ma 19 feb, 2018 19:54
Ach het zijn ook even-hoevigeneen kudde overstekende koeien
Zes weken veldwerk langs de Frontlijnroute
di 20 feb, 2018 16:37
Dag 31, 22 september 2017. Van Blâmont naar Gemaingoutte, 67 km
Bij Montreux, 4 km voor Badonviller, verraden oude bunkers de plek waar deze fietsroute de Duitse linies verlaat en ‘overloopt’ naar de Franse zijde. Badonviller het zwaar te verduren: het werd driemaal ingenomen en geplunderd door Beierse troepen en behoort tot het selecte gezelschap van plaatsen die vanuit een zeppelin gebombardeerd zijn. Uiteindelijk kwam de frontlijn iets ten noorden van het stadje te liggen.
Hier wil ik koffie drinken. Het café waar ik dat in 2010 nog kon doen, is inmiddels ter ziele. Gelukkig is er nog een oud hotel waar ik op een stoeltje in de zon koffie kan drinken. Zou er in Badonviller over tien jaar nog koffie zijn te krijgen?
Na Badonviller gaat de hoofdroute over de eerste Vogezencol, de 484 m hoge Vierge Clarisse. Ik wil mijn krachten nog even sparen voor de cols die vanmiddag komen en kies voor een alternatieve route over de Col de Rouge Vêtu, die maar 408 m hoog en 5,5 km korter is.
Vanaf Saint-Blaise gaat een nieuwe voie verte - het enige nieuwe stukje van dit traject - naar Moyenmoutier, waar een groep bankjes in het park voor de Abdij van St. Hydulphe een prachtige plek is voor de lunch en het drogen van de tent.
Hierna klimt de route 275 m over een afstand van bijna 9 km, tot aan een naamloze col bij een heuvel na de mooie boerencamping van La Fontenelle en een dikke demarcatiesteen.
Om deze heuvel, Côte 627, is fel gestreden. In juli 1915 maakten de Fransen zich definitief meester van de top, waar nu een militaire begraafplaats ligt. Hierna loopt dit traject weer langs de Duitse kant van het front. De weg gaat op en neer door een prachtig landschap en bereikt een voorlopig hoogtepunt op de 608 m hoge Col d’Hermanpaire.
Vlak voor Bertrimoutier rijst een groot wegkruis op. Hier in de buurt kruist de route opnieuw de frontlijn, die hier zuidoostwaarts de bergen inliep.
Op een begraafplaats worden Franse en Duitse graven door een muurtje van elkaar gescheiden.
Sinds ik Moyenmoutier uitfietste, zie ik af en toe omleidingsborden, verbodsborden voor voetgangers, en dranghekken langs de weg liggen. Het zijn onheilspellende voortekenen van de jaarlijkse Rallye des Vosges die hier de komende dagen plaatsvindt. Het is me duidelijk dat ik hier geen dag later had moeten fietsen, want dan had ik een geblokkeerde Frontlijnroute aangetroffen.
Ik bekijk de officiële website waarop de route van deze rally voor de komende dagen wordt aangegeven, zodat ik een plan B kan maken. Ik zie dat ik niet op routes kom waar geracet wordt, zolang ik de hoofdtrajecten van de Frontlijnroute blijf volgen. Een minder zwaar alternatief traject door de Vogezen wordt echter onbefietsbaar. Morgen zal ik ook af en toe op een verbindingsroute tussen de verschillende rallyparcoursen moeten fietsen.
Op de website is ook een paragraaf gewijd aan 'Rallye et Environnement', met een foto ernaast van rokende fabrieken. Over die foto is natuurlijk nagedacht: die moet suggereren dat andere zaken veel meer milieu-impact hebben dan een autorally. Een foto van een weg met platgereden dieren zul je op deze site niet aantreffen. Ook over de tekst is nagedacht. Om te beginnen spreken de organisatoren van de rally hun bezorgdheid over het milieu uit.
Vervolgens wordt een Zwitsers onderzoek uit de kast gehaald, waarvan de uitkomst was dat ongeveer eenderde van de CO2-emissie van een rally werd veroorzaakt door openbaar vervoer en de rest grotendeels door accommodatie, catering, transport van apparatuur en afval. Om te besluiten met de conclusie dat de CO2 die wordt uitgestoten door raceauto's, slechts 3% bedraagt van de totale uitstoot van het evenement.
