Hier een column voor het plaatselijke dorpskrantje over een fietsdagtochtje van ons in Coronatijd:
Een lekker daagje uit in Corona-tijd.
Op een zondag bij de koffie blijken we zin te hebben in een fietstochtje. De zware lockdown-
maatregelen van het voorjaar zijn net voorbij. Het is mooi weer. Ik neem de tijd om een bevestiging
voor mijn nieuwe mobiel aan mijn fietsstuur te monteren. Er is niks zo erg als een nieuwe mobiel. Je
moet dan weer van alles nieuw installeren en in mijn geval dus ook een nieuwe houder bestellen en
op mijn fiets monteren. Ik gebruik mijn mobiel namelijk ook voor fietsnavigatie via een handige @pp
die tijdens het fietsen laat zien waar je bent en waar je heen moet. Hij kan alles, die @pp. Dus hij zal
ons vandaag brengen naar Museum Belvédère in Heerenveen. We houden van moderne kunst en tot
mijn schande zijn we daar nog nooit geweest.
Ik vertel de @pp dat ik vooral via vrijliggende fietspaden en onverharde weggetjes wil fietsen. Dat
levert altijd de meest schilderachtige routes op. We worden aanvankelijk vooral langs de
Scharsterrijn geleid. Er zijn veel fietsers onderweg, regelmatig moeten we even achter elkaar fietsen.
De route is mooi. Ten zuiden van Heerenveen kiezen we een bankje uit bij een brug voor de picknick.
Er zijn kinderen met hun ouders bezig met een grote magneet aan een touw. Pake en beppe komen
ook even kijken. Veel meer is er niet te beleven.
Via allemaal fiets- en gravelpaadjes worden we daarna Heerenveen ingeleid. Dat blijkt toch niet zo
handig. Elk onverharde vrijliggende fietspaadje in Heerenveen en omgeving wordt door de
uitgestippelde route meegenomen en we komen alsmaar niet bij Museum Belvédère uit. Als we voor
de zoveelste keer hetzelfde onverharde paadje opgestuurd worden, vragen we de route maar aan
een mens van vlees en bloed. Dan zijn we in een mum bij Museum Belvédère.
We willen eerst een bakkie koffie. Met wat erbij. Dat valt niet mee. Het is helemaal niet zo druk in
het Museumrestaurant, maar het personeel is volledig van de leg nu gasten hun bestelling niet zelf
mogen ophalen en ze zelf moeten bedienen. Het duurt een kwartier voor iemand de bestelling
opneemt en daarna nog bijna een kwartier tot we onze bestelling hebben, terwijl lang niet alle
tafeltjes bezet zijn. In de serre geeft iemand met tussenpozen van 5 à 10 minuten aan dat hij wil
betalen en hij krijgt steeds te horen dat ze dadelijk bij hem komen. We zuchten, want wij moeten
straks ook afrekenen. Selma besluit alvast in de rij te gaan staan om kaartjes voor het museum te
gaan kopen. Ook dat duurt lang. Als ze eindelijk aan de beurt is, krijgt ze te horen dat we geen
kaartjes kunnen kopen, maar dat we tevoren hadden moeten reserveren. Dat wordt dus geen
Museumbezoek. Helaas.
Dan maar weer terug naar Langweer. De wind is aangewakkerd en is nu tegen, wat zich laat voelen
op onze fietsen zonder electrische ondersteuning. Als we Joure binnenfietsen besluiten we een snelle
hap bij McDonald te nemen. Ik weet nog steeds niet waarom. We houden geen van beiden van het
het eten van McDonald. Het is druk binnen en we gaan buiten zitten, waar het fris is voor onze
bezwete lijven. Snel schransen we het meeste naar binnen en fietsen daarna naar huis.
Als de kinderen ons vragen: “Hebben jullie een leuke dag gehad?” antwoorden we beiden tot onze
verbazing: “we hebben een prachtige dag gehad!”
We menen het nog ook. We hebben er echt van genoten.
