Van thuis naar thuin

[bdr]

Een tijdje geleden kwam ik erachter dat GR12 omzeggens langs mijn deur passeert. Dus heb ik in de paasvakantie een paar dagen tijd gemaakt om deze te volgen richting Parijs.

(Frankentrek 2.0 opgetuigd aan het Fort van Koningshooikt)

Ik heb de route opgepikt aan het Fort van Koningshooikt, lange tijd één van mijn favoriete locaties in de buurt wegens de onwaarschijnlijke wildgroei aan vissersverblijven aan de rand van de fortgracht. Ik hou wel van zulke plekken die ik authentieker vind dan menig museum.

Spijtig genoeg is de eigenaar de boel aan het opkuisen, het hutje op bovenstaande stemmige novemberfoto is ondertussen afgebroken.

Via bekende en onbekende natuurgebiedjes in de streek bereik ik Mechelen, waar GR12 pal door het centrum gaat, zonder enige aanduiding. Gelukkig heb ik de GPS track want zonder track had ik hier nooit de weg gevonden.

Aan het zeekanaal naar Brussel ben ik ook even het noorden kwijt, volgens de track moet ik over het kanaal maar de brug is weg. 't Is pas tijdens het maken van deze foto dat ik besef dat er een veerpont is ingezet, zie foto. Fijn maar de signalisering kon beter.

En de boer, hij ploegde voort. (Of hij had genoeg van de wandelaars en fietsers over zijn veld.)

Via fantastische graveltracks en het mij onbekende ex-vliegveld van Grimbergen beland ik Grimbergen. Een vloeibare Grimbergen wil niet lukken want de plaatselijke brasserie zit zonder, maar het voorgestelde alternatief smaakt evenzeer. Het is ondertussen bijna 18u00 dus begin ik wat na te denken over een slaapplek. Voor- of na Brussel, of wacht, misschien is mijn broer thuis, jawel, in Brussel dus.

[bdr]

Na een fijne maar korte nacht waar ik verder niet over wil uitweiden , vertrek ik rond 9u30 in Neder-Over-Heembeek in de veronderstelling binnen een uur, anderhalf uur door Brussel te zijn.

De route vertrekt aan het Atomium, gaat door verschillende parken en bestrijkt echt alle highlights van Brussel, Grote Markt, Beenhouwerstraatje, Congres, Justitiepaleis, alle toppers zitten erin. Een aanrader voor mensen die Brussel willen ontdekken! Het is wel absoluut nodig om de track te hebben want net zoals in Mechelen zijn er heel weinig markeringen. Ik rij veel fout en moet want improviseren want de tuinen van de Botanique zijn niet toegankelijk wegens festival.

Recyclagebedrijf in het centrum van Brussel, enig authentiek.


Uiteindelijk duurt het tot 12u30 à 13u00 voor de bebouwing ietwat begint af te nemen, maar stilaan zit ik terug op prachtige single en double-track.

Het pajottenland is prachtig, en botanische gezien ben ik er net op het juiste moment: de hyacinten staan in bloei, en de GR loopt door Hallerbos:

In Braine-le-Chateau bereik ik eindelijk de taalgrens rond 17u00. Na een dure eetstop in de plaatselijke brasserie begint het avontuur: mijn GPX track is ten einde. Op https://www.groteroutepaden.be kan je een track downloaden, maar die loopt maar tot de taalgrens. Omdat er in Wallonië geen GPS-ontvangst is of omdat het geen Vlaamse taak is om de Walen van GPS tracks te voorzien of omdat er nog nooit iemand met een GPS de Waalse kant van GR12 heeft bereisd (schrappen wat niet past).

Gelukkig heb ik op het internet verschillende GR12 tracks kunnen opsporen die weliswaar allemaal een verschillende lengte en begin- en eindpunten hebben. Van de 4 tracks wil mijn Garmin eTrex 20x er één routeren via "Waarheen?"-> "Sporen", maar die track heb ik net ten einde gereden. Bij de andere tracks crasht de eTrex of moet ik hem noodgedwongen afzetten na 15 minuten laden, maar via de de fantastische truck van de Tovenaar kan ik toch verschillende GR12 tracks tegelijkertijd zien. M.a.w. zelfs al wil de eTrex niet, via Sporenbeheer --> Toon op kaart kan je de track misschien toch zien.

