon. Iedere paar kilometer is het zaakje weggegleden. Als je de weg vrij hebt kun je voor aan weer opnieuw beginnen.

In Bontoc hebben we onder andere het tribal museum bezocht. Het laat heel wat zien over deze streek in vooral de vorige eeuw. De koppensnellers waren hier toen zeer actief. In het gebied leefden vele stammen. Mensen van naburige stammen konden maar beter thuis blijven.

Zondag zijn we van Bontoc naar Sagada gefietst. Nou ja gefietst. De eerst 7 kilometer gingen vanzelf. De laatste 11 kilometer duurden iets meer dan 3 uur. Steil berg op, en zeer slechte weg. Dat was dus bijna alleen lopen om de fiets naar boven te duwen.
Foto's uploaden lukt vandaag niet. De computer die we nu gebruiken is al "iets" verouderd.

[Hetty Willemsen]

Sagada is een bergdorp, met veel toeristen. Maar hier ook veel Filippijnse toeristen. Het is bekend om de grafrituelen. Ze hingen de doodskisten tegen de muur, aan een steile bergwand, of in een grot. Kennelijk was alles beter dan de grond in moeten. Deze hebben we natuurlijk bezocht. En ook is er een erg mooie grot. De afdaling duurt 2 uur, over een erg slipperig stenenpad, langs een afgrond. Halverwege zag ik het niet meer zitten en ben met een andere gids terug gegaan. Maar Lauran is wel door gegaan, en het was echt de moeite waard. Er waren grote druipsteenformaties van honderden meters lang, waar je zelfs overheen moest lopen om verder te komen. Je moest het op je blote voeten doen. Die waren ook meteen geschrubt.

De eerste fietstoerist kwamen we ook hier tegen, een Zwitserse Pedro, die al twee jaar onderweg is, thuis vertrokken en nu hier. We hebben samen de wandelingen van vandaag gedaan en samen koffie met lemonpie gegeten. Het meubilair in deze koffieshop was wel op Filippijnen van vorige eeuw gemaakt, en voor ons dus kleuterschoolformaat.
Wel goede koffie hier, een keer geen Nescafe.

[lauke]

Sportivo is de sportschool waar Hetty regelmatig komt. Het zou mooi zijn als de spinninggroep een keer met ons mee fietst. Ingrid kan het zo overnemen, zet maar wat stampmuziek van U2 op. Woensdag ging dat zo:
7.00h Vertrek in Cervantes, Hoogte 450m, 3 km bergaf lostrappen
7.10h Cervanters, hoogte 400m, 30 graden C.
8.00h 5 min rust, hoogte 600m, hartslag ongeveer 130
9.00h 5 min rust, hoogte 800m, pedaalslag 60 - 70
10.00h 5 min rust, hoogte 1000m
11.00h 15 min koffiepauze, hoogte 1200m

12.30h 5 min rust, hoogte 1400m
13.00h Bessangpass, hoogte 1500m, 25 graden C
14.00h Een uur bergaf naar de lunch, hoogte 800m
15.00h Einde van de rit van vandaag, hoogte 150m

Die lange afdaling is in de spinningzaal niet leuk. Die kan zo vervangen worden door koffie aan de bar

[lauke]

Vanuit de Filippijnen iedereen een goede kerst gewenst.


Lauran en Hetty

[lauke]

We hebben een paar dagen achter de rug met veel kilometers.
Net voor kerst hebben we de bus genomen van San Fernando (La Union) via Manila naar Tagaytay. Zo maken we in een dag 400 (bus)kilometers.
De kerst hebben we in rust doorgebracht in het touristische Tagaytay.

Vandaaruit zijn we gisteren, al vroeg, weer op de fiets gesprongen voor een lange fietsdag. We gaan van Luzon (het meest noordelijke eiland) af via Batangas. Dat is een industrieel havenstadje waar vandaan veerboten vertrekken. Een kaartje kopen gaat super simpel: Je rijd naar de veerboot van je keuze - Vraagt nog een keer waar die naar toe gaat - Als het antwoord dan inderdaad Calapan is - betaal je 300 Pesos - en je rijd aan boord - punt. Moeilijker zouden ze het nooit moeten maken.
Aan boord praten we met een arts en zijn vrouw die in Bongabong wonen.We worden uitgenodigd over een paar dagen langs te komen.
Als de veerboot aankomt in Calapan (Eiland Mindoro) rijden we metteen verder naar het plaatsje Victoria. 115 Fiets kilometers en zo'n 50 varende kilometers verder. Het is een piepklein plaatsje en met wat moeite vinden we een slaapplaats en wat te eten.

