Wereldfietsen als statussymbool

[Aart Veldhuizen]

Een mooie term in dit geval is de term ‘musterbatie’ die ik jaren geleden bij een filosoof las: het gaat dan om plekken waar je geweest moet zijn. Dat krijgt veel te veel nadruk.
Ooit zei mij dochter tegen mij: ‘pa, ga je ooit nog eens een vliegreis maken?’ Ik: ‘niet als het niet per se nodig is. Waarom zou ik ook, het is hier mooi genoeg.” Mijn dochter: “maar dan kom je misschien nooit van je leven in Las Vegas en misschien is het daar wel erg mooi en als je straks dood bent, ben je daar nog nooit geweest. Vind je dat niet jammer dan?” Mijn reactie: “maar jij bent nog nooit geweest op het fietspaadje naar het fietspondje van Langweer. En daar is het zo mooi!”

Mijn motto: het gaat niet om dingen die je gezien moet hebben. Het gaat wel om zien, om kijken en je te laten raken door wat je ziet.

Overigens zit mijn dochter nu voor een half jaar in Zuidafrika voor studie. En we gaan haar opzoeken, per vliegtuig ja. Want je dochter opzoeken in een ver land is een vorm van musterbatie waar ik me aan overgeef.al ging ik liever per fiets, maar zoveel vrije tijd wil ik niet opnemen.

[rockhopper]

Overigens zit mijn dochter nu voor een half jaar in Zuidafrika voor studie. En we gaan haar opzoeken, per vliegtuig ja. Want je dochter opzoeken in een ver land is een vorm van musterbatie waar ik me aan overgeef.al ging ik liever per fiets, maar zoveel vrije tijd wil ik niet opnemen.

Vlieg je tot Marocco en fiets je vanaf daar naar het Zuiden? Soort compromis tussen vrije tijd en niet willen vliegen. Ik volg de gedachten gang verder wel. Ik denk zelfs dat je eigenlijk gewoon alle tijd aan dochterlief moet/mag besteden en de fiets even zou moeten laten voor wat het is.

[Leon]

Recent: een artikel over wat een verweggistanfietser bezielt:
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~ba336125/

[mightytheo]

Interessante en enigszins filosofische discussie. Een wereldfietser is per definitie natuurlijk ook een toerist. En alles is relatief want onze mooie wereld bevat alle continenten dus als je hebt leren fietsen toen je 3-5 jaar oud was ben je volgens de definitie al snel bevorderd tot wereldfietser met een eerste interessante omgeving om te verkennen

Dus de oorspronkelijke vraag m.b.t. reismotieven geeft waarschijnlijk vooral aan waar onze persoonlijke interesses liggen die we graag nader zouden willen onderzoeken of meemaken. Meestal zijn het dan keuzes tussen natuur en/of cultuur die mensen trekt om iets te bezoeken. Belangrijk is om naar je eigen motieven te kijken en jezelf niet proberen te meten met anderen. Iedereen zal een andere motivatie hebben...dus follow your own dream.

Ik las gisteren een mooi verslag van de helaas overleden bergbeklimmer Eric Arnold die aangaf dat hij het ultieme geluk vond door louter in de bergen prachtige beklimmingen te maken. Na 4 mislukte pogingen Mount Everest heeft hij uiteindelijk tijdens de 5e poging toch zijn ultieme droom waargemaakt.

[Fedor]

Ik las gisteren een mooi verslag van de helaas overleden bergbeklimmer Eric Arnold die aangaf dat hij het ultieme geluk vond door louter in de bergen prachtige beklimmingen te maken. Na 4 mislukte pogingen Mount Everest heeft hij uiteindelijk tijdens de 5e poging toch zijn ultieme droom waargemaakt.

Klimmen is idd een prachtige uitdaging, maar juist als (ex-)klimmer begrijp ik niet waarom elke toerist-klimmer (niet-ervaren mensen die met een gids klimmen)… en ook veel andere klimmers... zonodig de Mount Everest moet beklimmen. Absoluut niet de mooiste of meest uitdagende tocht (plus filelopen in die paar mooie dagen dat de top goed bereikbaar is), maar ja... je bent er dan wel geweest...

[Charles002]

Ik ben er een. Zo'n nieuweling, een Instagrammer, tot-jezelf-komen-fietser, vroege midlife crisis na een relatiebreuk fietser. Geeft het een naam.