Dan volgen enkele vergelijkingen: dat een WK Voetbal 1,4 maal zoveel emissie veroorzaakt als de rally naar Dakar (zie hier voor een overzicht van dodelijke slachtoffers van die race), dat de estafette met de Olympische vlam meer CO2 uitstoot dan een race om de Grand Prix en dat de Grand Prix van België minder uitstoot oplevert dan het opstijgen van een verkeersvliegtuig.
Het zal wel niet de bedoeling zijn dat ik daaruit concludeer dat er nog een hoop commerciële sportevenementen afgeschaft kunnen worden. Dit gegoochel met cijfertjes doet me denken aan de tabaksindustrie, die ook graag selectief uit onderzoeksresultaten citeert om ons te laten denken dat we 'niet zo moeten zeuren als mensen van een sigaartje willen genieten'.
[opgeheven vinger] De treurige realiteit is dat de aanleg van een fietspad over een voormalige spoorlijn (zoals van Duinkerke naar Adinkerke) jarenlang kan worden tegengehouden door een milieueffectrapportage, terwijl in hetzelfde land wel binnenwegen in een groot gebied mogen worden afgezet voor een lawaaiig en vervuilend evenement, waarbij roekeloos rijgedrag tot sport verheven wordt. [/opgeheven vinger]
Gelukkig merk ik op de camping municipal van Gemaingoutte nog helemaal niks van luidruchtige rallybezoekers. Dat is fijn, want na bijna 1000 m klimmen en een nog zwaardere dag voor de boeg, wil ik goed kunnen slapen. Vannacht ben ik hier de enige gast. De receptie blijft dicht en een beheerder laat zich vanavond niet zien, maar de douche is weer lekker warm.
wordt vervolgd
Bij Montreux, 4 km voor Badonviller, verraden oude bunkers de plek waar deze fietsroute de Duitse linies verlaat en ‘overloopt’ naar de Franse zijde. Badonviller het zwaar te verduren: het werd driemaal ingenomen en geplunderd door Beierse troepen en behoort tot het selecte gezelschap van plaatsen die vanuit een zeppelin gebombardeerd zijn. Uiteindelijk kwam de frontlijn iets ten noorden van het stadje te liggen.
Hier wil ik koffie drinken. Het café waar ik dat in 2010 nog kon doen, is inmiddels ter ziele. Gelukkig is er nog een oud hotel waar ik op een stoeltje in de zon koffie kan drinken. Zou er in Badonviller over tien jaar nog koffie zijn te krijgen?
Na Badonviller gaat de hoofdroute over de eerste Vogezencol, de 484 m hoge Vierge Clarisse. Ik wil mijn krachten nog even sparen voor de cols die vanmiddag komen en kies voor een alternatieve route over de Col de Rouge Vêtu, die maar 408 m hoog en 5,5 km korter is.
Vanaf Saint-Blaise gaat een nieuwe voie verte - het enige nieuwe stukje van dit traject - naar Moyenmoutier, waar een groep bankjes in het park voor de Abdij van St. Hydulphe een prachtige plek is voor de lunch en het drogen van de tent.
Hierna klimt de route 275 m over een afstand van bijna 9 km, tot aan een naamloze col bij een heuvel na de mooie boerencamping van La Fontenelle en een dikke demarcatiesteen.
Om deze heuvel, Côte 627, is fel gestreden. In juli 1915 maakten de Fransen zich definitief meester van de top, waar nu een militaire begraafplaats ligt. Hierna loopt dit traject weer langs de Duitse kant van het front. De weg gaat op en neer door een prachtig landschap en bereikt een voorlopig hoogtepunt op de 608 m hoge Col d’Hermanpaire.
Vlak voor Bertrimoutier rijst een groot wegkruis op. Hier in de buurt kruist de route opnieuw de frontlijn, die hier zuidoostwaarts de bergen inliep.
Op een begraafplaats worden Franse en Duitse graven door een muurtje van elkaar gescheiden.
