Dag 41: Fuentes de Léon — Castelo de Noudar - vervolg
Nadien de grens over naar Barrancos, eerste stadje op Portugees grondgebied. Bij de plaatselijke apotheek staat een vrouw buiten in volledig beschermend pak met spatscherm iets te doen bij een oudere man. Aha, hier weten ze van wanten denk ik dan.
In de apotheek is het één en al babelse spraakverwarring, ik spreek mijn twee woorden Spaans die de apothekeres wel verstaat maar vervolgens krijg ik een stortvloed aan Portugees waar ik niks van kan maken. Wat ik begrijp is dat, als ik een dokter wil, ik drie uur moet wachten. Uiteindelijk via Google Translate de simpele vraag: “Heb ik een test nodig?”, antwoord: “Ben je gevaccineerd?” “Ja” “Dan moet je je nergens zorgen over maken”.
Ik denk niet dat iemand zich in deze grensstreek bezig houdt met wat de Portugese overheid beslist maar wat een gedoe over niks toch weer.
Na Barrancos moet ik een beslissing nemen. Komoot gaat rechttoe rechtaan over een kaarsrechte asfaltweg. Hoog potentieel voor Road to Hell part 24. Brouter pakt een interessante route langs een natuurpark met kasteel die drie rivieren kruist en terug even naar Spanje gaat en dan terug Portugal in.
De eerste kruising is over een brug, de laatste ook maar de tweede kan ik niet zien op de kaart, het lijkt een doorwaadbare plaats pal op de grens tussen Spanje en Portugal. De rivieren staan hier niet heel hoog dus waag ik mijn kans.
De weg in het natuurpark is best lang en tamelijk lastige gravel maar wel heel mooi. Blijkbaar is Parque Natureesa de Noudar ook cultuurhistorisch een belangrijke plek, in '36-'37 was hier een vluchtelingenkamp voor vluchtelingen van het Franco-regime.
Omstreeks 15u ben ik aan de afslag naar de doorwaadbare plaats maar staat een gesloten poort in de weg. Verdorie, brouter, als ik al die weg terug moet...
Een eindje verder is er wel een mogelijkheid om bij de rivier te raken maar het is steil omlaag dus ik ga te voet op verkenning.
De doorwaadbare plaats ziet er te doen uit maar de rivier is wel breed en het zijn van die ronde rivierkeien. Ik schat de kans dat ik hier met droge voeten over geraak zo’n 20% in.
Ik ga nog op zoek naar een tweede doorwaadbare plek maar loop me vast op allerlei afsluitingen op de hellingen rond het kasteel van Noudar.
Uiteindelijk beslis ik ervoor te gaan, niet in het minst omdat de temperatuur bijzonder aangenaam is, ik loop hier nu al een uur in T-shirt op de laatste dag van het jaar. Ik maak me wel wat zorgen, wat is het ergste dat er kan gebeuren?? Vallen, pijn doen, telefoon en portefeuille nat...
Ik besluit telefoon en portefeuille in de zakken van mijn broek te steken en mij verder niets van de fiets aan te trekken, als die valt, so be it, belangrijkste is dat ik recht blijf. Ik zet me op de Portugese grenssteen om mijn kousen uit te doen, lange broek doe ik goed vast rond de schoenen. Ik doe alle rolsluitingen van de tassen nog extra goed dicht. Nog even een gepast verzet kiezen, het zadel droppen en daar gaan we.
Op de losse grote stenen geraak ik natuurlijk niet ver maar ik kan rustig afstappen en de fiets blijft recht. Het water komt tot iets over mijn enkels en dra zijn we erdoor.
Op de Spaanse grenssteen trek ik mijn broek naar boven en giet mijn wandelschoenen uit. Daar komt niets uit, goede zet met die broek rond de schoenen. De schoenen zijn wel wat nat maar op een dag als deze krijg ik die zeker droog. Op een mooie zomerdag met gezelschap zou je om deze oversteek lachen maar alleen in december is het toch iets anders.
