Wereldfietsen als statussymbool

[Huib2]

Mag ik dan een nieuw concept in de discussie introduceren, en dat is "identiteit". Ik onderneem allerlei buitensportactiviteiten, waaronder fietsen, winterhiken, wildkamperen, bergbeklimmen en meer van dat soort dingen die de meerderheid van de mensen maar vermoeiend en oncomfortabel vindt. Daar geniet ik enorm van en het bepaalt, samen met een aantal andere dingen, wie ik ben: mijn identiteit. Dat geeft me een goed gevoel, en ik ben er trots op. Ik probeer er niet over op te scheppen, maar als mensen vragen wat ik in mijn vrije tijd gedaan heb vertel ik er graag over. En ik vind het leuk dat mensen in mijn omgeving weten dat ik dat soort dingen doe. Is dat dan status? Ja, misschien wel (al zullen sommigen me misschien juist weer een sukkel vinden. Dat mag). Maar dat is niet de belangrijkste reden waarom ik het doe. Het is onderdeel van wat ik wil doen in mijn leven en van wie ik ben, en dat voelt goed.

Dat je je af moet vragen wat de impact van je hobby is op de rest van de wereld is natuurlijk terecht. En dat we in hoog tempo moeten gaan inleveren op milieuvervuilende mobiliteit (vliegen, autorijden) lijkt me onontkoombaar, tenzij we feestend ten onder willen gaan.

Maar als je nu gewoon vanuit huis vertrekt met fietsen, of het eerste stuk met de trein doet, is er nog een wereld aan wereldfietsplezier te ontdekken, terwijl je juist heel natuurvriendelijk op vakantie gaat in vergelijking met de vlieg- en autotouristen.

[Bel]

Poeh, wat een berichten.

Wereldfietsen in combinatie met statussymbool.
Heb zelf nooit over de wereld gefietst om een statussymbool aangemeten te krijgen. Snap de combinatie van die twee ook niet zo.

Ik begrijp niet dat je dat niet begrijpt eerlijk gezegd of je die link niet zou kunnen leggen. Zeker niet als je zelf meer dan huis- tuin en keuken video's, foto's etc. maakt en ook daarin diverse bedrijven bij betrekt inmiddels, nu ben ik WEL even cynisch.

Natuurlijk begrijpt Marco Meijerink dat wel, maar dat gaat hij hier niet toegeven. Eerder bestrijden, getuige zijn reacties.

Waarom heeft hij anders dat zinnetje (om maar één voorbeeld te noemen) onderaan zijn berichten staan: 'Wij testen spulletjes voor Santos en anderen' Precies, om zich te onderscheiden binnen de groep. Status dus.

[---]

Ik ga ervan uit dat Kees het doel had om een discussie op gang te brengen waarin we onszelf de vraag kunnen stellen of het maken van langere fietstochten over de wereld/Europa/Nederland status gerelateerd is.
Wat het doel van die fietstochten is...maar vooral wat het ons waard is. (Milieu, cultuur) En wat het ons gebracht heeft.
Maar dit is mijn interpretatie.
En daarna de laatste reacties lezend vind ik dat het ontspoort.
Elkaar verwijten maken en veroordelen kan niet bijdragen tot zo’n discussie. Heeft in mijn optiek ook niets met status te maken.
Anja

Ik ben het volledig eens met @Dijken. Volgens mij heeft Kees (Kees een klein beetje kennende) dit draadje heel anders bedoeld dan waar het nu heengaat...

[Leon]

Ik vind het idee van Huib2 erg goed. Het gaat niet alleen om status.
Zolang we geen goed onderscheid kunnen maken tussen wat status en identiteit in dit geval zijn hebben we bovendien meer een taaldiscussie dan een inhoudelijke discussie.
Natuurlijk geef ik ook veel eerder toe dat ik identiteit ontleen aan mijn reilen en zeilen dan dat ik er status aan ontleen; maar zo'n opmerking is op zichzelf al bijna een statussymbool... is alles status/identiteit?

[Senior2]

@Bel

Als ik het goed begrijp is het dus als volgt:

Marco schrijft onder zijn stukjes dat hij test voor Santos en anderen. Als hij dat niet doet dan krijgt hij het verwijt dat hij mensen op het verkeerde been zet, want hij wordt betaald voor zijn mening. Als hij het wel doet, dan doet hij dat voor zijn status.