Aan het einde van de dag beland ik voor de eerste keer aan het kanaal Brussel-Charleroi, waar een fijne wegwijzer mij erop wijst dat Brussel slechts 28km ver is. Het zal duidelijk zijn, de GR is niet de snelste manier van reizen. Ik ben doodop en zoek stilaan een slaapplek. Met enig zoekwerk vind een plaatsje zonder hyacinten in een bos waar de herten de ganse nacht burlen.

[derdekeer]

Een tijdje geleden kwam ik erachter dat GR12 omzeggens langs mijn deur passeert. Dus heb ik in de paasvakantie een paar dagen tijd gemaakt om deze te volgen richting Parijs.

Gek, ben twee weken geleden nog door Thuin gefietst. We kwamen van Namen en hebben de Samber gevolgd door Charleroi. De industriële ruïnes bij deze laatste stad waren zeer indrukwekkend. Verplicht eigenlijk, voor wie Wallonië wil begrijpen.

[bdr]

Na een verkwikkende nachtrust ga ik op zoek naar water. Water is toch echt wel een pijnpunt bij wildkamperen, ik heb 2,5 liter bij maar na een avond en ochtend schiet daar niet veel meer van over. In een dorpje spreek ik een man aan die zijn auto aan het wassen is. Met veel tegenzin vult hij één van mijn twee literflessen. Op mijn vraag ook de tweede te vullen antwoordt hij dat het zo wel volstaat. Plotselinge waterschaarste, veronderstel ik?

Een paar uur verder is mijn watervoorraad terug op, en spreek ik twee mannen aan die sleutelen aan een verrotte VW-bus. De heer des huizes neemt mijn flessen aan, roept om zijn vrouw die niet wil komen en begint dan zelf hobbelend de calvarietocht naar binnen. Hij heeft een voet in het gips en een brace rond zijn knie en het is overduidelijk dat hij pijn heeft bij het stappen. Ik schaam me dood en bedank hem vanuit de grond van mijn hart.

Even verder duikt een mysterieuze toren op, ik fotografeer hem als potentiëel raadje-plaatje.

En langs één van de weinige stukken verharde Ravel kom ik dit bouwsel met Afro-kapsel tegen.

Ondertussen is het middag en begint de maag te grommen. Ik ga op zoek naar eten en vind in Ronquières een kruidenier met brood, beleg en groenten. Score! Kruideniers zijn een uitstervend ras. De naam Ronquières zegt mij vaag iets, wat even later duidelijk wordt: ik ben bij het hellende vlak van Ronquières! Deze GR is echt wel een best-of-Belgium.

Ik geniet van mijn middagmaal bij het hellende vlak en wordt tijdens het eten gepasseerd door het binnenvaartschip Top Gun dat in een bak water omhoog gehesen wordt aan een zeer gezapig tempo. Ik vraag mij af of dit nu Maverick's pensioenplan was.

[bdr]

Eén van de zaken die de GR zo mooi maar ook zo vermoeiend maken is het feit dat de GR niet bepaald de kortste weg volgt. Zie bijvoorbeeld mijn route tussen Braine-le-Comte, Ronquières en de aansluiting van het Ancien Canal Bruxelles-Charleroi met het huidige kanaal bij de Tunnel van Godarville. In het blauw de route langs het kanaal Brussel-Charleroi, in het zwart de route die ik gevolgd heb.

Over het algemeen heb ik -- voor zover mogelijk -- strikt de GR route gevolgd, maar tussen Arquennes en de tunnel van Godarville heb ik vals gespeeld. GR12 volgt hier het Ancien Canal Bruxelles-Charleroi langs de onverharde kant, ik heb gekozen voor de verharde kant. Dit was een welkome afwisseling, ik hou van single track en onverhard maar soms is het gewoon fijn een beetje op te schieten. Toch koos ik ervoor om aan de tunnel van Godarville de GR te volgen (zwart) ipv gewoon langs het water (blauw) te rijden.

