za 09 apr, 2022 08:18
Dag 6: Naryn
Rudi heeft vandaag veel meer pijn dan gisteren. Het is dus maar goed dat we zo snel mogelijk van de berg af zijn gekomen. Het doel van vandaag is het regelen van twee doktersverklaringen: één met de diagnose, en de ander waarop staat dat Rudi naar Nederland mag vliegen. Pas nadat we deze verklaringen hebben gemaild kan de reisverzekering de retourvlucht gaan regelen. Daarnaast zullen we pijnstillers en krukken moeten regelen.
Met dank aan Nargiza van de hotelreceptie komt een ziekenwagen ons ophalen. Om Rudi op de brancard door de te smalle deuropening uit de hotelkamer te krijgen, moeten we hem heel schuin houden. “Au!” De oude ambulance is ongeveerd; bij elke hobbel in de weg krijgt Rudi een pijnscheut. “Au!” Het Naryn Trauma Hospital is met zijn smalle deuren, gangen en trapjes niet op brancards ingericht. “Au!” Maar goed, we bereiken uiteindelijk de ruimte met de röntgenapparatuur.
Niemand van het medisch personeel spreekt Engels, al kunnen we essentiële woorden als "doctor", "kassa" en "dollar" verstaan. Gelukkig krijgen we de komende uren hulp van Bakyt, die met zijn vrouw en zieke dochter het ziekenhuis bezoekt. Na het bekijken van de onscherpe röntgenfoto’s twijfelt de arts: is er (vanwege de smak op de stuurpen) een breuk in het bekken? Zij adviseert Rudi opname in het lokale ziekenhuis gedurende een maand à 50 dollar per dag. Dat vinden we geen goed idee.
We gaan met de doktersverklaring naar de kassa (“касса”) en rekenen af. Ondertussen wordt de brancard teruggevorderd, want het ziekenhuis heeft er blijkbaar maar één. Hierna regelen we bij een andere arts een reisverklaring. Ook halen we zware pijnstillers, en bij een van de vele apotheken in de stad vind ik fijne schouderkrukken. Bakyt rijdt ons in zijn goed-geveerde auto naar het hotel. Hij wil absoluut geen vergoeding voor zijn hulp – hij is christen en wil mensen in nood met alle plezier helpen. Wauw!
Rudi heeft vandaag veel meer pijn dan gisteren. Het is dus maar goed dat we zo snel mogelijk van de berg af zijn gekomen. Het doel van vandaag is het regelen van twee doktersverklaringen: één met de diagnose, en de ander waarop staat dat Rudi naar Nederland mag vliegen. Pas nadat we deze verklaringen hebben gemaild kan de reisverzekering de retourvlucht gaan regelen. Daarnaast zullen we pijnstillers en krukken moeten regelen.
Met dank aan Nargiza van de hotelreceptie komt een ziekenwagen ons ophalen. Om Rudi op de brancard door de te smalle deuropening uit de hotelkamer te krijgen, moeten we hem heel schuin houden. “Au!” De oude ambulance is ongeveerd; bij elke hobbel in de weg krijgt Rudi een pijnscheut. “Au!” Het Naryn Trauma Hospital is met zijn smalle deuren, gangen en trapjes niet op brancards ingericht. “Au!” Maar goed, we bereiken uiteindelijk de ruimte met de röntgenapparatuur.
Niemand van het medisch personeel spreekt Engels, al kunnen we essentiële woorden als "doctor", "kassa" en "dollar" verstaan. Gelukkig krijgen we de komende uren hulp van Bakyt, die met zijn vrouw en zieke dochter het ziekenhuis bezoekt. Na het bekijken van de onscherpe röntgenfoto’s twijfelt de arts: is er (vanwege de smak op de stuurpen) een breuk in het bekken? Zij adviseert Rudi opname in het lokale ziekenhuis gedurende een maand à 50 dollar per dag. Dat vinden we geen goed idee.
We gaan met de doktersverklaring naar de kassa (“касса”) en rekenen af. Ondertussen wordt de brancard teruggevorderd, want het ziekenhuis heeft er blijkbaar maar één. Hierna regelen we bij een andere arts een reisverklaring. Ook halen we zware pijnstillers, en bij een van de vele apotheken in de stad vind ik fijne schouderkrukken. Bakyt rijdt ons in zijn goed-geveerde auto naar het hotel. Hij wil absoluut geen vergoeding voor zijn hulp – hij is christen en wil mensen in nood met alle plezier helpen. Wauw!