Sinds ik Moyenmoutier uitfietste, zie ik af en toe omleidingsborden, verbodsborden voor voetgangers, en dranghekken langs de weg liggen. Het zijn onheilspellende voortekenen van de jaarlijkse Rallye des Vosges die hier de komende dagen plaatsvindt. Het is me duidelijk dat ik hier geen dag later had moeten fietsen, want dan had ik een geblokkeerde Frontlijnroute aangetroffen.
Ik bekijk de officiële website waarop de route van deze rally voor de komende dagen wordt aangegeven, zodat ik een plan B kan maken. Ik zie dat ik niet op routes kom waar geracet wordt, zolang ik de hoofdtrajecten van de Frontlijnroute blijf volgen. Een minder zwaar alternatief traject door de Vogezen wordt echter onbefietsbaar. Morgen zal ik ook af en toe op een verbindingsroute tussen de verschillende rallyparcoursen moeten fietsen.
Op de website is ook een paragraaf gewijd aan 'Rallye et Environnement', met een foto ernaast van rokende fabrieken. Over die foto is natuurlijk nagedacht: die moet suggereren dat andere zaken veel meer milieu-impact hebben dan een autorally. Een foto van een weg met platgereden dieren zul je op deze site niet aantreffen. Ook over de tekst is nagedacht. Om te beginnen spreken de organisatoren van de rally hun bezorgdheid over het milieu uit.
Vervolgens wordt een Zwitsers onderzoek uit de kast gehaald, waarvan de uitkomst was dat ongeveer eenderde van de CO2-emissie van een rally werd veroorzaakt door openbaar vervoer en de rest grotendeels door accommodatie, catering, transport van apparatuur en afval. Om te besluiten met de conclusie dat de CO2 die wordt uitgestoten door raceauto's, slechts 3% bedraagt van de totale uitstoot van het evenement.
Dan volgen enkele vergelijkingen: dat een WK Voetbal 1,4 maal zoveel emissie veroorzaakt als de rally naar Dakar (zie hier voor een overzicht van dodelijke slachtoffers van die race), dat de estafette met de Olympische vlam meer CO2 uitstoot dan een race om de Grand Prix en dat de Grand Prix van België minder uitstoot oplevert dan het opstijgen van een verkeersvliegtuig.
Het zal wel niet de bedoeling zijn dat ik daaruit concludeer dat er nog een hoop commerciële sportevenementen afgeschaft kunnen worden. Dit gegoochel met cijfertjes doet me denken aan de tabaksindustrie, die ook graag selectief uit onderzoeksresultaten citeert om ons te laten denken dat we 'niet zo moeten zeuren als mensen van een sigaartje willen genieten'.
[opgeheven vinger] De treurige realiteit is dat de aanleg van een fietspad over een voormalige spoorlijn (zoals van Duinkerke naar Adinkerke) jarenlang kan worden tegengehouden door een milieueffectrapportage, terwijl in hetzelfde land wel binnenwegen in een groot gebied mogen worden afgezet voor een lawaaiig en vervuilend evenement, waarbij roekeloos rijgedrag tot sport verheven wordt. [/opgeheven vinger]
Gelukkig merk ik op de camping municipal van Gemaingoutte nog helemaal niks van luidruchtige rallybezoekers. Dat is fijn, want na bijna 1000 m klimmen en een nog zwaardere dag voor de boeg, wil ik goed kunnen slapen. Vannacht ben ik hier de enige gast. De receptie blijft dicht en een beheerder laat zich vanavond niet zien, maar de douche is weer lekker warm.
wordt vervolgd
wo 21 feb, 2018 07:49
= gratis overnachting?De receptie blijft dicht en een beheerder laat zich vanavond niet zien, maar de douche is weer lekker warm.
wo 21 feb, 2018 09:35
Het is, als altijd, leuk te lezen over zo'n reisverslag inclusief de fraaie foto's, buitengewoon storend vind ik echter de vele politiek getinte opmerkingen, stellingnames en uitspraken.
Wellicht prikkelend bedoeld, maar wat mij betreft graag zonder.
Het leven is zonder voortdurende aandacht voor politiek-maatschappelijke twisten aanmerkelijk prettiger, wonderlijk ook dat juist een fietser langs de frontlijnroute dit niet inziet; juist al die ellende is veroorzaakt door politiek-maatschappelijke stokers.
Wellicht prikkelend bedoeld, maar wat mij betreft graag zonder.
