Eenzaamheid tijdens solofietsen

[liefhebber]

Ik herken me heel goed in het verhaal van TS.

Ik heb "ontdekt" dat het voor mij belangrijk is om na een dag fietsen thuis te kunnen komen.
Dat thuis hoeft niet het stenen huis te zijn waarop ik voor de burgelijke stand ben ingeschreven.
Dat thuis kan ook een tent zijn die ik eerder heb opgezet.

Ik ben gestopt met vakantiefietsen in de vorm van zo ver mogelijk weg fietsen.
Ik zet mijn tent ergens op een camping, en maak van daaruit dagtochten.
Na vier dagen vertrek ik naar een andere camping.

Met deze vorm van fietsen zal ik nooit de andere kant van de wereld bereiken.
Maar dichtbij is het ook mooi.
En ervaar ik het fietsen als minder eenzaam.

[dijken63]

Zeer herkenbaar.
Het alleen fietsen is heerlijk. Niemand die zeurt dat je nu al weer afstapt of koffie wilt.
Maar…..ik mis het delen van mooie en zware momenten ná een dag.
En zeker als je een route fietst waar je weinig mensen/fietsers tegen komt dan voelde dat voor mij wel zwaar.
Het bijhouden van een dagboek/blog hielp goed om indrukken weg te kunnen schrijven.
Maar ook een praatje bij de Spaanse bakker of het koffietentje in Frankrijk doet wonderen.
Dubbel gevoel dus!
Groet Anja

[123456]

Tijdens fietsreizen in mijn eentje (nooit langer dan een dag of tien) ben ik solistisch ingesteld, zowel tijdens als na het fietsen. Tijdens het fietsen vermaak ik me prima, al was het maar omdat ik de route zelf heb bedacht en nieuwsgierig ben of deze in werkelijkheid zo leuk is als ik van te voren had bedacht. Mijn fietsdagen zijn in de regel lang, en ik heb helemaal geen tijd en zin om na het fietsen, tent opzetten, douchen, koken, afwassen, reisverslag maken en boekje lezen nog te gaan socializen. Dat doe ik thuis wel weer. Kortom, ik kan lekker doen waar ik zelf zin in heb!

[JanH]

Ik reis en fiets graag solo, ik hou er nou eenmaal van om van de geplande route/planning af te wijken. En de eerste paar dagen voel ik mij daar heel goed bij, echt een gevoel van vrijheid die ik niet heb bij samen fietsen. Maar na een paar dagen slaat de lamlendigheid toe. Ik krijg een gevoel van eenzaamheid, waardoor ik eigenlijk alleen maar naar huis wil.(...)
Vraag is: herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hiermee om?

Ik heb de laatste jaren aldoor alleen gereisd, variërend van 1 week tot 2 keer 4 weken (Spanje, IJsland). De vrijheid bevalt me goed. Ik fiets voornamelijk tussen 08:00 en 16:00, gemiddeld 90 km, dan rustig aan op de camping (douchen, was, koken) en op tijd slapen. Op de camping maak je gemakkelijk contact, onderweg ook met andere fietsers, of met "derden" op terrasjes.
Ik heb nog nooit een gevoel van eenzaamheid gehad. De lamlendigheid die je noemt herken ik ook niet, ik vind elke dag weer spannend hoe de dag zal verlopen en wie en wat ik tegenkom. Ik kan ook genieten van de natuur en hoe die per dag kan veranderen, zelfs in Nederland. Elke dag laat ik me verrassen. En als ik moet klimmen kijk ik niet omhoog -hoever moet ik nog- maar kijk ik terug -goh heb ik al zoveel gedaan-. Ook las ik genietmomenten in: de eerste koffie onderweg!
Lijkt me niet leuk voor jou dat je na een paar dagen alweer naar huis wilt. Ik denk dat ik dit voorkom door mijn nieuwsgierigheid en elke dag te zien als een nieuw avontuur.

[nicolevelo]

Herkenbaar.
Wet doet me denken aan een fragment uit Antoine de Saint-Exupery's Kleine Prins:

"Où sont les hommes ?" reprit enfin le petit prince. "On est un peu seul dans le désert..."
"On est seul aussi chez les hommes", dit le serpent.