Wat is de wereld toch heerlijk simpel.

[Adieu]

De TS sloot zijn topic af met o.a. de volgende vraag:

Ik ben benieuwd of anderen op dit forum wel eens nadenken over hun reismotieven, vroeger en nu, en of ze daar conclusies uit hebben getrokken.


Daarbij is, denk ik, onderscheid te maken tussen reizen en vakantie vieren.

Tot nu toe ben ik helaas nog niet in de gelegenheid geweest om te reizen in de zin van wat ik daar onder versta, namelijk voor een langere tijd van huis weggaan om bepaalde afstanden af te leggen.

Reizen is voor mij bijvoorbeeld een maand of langer naar een ver land af reizen om daar het land, de cultuur en de lokale bevolking te leren kennen, om wat te zien van het land. Dat geldt wat mij betreft ook voor het reizen naar meerdere landen tijdens één reis.

Tot nu toe heb ik alleen nog maar mijn vakanties kunnen vieren. Een vakantie zie ik niet echt als reis. Want als ik buiten mijn woonplaats mijn vakantie doorbreng op één of meerdere plekken, ben ik dan aan het reizen of ben ik dan gewoon met mijn fietsvakantie van 2 of 3 weken bezig?

Over een paar maanden gaan we naar Indonesië. Hoewel dat best wel ver weg is, we daar het land, de cultuur en de bevolking zullen leren kennen (voor een klein deel), blijft het voor mij deels vakantie en deels familiebezoek. Ik voel me dan echt geen reiziger.

We zullen daar ook op de fiets e.e.a. aan dagtochten gaan ondernemen.

Stel dat dit als reis betiteld wordt, heb ik dan nagedacht over mijn reismotief en heb ik daar conclusies uit getrokken?
Ja, dat heb ik. Ik ben nog nooit in Indonesië geweest, heb mijn familie nog niet eerder ontmoet, ben benieuwd waar een deel van mijn afkomst ligt en wil dit graag delen met met vrouw en jongste zoon.
De conclusies die ik hieruit kan trekken zijn divers, namelijk variërend van “dat had ik veel eerder moeten doen” tot “het is wel een enorme footprint die we achterlaten, dilemma”.

Als het gaat om de laatst fietsvakanties zou het antwoord zijn: Nee, we hebben er niet echt over nagedacht, we vinden het gewoon leuk om onze vakantie rondtrekkend op de fiets door te brengen.
Conclusie: ook dit hadden we veel eerder (en vaker) moeten doen, want wat is dit leuk om te doen en om er naar uit te zien!

Al het bovenstaande staat naar mijn mening helemaal los van een status, althans eentje die je jezelf toebedeelt. Het is eerder de bewondering van een ander over de afgelegde afstanden, waarbij die ander je een bepaalde status ongevraagd en onbedoeld toekent.

[Senior2]

Nee hoor, ik ken Marco niet eens, en Marco heeft neem ik aan mij niet nodig. Ik zet alleen vraagtekens bij datgene wat er gezegd wordt. Maar als ik dat verkeerd geinterpreteerd heb, dan hoor ik dat graag.

Toevoeging: en heilige huisjes heb ik niet.

[derdekeer]

Mag ik dan een nieuw concept in de discussie introduceren, en dat is "identiteit".

"Nieuw concept" is een correcte beschrijving, want "identiteit" is een relatief recent fenomeen. Ik vermoed dat het in Vlaanderen pas de kop is beginnen op te steken in de eerste helft van de jaren 1990. Ik heb in mijn archief nog ergens een artikeltje liggen uit die periode dat aan de nietsvermoedende burger uitlegt waarom die identiteit zo belangrijk is.

Hoe het in Nederland zit, weet ik niet. Maar als je aan mijn moeder - ze wordt 88 dit jaar - zou vragen of ze "een identiteit" heeft, dan zou ze je raar aankijken. Om eerlijk te zijn, ik was zelf de dertig al lang voorbij voor ik wist dat ik een identiteit had.

Het punt is dat identiteit en status (of statussymbolen) collectieve fenomenen zijn. Je kunt niet zelf zomaar bepalen wat je identiteit of je statussymbolen zijn. Anderen beslissen daarover mee.

Een amusant voorbeeld is vaak de persoon die over zichzelf zegt "ik ben het sociale type" en die dat als een deel van zijn identiteit beschouwt. Ik heb een dergelijke collega gehad. Op bedrijfsfeestjes liep iedereen in een grote boog om hem heen. Wanneer hij zich bij een prettig cluster voegde, liep die snel leeg. Alleen mensen die medelijden met hem hadden of te beleefd waren om weg te lopen, bleven bij hem staan.

Kortom: niemand vond hem het sociale type. En dus, jammer voor hem, was hij het niet. Dat sociaal zijn was in tegenstelling tot wat hij zelf dacht géén onderdeel van zijn identiteit, want er was geen collectief dat die identiteit (h)erkende.

Iets gelijkaardigs geldt voor statussymbolen. Ik werk in Brussel, en toen ik tien jaar geleden met de fiets naar kantoor begon te komen, vond men dat in de organisatie een tikje bizar, een beetje lachwekkend, lichtjes excentriek. Maar zelfs in Brussel wordt nu meer gefietst, en intussen komen collega's mij zeggen dat 2 x 35 km cool is en dat ze me mijn racefiets benijden. We wisselen verhalen uit over levensgevaarlijke situaties die alleen dankzij onze uitzonderijke vaardigheden niet tot ons overlijden geleid hebben etc.

Kortom: fietsen is een statussymbool geworden. Wanneer mijn vrouw vijftien jaar geleden aan haar collega's in de school vertelde dat we in de zomer 900 km door Frankrijk gereden hadden, viel er een stilte. "Euh ... En wat vinden jullie daar leuk aan?" Nu heeft ze verschillende collega-leerkrachten die lange fietstochten maken. Wanneer de vakantie het gespreksonderwerp is, zeggen andere collega's verontschuldigend dat hun verblijf in Kroatië vergeleken met een dergelijk avontuur een beetje gewoontjes was.

Om een lang verhaal kort te maken: het feit dat fietsen en lange-afstandsfietsen nu als een statussymbool beschouwd kunnen worden, zegt iets over het collectief. Vanzelfsprekend zijn wij een deel van dat collectief. Het heeft geen zin om te zeggen dat fietsen voor jou géén statussymbool is - daar beslis jij niet alleen over, net zo min als die collega van mij op z'n eentje kon beslissen dat hij het sociale type was. Je bent een onderdeel van het collectief en je bent als het ware verplicht om die fietstochten zelf ook als een statussymbool te beschouwen.

Maar het zou heel interessant zijn om te onderzoeken wat er veranderd is in de collectieve psyche om van iets simpels als fietsen een statussymbool te maken.

[Fedor]

Maar het zou heel interessant zijn om te onderzoeken wat er veranderd is in de collectieve psyche om van iets simpels als fietsen een statussymbool te maken.

Ik denk dat het huidige "luie leven" bij velen hier een rol speelt. In de westerse wereld heeft iedereen uitgebreide mogelijkheden om te voorkomen dat er lichamelijke inspanningen verricht moeten worden. Iemand die dan een bewuste leuze maakt hier wel voor te kiezen dmv een fietsvakantie wijkt dus bewust af van de "luie norm", waardoor mensen daar respect voor kunnen krijgen.

Hetzelfde geldt voor het trainen voor en lopen van een marathon, de Nijmeegse 4daagse, 100 cols tocht etc. De meeste mensen hebben toch het idee "ik zou het niet kunnen" of "ik zou de inspanningen er niet voor op willen brengen".

Om het kort samen te vatten: "Moe worden is een keuze."

[Leon]

Mag ik dan een nieuw concept in de discussie introduceren, en dat is "identiteit".

"Nieuw concept" is een correcte beschrijving, want "identiteit" is een relatief recent fenomeen.
{boeiend verhaal}
Maar het zou heel interessant zijn om te onderzoeken wat er veranderd is in de collectieve psyche om van iets simpels als fietsen een statussymbool te maken.

Zou je de eerste zin kunnen aanpassen zodat er staat dat zelfgekozen identiteit een recent fenomeen is? 50 jaar en meer geleden ontleenden burgemeester en dokter uieraard status aan hun functie en zou je kunnen zeggen dat de bakker en slager dat in veel mindere mate deden maar wel een heel duidelijke identiteit hadden in het dorp. Maar daar hadden ze zelf nauwelijks een stem in: de window of opportunity van de toenmalige identiteitsmogelijkheden van een bakkerskind was aan de onderkant begrensd een bakkershulpje en aan de bovenkant banketbakker, maar dat was het wel.

Hypothese: wat er veranderd is, is dat de mogelijkheden zijn vergroot en vervolgens identiteit een keuze is geworden. Vanaf ca. 1960 of zo kon men immers in grotere vrijheid kiezen wat men wilde gaan studeren en bij welke verenigingen men ging. Eerst was dat nog bescheiden en gingen velen alleen studeren waar ze toevallig goed in waren. De afgelopen 25 jaar is het zoeken naar de "juiste" studie en de juiste vereniging bijna tot een obsessie van ouders geworden. Het kind móet op de juiste plek terechtkomen.
Over de motieven van wat dan 'juist' is kun je natuurlijk ook een boek schrijven; het lijkt een beetje een nationaal probleem op dit moment.

Dat veel fietsers op enig moment ontdekken dat hun fietstochten een zoektocht naar zichzelf blijken te zijn is denk ik ook niets nieuws. Dan zou je dus kunnen zeggen dat ze naar hun eigen identiteit zoeken.
De on topic-vraag is dan op welk moment dat zoeken naar identiteit over gaat (cq. ooit over is gegaan) in het al dan niet bewust bouwen aan een eigen identiteit, want dan begint het te lijken op het werken aan een eigen status, een statussymbool.

[peter de rijk]

Ik vind die statussymbool-ontkenning altijd zo leuk. Niemand zal ooit toegeven bewust een statussymbool aan te schaffen, want als je iets koopt met het doel je sociale status te verhogen, dan ben je natuurlijk pas echt een loser.

Welnee joh, iemand die een "klokkie" van 10 mille koopt weet heel goed dat het daarbij uitsluitend om status gaat, je koopt geen Breitner om de tijd te kunnen aflezen en in een Porsche Carrera past nog niet eens een Santos Travelmaster. Over praktisch gesproken...

De mensen die denken dat fietsen zoals idworxen, santossen m-gineerings en koga's geen statussymbolen zijn zullen ook wel denken dat porsches, ferrari's en jaguars aangeschaft worden vanwege uitsluitend rationele overwegingen. Het heeft weinig zin om daarmee te discussiëren, aangezien men het ook vaak zelf niet eens weet. Onbewust gedrag. Maar wel leuk.

Ja zo kun je alles beargumenteren, zelfs de grootst mogelijke flauwekul... De Roos Vonk-methode

Als je op dit forum komt met een te goedkope fiets, wordt je tussen de neus en lippen wel duidelijk gemaakt hoe daarover gedacht wordt en beland je met je gazelle, batavus of giant onderaan de apenrots.

Je bent gewoon jaloers. Onbewust gedrag. Maar wel leuk. QED

[cycler]

Vroeger voor het internet tijdperk gingen veel fietsers al naar het verre oosten op de fiets. Meestal via Iran en Pakistan. Kon toen nog want was voordat de aanslagen in Amerika gebeurde. En de de route door centraal-azie was nog redelijk dicht.

Tegenwoordig staat Youtube vol met filmpjes van fietsers die de route naar china fietsen. Allemaal met dure fietsen en mooie filmpjes enzv. Mede dankzij het internet toch makkelijker geworden.

Gun iedereen zijn reis maar die zelfverheerlijking op youtube van sommige fietsers vind ik erg overdreven. En er staan honderden van dat soort filmpjes op. Dit draagt ook bij aan een soort status symbool. Je telt pas mee als je een youtube kanaal hebt, wordt gesponserd enz.

Heb zelf meer op met diegene die gewoon gaan en niet de hele wereld verkondigen wat ze doen en ook zelf financieren. Maar tijden veranderen en het schijnt erbij te horen.

Wat betreft de impact op het milieu, het valtwel mee denk ik. Veel erger is dat er steeds meer mensen op vakantie gan. Bekend zijn de hordes chinesen die nu overal heen kunnen vliegen en dat ook doen.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen zijn welvaart en reis, maar doordat er steeds meer mensen bijkomen die zich deze reis kunnen veroorloven, heeft wel een schadelijke invloed op het milieu. Steeds meer vliegtuigen en vliegreizen, sommige natuur gebieden worden overspoelt door enorme mensen massa's. Vraag me af of dat goed komt en goed gaat in de toekomst.

Likt natuurlijk hypocriet dat een westerling dat zegt en dat begrijp ik goed. Maar toch iets wat in de toekomst voor problemen kan en zal zorgen.

[Leon]

quote=cycler
>Tegenwoordig staat Youtube vol met filmpjes van fietsers die de route naar china fietsen.
> Allemaal met dure fietsen en mooie filmpjes enzv. Mede dankzij het internet toch makkelijker geworden.

Bedenk dat de je avonturen van de velen die hun verhaal niet op internet zetten niet ziet; en hoeveel zijn er dat?
Ik ken best een aardig aantal mensen die op reis gaan en daar niet over schrijven of videobloggen. Ik ken er zelfs die me in niet mis te verstane bewoordingen vertelden GEEN lid willen worden van een wereldfiets-achtige vereniging.

[rooss]

Ik vind die statussymbool-ontkenning altijd zo leuk. Niemand zal ooit toegeven bewust een statussymbool aan te schaffen, want als je iets koopt met het doel je sociale status te verhogen, dan ben je natuurlijk pas echt een loser.

Welnee joh, iemand die een "klokkie" van 10 mille koopt weet heel goed dat het daarbij uitsluitend om status gaat, je koopt geen Breitner om de tijd te kunnen aflezen en in een Porsche Carrera past nog niet eens een Santos Travelmaster. Over praktisch gesproken...

In mijn kringen wordt daar toch wel een beetje op neergekeken, een "klokkie" van 10.000 euro, leuk voor het gewone volk natuurlijk, maar als je eenmaal een bepaalde status bereikt hebt, ja, dan neem je natuurlijk geen genoegen met hetgeen voor iedereen is weggelegd. En dan zal ik gelijk een groot misverstand uit de wereld helpen, ons soort mensen kiest geen dure spullen om onze status te verhogen. Wij kiezen gewoon spullen die bij onze status passen. Die status is er dus eerst en dan komen de spullen en dus niet andersom. En denk nu niet wat doet Rooss dan op zo'n soort forum als dit. Het antwoord daarop is natuurlijk dat je toch contact wil houden met het volk om op de hoogte te blijven van de hedendaagse tendensen. Noblesse Oblige. En denk niet dat het een kwestie is van geld, dat is niet zo, tegenwoordig is het bijvoorbeeld très chic om de gelukkige bezitter van een composthoop te zijn. Goed voor het milieu en ook erg handig bij de paardenstal. En fietsen, ja, dat is nog een beetje een probleem. Pas als de discussie over het wel of niet "edel" zijn van titanium is uitgeraasd, dan ga ik, denk ik, mijn definitieve keuze bepalen.

[123456]

En denk nu niet wat doet Rooss dan op zo'n soort forum als dit.

Dat bepaal ik zelf wel hoor... Er staat me bij dat je eerder met veel bombarie afscheid hebt genomen van dit forum. (Je ging weer ebikes op Terschelling tellen of zoiets.) Blijkbaar vind je het toch leuk.

[rooss]

En denk nu niet wat doet Rooss dan op zo'n soort forum als dit.

Dat bepaal ik zelf wel hoor... Er staat me bij dat je eerder met veel bombarie afscheid hebt genomen van dit forum. (Je ging weer ebikes op Terschelling tellen of zoiets.) Blijkbaar vind je het toch leuk.

Ben benieuwd waar je dat gelezen hebt, dat van dat afscheid met veel ... leven, ophef, soesa. Misschien even een linkje, want het is me even ontschoten.

[123456]

En denk nu niet wat doet Rooss dan op zo'n soort forum als dit.

Dat bepaal ik zelf wel hoor... Er staat me bij dat je eerder met veel bombarie afscheid hebt genomen van dit forum. (Je ging weer ebikes op Terschelling tellen of zoiets.) Blijkbaar vind je het toch leuk.

Ben benieuwd waar je dat gelezen hebt, dat van dat afscheid met veel ... leven, ophef, soesa. Misschien even een linkje, want het is me even ontschoten.

O dan ben ik in de war. Excuus!

[Fedor]

Ik vind die statussymbool-ontkenning altijd zo leuk. Niemand zal ooit toegeven bewust een statussymbool aan te schaffen, want als je iets koopt met het doel je sociale status te verhogen, dan ben je natuurlijk pas echt een loser.