Het leven is zonder voortdurende aandacht voor politiek-maatschappelijke twisten aanmerkelijk prettiger, wonderlijk ook dat juist een fietser langs de frontlijnroute dit niet inziet; juist al die ellende is veroorzaakt door politiek-maatschappelijke stokers.
wo 21 feb, 2018 10:41
Ik heb kennelijk iets gemist in de afgelopen zes berichten pagina's.......buitengewoon storend vind ik echter de vele politiek getinte opmerkingen, stellingnames en uitspraken.
wo 21 feb, 2018 11:22
Sommigen winden zich erover op, andere lezers lukt het blijkbaar zich er geheel voor af te sluiten...
wo 21 feb, 2018 12:03
Ik snap die aanmerking ook niet echt...als je langs de WO1 frontlinie rijdt en niet politiek gecharged wordt, is er wat met je mis lijkt mij persoonlijk. Ik was na een tochtje van twee dagen langs Diksmuide en Ieper tenminste zelf hard op weg een zeer militante anti-oorlogs activist te worden, Flanders field, de Ijzertoren en de hoeveelheid kerkhoven die je tegenkomt, maakten me buitengewoon kwaad en verdrietig!
Afgezien van dat ik Kees ook weinig politieks vind zeggen, het gaat voornamelijk over fietsen als ik het zo lees
Afgezien van dat ik Kees ook weinig politieks vind zeggen, het gaat voornamelijk over fietsen als ik het zo lees
wo 21 feb, 2018 12:08
Zoveel hoofden, zoveel zinnenGeorg schreef: ↑wo 21 feb, 2018 09:35Het is, als altijd, leuk te lezen over zo'n reisverslag inclusief de fraaie foto's, buitengewoon storend vind ik echter de vele politiek getinte opmerkingen, stellingnames en uitspraken.
Wellicht prikkelend bedoeld, maar wat mij betreft graag zonder.
Het leven is zonder voortdurende aandacht voor politiek-maatschappelijke twisten aanmerkelijk prettiger, wonderlijk ook dat juist een fietser langs de frontlijnroute dit niet inziet; juist al die ellende is veroorzaakt door politiek-maatschappelijke stokers.
We fietsen toch niet met oogkleppen op?
Tja, misschien trekt de mensheid nog eens lering uit het verleden en wordt de mensheid eens wat wijzer. Al toont de dagelijkse realiteit dat ik dat helaas moet betwijfelen.
Jan
wo 21 feb, 2018 13:53
Ik vind fietsen, ook mijn eigen omgeving, een fijne wijze om na te denken over mijzelf en wat ik zie. De prikkelende vergelijkingen, bijvoorbeeld over milieubeleid en feitelijke uitstoot, vindt ik leuk om eens over na te denken. Of een foto van een klein scheidingsmuurtje tussen Duitse en Franse graven van soldaten. Dan is zo een routeboekje en extra info in dit forum interessant. Je weet wat je kan verwachten.
Zo kan je een fietstocht naar Santiago of Rome niet los zien van religie en de Vennbahn met fietsvakanties met jonge kinderen.
Soms heb ik er juist geen zin in dit soort moeilijke dingen en kijk ik liever naar de mooie omgeving en fiets ik mijn hoofd leeg. Dan zet ik liever een muziekje op en een track op de GPS. Ik zou zoeken naar wat je zelf het leukste vindt.
Zo kan je een fietstocht naar Santiago of Rome niet los zien van religie en de Vennbahn met fietsvakanties met jonge kinderen.
Soms heb ik er juist geen zin in dit soort moeilijke dingen en kijk ik liever naar de mooie omgeving en fiets ik mijn hoofd leeg. Dan zet ik liever een muziekje op en een track op de GPS. Ik zou zoeken naar wat je zelf het leukste vindt.
wo 21 feb, 2018 16:42
Het was mij ook niet opgevallen.
Maar goed ook want daar lees ik het forum niet voor. Idd liever genieten van foto's en beschrijvingen van de geschiedenis en de omgeving. Een omgeving die niet alleen heel mooi hoeft te zijn maar ook heel intrigerend kan zijn (zoals N-Frankrijk).
wo 21 feb, 2018 17:05
Volgens mij verplicht niemand je dit topic te lezen, dus dan is de oplossing simpel; sla het over.