Ik voel me vaker eenzaam in mijn eigen stad dan wanneer ik alleen op reis ben. Als reiziger is het ook makkelijker om contact te maken.

Het klinkt natuurlijk stoer te zeggen dat je niet eenzaam bent op soloreizen. De werkelijkheid is genuanceerder. Ik reis veel alleen, en zoals hierboven gezegd, ben ik over het algemeen vaker eenzaam in mijn eigen stad dan op zo'n soloreis. Ik geniet tijdens het reizen van de vrijheid, de tijd om te mijmeren, mijn eigen weg banen, de ontmoetingen met interessante mensen, culturen, landschappen... Maar ook het omgaan met angsten en eenzaamheid maken daar deel van uit.

Tijdens zo'n reis kan ik op de meest onverwachte momenten overvallen worden door eenzaamheid. Dat gebeurt zowel tijdens lange reizen van verschillende maanden als op korte tochten. Zo bijvoorbeeld komt eenzaamheid steevast op bezoek wanneer ik me ziek voel onderweg, of wanneer ik in een groep terecht kom waarmee ik me niet kan verbinden. Of wanneer het landschap me niets zegt en de ontmoetingen uitblijven, of wanneer ik voor praktische hindernissen/moeilijkheden sta. Maar evengoed kan dat gevoel me overvallen bij het zien van een indrukwekkend landschap of het horen van muziek. Net zoals het onverwacht opkomt, kan het al even snel verdwijnen. Eén ding is zeker, het gaat altijd over. Toch heb ik al eens een reis onderbroken omwille van de eenzaamheid.

Ik vind het een boeiend thema dit. Dank aan de topicstarter om de vraag te stellen!

[Poppink]

Wat een mooi thema.

Een vriendin van ons is alleen op vakantie, haar man is in maart overleden.
Een vriend van ons is alleen op vakantie, zijn vrouw is in april overleden.
Een vriend van ons is alleen op vakantie, hij is vrijgezel.
Ik ben er dit jaar in juni 2 keer op uit geweest, ik bel iedere avond met mijn vrouw.

Het kan verkeren.

Na een pauze van ruim 25 jaar fiets ik weer sinds 2017.
Vroeger ging ik samen met vrienden er op uit, soms weken lang.
Tegenwoordig alleen.

Waarom alleen?
Ik moet er niet aan denken dat ik me moet aanpassen aan een ander, ik moet er niet aan denken dat een ander zich moet aanpassen aan mij, ik moet er niet aan denken dat ik steeds gesprekken moet voeren, ik moet er niet aan denken dat ik steeds moet overleggen om door te fietsen of af te stappen en hoe lang.

Vorig jaar in Zwitserland vroeg de bazin van een restaurant of ik het erg vond als een stamgast bij mij aanschoof aan tafel. De man was onderhoudend, vriendelijk, had een leuk verhaal, niks mis mee.
Maar het was een van de vervelendste ervaringen van die vakantie. Het was ook het moment waarop ik ontdekte hoezeer ik mijn tochtjes alleen op prijs stel, hoe ik er van geniet.

Vakantie op de fiets is ook het hebben van een losomlijnd plan en zelfs daarvan wijk ik af.
Ik weet nooit wat de dag me zal brengen.

Ik ben net terug van een weekje Vogezen.
Fietsen eergisteren was op weg gaan met als hoogste en enige doel de Ballon d'Alsace te beklimmen, dat was het plan. Onderweg in Bussang bij het Office du Tourisme afgestapt om te vragen naar de onvoltooide treintunnel.
De mevrouw gaf me 2 geïllustreerde boekjes, ik vroeg haar een stoel en ben buiten gaan lezen. Ruim een uur gezeten, veel geleerd. Weer op weg naar de Ballon kwam ik langs een restaurant en heb met moeite de verleiding kunnen weerstaan om een repas te nemen, het was 12:19, net te vroeg.
Op de Ballon de fiets op slot gezet en naar de top gewandeld, in het gras gaan liggen, rondgekeken en een dutje gedaan. Genoten van het opkomende onweer vanuit Duitsland, de ontwikkeling van de dreigende luchten.
Terug naar beneden een appeltje gegeten op een bankje en een half uurtje zitten kijken naar het gedrag van de kippen en de gans in de kippenren.
Op de fiets gaan zoeken naar de sporen van het verleden, de wegtunnel uit 1846 of daaromtrent en de nooit afgemaakte spoortunnel.
Verzeild geraakt bij oorlogsmonumenten, verhalen over de Frans-Duitse oorlog van 1870, over de grens bij Bussang, over de dwangarbeiders in de spoortunnel die onderdelen moesten maken voor vliegtuigmotoren.
En om 8 uur terug op de camping net op het moment dat het onweer losbarstte.

