Crash in Kirgizië

[123456]

Van eerdere fietsvakanties heb ik destijds op dit forum een selectie van 10-15 foto's geplaatst. Dat had ik nog niet gedaan voor onze trip naar Kirgizië in 2019. In navolging van de recente, inspirerende bijdragen van bdr, Aniphys en Kees Swart zal ik komende week dagelijks een kort verslagje van onze reis delen.

Waarom Kirgizië?
Het bergachtige Kirgizië is een prachtig (fiets)land en mijn fietsmaat Rudi en ik hadden dan ook enorm naar ons avontuur van ca. vijf weken uitgekeken. "Avontuur" klinkt misschien wat overdreven, maar zo voelde het voor ons wel aangezien we ook valleien wilden ingaan waarvan we niet wisten of er wel (doorgaande) tracks waren. Beschikbare (oude) kaarten zijn wat dat betreft niet altijd betrouwbaar. In de tijd van de Sovjet-Unie was er in het land een redelijk goed wegennet aangelegd. Sinds de jaren '90 werden vooral doorgaande wegen in dichter bevolkte gebieden en tussen steden en naar mijnen goed onderhouden, soms ook met hulp van de Chinezen die via deze Zijderoute over land hun afzetmarkten verder willen vergroten. Van overige wegen door en bruggen in de meer afgelegen gebieden in het zuidoosten van het land was het echter maar de vraag of ze er nog waren en zo ja, in welke staat. Kortom: volop reden om juist in dit land te gaan fietsen.

Vooraf: Vliegreis > Bijkomen in Bishkek
Na een voorspoedige vlucht met overstap op de gloednieuwe luchthaven van Istanbul landen we ‘s morgens vroeg in Bishkek. Terwijl we bij de uitgang op de hoteltaxi staan te wachten, dringen veel andere taxichauffeurs zich aan ons op. Omdat de hoteltaxi niet komt, gaan we maar voor een overpriced fee met een andere taxi in zee. Die brengt ons met hoge snelheid en Modern Talking op de speakers naar het stadscentrum. Onze chauffeur moet nog wel even naar de juiste locatie zoeken, want men hanteert in de hoofdstad een onnavolgbaar adressysteem.

Na een halve dag bijslapen verkennen we de hete (38 °C) hoofdstad. Met bijna 1 miljoen inwoners is Bishkek met afstand de grootste stad van het land. In het centrum zijn enkele grote boulevards, met brede stoepen, monumenten, standbeelden, een oude MiG straaljager, modernistische sovjetarchitectuur en parken. Maar daarbuiten is het grauw en zijn auto’s er de baas. De moslimbevolking lijkt tolerant met het geloof om te gaan: alcohol is overal verkrijgbaar en relatief bloot gekleed gaan is normaal. We halen gastankjes, doen boodschappen, pinnen geld en kopen een simkaart van 20gb.

Kyr2019_003__DSF0066_.jpg

Kyr2019_005_Bishkek 3_.jpg

Kyr2019_001__DSF0039_.jpg

Kyr2019_002__DSF0056_.jpg

Kyr2019_008__DSF0159_.jpg

[Aniphys]

Heerlijk dat je de estafettestok overneemt Willem! Ik kijk al uit naar je verhaal.
Wat mij betreft is dit het forum op zijn best.

[123456]

Na de epiloog van Aniphys in Thailand en terwijl Kees nog volop geniet van Vlieland, ga ik weer verder met ons verslag van de reis in een land dat daar ongeveer tussenin ligt: Kirgizië. Om precies te zijn de eerste fietsdag daar: van de laagvlakte van de hoofdstad richting een hoge, niet meer onderhouden bergpas. Een col waarvan een Nederlander, die er recent op een mtb/gravelbike was geweest, stellig beweerde dat we er met onze 'tractors' met al die fietstassen echt niet overheen zouden geraken. Dat zagen we als een uitdaging.