Daarnaast denk ik dat je als TS en schrijver van de stukjes best je mening mag geven.
Ik heb plezier aan het lezen hoe de routes gemaakt worden én wat je van de dingen vindt, die je tegenkomt. Dus wat mij betreft; ga zo door.
wo 21 feb, 2018 17:12
Je bent mij net voor, ik geniet van Kees zijn stukjes en vindt het heerlijk om te lezen, juist door de persoonlijke visie en vaak raak wat mij betreft. ( is ook persoonlijk )HansvanderVeeke schreef: ↑wo 21 feb, 2018 17:05Volgens mij verplicht niemand je dit topic te lezen, dus dan is de oplossing simpel; sla het over.
Daarnaast denk ik dat je als TS en schrijver van de stukjes best je mening mag geven.
Ik heb plezier aan het lezen hoe de routes gemaakt worden én wat je van de dingen vindt, die je tegenkomt. Dus wat mij betreft; ga zo door.
wo 21 feb, 2018 17:38
Yep. Al had ik die 5 euro voor dit terreintje met liefde betaald.
Sorry Georg, maar het leven wordt echt niet prettiger als je je ogen sluit voor alles wat er om je heen gebeurt. Voor mij in ieder geval niet. Juist wanneer ik aan het fietsen ben, kijk ik om me heen en denk ik na over alles wat ik zie. Dat deed ik al als twintiger (zie hier en hier). Als ik ergens fiets waar dingen gebeuren die mij op de een of andere manier boeien of raken, dan beschrijf ik dat.
Als men in de vorige eeuw beter had nagedacht en minder achter leiders met tunnelvisies was aangelopen, had er inderdaad heel wat ellende voorkomen kunnen worden. Ik beschrijf dat ook in een historisch overzichtje in de gids: 'Er zijn wel mensen geweest die het gevaar hebben gezien, zoals de Poolse industrieel Ivan Bloch. Al in 1897 beschrijft hij hoe de volgende oorlog zal verlopen: ‘Iedereen zal in de komende oorlog ingegraven zitten; een soldaat zal even veel behoefte hebben aan een schep als aan een geweer.’ Het is een ongemakkelijke waarheid die anderen niet belet te geloven dat oorlog een acceptabel middel is voor het verwezenlijken van nationalistische dromen en het vergroten van afzetmarkten. Oorlog wordt ook gezien als een korte maar noodzakelijke ingreep om een duurzame vrede te bereiken. Velen denken er überhaupt niet over na. Het leven van alle dag kost al genoeg energie. Alles wat zich buiten de eigen streek afspeelt, is een ver-van-mijn-bedshow waar je als bakker, boerin of barbier toch geen rol in kunt spelen.'
Ik zie overeenkomsten met de wereld van nu, waarin steeds meer mensen zich opsluiten in hun eigen wereldje en alleen nog maar informatie tot zich nemen die hun wereldbeeld bevestigt. Ook op dit forum lijken sommige mensen een allergie te hebben voor elke opmerking die bedoeld is om iemands blikveld wat te verruimen. Dan is dat opeens 'politiek', wat min of meer synomiem geworden is voor betweterig en niet gezellig.
Met politiek heb ik niet zoveel. Ik volg het allemaal wel, maar ben niet lid van een partij en voel geen enkele behoefte om zelf als politicus op de apenrots te gaan zitten. Ik zou er totaal ongeschikt voor zijn. Wel vind ik het dapper als redelijk integere mensen die wat verder kijken dan hun neus lang is, toch op die apenrots durven plaats te nemen en zich staande weten te houden tussen de pestkoppen en narcisten die daar alle aandacht opeisen.
wo 21 feb, 2018 17:39
Dag 32, 23 september 2017. Van Gemaingoutte naar Turckheim, 69 km
Uit het dal van de Morthe begin ik aan de niet zo zware klim naar de 694 m hoge Col de Mandray. Al snel halen de eerste wielrenners mij in, zonder de rust op deze mooie ochtend in september te verstoren.
Enkele minuten later is het gedaan met die rust. De ene na de andere racewagen scheurt voorbij. In de knalpotten wordt de herrie eerder versterkt dan gedempt. Dat zij zich buiten het parcours als gewone verkeersdeelnemers zouden moeten gedragen, lijkt niemand hier te beseffen, laat staan nodig te vinden.
