Hoi,
Ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest en ik wil even vertellen over mijn ervaringen in de Okanagan Valley in Canada. Ik ben daar afgelopen zomer geweest om drie weken bij vrienden te logeren.
Ik had een aantal jaren geleden al het plan om naar Canada te vliegen, maar toen had ik een heel ander plan. Ik was toen van plan om eerst met fiets en al naar Calgary te vliegen en van daar uit via voornamelijk de highways naar Vancouver te fietsen.
Echter, hoe meer ik me verdiepte in Canada, hoe meer dat idee mij begon tegen te staan. Ik kreeg de indruk dat het fietsen over de highways wel eens erg stressvol kon zijn aangezien al het verkeer, dus ook het zware vrachtverkeer, er met volle vaart over heen dendert.
Eenmaal daadwerkelijk in Canada aangekomen heb ik mijn eigen fiets niet mee genomen. In plaats daarvan heb ik ter plaatse een fiets gekocht, een eenvoudige mountainbike, die ik later voorzien heb van een eenvoudige bagagedrager en een kleine fietstas. De kosten voor deze fiets vielen me op zich heel erg mee. Inclusief alle toebehoren (fietshelm, verlichting, fietstas, twee bidons + houders, fietshandschoentjes, fietspompje en een plaksetje) was ik omgerekend zo'n 500 euro kwijt.
Mijn vrienden wonen in Lake Country. Dat is een kleine plaats ten noorden van Kelowna. Kelowna is een plaats die bestaat uit twee delen: West-Kelowna en Oost-Kelowna, aan weerszijden van het grote Okanagan Lake, waar de hele vallei zijn naam aan te danken heeft. Ten oosten van Okanagan Lake bevinden zich nog een tweetal kleinere meren: Kalamalka Lake (door de bewoners Kal Lake genoemd) en Wood Lake. Deze twee meren zijn via een ondiepe en nauwe doorgang met elkaar verbonden.
Op dit moment is het mogelijk om vanuit Vernon, dat aan de uiterste noordkant van Kalamalka Lake ligt, via een tot fietspad getransformeerde voormalige spoorlijn aan de westkant van dat meer zuidwaarts te fietsen. Zodra je dan bij Wood Lake bent kun je oostwaarts fietsen en dan weer zuidwaarts aan de oostkant van Wood Lake tot je bij Lake Country aan komt. Toen ik er was was men echt ook nog bezig met de aanleg van een fietspad aan de westkant van Wood Lake, direct naast highway 97.
Ik heb ook nog een aantal stukken van de beroemde Kettle Valley Rail Trail (KVR) gefietst. Ik kan vooral het stuk bij de Myra Canyon Tresles aanbevelen, dat stuk is namelijk erg makkelijk begaanbaar. Dit gedeelte ligt pal ten zuiden van Kelowna. Je hebt er een schitterend uitzicht op diverse oude en zeer hoge gerestaureerde houten spoorbruggen (de tresles).
Ik heb daarnaast ook nog van Lake Country naar Penticton gereden. Penticton ligt aan het meest zuidelijke puntje van Okanagan Lake. Hiervoor ging ik vanaf Kelowna over een binnenweg genaamd de Chute Lake Road, maar die raad ik iedereen af. Die weg ligt helemaal bezaaid met keien en loopt soms zeer steil naar boven. Ik was vooral aan het lopen en klauteren in plaats van aan het fietsen. Toen ik vanaf die weg eenmaal op de Kettle Valley Rail Trail was aangekomen werd het er maar een beetje makkelijker op, want de KVR was op dit punt een nogal zanderige weg geworden. Ik heb onderweg vaak af moeten stappen omdat mijn voorwiel te diep in het zand weg zakte. Pas op het allerlaatst, iets ten noorden van Naramata ging de KVR van zandweg over in een prettige grindweg en had ik een schitterend uitzicht over Okanagan Lake.
Eenmaal in Penticton ging de KVR over in stukken gewoon fietspad. Als ik die allemaal had afgelegd had ik aan de westkant van Penticton mijn weg over de KVR kunnen vervolgen, maar zo ver ben ik niet gegaan omdat ik maar een kleine fietstas bij me had en mijn vrienden zeer beperkt in staat waren mij weer op te pikken.
In Penticton ben ik er achter gekomen hoe blij wij Nederlanders moeten zijn over ons openbaar vervoer, want wij liggen wat dat betreft lichtjaren voor op Canada. Het is in Canada echt beroerd geregeld met busvervoer. Er was wel een bus met een fietsdrager voorop die naar Kelowna reed, maar die reed alleen op maandag (ik was er op woensdag). De Greyhound bus pakken bleek ook geen optie, hoewel die drie keer per dag ging. Greyhound eist namelijk dat je je fiets in een fietsdoos meeneemt en waar ter wereld tover je ineens een fietsdoos vandaan?
Uiteindelijk heeft mijn kameraad me toen maar met de auto opgehaald.
Ik ben trouwens blij dat ik mijn fiets niet mee het vliegtuig in had meegenomen, want dan had ik er zelf mee moeten gaan slepen bij het overstappen. Dat slepen met ruimbagage wordt namelijk niet voor je gedaan, dat moet je zelf doen. Ik heb dat in elk geval meegemaakt op de luchthavens Toronto Pearson (heenweg) en Seattle (terugweg). Met mijn overige ruimbagage er nog bij was dat niet te doen geweest (in elk geval niet leuk!).
Dit waren mijn korte ervaringen met fietsen in Canada. Niet al te spannend allemaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.
Mocht je nog vragen hebben, stel ze dan gerust.