Welnee joh, iemand die een "klokkie" van 10 mille koopt weet heel goed dat het daarbij uitsluitend om status gaat, je koopt geen Breitner om de tijd te kunnen aflezen en in een Porsche Carrera past nog niet eens een Santos Travelmaster. Over praktisch gesproken...

In mijn kringen wordt daar toch wel een beetje op neergekeken, een "klokkie" van 10.000 euro, leuk voor het gewone volk natuurlijk, maar als je eenmaal een bepaalde status bereikt hebt, ja, dan neem je natuurlijk geen genoegen met hetgeen voor iedereen is weggelegd.

Toch mooi dat iedereen hier weet wat mensen bezielt om een duur horloge te kopen

Of is het hetzelfde als een dure fiets?

[Bel]

Past de term snobisme ook niet heel mooi in deze discussie!?

[derdekeer]

Past de term snobisme ook niet heel mooi in deze discussie!?

Dat denk ik niet. Van een snob mag je veronderstellen dat hij of zij bewust een zekere status wil bereiken, bijvoorbeeld d.m.v. statussymbolen.
Maar het is heel goed mogelijk dat iemand een statussymbool "bezit" (bij gebrek aan een beter woord) maar dit niet bezit omwille van de bijhorende status.
Ik gaf het voorbeeld al: lange-afstandsfietsen. Toen ik dat twintig jaar geleden deed, was het geen statussymbool. Nu kun je het blijkbaar wel als dusdanig beschouwen. Maar mijn motivatie om het te doen, is in die twintig jaar dezelfde gebleven. Ik doe het dus niet omwille van de status. Als het morgen geen statussymbool meer is, blijf ik het doen. Maar tegelijk accepteer ik dat het tegenwoordig als een statussymbool beschouwd kan worden. Ik heb er geen probleem mee dat iemand mij daarop wijst (hoewel het soms vermoeiend kan zijn).

Zou je de eerste zin kunnen aanpassen zodat er staat dat zelfgekozen identiteit een recent fenomeen is?

Dat hoeft niet denk ik. Maar je hebt m.i. wel een punt. De opkomst van het begrip identiteit is - nog steeds m.i. - nauw verbonden met het feit dat we in het leven nu veel meer keuzemogelijkheden hebben, al was het maar in ons consumptiegedrag. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat een intrinsiek onderdeel van zijn identiteit is dat hij lucht inademt - dat kun je namelijk niet kiezen. Maar als een vijftienjarig meisje kan beslissen dat ze er vooral niét wil uitzien als Kim Kardashian - dat zou wel érg duf zijn, kijk maar naar al die Kardashian-clones in de klas! - dan mag je tegenwoordig veronderstellen dat haar kledingkeuze iets zegt over haar identiteit.

Dus ja, identiteit heeft keuzevrijheid nodig. Anders is het geen interessant begrip. Ik denk dat we het daarover grotendeels eens zijn.

Wanneer zijn we die "identiteit" bewust gaan kiezen? Dat werd pas mogelijk toen we ervan bewust gemaakt werden dat onze keuze iets zei over onze identiteit. Ik denk dat er sprake is van drie fases:

- Mensen maken lange tochten met de fiets. Die keuze kunnen ze om allerlei redenen maken; hun grootouders konden dat niet.
- In een collectief proces ontstaat het idee dat dergelijke keuzes iets zeggen over de identiteit.
- Als gevolg daarvan ontstaat voor een individu de mogelijkheid om lange tochten te maken omdat ze je met een identiteit bekleden.

Iets gelijkaardigs geldt overigens voor statussymbolen. Je kunt pas iets doen vanwege de status wanneer het door het collectief (h)erkend wordt als een statussymbool.

EDIT: voor alle duidelijkheid: zelfs in een tijdperk dat lange-afstandsfietsen beschouwd kan worden als een statussymbool, bestaat de mogelijkheid dat mensen het doen zonder op zoek te zijn naar status. Het is onkies om uit een handeling zomaar een motief af te leiden - dat zegt vaak meer over de persoon die deze afleiding maakt, dan over de persoon die de handeling stelt. Vaak signaleert het een gebrek aan verbeeldings- of inlevingsvermogen. Men kan zich onmogelijk indenken dat iemand 3000 km door Europa fietst zonder op zoek te zijn naar de bijhorende status.