In Fraize haal ik koffie en een taartje. Vaak zit je dan tussen andere fietsers op een terras. Vandaag is de weg langs het terras helaas een halve racebaan, waar geen minuut voorbijgaat zonder dat een opgefokte coureur passeert.
Gelukkig ben ik er hierna van verlost. Op de weg langs Habeaurupt en Le Rudin is de rust weer terug. Dan verschijnt het Etang des Dames. Acht jaar terug maakte ik hier half oktober de foto hieronder. De picknickbank die hier toen stond, is verdwenen; dus die haal ik ook weg uit de navigatietekst.
Dan volgt de ruim 4 km lange klim naar de 280 m hoger gelegen Col de Louschbach. Het begin is het steilst, rond de 10%, maar na 2 km zakt het stijgingspercentage naar 6%. Een groot pluspunt van deze smalle, maar wel geasfalteerde bosweg is dat er vrijwel geen auto’s langskomen. Dit is een van de weinige autoluwe, maar wel geasfalteerde Vogezencols in de wijde omtrek.
Tijdens de klim klatert er water van de rotsen.
Vanaf de Col de Louschbach volgt nog een klim van bijna 170 m naar de Col du Calvaire, langs de Route des Crêtes. Deze weg over de kam van de Vogezen werd in 1915 door de Fransen aangelegd tussen de Col de Bonhomme in het noorden en de Hartmannswillerkopf in het zuiden. De tussenliggende cols en bergtoppen waren ingenomen door Franse troepen en de Route des Crêtes moest deze met elkaar verbinden.
Met een hoogte van 1144 m is de Col du Calvaire het hoogste punt van de Frontlijnroute. 's Winters kun je hier soms skieën, maar ik denk dat de stoeltjeslift vaker door mountainbikers wordt gebruikt. Voor frontlijnfietsers gaat deze lift echter de verkeerde kant op.
Vanaf de Col du Calvaire maakt de Frontlijnroute een bocht door de Elzas om na 70 km, bij de Col Amic, weer terug te komen op de Route des Crêtes. Wie de hoofdroute links laat liggen en de Route des Crêtes blijft volgen, bereikt al na 48 km de Col Amic. Dit is beslist een spectaculaire route, die ook nog eens 500 m klimmen uitspaart. Wel kan het op de Route des Crêtes erg druk zijn; deze graatweg is geliefd bij motorfietsers. Soms kunnen ook de weersomstandigheden op 1000 m hoogte het fietsen flink bemoeilijken. Zo heb ik hier in oktober 2009 gefietst met een snijdende noordoostenwind en een temperatuur rond het vriespunt. Met mist of regen is het hier ook geen feest.
De hoofdroute gaat nu meer dalend dan klimmend door een prachtig berglandschap en arriveert enkele kilometers na de Col du Wettstein bij de Collet du Linge of Lingekopf.
Op deze heuvel bevindt zich een loopgraafmuseum met een goed geconserveerd stuk van de Duitse linies, waarop Franse troepen zich in de zomer van 1915 massaal te pletter liepen. Een strategisch doel werd er niet mee gediend, wel sneuvelden er genoeg militairen om enkele grote begraafplaatsen in de omgeving mee te kunnen vullen.
Het is geen toeval dat juist van de Duitse linies nog zoveel resten te zien zijn. Voor de Duitsers was de frontlijn een verdedigingslinie voor onbepaalde tijd geworden, die zo sterk mogelijk gemaakt werd. De Franse legerleiders bleven hardnekkig vasthouden aan hun filosofie van ‘attaque à outrange’ (aanval tot het uiterste) en bleven ondanks alle mislukkingen hopen op een succesvolle doorbraak. Het versterken van de frontlijn was in strijd met deze offensieve strategie.
Dit was de pittigste etappe van de Frontlijnroute, die vermeden kan worden door het minder zware alternatief door de Vogezen te nemen; al was dat vandaag niet mogelijk geweest door de Vogezenrally. Nu resteert nog een 16 km lange afdaling naar het bijna 700 m lager gelegen Niedermorschwir, waar de beslotenheid van dichte wouden abrupt plaatsmaakt voor een wein-weib-und-gesangsfeer.
