Wim schreef: ↑wo 26 feb, 2020 09:31
.... Feit blijft dat je je zonder motor flink meer moet inspannen. Ik vind dat leuk, maar anderen niet. Dat mag.
Wellicht zit veel van de tegenstelling in dat bovengenoemde feit. Aan het feit is niet te tornen, hoewel je natuurlijk het niveau van ondersteuning kan aanpassen, en er verder wellicht ook verschillen zijn in de "ondersteunings-algoritme"
(dwz de respons van de electrickery).
Daarna komt de appreciatie. Voor de een is zo'n hellinkje waar hij/zij even voluit moet om boven te komen een uitdaging, qua trainingseffect is het voor velen ook goed, even achter adem komen, voor de ander is dat teveel
(ik ken ook zeer goed getrainde race-fietsers die het maar niks vinden, zo'n fiets met bagage, zij kunnen er niet aan wennen dat je bij iedere molshoop moet terugschakelen en je ritme moet herpakken, maar ook dat is appreciatie, en een "mental switch" die je moet willen maken) ... en voor sommigen is beide net niet goed
(zoals Bert Kremer die niet zonder kan maar mét ook niet blij is).
Verder is er natuurlijk ook de limiet:
De één stapt desnoods af om 5 km naar boven te lopen (en dat is naast de fiets, die fiets voortduwend, best vermoeiend), de ander blijft bij 5 km/u nog steeds in het zadel en nog weer een ander vindt dit geen doen (en die moet dan: of wel niet omhoog willen of wel aan de e-bike).
Een andere limiet zijn de fysieke grenzen: voor een verder goed gezonde mens is zo nu en dan goed uitgeput raken geen probleem of zelfs een gezonde training, is je gezondheid niet op alle punten probleemloos dan kan er in uitputting juist een gevaar schuilen - een goede arts, liefst eentje die zelf graag fietst (of hardloopt oid), kan je dan wellicht adviseren.
Ik ken het verhaal van een "gezonde man" met wat suikerziekte, hij ging vaak en fanatiek fietsen, en hij lette kennelijk niet al te goed op de respons van zijn lichaam, hij kan een laatste keer vermoeid thuis, ging even liggen en stond nooit meer op - sectie wees uit dat zijn hart vol met lidtekens zat, lidtekens van opeenvolgende kleine infarcten - er was dus al langer het nodige mis, en de goede man was dus verslaafd geraakt aan zijn eigen adrenaline-shots ... een uiteindelijk dodelijke verslaving -- triest is dan vooral dat de achterblijvende zich blijft afvragen of die niet beter had moeten opletten