We zien veelhoog opgeladen jeepney's. Volgens mij houden ze hier maandelijks regionale wedstrijden wie er het meest op zo'n kar kan laden, en doen ze dat jaarlijks in landelijke wedstrijden. Dagelijks wordt er geoefend.

Kijk Bert, dat gele "tour de Thailandshirt" gaat nog steeds mee op reis.

Vanmorgen zaten we ook al vroeg weer op de fiets voor onze tocht naar het zuiden. Veel wegen zijn hier niet, verdwalen is praktisch uitgesloten.

[Petervd]

Fijn om ook eens van anderen te horen wat een geweldig fietsland de Filipijnen is!
Ik heb van General Santos in het zuiden van Mindanao tot het meest noordelijk punt van Luzon gefietst en herken veel in jullie verhalen, veel fijne dagen nog!
Peter.

[i-toon]

Kijk Bert, dat gele "tour de Thailandshirt" gaat nog steeds mee op reis.

Hey Lauran en Hetty,

Ik zie dat jullie je weer goed vermaken op de fiets, ik ben stikjaloers
Heel veel plezier nog.

Tonnie

[Hetty Willemsen]

Onderweg op de boot vanaf Mindoro kwamen we in gesprek met een dokter en zijn vrouw. Ze nodigden ons uit om langs te komen in hun huis, en er te overnachten.
Daar hebben we gebruik van gemaakt, en we werden er hartelijk welkom geheten. Ze dachten dat we uitgehongerd waren, dus we zijn er goed "vetgemest. Gelukkig waren we er maar een middag, avond en ontbijt. Maar de bedoelingen waren lief, en we hebben erg leuke gesprekken gevoerd. Het is wel heel anders om dokter te zijn hier op de Filippijnen en bij ons. Er zijn maar weinig geneesmiddelen voor handen, en dit gedeelte is ook nog erg arm, dus de mensen kunnen het ook niet betalen. Vandaar de goed gevulde kasten daar in huis.

Van daar uit zijn we naar Panay overgestoken. De wegen worden steeds rustiger, de bevoking steeds armer. Dat de wegen rustiger worden is een verademing. Er wonen natuurlijk ook minder mensen als de wegen minder druk worden, maar de drukte proberen ze te evenaren door, ieder voor zich, zoveel mogelijk herrie te maken.
Als de buren hier de radio op 10 zetten, zet ik de Karakomachine toch gwoon op 15!
Echt onvoorstelbaar.
We waren eergisteren al een paar uur op zoek naar een hotelletje, en eindelijk hadden we er een gevonden. Naast een plein waar de karaoke machine, bij een plein vol jongelui, op 20 stond. En dat zou nog wel even doorgaan zo.
Dat zagen we toch echt niet zitten, en hoewel ons boek " Cycling Filllipines" aangaf dat er geen overnachtingsmogelijkheden meer waren binnen de 50 KM zijn we toch doorgereden.

En dat was maar goed ook!
We kwamen door een bergdorp, alleen wat bamboe hutjes, en er stond een mooi gebouw aan het strand. Dus wij gevraagd of we er konden slapen, en dat kon.
Het bleek gerund te worden door Amy, een Filippijnse vrouw. In haar dagelijks leven was ze lerares Chemie op de Universiteit in Manilla. En hier had ze een spiritueel centrum, waar ze mensen rust en bezinning bied.
Ze heeft dit huis opgericht omdat ze van mening is dat ze met dit huis iets kan doen voor de Filippijnse bevolking. Ze biedt slaapplaats en ruimte voor gebed en meditatie aan voor iedereen die daar behoefte aan heeft. We besluiten er te blijven, in eerste instantie alleen om te overnachten. Na het eten raken we met haar in gesprek en we blijken erkaar goed te liggen. We delen een bepaalde eigenwijsheid om dingen te doen die bijna niemand doet. Zij meer op het spirituele vlak, wij meer op het gebied van natuur en sport.

Na een avond praten besluiten we een dag langer te blijven. Mede omdat het "hotelletje" met vloed slechts 3 stappen van de oceaan af ligt.

[Hetty Willemsen]

Allereerst natuurlijk iedereen een Gelukkig, Sportief en Gezond nieuwjaar gewenst.

Het is alweer een paar dagen geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben maar er was een tijd geen internetcafe, en een paar dagen geen stroom hier. Dat kan zomaar in dit land. We vermaken ons prima, al is het een heel andere vakantie dan de voorgaande. Het is een druk bevolkt land, dus minder natuur, en meer leuke ontmoetingen met mensen. De mensen zijn erg vriendelijk hier. Ze houden alleen wel van erg veel lawaai maken . Met oud en nieuw waren we op een mooi Beach Resort. Mooi gelegen, en een beetje luxer dan we gewend zijn. 's Middags recht van de boot een Tonijn gekocht van ruim 1,5 KG, en die heerlijk op de BBQ klaargemaakt. Wat zoete aardappelen erbij en een flesje wijn . Daarna ging bij de buren de Karaoke Machine aan, ze konden beter drinken dan zingen, tot ze al snel dronken waren en pas om half een door hadden dat het nieuwjaar was. Maar heel de buurt stoort zich niet aan dat vreselijke lawaai, dat kan hier gewoon. Dat zijn dus ook de Filippijnen. 'Sorgens vroeg, zonder UNOX muts, een Nieuwjaarsduik genomen en een dag heerlijk niets gedaan.

[marijjan]

Hoi Hetty en Lauran

Hier vanuit Oudenbosch een heel gelukkig, gezond en weer een fijn fietsjaar toegewenst, dat jullie maar weer vele veilige kilometertjes mogen maken in 2011, oeps visite kom binnenkort weer op de site

Groetjes marijke en Jan

[lauke]

Nadat we zijn weggegaan van de arts op het eiland Mindoro zijn we een heel eind weggefietst.

Eerst de oversteek van het eiland Mindoro naar het eiland Panay. Daar ontmoeten we o.a. Amy in haar huis voor rust en vrede. We fietsen het eiland over aan de westkant van noord naar zuid en weer een eind terug aan de oostkant. Daar maken we de oversteek naar het eiland Guimeras. Dit gaat met een kleine pumpboat. Als het weer lukt om foto's te uploaden laat ik zo'n bootje zien maar op de een of andere manier lukt het niet meer met tinypic.com.
Het eiland Guimeras zijn we zo goed als helemaal rond en over gefietst. Het is er namelijk rustig en mooi. De mangobomen dragen er vruchten, die hadden we nog niet eerder gezien.
Vanmorgen zijn we weer vroeg op pad gegaan om de boot naar Negros te halen. Die pumpboat was even groot als de vorige die we hadden tussen Panay en Guimeras, maar hier is geen kade om aan boord te stappen. Het is een belefenis op zich.

Eddy en Marion gaan binnenkort een cruise maken. Zie daar maar vanaf en kom hier naar toe. Deze boottocht is veel avontuurlijker en een stuk goedkoper.

[Hetty Willemsen]

We zijn weer eens online. Dat valt niet mee hier. Weinig internetcafe's en als ze er al zijn ze zo oud dat we geen foto's kunnen oploaden. Dus jullie moeten het even zonder foto's doen. We zijn goed aan het eiland hoppen. Vandaag zijn we naar Negros gevaren. De plek waar de boot volgens de kaart vertrok was een km of 15 verplaatst, dus terug. Na enig vragen toch gevonden, nergens aangegeven, en een uurtje later zou de boot vertrekken. Het waait al een paar dagen heel hard hier. Dat is overdag hard trappen, of zoals vandaag een lekker duuwtje in de rug, maar 's nachts waai je zowat je bed uit. De kamer hebben hier meestal geen airco, en ook geen arko, maar gewoon: alle ramen ZIJN open. Maar de temperatuur blijft gewoon 25 gaden, dus koud wordt het niet, en je wasje is 's morgens weer droog. Maar dat even terzijde.

Bij de boot was het gezellig druk. Er was een groepje in de weer om een steiger te bouwen.
Via dat steiger moesten we op de boot. Voor iedereen die het steiger van het bootje tussen Texel en Vlieland kent............., deze was nog een beetje langer en een stuk hoger. In de verte zagen we de pumpboot komen en na enig manouvreren was hij aangelegd. De bemanning van de boot houdt een bamboestok vast langs steile loopplank van de boot op het steiger. Iedereen klimt uit de boot, en dan komen er 40 versleten auto/truck banden???, vele zakken rijst van 50 KG, en ook nog twee brommers!! uit het bootje, allemaal gedragen door een clubje mannen die op slippertjes over dat steiger rennen ofdat het de autobaan is. Dus ik krijg er wel vertrouwen in dat de fietsen ook veilig aan boord komen. Na enige tijd gaan er andere zakken rijst terug op de boot, en vele zakken met iets anders. Onze fietstassen gaan mee, en Lauran neemt dapper zijn eigen fiets mee.