De camping van Turckheim is van alle gemakken voorzien. Hoog tijd om kleren en binnenslaapzak in een wasmachine te proppen en naar een terras in het stadje te fietsen, waar ik flammekueche met een lokaal biertje bestel. Tot laat in de avond is het hier nog aangenaam zwoel. In de laaggelegen Elzas is het altijd een stuk warmer dan in de Vogezen: op een septemberavond lijkt het hier vaak nog zomer.
wordt vervolgd
Uit het dal van de Morthe begin ik aan de niet zo zware klim naar de 694 m hoge Col de Mandray. Al snel halen de eerste wielrenners mij in, zonder de rust op deze mooie ochtend in september te verstoren.
Enkele minuten later is het gedaan met die rust. De ene na de andere racewagen scheurt voorbij. In de knalpotten wordt de herrie eerder versterkt dan gedempt. Dat zij zich buiten het parcours als gewone verkeersdeelnemers zouden moeten gedragen, lijkt niemand hier te beseffen, laat staan nodig te vinden.
In Fraize haal ik koffie en een taartje. Vaak zit je dan tussen andere fietsers op een terras. Vandaag is de weg langs het terras helaas een halve racebaan, waar geen minuut voorbijgaat zonder dat een opgefokte coureur passeert.
Gelukkig ben ik er hierna van verlost. Op de weg langs Habeaurupt en Le Rudin is de rust weer terug. Dan verschijnt het Etang des Dames. Acht jaar terug maakte ik hier half oktober de foto hieronder. De picknickbank die hier toen stond, is verdwenen; dus die haal ik ook weg uit de navigatietekst.
Dan volgt de ruim 4 km lange klim naar de 280 m hoger gelegen Col de Louschbach. Het begin is het steilst, rond de 10%, maar na 2 km zakt het stijgingspercentage naar 6%. Een groot pluspunt van deze smalle, maar wel geasfalteerde bosweg is dat er vrijwel geen auto’s langskomen. Dit is een van de weinige autoluwe, maar wel geasfalteerde Vogezencols in de wijde omtrek.
Tijdens de klim klatert er water van de rotsen.
Vanaf de Col de Louschbach volgt nog een klim van bijna 170 m naar de Col du Calvaire, langs de Route des Crêtes. Deze weg over de kam van de Vogezen werd in 1915 door de Fransen aangelegd tussen de Col de Bonhomme in het noorden en de Hartmannswillerkopf in het zuiden. De tussenliggende cols en bergtoppen waren ingenomen door Franse troepen en de Route des Crêtes moest deze met elkaar verbinden.
Met een hoogte van 1144 m is de Col du Calvaire het hoogste punt van de Frontlijnroute. 's Winters kun je hier soms skieën, maar ik denk dat de stoeltjeslift vaker door mountainbikers wordt gebruikt. Voor frontlijnfietsers gaat deze lift echter de verkeerde kant op.
Vanaf de Col du Calvaire maakt de Frontlijnroute een bocht door de Elzas om na 70 km, bij de Col Amic, weer terug te komen op de Route des Crêtes. Wie de hoofdroute links laat liggen en de Route des Crêtes blijft volgen, bereikt al na 48 km de Col Amic. Dit is beslist een spectaculaire route, die ook nog eens 500 m klimmen uitspaart. Wel kan het op de Route des Crêtes erg druk zijn; deze graatweg is geliefd bij motorfietsers. Soms kunnen ook de weersomstandigheden op 1000 m hoogte het fietsen flink bemoeilijken. Zo heb ik hier in oktober 2009 gefietst met een snijdende noordoostenwind en een temperatuur rond het vriespunt. Met mist of regen is het hier ook geen feest.
De hoofdroute gaat nu meer dalend dan klimmend door een prachtig berglandschap en arriveert enkele kilometers na de Col du Wettstein bij de Collet du Linge of Lingekopf.
Op deze heuvel bevindt zich een loopgraafmuseum met een goed geconserveerd stuk van de Duitse linies, waarop Franse troepen zich in de zomer van 1915 massaal te pletter liepen. Een strategisch doel werd er niet mee gediend, wel sneuvelden er genoeg militairen om enkele grote begraafplaatsen in de omgeving mee te kunnen vullen.