Tot voor m'n vertrek in januari had ik geen fietservaring. Ja 15 minuten naar mijn werk fiets ervaring. Met mijn ex maakte ik altijd al verrre reizen (soor, vakanteis) van 3 of 4 weken naar Colombia, Panama, Costa Rica, Zuid-Afrika, Sri Lanka, Australie, Nieuw Zeeland, Thailand, Laos Cambodia. Ze dat heb ik maar even stoer gezegd haha.

Fietsend de wereld in trekken zat al een tijdje in mijn achterhoofd. Alleen mijn ex zag dat absoluut niet zitten. Dus toen niet gedaan. In februari 2017 ging de relatie na 13 jaar op de klippen. Dt gaf mij een flinke klap, ik wist niet goed wat ik met mijzelf aan moest, want ik was 'al' 39 en moest mijn leven weer opnieuw beginnen. Zo voelde het toen. Maar ik kon van een nood een deugd maken. Ik had met niemand te maken, dus kon eindelijk die fietsreis maken. Met als doel om meer over mijzelf te weten te komen.

Dus daar ging ik, van januari tot eind juni, 6 maanden. De planning was van Ecuador Quito fietsen naar Sao Paulo Brazilië. Uiteindelijk kwam ik niet verder dan Bolivia en heb ik het vliegtuig gepakt en heb ik in Australië verder gefietst.

Wat heeft het mij gebracht? Mooie GoPro filmpjes die ik kan showen op Instagram. Leuke reacties op Instagram. Ik ben erachter gekomen dat ik tot meer in staat ben dan ik dacht. Afzien, zelf beslissingen nemen, voor jezelf opkomen, hachelijke situaties, leuke mensen ontmoet, veel gezien. Mijn huidige vriendin ontmoet in Ecuador.

Na een week (!) al, kwam ik erachter dat ik niet veranderd ben. Ik loop in dezelfde valkuilen in deze haastige westerse wereld als voor de reis. Wel heb ik meer levenservaring. Er is mij niets overkomen, ik heb genoten, dus misschien komt er wel weer een verre fietsreis. Waarom niet? Het is niet verboden. Nu ben ik 5 weken thuis en de reis verdwijnt helaas al weer snel uit mijn geheugen. Druk met mijn baan, sociale leven, enz. Ik zei al, ik ben niet veranderd.

Voor mijn volgende reis heb ik die illusie dan ook niet meer: jezelf leren kennen. Want je kent jezelf al. Misschien dat ik hier in NL eens een cursus zelfverrijking ga doen. Ik heb geleerd dat je daarvoor niet naar Sao Paulo hoeft te fietsen. In mijn volgende reis wil ik gewoon lekker fietsen en afzien en kijken waar je uitkomt.

Ach, ieder leeft zijn eigen leven. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. En ja, het is leuk om de filmpjes te laten zien en ik vind het leuk om het af en toe te vertellen aan mensen. En dat mag ik lekker zelf weten haha.

Ik ben ook naief. We kennen geen gevaar in NL. Ik stap ook naïef op mijn fiets in Zuifd_amerika. Wat kan er nou gebeuren? Er is ook niets gebeurd, alles was leuk en veilig. Tuurlijk moet je realistisch zijn en het gevaar niet onderschatten. Maar naïviteit is ook wel lekker hoor, anders fiets ik niet lekker en onbezonnen. Gewoon op die fiets stappen en kijken waar je uitkomt.

Groet Charles

[Aart Veldhuizen]

Een mooi verhaal, Charles. En waar. Dingen bekijken en zelfs dingen beleven veranderen je leven niet. Dat denken mensen vaak wel, en daarom gaat men dat zo’n Mount Everest beklimmen, maar uiteindelijk is dat niet zo. Je leven verandert als je op een andere manier gaat kijken naar de dingen om je heen. Daarvoor hoef je in mijn optiek niet ver weg te gaan (niet dat daar trouwens wat mis mee is). Ik zoek het in wat ik soulfulness noem: het horen van de stilte en het voelen van de wind en je bewust worden waar je inspiratie van krijgt. En ja, ook ik word zo weer oogeslokt door de hectiek om me heen. Maar dat ligt uiteindelijk altijd minder aan de hectiek om me heen, dan de hectiek die ik op die momenten zelf in me heb.

Dat laat onverlet dat ik respect heb voor de reis die je gemaakt hebt. Geweldig man. En natuurlijk geeft dat een kick en een boost aan je zelfvertrouwen, dat had ik al toen ik op weg naar Asissi de Splugenpass tussen de sneeuw door bedwong. Ik roep tegen iedereen dat ik ooit nog eens vanuit mijn woonplaats (nu Sneek, straks Langweer) naar Jeruzalem wil fietsen. Maar jij hebt zoiets gewoon gedaan!