Dag 1: Bishkek > Datsi Kegeti (79 km)
We vertrekken vanuit het laaggelegen Bishkek (850 m) oostwaarts. Het eerste stuk gaat deels over de grote doorgaande weg, en deels over parallel gelegen plattelandsweggetjes. Overal waar we vandaag (en de komende dagen) langskomen zijn de mensen vriendelijk, en de kinderen roepen “Hello!” naar ons. Honden blaffen zo nu en dan, maar worden nooit vervelend, zoals in Peru. Vanaf het stadje Kant fietsen we kilometers lang over rechte stukken weg door de brede vallei naar de bergen in het zuidoosten.

Het is 36 °C in de schaduw, maar schaduw is er nauwelijks, en de zon schijnt bijna de hele dag. We drinken erg veel water. Bij het ingang van het dal van de Kegety-rivier vullen we onze watervoorraad bij imkers aan, en ze geven ons flesjes lekkere honingwater mee. Daar loopt ook een oudere, nogal excentrieke man in een apart tenue rond. Hij roept de hele tijd “Allah Akbar” en wil graag met ons op de foto. Na dit intermezzo gaan we verder over een onverharde weg.

Een kampeerstek zoeken in de Kegety-vallei is lastig. Op de beste plekken stikt het van de Kirgiziërs die een dagje uit zijn. Dus we fietsen steeds een stukje verder. Uiteindelijk vinden we vlak na een waterval een mooi vlak plekje naast de Kegety. Helaas is onze bergweide bezaaid met plastic bordjes, wodkaflessen, plastic flessen, tassen et cetera. Waarom nemen de dagjesmensen hun afval niet in de auto mee terug?

Kyr2019_009__DSF0165_.jpg

Kyr2019_010__DSF0181_.jpg

Kyr2019_012__DSF0192_.jpg

Kyr2019_014__DSF0198_.jpg

Kyr2019_015_DSC03835_.jpg

[dik5]

Heerlijk, weer zo,n reisverhaal om naar uit te kijken.

Dirk

[123456]

Heerlijk dat je de estafettestok overneemt Willem! Ik kijk al uit naar je verhaal.
Wat mij betreft is dit het forum op zijn best.

Staat er komend weekend al iemand in de startblokken om het estafettestokje van mij over te nemen?

[123456]

Dag 2: Datsi Kegeti > Kegeti Pasweg (18 km)
Vandaag zijn we vroeg wakker, en na spaghetti met bamikruiden als ontbijt gaan we om 8.30 uur op weg. Het is dan al lekker warm. De weg is meestal redelijk van kwaliteit en niet al te steil (8%), al moeten we soms even lopen door stukjes droge rivierbedding, bij steenslag of als het opeens wat steiler wordt.

We fietsen een tijdje achter een grote kudde schapen die ons de weg verspert. Dan komt er een local in een jeep aanrijden die zich al toeterend door de kudde baant, en daar maken wij dankbaar gebruik van door er achteraan te rijden. Naast schapen komen we ook kuddes paarden en koeien tegen. Ze hebben steeds twee drijvers –één voor en één achter op een paard– en enkele honden.

Helaas voel ik me niet fit: ik heb al vier dagen keelpijn, heb snel last van mijn buik, voel krampen in mijn buik opkomen en heb weinig fut. We stoppen daarom al om 15.00 uur om op 3.200 m hoogte te kamperen. We staan naast de weg aan de bergbeek, met een fraai uitzicht op de bergen, en we kunnen in de verte zelfs het hoofddal zien. We komen nog een enkeling in een jeep naar beneden tegen, maar daarna blijft het rustig.

Kyr2019_016_DSC03840_.jpg

Kyr2019_019_DSC03852_.jpg

Kyr2019_020__DSF0248_.jpg

Kyr2019_023_DSC03863_.jpg

Kyr2019_024_DSC03867_.jpg

[Polariteit]

Die titel voorspelt niet veel goeds

Leuke foto's, indrukwekkend landschap! K ben benieuwd naar het vervolg

[123456]

Dag 3: Kegeti pasweg > Ak-Uchuk (64 km)
We fietsen de laatste 600 hoogtemeters naar de pashoogte door een prachtig alpien berglandschap. In de tijd dat de Russen hier nog de baas waren, was het een goed onderhouden doorgaande weg. Maar tegenwoordig schijnt de andere zijde nauwelijks begaanbaar te zijn, en al helemaal niet met een auto. Een Nederlandse fietser die er nog recent was vertelde me dat we er alleen op een mountainbike vanaf zouden kunnen. Uiteraard gaan we het proberen!