Het landschap wijst me de weg en hoe meer tijd ik er voor neem, hoe meer het zich voor mij ontvouwt.
Dat kan alleen als je alleen op weg bent en niemand hoeft te belasten met het wegdromen door een dag.

[Flix]

Inderdaad, een leuk onderwerp. En ook eerlijk, want het vraagt enige zelfreflectie over hoe je hier mee omgaat.

En de eerste paar dagen voel ik mij daar heel goed bij, echt een gevoel van vrijheid die ik niet heb bij samen fietsen. Maar na een paar dagen slaat de lamlendigheid toe. Ik krijg een gevoel van eenzaamheid, waardoor ik eigenlijk alleen maar naar huis wil.

Misschien een open deur, maar is die laatste zin geen omschrijving van een dip waar je op reis allemaal wel eens in kan (zal?) komen, en moet je het over je heen laten komen en je daar doorheen zien te worstelen? Dat vereist inderdaad wel dat je wat langer de tijd hebt dan een week.

[senior]

Ook ik, 77, mag graag solo fietsen, geen probleem mee. Als je solo bent word je vaak aangesproken. Opdringerige electrische bejaarden van je afschudden als je eindelijk lekker voor je tentje aan de koffie bent "Bent u alleen?" is één ding. Een ander ding is dat je je zelf flink in de discipline moet houden. Als ik met m'n maatje ben, rommelt hij al vanaf 06.00 uur want hij wil graag vroeg vertrekken. Als ik solo ben slaap ik net zolang ik het lekker vindt, rustiger aan met alles, dat merk ik dan aan de dagafstanden. So what.

[nicolevelo]

Opmerkelijk hoe veel posts het hoe en waarom van solofietsen beschrijven en bezingen. Weinigen gaan in op het tweede deel van de vraag van topicstarter: over eenzaamheid tijdens solotochten,

[123456]

Opmerkelijk hoe veel posts het hoe en waarom van solofietsen beschrijven en bezingen. Weinigen gaan in op het tweede deel van de vraag van topicstarter: over eenzaamheid tijdens solotochten,

Ik heb even geturfd. De helft noemt eenzaamheid expliciet, en een deel van de rest impliciet. Misschien ter verduidelijking: ik schreef in mijn eigen bijdrage dat ik geen behoefte heb aan socializen. Dat mag je lezen als geen gevoel van eenzaamheid ervaren. Of dat 'stoere' gevoel stand houdt na maandenlang solofietsen weet ik niet, daar heb ik geen ervaring mee. Het lijkt me inderdaad lastig als je je, zoals TS schrijft, eenzaam voelt maar moeite hebt met contact maken.

[Poppink]

Opmerkelijk hoe veel posts het hoe en waarom van solofietsen beschrijven en bezingen. Weinigen gaan in op het tweede deel van de vraag van topicstarter: over eenzaamheid tijdens solotochten,

Je hebt een punt.
Elke morgen opnieuw - als ik wakker wordt - voel ik me eenzaam. Dan draai ik me om en heb geen zin om uit de slaapzak te kruipen. Waar doe ik dit allemaal voor.
Maar zodra ik opkruip is het voorbij, druk(3x) en roept de dag mij toe.

Zoals Willem al zegt, lang van huis ken ik niet en mijn eigen weten is dat er thuis altijd iemand is die op me wacht.
Dan is het heel makkelijk praten.
Als mensen me aanspreken en vragen: Alléén? , dan zeg ik altijd dat alleen niet bestaat voor mij. Ik bel iedere dag naar huis. Dat kan ik écht niet alleen noemen.
Solo..... misschien.

