di 30 mei, 2023 23:25
Ik heb een week geleden de boot gepakt vanuit de Europoort naar Hull, UK. Vandaaruit ben ik met wat omwegen richting Harwich gaan fietsen. En ik dacht dat het wel leuk was om een verslagje te posten, aangezien ik dat nog niet eerder heb gedaan hier op dit forum (en ik toch al wel wat tochten heb gemaakt).
Fietsreizen is voor mij echt ontspanning. Mentale ontspanning dan, ik wil er niet te veel bij na hoeven denken want dat moet ik in mijn werk al meer dan genoeg. Daarom pak ik meestal een min of meer "kant en klare" route, die zet ik in mijn telefoon, zodat ik ter plekke alleen het lijntje hoef te volgen. Voor deze tocht wilde ik een combinatie van de Eurovelo 12 North Sea Route en de Rebellion Way volgen.
Van de EV12 had ik al eens een stuk gefietst, namelijk het Nederlandse deel, als onderdeel van de ronde van Nederland. De Rebellion Way kwam ik gewoon tegen tijdens googlen en die paste wel in het plan en leek me leuk. Ik had maar een kleine 2 weken de tijd dus heel veel ruimte voor andere uitstapjes had ik niet.
Toen ik 's ochtends rond 7:30 van de ferry in Hull afreed, moest ik mezelf er wel even aan herinneren om links te gaan rijden, maar daar was ik wel snel aan gewend. Wel had ik nog een keer de rare gewaarwording dat ik een tegenligger in een auto op me af zag komen met een slapende bestuurder, waar ik toch even van schrok. Maar dat bleek gelukkig de passagier te zijn, hehe.
Het kostte me even om uit Hull te geraken. Ik moest de hele stad door, door een lelijk industriegebied en ik zat op gegeven moment aan de verkeerde kant van een snelweg waardoor ik weer terug moest. Pas toen ik eindelijk de Humber Bridge over was kreeg ik het gevoel dat de tocht echt was begonnen.
Ik had al snel gemerkt dat de kwaliteit van de EV12 GPX erg slecht was. Gewoon het lijntje volgen met het verstand op nul zat er niet altijd in, omdat de track wel heel lui gemaakt was. Grote halen, snel thuis, zeg maar. Zeker in de bebouwde kom moest je vaak zelf wat zoeken en navigeren om van het ene naar het (veel verder liggende) volgende punt te komen.
De eerste dag wilde ik tot Lincoln rijden, wat volgens de gps track zo'n 95 km zou zijn. Maar in werkelijkheid, omdat er zoveel bochten en omwegen gewoon "tussenuit gesneden waren", samen met de kleine omweg in Hull, bleek dit uiteindelijk ruim 110km. Op zich is dat helemaal niet zo veel maar als je je mentaal op 95 instelt, dan valt 110 opeens toch wel lichtelijk tegen. Er zaten ook wel wat hellingkjes in de route, en een stuk dat over iets lastiger onverhard ging. Allemaal prima te doen maar ik was best moe toen ik in het (al gereserveerde) hotel aankwam. Behalve het restaurant verder weinig van de stad gezien, helaas.
De volgende dag reed ik tot Boston, waar ik twee nachten zou blijven. De weg ernaartoe was nu zo goed als vlak en liep grotendeels langs de Witham rivier. Dat fietste wel lekker door en was ook zeker niet onaangenaam.
Boston zag er mooi uit van een afstandje, maar toen ik in de stad zelf was zag het er allemaal verlopen en armoedig uit. Veel vage hangjeugd op straat, en het kostte me wat moeite om een acceptabel restaurant te vinden. Ik eet vegetarisch en dat was wel beetje uitdaging. Gelukkig kun je bijna altijd terugvallen op de Indier maar zelfs daar moest ik zoeken naar de vleesloze gerechten en de Indiase ober leek verbaasd, "don't you like chicken?!"
De volgende dag, uitgeslapen en in het mooie ochtendlicht, zag de stad er wel aantrekkelijker uit. Heb de 200 nogwat tredens van de toren van de St Botolph's Church beklommen, wat een mooi uitzicht gaf, en me daarna wat verdiept in de geschiedenis van de stad in het kleine museum in de Guild Hall. Uit Boston kwamen de "pilgrims", religieuze separatisten, die moesten vluchten naar Leiden, en daarna op de Mayflower naar Amerika zijn gevaren en daar de gelijknamige stad in Massachussetts hebben gesticht.