Wat je niet ziet op deze kaart is dat het water op 120m ligt en dat ik tot op 160m ben geklommen om dan terug af te dalen. Lijkt een overbodige omweg, en is het ook, maar de GR boodt mij wel dit prachtige panorama:

Je voelt echt het reliëf en je begrijpt waarom men ooit een tunnel door deze heuvel heeft gemaakt. Nu heeft men gewoon de hele heuvel afgegraven om het nieuwe kanaal te laten passeren. Dat gezegd zijnde, ik heb die 40m hoogteverschil wel grotendeels geduwd....

De GR heeft ook de neiging fantastische kleine paadjes tussenin en achterom te volgen. Wie mij kent weet ik dat ik liever de kotterijen in de achtertuin zie dan de opgekuiste voortuintjes, dus ik heb mijn hart kunnen ophalen:

Maar soms was het wel smal voor 2 backrollers:

[bdr]

Maar ik moet toegeven dat de fut eruit was na de tunnel van Godard. Dit had te maken met mijn vermoeidheid, maar ook met het landschap dat veel minder aantrekkelijk was. Morlanwelz krijgt van mij zonder problemen de eretitel "lelijkste dorp van Wallonië" en Anderlues was ook al niet zo aantrekkelijk.

De enige attractie waren de terrils die her en der het landschap bezaaiden. Om de één of andere reden had ik het gevoel dat de GR12-makers het zelf ook niet interessant vonden. Waarom de GR per sé een stuk zonder voet- of fietspad langs de N90 moest lopen is mij ook niet duidelijk.

Maar even verderop klaarde het landschap vanzelf weer op, en na een lange klim door een holle weg werd ik vergast op onderstaand uitzicht. Moe en blij gezeten heb ik hier mijn potje gekookt, en wat getwijfeld want ik had wel zin maar het was nog net te vroeg om de tent op te zetten. Dat had ik gerust kunnen vragen want na 20 minuten kwam de boer polshoogte nemen. Ik heb het al vaker meegemaakt, je kan nog langs zo'n omweg op een akker of weiland terechtkomen, er moet zoiets bestaan als boerenintuïtie want ze vinden je altijd.

Na het eten heb ik mij nog één keer tot op 180m naar boven gesleurd en toen kwam de afdaling naar de Samber. Ik kwam aan op een mij onbekende plek die mij meteen aansprak:

De Abbaye d'Aulne is een ruïne van een verlaten abdij, wat op zich al tot de verbeelding spreekt, maar rond de abdij liggen een hoop cafés, een minigolf en vooral een prachtige verzameling weekendverblijven in verschillende staten van verval. Het was een drukte van jewelste en een geliefkoosde plek voor motards en andere macho's. Ik heb even getwijfeld om me met mijn tentje tussen een aantal kamperende mobilhomes te zetten maar er was één ding dat mij weerhold: aan de overkant van de Samber logeerde een doedelzakband in een jeugdhuis. Ik kan veel hebben en waarderen, maar een roedel doedelzakken unisono is een brug te ver.

In plaats daarvan ben ik langs de Samber richting Thuin gereden, en heb mijn tentje in een prachtig grasveld aan de Samber gezet. Het was windstil, ik hoorde geen auto's (wat in België toch een unicum is), en meer nog, ik heb in het bos aan de overkant een boom horen vallen, en hoe vaak hoor je dat in je leven?

De volgende dag heb ik met vrouw en kinderen Thuin en de abdij bezocht. 's Avonds zijn we met de auto in anderhalf uur terug naar huis gereden. Ikzelf heb er twee-en-een-halve dag, 219km en 4367m stijgen en 4221m dalen over gedaan.

[AndreM]

Wat een mooi verhaal. Ik heb genoten van je foto's, je beschrijving en van je droge humor. Dankjewel!

[hoogframe]

ik sluit me aan bij de vorige spreker: top verslag! erg leuk!

dit lijkt me een broccoli boom

[Polling]

Heerlijk verhaal! Leuk om een wandelroute te fietsen. Dat zal op relatief vlak gebied nog wel lukken, maar in de bergen moeilijke zijn denk ik....