[rooss]

Ik las gisteren een mooi verslag van de helaas overleden bergbeklimmer Eric Arnold die aangaf dat hij het ultieme geluk vond door louter in de bergen prachtige beklimmingen te maken. Na 4 mislukte pogingen Mount Everest heeft hij uiteindelijk tijdens de 5e poging toch zijn ultieme droom waargemaakt.

Klimmen is idd een prachtige uitdaging, maar juist als (ex-)klimmer begrijp ik niet waarom elke toerist-klimmer (niet-ervaren mensen die met een gids klimmen)… en ook veel andere klimmers... zonodig de Mount Everest moet beklimmen. Absoluut niet de mooiste of meest uitdagende tocht (plus filelopen in die paar mooie dagen dat de top goed bereikbaar is), maar ja... je bent er dan wel geweest...

Hij is er inderdaad geweest. R.I.P.

De ultieme droom is denk ik toch niet waargemaakt. Dan wil je ook terugkomen van zo'n expeditie. Het ging natuurlijk niet alleen om "prachtige beklimmingen", maar ook om de uitdaging, de adrenalinekick , de status etc etc.

Als je het over de deze sport hebt is het eigenlijk de bedoeling dat je zo professioneel bent dat je op tijd, en soms voordat je de top bereikt, teruggaat, zodat je heelhuids terugkomt, pas dan ben je een held. Anders is het gewoon een spelletje russische roulette (waar je overigens ook een flinke adrenalinekick van kan krijgen, maar het heeft een wat lagere status).

[alois]

Ik moest naar aanleiding van deze discussie denken aan wat ik afgelopen voorjaar met mijn leerlingen heb gelezen bij de filosoof Seneca, die over dit onderwerp ook iets te zeggen heeft.

[Fedor]

De ultieme droom is denk ik toch niet waargemaakt. Dan wil je ook terugkomen van zo'n expeditie. Het ging natuurlijk niet alleen om "prachtige beklimmingen", maar ook om de uitdaging, de adrenalinekick , de status etc etc.

Als je het over de deze sport hebt is het eigenlijk de bedoeling dat je zo professioneel bent dat je op tijd, en soms voordat je de top bereikt, teruggaat, zodat je heelhuids terugkomt, pas dan ben je een held. Anders is het gewoon een spelletje russische roulette (waar je overigens ook een flinke adrenalinekick van kan krijgen, maar het heeft een wat lagere status).

"Into thin air" van John Krakauer is een boek over de rampzalige Everestbeklimmingen van 1996 en, behalve dat het leest als een thriller, is een uitstekend boek over de beweegredenen van (amateur) klimmers die koste wat het kost die "ene top" op hun lijst willen hebben (en zelfs soms als enige top in hun leven willen beklimmen).

[Leon]

Ik moest naar aanleiding van deze discussie denken aan wat ik afgelopen voorjaar met mijn leerlingen heb gelezen bij de filosoof Seneca, die over dit onderwerp ook iets te zeggen heeft.

Mooi! Als de hier verafschuwde beweegredenen voor het gros van de hedendaagse vakantiegangers geldt dan is dat geen goed teken voor hun gesteldheid.

[rockhopper]

Klimmen is idd een prachtige uitdaging, maar juist als (ex-)klimmer begrijp ik niet waarom elke toerist-klimmer (niet-ervaren mensen die met een gids klimmen)… en ook veel andere klimmers... zonodig de Mount Everest moet beklimmen. Absoluut niet de mooiste of meest uitdagende tocht (plus filelopen in die paar mooie dagen dat de top goed bereikbaar is), maar ja... je bent er dan wel geweest...

om een beroemd klimmer te quoten, "Because it's there"

Maar dat staat natuurlijk los van de risico's die men soms bereid is te nemen. En ja het is meer een prestige top, omdat het de hoogste is. In de fietswereld vergelijk ik het met de Noordkaap. Ook een triest overpriced stukje Noorwegen, een van de lelijkste plekken waar je naar toe kan gaan in Noorwegen, maar het houdt een aantrekkingskracht. (en ja ik heb ook bij mijn computer een ansichtkaartje hangen van de noordkaap met de middernachtzon, want het inspireert me om ergens ver weg te willen gaan)

Dus om te zeggen: ik heb op het dak van de wereld gestaan, een beetje wat de noordkaap ook is, het 'dak' van europa maar dan als noordelijkste punt. Omdat er altijd veel aandacht en prestige naar uitgaat. Een beetje zoals de tour de france, beslist niet de mooiste of leukste wedstrijd, maar wel die met de meeste prestige en aandacht.