Pas honderd meter onder de pashoogte wordt de weg erg slecht. Vlak voor de allerlaatste bocht belemmeren een landslide en sneeuw de weg. We doen de tassen van de fietsen en lopen een paar keer heen en weer over de sneeuw. We hadden ons net nog tegen de felle zon ingesmeerd, maar nu begint het te regenen en daalt de temperatuur naar 5 °C. Regenpak aan dus.

Bovenop de Kegety-pas (3.769 m) genieten we ondanks de regen en koude wind van een mooi uitzicht op de besneeuwde bergen en groene heuvels aan de overkant van het dal. De weg aan de zuidzijde van de pas is door vele landslides deels onbegaanbaar, maar er zijn genoeg afstekers om met de fiets naar beneden te komen. Na ongeveer 75 minuten lopen (en af en toe fietsen) bereiken we de brug over de Kochkor rivier.

De afdaling gaat zuidoostwaarts door een sprookjesachtig mooie vallei, waar de Kochkor in het begin met flink verval doorheen raast, en daarna lieflijk doorheen meandert. Af en toe zien we vissers met witte hoeden op. Verderop in het steeds bredere dal lopen aan weerszijden van de rivier irrigatiekanalen, en is er veeteelt en akkerbouw. Bij een dorpje doen we boodschappen en fietsen we een stukje met een groep enthousiaste kinderen op.

Wildkamperen is in deze bewoonde vallei niet zo'n goed idee. Maar we hebben geen internet, want mijn simkaart is nu al op – blijkbaar ben ik in Bishkek opgelicht. Uiteindelijk vinden we –achter een muur verstopt– Guesthouse Highway Mirbek. De gastvrouw is supervriendelijk, serveert ons gelijk thee, brood, koekjes en snoepjes, en ’s avonds een flinke maaltijd. We kijken op tv naar een optreden van een Centraal-Aziatische zanggroep.

Kyr2019_025_DSC03874_.jpg

Kyr2019_026_DSC03882_.jpg

Kyr2019_030__DSF0319_.jpg

Kyr2019_031__DSF0330_.jpg

Kyr2019_033__DSF0339_.jpg

[123456]

Vervolg foto's dag 3:

Kyr2019_035_DSC03899_.jpg

Kyr2019_036__DSF0355_.jpg

Kyr2019_039_DSC03936_.jpg

Kyr2019_041_DSC03947_.jpg

Kyr2019_042__DSF0379_.jpg

[scorpio]

Prachtig!

[123456]

Dag 4: Ak-Uchuk > Davlet-Arik (67 km)
Na een goed verzorgd ontbijt gaan we op weg naar het westen. De omgeving is best aardig, met grappig gevormde molshoopheuvels met daarboven groene almen en daar weer achter besneeuwde toppen. De weg loopt enkele tientallen kilometers lang heel geleidelijk omhoog. In het begin gaat het makkelijk vanwege het asfalt en de rugwind. Maar vanaf halverwege de klim ligt er zand over de weg, omdat ze 'm opnieuw gaan asfalteren.

Op de pashoogte (2.665 m) eten we vis uit Son Kul en drinken we wat thee in een oude kar. De afdaling gaat rap door een nauwere vallei met diverse joerts, die er niet al te jofel uitzien. Ik zie hoe een jong paard wordt afgericht. Een jongen houdt het aan een touw vast, terwijl zijn vader zittende op een groot paard agressief op het arme paard komt ingereden. Het valt en spartelt, maar staat vlug op en vervolgens helemaal stil. Knap hoor!

We halen in Davlet-Arik wat frisdrank en halen bij de laatste blauwe dorpspomp bijna tien liter water: voldoende voor het fietsen vanmiddag en morgenvroeg, twee maaltijden, bouillon en een paar keer koffie. We verdelen het gewicht en klimmen kilometers lang in de brandende zon over het brede plateau zuidwaarts. We kamperen op een idyllische plek met 270 graden uitzicht op markante bergen.

Kyr2019_047_DSC03960_.jpg

Kyr2019_048__DSF0415_.jpg

Kyr2019_049__DSF0418_.jpg

Kyr2019_050__DSF0424_.jpg

Kyr2019_051_DSC03964_.jpg

[123456]

Vervolg foto's dag 4:

Kyr2019_053_DSC03966_.jpg

Kyr2019_054_DSC03977_.jpg

Kyr2019_055_DSC03979_.jpg

[123456]

Dag 5: Davlet-Arik > Son-Kul (17 km) - PART 1
Vandaag fietsen we naar Son Kul, het hooggelegen 287 km2 grote zoetwatermeer. Son Kul is de trots van Kirgizië, en in de zomer een populaire kampeerplaats voor de eigen bevolking en buitenlandse toeristen. Het meer ligt tussen hoge bergen ingeklemd, en is voor auto’s vanuit vijf richtingen via bergpassen te bereiken. Wij nemen de relatief onbekende westelijke route, over de Pereval Chil’bel’ pasweg, die alleen voor jeeps toegankelijk is. Deze klim is gemiddeld 7,1%.

We beginnen al vroeg, want we fietsen door een kloof en zodra daar de zon in gaat schijnen wordt het een oven. Het is echt supermooi fietsen langs het steeds smaller wordende stroompje en tussen de hoge bergen. Het eerste stuk is nog vrij makkelijk, maar tussen kilometer 8 en 12 moeten we over slecht wegdek meer dan 11% gemiddeld klimmen. Toch lukt het ons om rond het middaguur boven aan te komen.

Nadat we op de pashoogte (3.250 m) van het weidse uitzicht hebben genoten. beginnen we aan de afdaling naar Son Kul. Rudi daalt over onverharde wegen altijd veel voorzichtiger af dan ik, en al snel zie ik hem niet meer als ik over mijn schouder kijk. Bij een voorde wacht ik op hem, maar hij verschijnt niet. Eerst denk ik dat hij foto’s van de kudde schapen op de heuvel naast ons aan het maken is. Maar na vijf minuten wachten ga ik toch maar terug voor het geval hij pech heeft...

Kyr2019_058_DSC03993_.jpg

Kyr2019_061__DSF0458_.jpg

Kyr2019_062__DSF0459_.jpg

Kyr2019_063_DSC04025_.jpg

Kyr2019_064__DSF0472_.jpg

[Aniphys]

Ik begin al te vrezen dat we morgen de betekenis van de topictitel te horen zullen krijgen.

[123456]

Om de verwachtingen over een sensationele crash wat te temperen... het wordt niet zoiets:

tour-de-france-210626-1180.jpg

[123456]

>> Vervolg dag 5
Een kilometer terug zie ik Rudi langs de kant zitten. Wat blijkt? Rudi heeft met zijn rechter voortas de hoge berm (waar hij nu op zit) geraakt, waardoor zijn stuur blokkeerde, de fiets in een modderpoel in het midden van de jeep track in stuurde, en hij over het stuur viel. Hij heeft enorme pijn aan zijn lies en kan nauwelijks staan – laat staan lopen of fietsen. Rudi moet zo snel mogelijk voor controle naar het ziekenhuis in de dichtstbijzijnde grotere stad (Naryn).

Terwijl we onze opties overwegen komt een schaapsherder op zijn paard de heuvel af om te kijken wat er toch met ons aan de hand is. Communiceren is lastig omdat wij geen Russisch spreken en hij geen Engels. Hij wijst naar de heuvelkam waarover op dat moment net een jeep rijdt: blijkbaar is dát de doorgaande weg, en zijn wij letterlijk op een zijspoor aanbeland; de kans is dus klein dat we vanaf deze plek kunnen liften.Ons plan is nu dat ik verder naar het Tso Kul meer zal afdalen om daar hulp te vragen.

We zijn net wat spullen aan het herverdelen als we geluk bij een ongeluk hebben: er komt een busje langs! De chauffeur moet eind van de middag eigenlijk een groepje Franse toeristen van Son Kul oppikken, maar tegen fikse betaling is hij bereid om ons eerst naar Naryn te brengen. Na een onnodige en bonkige shortcut door de drassige bergweiden rijdt hij via de vele haarspeldbochten van de indrukwekkende Moldo Ashuu pasweg zuidwaarts. Vanaf Ak-Tal volgen we de Naryn River stroomopwaarts naar Naryn.