Het is geen toeval dat juist van de Duitse linies nog zoveel resten te zien zijn. Voor de Duitsers was de frontlijn een verdedigingslinie voor onbepaalde tijd geworden, die zo sterk mogelijk gemaakt werd. De Franse legerleiders bleven hardnekkig vasthouden aan hun filosofie van ‘attaque à outrange’ (aanval tot het uiterste) en bleven ondanks alle mislukkingen hopen op een succesvolle doorbraak. Het versterken van de frontlijn was in strijd met deze offensieve strategie.
Dit was de pittigste etappe van de Frontlijnroute, die vermeden kan worden door het minder zware alternatief door de Vogezen te nemen; al was dat vandaag niet mogelijk geweest door de Vogezenrally. Nu resteert nog een 16 km lange afdaling naar het bijna 700 m lager gelegen Niedermorschwir, waar de beslotenheid van dichte wouden abrupt plaatsmaakt voor een wein-weib-und-gesangsfeer.
De camping van Turckheim is van alle gemakken voorzien. Hoog tijd om kleren en binnenslaapzak in een wasmachine te proppen en naar een terras in het stadje te fietsen, waar ik flammekueche met een lokaal biertje bestel. Tot laat in de avond is het hier nog aangenaam zwoel. In de laaggelegen Elzas is het altijd een stuk warmer dan in de Vogezen: op een septemberavond lijkt het hier vaak nog zomer.
wordt vervolgd
wo 21 feb, 2018 22:24
Op de onderste foto zie je nog wel het logo van de SPAR supermarkt die onder die huizen zit. Als die supermarkt ook op de foto had gestaan was het een heel herkenbaar vakantiebeeld geweest, namelijk tegenover de SPAR broodjes eten op een bankje of dorpsmonument. Ik blijf mij verbazen over het voortbestaan van de SPAR winkeltjes, onlangs de hogere prijzen.
wo 21 feb, 2018 23:04
Die foto heb ik in 2011 gemaakt. Toen ik in 2017 weer op deze plek was, was de Spar veranderd in een Casino (een Franse supermarktketen, dus geen gokpaleis).
Het fijne van die kleinere winkels is dat ze nog midden in de dorpen liggen en niet op een bedrijventerrein waarvoor je om moet fietsen. In zo'n minisuper vind ik ook veel sneller wat ik zoek. In veel dorpen zijn ze allang verdwenen omdat de concurrentie van hypermarchées als Carrefour, Intermarché etc. te groot werd.
Ik vermoed dat ik destijds alleen de bovenkant van de huizen gefotografeerd heb, omdat de onderkant in de schaduw lag. Het was op 27 september 2011 om 17:20 uur, dus de zon stond al laag.
Het fijne van die kleinere winkels is dat ze nog midden in de dorpen liggen en niet op een bedrijventerrein waarvoor je om moet fietsen. In zo'n minisuper vind ik ook veel sneller wat ik zoek. In veel dorpen zijn ze allang verdwenen omdat de concurrentie van hypermarchées als Carrefour, Intermarché etc. te groot werd.
Ik vermoed dat ik destijds alleen de bovenkant van de huizen gefotografeerd heb, omdat de onderkant in de schaduw lag. Het was op 27 september 2011 om 17:20 uur, dus de zon stond al laag.
do 22 feb, 2018 16:56
Dag 33, 24 september 2017. Van Turckheim naar Cernay, 70 km
Wijnvelden en ansichtkaartstadjes met vakwerkhuizen blijven 30 km lang het beeld bepalen. Op de meertalige lunchkaarten staan gerechten waar je kilometers op kunt fietsen. Flammekueche of choucroute gedrenkt in heerlijk stinkende munsterkaas met wijn, bier of water uit de streek. Dit is het hart van de Elzas, waar men al eeuwenlang het beste van de Franse en Duitse cultuur weet te combineren.
In 1914 was de Elzas al bijna 45 jaar Duits grondgebied. Ouderen en intellectuelen waren vaak nog wel gevormd door de Franse cultuur, maar voor de jonge generatie was Frankrijk een vreemd land geworden. Toch vond de Duitse overheid het nodig om de vrijheid van pers en vergadering hier in te perken en duizenden francofielen te deporteren. