Het is natuurlijk een beetje dom om een abonnement op iets te nemen naar aanleiding van een reclametekst. Ook is het niet verstandig om in windenergie te investeren als je daar alleen maar geld mee wilt verdienen. Daar worden windturbines immers niet voor gebouwd.
Ook wij hebben sinds enkele jaren aandelen in een windmolenparkje in de buurt van Burgervlotbrug. We zijn er wel eens langsgefietst en toen stonden ze te draaien. Het enige dat ons tegenviel, is dat we 'onze' molen niet konden herkennen: ze hebben alle zes een naam, maar die namen staan niet op de molens.
In
dit draadje (even naar beneden scrollen) probeert Harm Reitsma, de oprichter van de Windcentrale, uit te leggen dat de Windcentrale een versnelling van de energietransitie nastreefd. Ook wij hebben om die reden winddelen gekocht: niet om geld te verdienen, maar om ons stroomverbruik duurzamer te maken. Op ons dak mogen geen zonnepanelen aangebracht worden, omdat ons huis een gemeentelijk monument in een beschermd stadsgezicht is (zelfs dubbel glas dat speciaal voor monumentale gebouwen is aangepast, mochten we niet aan de voorkant van ons huis gebruiken, omdat de ambtenaar die dat goed moest keuren, zeurde dat je altijd iets van de ventielen blijft zien...). In plaats daarvan hebben we dus maar aandelen in een windturbine gekocht. Corrie kijkt regelmatig op de app of onze molen draait. Of onze energierekening lager of hoger is geworden, weet ik niet eens; het gaat erom dat hij groener wordt.
Je kunt het ook zien als een beetje tegengas tegen de hetze die in sommige kringen tegen windenergie gevoerd wordt. Niet alleen online, maar ook in een opinieblad als Elsevier en door sommige politici. Bullshitbingo, zoals Rosanne Hertzberger het laatst noemde in haar
column in NRC-Handelsblad, waarin ze vloer aanveegt met het Elseviersentiment. Herzberger is niet bepaald een traditionele milieu-activist: ze heeft jaren lang VVD gestemd, net als vele Elsevierlezers. Nu schrijft ze:
'Ik google die klimaatsceptici in Elsevier, mannen van bijna 80 en bijna 90 jaar oud. Ooit succesvolle academici, nu in de vergetelheid zijn geraakt. Ik vertrouw ze voor geen cent. Zij zijn straks hartstikke dood, terwijl mijn jongens het einde van deze eeuw gaan meemaken. Ik zou liegen als ik dat niet toegeef: ik kijk hiernaar met de ogen van een moeder. Ik kijk naar mijn huis, mijn gang waar half oktober een oververhitte postbode gulzig een glas water leegdrinkt omdat het kwik de 26 graden aantikt. Ik hoor de hoorn van het cruiseschip dat hier midden in de milieuzone zijn zware stookolie verbrandt. Ik hoor de mensen alweer zeggen: misschien is dit dan echt het laatste mooie weekend? Het probleem is dat media als Elsevier, én andere prominente twijfelzaaiers, er wel degelijk toe doen. Ze hebben invloed. Als het debat over de kosten verder losbarst en het pijn begint te doen, blijft het nepnieuws dat zij verspreiden rondzingen bij beleidsmakers, CEO’s, consumenten.'