Kyr2019_065_20190711_181524_HDR_.jpg

Nadat we hebben gepind en afgerekend zet de chauffeur ons bij het taxistation af. Daar krijgt hij van zijn baas op zijn kop omdat hij de Franse toeristen heeft laten wachten. Iemand anders op het plein belt met de beste intenties een ziekenwagen, maar die stuur ik resoluut en onverrichter zake terug. Prioriteit heeft nu het vinden van een hotel met werkende wifi en een Engelstalige receptie, zodat we dingen kunnen gaan regelen voor de terugreis naar Nederland.

Ik ben volledig in de actiemodus en dat gaat me goed af. Ik laat Rudi op het plein achter en fiets de stad kriskras door op zoek naar een geschikt hotel. En dat wordt Hotel Khan Tengri, helemaal aan de oostzijde van de stad, waar we in een gammele taxi arriveren. De prima hotelkamer is een hele opluchting, vooral voor Rudi, die gaandeweg de dag steeds heftiger pijn heeft. We zijn nuchter: de teleurstelling over de mooie vakantie die we nu missen parkeren we voor later.

>>Morgen het laatste verslag<<

[Speeder300]

Mooi verhaal. Wat me niet helemaal duidelijk is, er staat eerst dat “Rudi zo snel mogelijk voor controle naar het ziekenhuis in Naryn moet”, maar eenmaal in die stad aangekomen aangekomen wordt een ziekenwagen “resoluut weggestuurd”. Ging daar al een ziekenhuisbezoek aan vooraf, of begrijp ik de volgorde verkeerd ?

[CarlW]

Fenomenaal landschap daar en doodjammer dat het zo moet aflopen. Ik onthoud dat je zelfs helemaal bovenin the middle of nowhere nooit meer dan een uurtje (of twee) van een ziekenhuis bent verwijderd.

[123456]

Mooi verhaal. Wat me niet helemaal duidelijk is, er staat eerst dat “Rudi zo snel mogelijk voor controle naar het ziekenhuis in Naryn moet”, maar eenmaal in die stad aangekomen aangekomen wordt een ziekenwagen “resoluut weggestuurd”. Ging daar al een ziekenhuisbezoek aan vooraf, of begrijp ik de volgorde verkeerd ?

Goede vraag Speeder300. "Zo snel mogelijk" werd bij nader inzien Dag 6. Ik heb niet alles opgeschreven wat we hebben overwogen. Maar de kern is dat we op Dag 5 niet de controle wilden verliezen door in een -assumptie 1- relatief primitief ziekenhuis zonder wifi en zonder Engelssprekende mensen te belanden. De situatie was -assumptie 2- niet kritiek in de zin dat een behandeling acuut nodig leek. We wilden bovendien niet gescheiden worden. Tot slot was het inmiddels eind van de middag toen we in Naryn aankwamen, dus sowieso konden we die dag niet meer veel doen. Dus we kozen ervoor om eerst een goede uitvalsbasis te zoeken en de dag erop in alle rust de medische controle te laten doen en alles te gaan regelen voor de terugreis.

... Ik onthoud dat je zelfs helemaal bovenin the middle of nowhere nooit meer dan een uurtje (of twee) van een ziekenhuis bent verwijderd.

Ha ha, daar hadden we wel geluk mee. (Al was het denk ik een uur of drie rijden). Was dit een week later gebeurd, en veel verder de bergen in, dan hadden we een groter probleem gehad, al is het maar vanwege de pijn tijdens het langere transport naar de bewoonde wereld. (En dan had ik Rudi moeten achterlaten op weg naar hulp.) Dat geldt meer in het algemeen voor reizigers en locals die met (medische) problemen stranden in afgelegen gebieden in de wereld waar eenvoudige ziekenhuizen, laat staan goede ziekenhuizen, dun gespreid zijn. Het maakt je nederig: we hebben het in Nederland (ook in Belgie?) maar goed met de nabijheid van gezondheidszorg.

[Aniphys]

Je vriend had geluk dat jij er was. Je zal het maar tegenkomen als solo-rijder.