Ik ben hier al een hele tijd niet meer geweest en ik wil even vertellen over mijn ervaringen in de Okanagan Valley in Canada. Ik ben daar afgelopen zomer geweest om drie weken bij vrienden te logeren.
Ik had een aantal jaren geleden al het plan om naar Canada te vliegen, maar toen had ik een heel ander plan. Ik was toen van plan om eerst met fiets en al naar Calgary te vliegen en van daar uit via voornamelijk de highways naar Vancouver te fietsen.
Echter, hoe meer ik me verdiepte in Canada, hoe meer dat idee mij begon tegen te staan. Ik kreeg de indruk dat het fietsen over de highways wel eens erg stressvol kon zijn aangezien al het verkeer, dus ook het zware vrachtverkeer, er met volle vaart over heen dendert.
Eenmaal daadwerkelijk in Canada aangekomen heb ik mijn eigen fiets niet mee genomen. In plaats daarvan heb ik ter plaatse een fiets gekocht, een eenvoudige mountainbike, die ik later voorzien heb van een eenvoudige bagagedrager en een kleine fietstas. De kosten voor deze fiets vielen me op zich heel erg mee. Inclusief alle toebehoren (fietshelm, verlichting, fietstas, twee bidons + houders, fietshandschoentjes, fietspompje en een plaksetje) was ik omgerekend zo'n 500 euro kwijt.
Mijn vrienden wonen in Lake Country. Dat is een kleine plaats ten noorden van Kelowna. Kelowna is een plaats die bestaat uit twee delen: West-Kelowna en Oost-Kelowna, aan weerszijden van het grote Okanagan Lake, waar de hele vallei zijn naam aan te danken heeft. Ten oosten van Okanagan Lake bevinden zich nog een tweetal kleinere meren: Kalamalka Lake (door de bewoners Kal Lake genoemd) en Wood Lake. Deze twee meren zijn via een ondiepe en nauwe doorgang met elkaar verbonden.
Op dit moment is het mogelijk om vanuit Vernon, dat aan de uiterste noordkant van Kalamalka Lake ligt, via een tot fietspad getransformeerde voormalige spoorlijn aan de westkant van dat meer zuidwaarts te fietsen. Zodra je dan bij Wood Lake bent kun je oostwaarts fietsen en dan weer zuidwaarts aan de oostkant van Wood Lake tot je bij Lake Country aan komt. Toen ik er was was men echt ook nog bezig met de aanleg van een fietspad aan de westkant van Wood Lake, direct naast highway 97.
Ik heb ook nog een aantal stukken van de beroemde Kettle Valley Rail Trail (KVR) gefietst. Ik kan vooral het stuk bij de Myra Canyon Tresles aanbevelen, dat stuk is namelijk erg makkelijk begaanbaar. Dit gedeelte ligt pal ten zuiden van Kelowna. Je hebt er een schitterend uitzicht op diverse oude en zeer hoge gerestaureerde houten spoorbruggen (de tresles).
Ik heb daarnaast ook nog van Lake Country naar Penticton gereden. Penticton ligt aan het meest zuidelijke puntje van Okanagan Lake. Hiervoor ging ik vanaf Kelowna over een binnenweg genaamd de Chute Lake Road, maar die raad ik iedereen af. Die weg ligt helemaal bezaaid met keien en loopt soms zeer steil naar boven. Ik was vooral aan het lopen en klauteren in plaats van aan het fietsen. Toen ik vanaf die weg eenmaal op de Kettle Valley Rail Trail was aangekomen werd het er maar een beetje makkelijker op, want de KVR was op dit punt een nogal zanderige weg geworden. Ik heb onderweg vaak af moeten stappen omdat mijn voorwiel te diep in het zand weg zakte. Pas op het allerlaatst, iets ten noorden van Naramata ging de KVR van zandweg over in een prettige grindweg en had ik een schitterend uitzicht over Okanagan Lake.
Eenmaal in Penticton ging de KVR over in stukken gewoon fietspad. Als ik die allemaal had afgelegd had ik aan de westkant van Penticton mijn weg over de KVR kunnen vervolgen, maar zo ver ben ik niet gegaan omdat ik maar een kleine fietstas bij me had en mijn vrienden zeer beperkt in staat waren mij weer op te pikken.
In Penticton ben ik er achter gekomen hoe blij wij Nederlanders moeten zijn over ons openbaar vervoer, want wij liggen wat dat betreft lichtjaren voor op Canada. Het is in Canada echt beroerd geregeld met busvervoer. Er was wel een bus met een fietsdrager voorop die naar Kelowna reed, maar die reed alleen op maandag (ik was er op woensdag). De Greyhound bus pakken bleek ook geen optie, hoewel die drie keer per dag ging. Greyhound eist namelijk dat je je fiets in een fietsdoos meeneemt en waar ter wereld tover je ineens een fietsdoos vandaan?
Uiteindelijk heeft mijn kameraad me toen maar met de auto opgehaald.
Ik ben trouwens blij dat ik mijn fiets niet mee het vliegtuig in had meegenomen, want dan had ik er zelf mee moeten gaan slepen bij het overstappen. Dat slepen met ruimbagage wordt namelijk niet voor je gedaan, dat moet je zelf doen. Ik heb dat in elk geval meegemaakt op de luchthavens Toronto Pearson (heenweg) en Seattle (terugweg). Met mijn overige ruimbagage er nog bij was dat niet te doen geweest (in elk geval niet leuk!).
Dit waren mijn korte ervaringen met fietsen in Canada. Niet al te spannend allemaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.
Mocht je nog vragen hebben, stel ze dan gerust.