Ik heb de mijne maar laten dragen, daar heb ik graag 20 cent voor over. Daar zaten we dan, als laatste op een overvolle boot. Ik kreeg een plekje bovenop een dwarsligger van de boot, en kon me vast houden aan de stok waar het afdekzeil over lag. Het waaide al dagen, maar volgens de bemanning waren de golven niet hoog omdat het eb was. De liggers die de boten hier allemaal hebben gingen soms gevaarlijk hoog de lucht in, om even later weer met een klap terug in het water te komen. Het was ruig, en de vissen werden goed gevoerd! En de vaart na ons moest iedereen ineens een zwemvest aan........... Daarna nog 85 km gefietst, met een lekker windje in de rug.

[lauke]

Kijk Bert, dat gele "tour de Thailandshirt" gaat nog steeds mee op reis.

Hey Lauran en Hetty,

Ik zie dat jullie je weer goed vermaken op de fiets, ik ben stikjaloers
Heel veel plezier nog.

Tonnie

Tonnie,

Weet je nog dat je 3 jaar geleden een "miss Thailand" op de foto hebt gezet???
De onderstaande dame is miss Philippines en gaat met jouw miss Thailand in competitie voor miss Universe.

[lauke]

Toch, in een ander internetcafe, een computer gevonden die slim genoeg is om foto's te uploaden

[i-toon]

Kijk Bert, dat gele "tour de Thailandshirt" gaat nog steeds mee op reis.

Hey Lauran en Hetty,

Ik zie dat jullie je weer goed vermaken op de fiets, ik ben stikjaloers
Heel veel plezier nog.

Tonnie

Tonnie,

Weet je nog dat je 3 jaar geleden een "miss Thailand" op de foto hebt gezet???
De onderstaande dame is miss Philippines en gaat met jouw miss Thailand in competitie voor miss Universe.

Jaaaaaaaa, dat weet ik nog. Maar miss Thailand zal wel niet mooier zijn geworden in die drie jaar, dus die zal wel winnen!!

[lauke]

We eten vaak zoals de Filippijnen in een toro - toro. Dat is een stalletje langs de weg waar in verschillende pannen diverse gerechten klaar staan. Toro - toro betekent letterlijk aanwijzen - aanwijzen. Je kijkt dus in de verschillende pannen en wijst aan wat je eten wilt. Dat wordt dan voor je opgeschept en je kunt gaan eten. We zoeken, als het kan een druk bezocht stalletje uit, daar is het eten meestal net klaar en goed. In minder druk bezochte plaatsen staat het eten al een tijdje in de pannen en daar wordt het niet smakelijker van. Voor een prikkie eet je vlot en smakelijk.

[Hetty Willemsen]

We hebben een plekje gevonden wat zowat het paradijs op aarde moet zijn.
Het ligt op het zuidelijkste puntje van Negros en wordt gerund door twee Engelsen. Ze hebben hier een prachtig resort van 6 hutten, een geweldige keuken en een mooie zee.

Twee stappen uit je hut en je bent in de zee. Het is een duikresort, maar je kunt er geweldig snorkelen. Dicht aan de kant is het koraal dood, maar een paar meter de zee in leeft het al. Het is hier veel mooier dan in het Nationale park "The 100 islands" waar we al eerder waren.
Meer levend koraal, en veel meer vissen. Gisteren zijn me met een boot naar Apo island geweest, daar was het nog veel mooier . Nog meer vormen, kleuren en verschillend koraal, nog veel meer vissen in alle kleuren van de regenboog, zeekomkommers en.........zeeschildpadden. Als je geluk had, en je kon met de stroom meezwemmen, kon je ze zelfs aanraken. En de visjes bestuderen die de huid van de schildpad schoon houden, en andere die gek zijn op de uitwerpselen van de schildpad, en dus dicht in de buurt blijven. En als je hier 's avonds op het steiger gaat zitten en met je voeten in het water gaat lijkt het wel Kerstmis onder water. Ze hebben hier fluoriserend plankton, ja zoiets kun je niet verzinnen, maar het is geweldig mooi en bestaat dus echt, net als Nemo en zijn vriendjes trouwens.........

[metbart]

Paradijs...koraal...snorkelen....met de boot...Nemo...2 stappen tussen bed en zee.... Dit klinkt verdacht veel als luieren zus Geniet ervan Kus Bart Jante Daaf