Na Boston ging de weg bijna alleen over akkers, en dat begon ik uiteindelijk wel wat saai te vinden. Ik maakte een stop in Swaffham en reed de volgende dag door naar King's Lynn. Dit is wel een mooi stadje met een aardige sfeer en ook wat mooie middeleeuwse landmarks, waar ik even rondgelopen heb en lekker heb gelunched.
King's Lynn was ook de plek waar ik de EV12 ingeruild heb voor de Rebellion Way. En dat was wel een goede keuze, want toen werd de route ineens een stuk interessanter.
De GPX was in ieder geval van veel betere kwaliteit, dat scheelde, maar dat maakte het niet per se makkelijker. Want ik reed al heel snel over onverharde wegen. Losse kiezels, hobbelige karresporen, en ook een best lastige zandweg vol los zand. Het was allemaal wel te doen met mijn 50mm Almotions, maar er waren stukken dat ik best wat dikkere banden had willen hebben. In ieder geval was ik erg blij dat het goed weer was; met regen (en modder ipv zand) was ik misschien vastgelopen.
Ik genoot er wel van. De weg ging door met een goede afwisseling tussen verhard en onverhard. Het ging soms dwars door bossen en dichte struiken, waar de weg soms niet meer was dan een supersmal paadje. Soms een spoor over een grasgebied dat zo vaag dat je eigenlijk bijna niet zonder GPS kon. Ik vond het een mooie route die ik ook wel zou aanraden. Ik zou ook de rest van de Rebellion Way wel willen rijden, het noordelijke deel van de rondweg, meer langs de kust, maar daar heb ik nu helaas geen tijd voor.
Vandaag ben ik aangekomen in Norwich, waar ik (helaas) weer op de EV12 overstap, via Ipswich naar Harwich waar ik de boot terug naar Hoek van Holland zal pakken. Nog een paar dagen fietsen. Kijkend naar het hoogteprofiel wordt het wel nog redelijk wat klimwerk, en dat is ook wel weer eens leuk, want de weg, en zeker die in Norfolk, was toch vaak bijna net zo vlak als in Nederland.
Fietsreizen is voor mij echt ontspanning. Mentale ontspanning dan, ik wil er niet te veel bij na hoeven denken want dat moet ik in mijn werk al meer dan genoeg. Daarom pak ik meestal een min of meer "kant en klare" route, die zet ik in mijn telefoon, zodat ik ter plekke alleen het lijntje hoef te volgen. Voor deze tocht wilde ik een combinatie van de Eurovelo 12 North Sea Route en de Rebellion Way volgen.
Van de EV12 had ik al eens een stuk gefietst, namelijk het Nederlandse deel, als onderdeel van de ronde van Nederland. De Rebellion Way kwam ik gewoon tegen tijdens googlen en die paste wel in het plan en leek me leuk. Ik had maar een kleine 2 weken de tijd dus heel veel ruimte voor andere uitstapjes had ik niet.
Toen ik 's ochtends rond 7:30 van de ferry in Hull afreed, moest ik mezelf er wel even aan herinneren om links te gaan rijden, maar daar was ik wel snel aan gewend. Wel had ik nog een keer de rare gewaarwording dat ik een tegenligger in een auto op me af zag komen met een slapende bestuurder, waar ik toch even van schrok. Maar dat bleek gelukkig de passagier te zijn, hehe.
Het kostte me even om uit Hull te geraken. Ik moest de hele stad door, door een lelijk industriegebied en ik zat op gegeven moment aan de verkeerde kant van een snelweg waardoor ik weer terug moest. Pas toen ik eindelijk de Humber Bridge over was kreeg ik het gevoel dat de tocht echt was begonnen.
Ik had al snel gemerkt dat de kwaliteit van de EV12 GPX erg slecht was. Gewoon het lijntje volgen met het verstand op nul zat er niet altijd in, omdat de track wel heel lui gemaakt was. Grote halen, snel thuis, zeg maar. Zeker in de bebouwde kom moest je vaak zelf wat zoeken en navigeren om van het ene naar het (veel verder liggende) volgende punt te komen.
De eerste dag wilde ik tot Lincoln rijden, wat volgens de gps track zo'n 95 km zou zijn. Maar in werkelijkheid, omdat er zoveel bochten en omwegen gewoon "tussenuit gesneden waren", samen met de kleine omweg in Hull, bleek dit uiteindelijk ruim 110km. Op zich is dat helemaal niet zo veel maar als je je mentaal op 95 instelt, dan valt 110 opeens toch wel lichtelijk tegen. Er zaten ook wel wat hellingkjes in de route, en een stuk dat over iets lastiger onverhard ging. Allemaal prima te doen maar ik was best moe toen ik in het (al gereserveerde) hotel aankwam. Behalve het restaurant verder weinig van de stad gezien, helaas.
De volgende dag reed ik tot Boston, waar ik twee nachten zou blijven. De weg ernaartoe was nu zo goed als vlak en liep grotendeels langs de Witham rivier. Dat fietste wel lekker door en was ook zeker niet onaangenaam.
Boston zag er mooi uit van een afstandje, maar toen ik in de stad zelf was zag het er allemaal verlopen en armoedig uit. Veel vage hangjeugd op straat, en het kostte me wat moeite om een acceptabel restaurant te vinden. Ik eet vegetarisch en dat was wel beetje uitdaging. Gelukkig kun je bijna altijd terugvallen op de Indier maar zelfs daar moest ik zoeken naar de vleesloze gerechten en de Indiase ober leek verbaasd, "don't you like chicken?!"
De volgende dag, uitgeslapen en in het mooie ochtendlicht, zag de stad er wel aantrekkelijker uit. Heb de 200 nogwat tredens van de toren van de St Botolph's Church beklommen, wat een mooi uitzicht gaf, en me daarna wat verdiept in de geschiedenis van de stad in het kleine museum in de Guild Hall. Uit Boston kwamen de "pilgrims", religieuze separatisten, die moesten vluchten naar Leiden, en daarna op de Mayflower naar Amerika zijn gevaren en daar de gelijknamige stad in Massachussetts hebben gesticht.
Na Boston ging de weg bijna alleen over akkers, en dat begon ik uiteindelijk wel wat saai te vinden. Ik maakte een stop in Swaffham en reed de volgende dag door naar King's Lynn. Dit is wel een mooi stadje met een aardige sfeer en ook wat mooie middeleeuwse landmarks, waar ik even rondgelopen heb en lekker heb gelunched.
King's Lynn was ook de plek waar ik de EV12 ingeruild heb voor de Rebellion Way. En dat was wel een goede keuze, want toen werd de route ineens een stuk interessanter.
De GPX was in ieder geval van veel betere kwaliteit, dat scheelde, maar dat maakte het niet per se makkelijker. Want ik reed al heel snel over onverharde wegen. Losse kiezels, hobbelige karresporen, en ook een best lastige zandweg vol los zand. Het was allemaal wel te doen met mijn 50mm Almotions, maar er waren stukken dat ik best wat dikkere banden had willen hebben. In ieder geval was ik erg blij dat het goed weer was; met regen (en modder ipv zand) was ik misschien vastgelopen.
Ik genoot er wel van. De weg ging door met een goede afwisseling tussen verhard en onverhard. Het ging soms dwars door bossen en dichte struiken, waar de weg soms niet meer was dan een supersmal paadje. Soms een spoor over een grasgebied dat zo vaag dat je eigenlijk bijna niet zonder GPS kon. Ik vond het een mooie route die ik ook wel zou aanraden. Ik zou ook de rest van de Rebellion Way wel willen rijden, het noordelijke deel van de rondweg, meer langs de kust, maar daar heb ik nu helaas geen tijd voor.
Vandaag ben ik aangekomen in Norwich, waar ik (helaas) weer op de EV12 overstap, via Ipswich naar Harwich waar ik de boot terug naar Hoek van Holland zal pakken. Nog een paar dagen fietsen. Kijkend naar het hoogteprofiel wordt het wel nog redelijk wat klimwerk, en dat is ook wel weer eens leuk, want de weg, en zeker die in Norfolk, was toch vaak bijna net zo vlak als in Nederland.