[derdekeer]

Opmerkelijk hoe veel posts het hoe en waarom van solofietsen beschrijven en bezingen. Weinigen gaan in op het tweede deel van de vraag van topicstarter: over eenzaamheid tijdens solotochten,

Bij mij is dat heel dubbel. Alleen rijden is heerlijk, geen spoortje gevoel van eenzaamheid. Jij, je lichaam, het weer en de weg, heerlijke confrontatie. Maar als het rijden ophoudt, 's avonds op de camping, dan slaat het gevoel alleen te zijn toe na een dag of twee, drie. En dan begin ik te verlangen naar het einde van de tocht. Er is weinig wat ertegen helpt, ook niet de gesprekken met andere kampeerders en mensen onderweg, of telefoontjes naar huis. Het enige wat soelaas brengt is véél fietsen, lange dagen, zodat die eenzame avonden korter worden.
Dat wil niet zeggen dat ik solotochten onaangenaam vind. Ik accepteer dat er ook minder prettige kanten aan zitten, je moet er wat voor over hebben. Maar te lang mag het niet duren.

[JohnB]

Doet me denken aan wat ik eens meemaakte tijdens een wandeltocht van Cape Wrath, het noordelijkste puntje van Schotland,naar Fort William, dwars door de Highlands. Die tocht is niet beschreven, zoals de West Highland Way, je bent aangewezen op de kaarten die je bij je hebt. Omdat je onderweg weinig tegenkomt moet je vaak voor een paar dagen proviand e.d. meenemen. 's Avonds zet je je tent op, ergens bij een beekje, in de verre omtrek niets.

Op een gegeven moment moest ik een stuk weg overbruggen om naar het beginpunt van een volgend pad te komen, ik kreeg een lift van een man met vrouw en kinderen in de auto, heel gezellig en knus. Aangekomen bij waar ik wezen moest liet hij me uit, hielp even om m'n loodzware rugzak uit de kofferbak te tillen en zei toen zachtjes tegen me: 'I'd rather go with you'.

Dat raakte me even want toen ik in z'n auto zat benijdde ik hèm juist. Het is me daarna wel vaker opgevallen: de mens die zich eenzaam voelt verlangt naar gezelschap, de mens die daardoor omringd is benijdt niet zelden de mens die in z'n eentje zijn gang kan gaan. Kennelijk vragen beide situaties een offertje zonder dat het ooit ideaal wordt. Nou vooruit: hoogst zelden

[scorpio]

Als ik alleen aan het reizen ben door verlaten gebieden dwars door de natuur of over het platte land in met name armere landen dan heb ik nauwelijks last van eenzaamheid. Heerlijk vind ik dat, ik heb wel eens 1 maand lang geen echt gesprek gehad omdat ik de taal niet sprak en heb daar weinig moeite wel. Een gevoel van eenzaamheid heb ik soms wel als ik bv op een mooie zomeravond in een prachtige stad ben en in mijn eentje opzoek ben naar een restaurant of alleen aan een tafeltje zit met een biertje. Op de een of andere manier ben ik eigenlijk vaker in een stad dan dat ik leuk vind. Dan heb ik het gevoel dat ik die stad toch moet bezoeken omdat ik in de buurt ben terwijl ik het liefst in de natuur ben.

[BikerCH]

mooi onderwerp!
Ik was eenzaam in de lange coronawinter in mijn huis met treurig coronanieuws en netflix in de grote stad waarin zo weinig kon, alle clubjes stillagen, musea dicht, boekwinkels dicht, theaters dicht, plekken waar ik me verbonden en nooit eenzaam voel, ook al ga ik er vaak alleen naar toe. Zodra het maar even kon ging ik weer fietsen en dat was medicijn! Buiten, altijd wel mensen onderweg om gedag te zeggen of een praatje te maken of alleen maar te zien dat ze ook genoten. Mijn laatste buitenlandtocht voor corona was 3 weken door midden-Spanje waar ik precies een fietser tegenkwam en 2 wandelaars. Dagen alleen met natuur! En verder soms wat contact met inwoners van de weinige zeer kleine dorpjes waar ik een slaaplek zocht en eten. Temidden van grandioze natuur en dieren en een enkele auto. Top! Ik ervaarde een enorme verbondenheid, de tegenhanger van eenzaamheid. Die voor mij vaak ook meer met groepen-andere-mensen te maken heeft dan met alleen in de natuur fietsen.
Ik hou van alleen fietsen. Als jij dat niet doet, dat is net zo prima, zoek dan vooraf een "maatje". Niets moet, ieder haar meug!