[Fedor]

om een beroemd klimmer te quoten, "Because it's there"

Maar dat was wel iemand die de berg voor de eerste keer wilde beklimmen, niet voor de 6000e keer

[rockhopper]

om een beroemd klimmer te quoten, "Because it's there"

Maar dat was wel iemand die de berg voor de eerste keer wilde beklimmen, niet voor de 6000e keer

Het maakt voor jou als klimmer niet veel uit of de berg al is beklommen of niet, uiteraard is het openen van een nieuwe route het ultieme, maar je wilt de berg gewoon op en juist omdat hij er is. Ook al hebben anderen het al gedaan, jij wilt toch ook mocht het tot je mogelijkheden behoren? Ik denk ook niet dat er veel mensen zijn die de ambitie hebben om mount everest vaak op te gaan (en niet alleen om financiële redenen).

Maar voor mij is het opgaan van een berg gewoon een leuk doel, omdat het kan, omdat het er is. Het geeft een speciaal gevoel, iets dat ik tijdens fietsen wel benader, maar in mindere mate. De kleuren worden echter, de lucht wordt ijler, maar ook 'beter' en je ontstressed terwijl je intensief bezig bent in een stressvolle situatie.

[rooss]

Dus om te zeggen: ik heb op het dak van de wereld gestaan, een beetje wat de noordkaap ook is, het 'dak' van europa maar dan als noordelijkste punt. Omdat er altijd veel aandacht en prestige naar uitgaat. Een beetje zoals de tour de france, beslist niet de mooiste of leukste wedstrijd, maar wel die met de meeste prestige en aandacht.

Oftewel een statussymbool.

En dan moet ik weer even denken aan de openingspost van dit onderwerp: „We doen alsof reizen over grote ervaringen gaat, maar in werkelijkheid heeft het daar niets mee te maken. Het gaat erom dat we er geweest zijn, dat we indruk maken op anderen, dat we iemand zijn.” aldus Welten. „De reisverhalen en de perceptie van anderen vormen jouw identiteit, niet de ervaringen op zich."

[Leon]

Dat gegeneraliseer van filosofen is de reden waarom ik het keuzevak filosofie na een gillende onvoldoende toch maar heb laten vallen in plaats van het over te doen.

[Fedor]

Op een andere site kwam ik "min of meer " de volgende stelling tegen...

"Een fietsreis maak je vanaf huis. Zodra je je ergens heen laat transporteren om elders te fietsen is er sprake van toerisme."

[keesswart]

Fietsend de wereld in trekken zat al een tijdje in mijn achterhoofd. Alleen mijn ex zag dat absoluut niet zitten. Dus toen niet gedaan. In februari 2017 ging de relatie na 13 jaar op de klippen. Dit gaf mij een flinke klap, ik wist niet goed wat ik met mijzelf aan moest, want ik was 'al' 39 en moest mijn leven weer opnieuw beginnen. Zo voelde het toen. Maar ik kon van een nood een deugd maken. Ik had met niemand te maken, dus kon eindelijk die fietsreis maken. Met als doel om meer over mijzelf te weten te komen.

Mijn huidige vriendin ontmoet in Ecuador.

Het beëindigen van die relatie bleek voor Charles002 dus achteraf een blessing in disguise te zijn, een verlossing van het idee dat je op je 39e een vaste partner hoort te hebben en alles wat daarbij hoort; een relatie die misschien ook een statussymbool was.
Zelf had ik tot mijn 38e nooit een relatie. De vrouwen die ik voor die tijd tegenkwam, zochten geen fietser, maar - naar later zou blijken - een man met carrièreperspectieven of in ieder geval een kinderwens; of ze bleken uiteindelijk meer op vrouwen dan op mannen te vallen. Alleen in Lesotho, waar ik een vier maanden lange fietsreis onderbrak om vrijwilligerswerk te doen, had ik een kortstondige vakantieliefde met een jonge vrouw, die overigens niet over het budget beschikte om een fiets te kunnen kopen, laat staan dat ze op fietsvakantie had kunnen gaan...

Na een week (!) al, kwam ik erachter dat ik niet veranderd ben. Ik loop in dezelfde valkuilen in deze haastige westerse wereld als voor de reis. Wel heb ik meer levenservaring.

Terug uit Lesotho merkte ik dat het in Nederland niet echt gewaardeerd werd als je niet mee wilde doen aan de rat race. Na een langdurige en ietwat treurigmakende studie was ik echter Spaans benauwd geworden om in een onomkeerbare huisje-boompje-beestjesituatie te raken en net zo'n leven te moeten leiden als mijn ouders hadden geleid. In mijn ogen was zo'n leven een stressvolle en tobberige onderwerping aan de heilige drie-eenheid van carrière, huis en gezin.

In 1985 ben ik enkele maanden in India geweest, nadat ik een blauwtje had gelopen bij een vrouw die helemaal weg was van India. Zij had zo vaak trots verteld over de exotische reizen die zijzelf, haar broer en haar 'betere vrienden' hadden gemaakt, dat ik het gevoel had gekregen dat je een hopeloze provinciaal was als je niet minstens een paar maanden in een arm land buiten Europa had doorgebracht. Later besefte ik dat de fietstocht door Tsjechoslowakije en Polen, die ik een jaar eerder had gemaakt, veel meer diepgang had. Jaren later las ik met veel plezier 'Are you experienced?' van William Sutcliffe, waarin op een heerlijk sarcastische manier de competitie tussen rugzakreizigers in India, om toch vooral hip en cool te zijn, wordt beschreven.[/i]

Die reis naar India (zonder fiets; heen liftend of met bussen en treinen door Turkije, Iran en Pakistan; terug per vliegtuig) was niet alleen een vlucht uit een onprettige thuissituatie, maar maakte ik ook om serieus genomen te kunnen worden door mensen waar ik destijds graag bij wilde horen. Dus ook een statussymbool. Ondanks de mooie foto's die ik er maakte, voelde ik me in India zelden op mijn gemak. De latere reis door het zuiden van Afrika was ook een vlucht, maar wel een die de moeite waard was, omdat ik er gefietst heb, verlost was van die nare studie en het liefdesverdriet dat me in India bleef achtervolgen, en er onvergetelijke ontmoetingen had. In India was ik vooral irritante mannen tegen het lijf gelopen, terwijl ik in Afrika juist veel aardige vrouwen ontmoette. Veel status leverde het me niet op, want in mijn toenmalige kennissenkring was een fietsreis niet hip en was Lesotho geen geliefde reisbestemming. Sterker nog, lieden die het cool hadden gevonden dat ik door het Iran van Khomeini was gereisd, vonden het op z'n zachtst gezegd dubieus dat ik door het Zuid-Afrika van Botha en De Klerk had moeten fietsen om in Lesotho te kunnen komen.

Dat gegeneraliseer van filosofen is de reden waarom ik het keuzevak filosofie na een gillende onvoldoende toch maar heb laten vallen in plaats van het over te doen.

Wat Ruud Welten hierboven beschrijft, vind ik interessant en herkenbaar genoeg om over na te denken, maar verder heb ik net als Leon nooit de behoefte gevoeld om me diepgaand te verdiepen in de filosofie. Tien jaar sociale geografie en planologie was al erg genoeg

[rooss]

Dat gegeneraliseer van filosofen is de reden waarom ik het keuzevak filosofie na een gillende onvoldoende toch maar heb laten vallen in plaats van het over te doen.

Gelukkig is sociale status is ook een onderwerp bij sociologie psychologie en biologie. Het allerleukste van statussymbolen vind ik het taboe wat er op rust. Er zijn vrij weinig mensen die toegeven dat ze statusoverwegingen meenemen in hun beslissingsprocessen, toch doet bijna iedereen het, bewust of onbewust. Ik ook.

[Leon]

Dat gegeneraliseer van filosofen is de reden waarom ik het keuzevak filosofie na een gillende onvoldoende toch maar heb laten vallen in plaats van het over te doen.

Gelukkig is sociale status is ook een onderwerp bij sociologie psychologie en biologie. Het allerleukste van statussymbolen vind ik het taboe wat er op rust. Er zijn vrij weinig mensen die toegeven dat ze statusoverwegingen meenemen in hun beslissingsprocessen, toch doet bijna iedereen het, bewust of onbewust. Ik ook.

Ik leg gasten altijd uit dat ik mijn tuin precies zo soigneer dat mijn keurige buurvrouw die alles netjes opruimt (en uit de tijd stamt toen spuiten dé oplossing was) er zich niet aan stoort maar dat mijn biologische vrienden er ook tevreden over zijn. Of dat echt zo is of dat het toch een beetje mijn eigen tuin is? Lastig inderdaad.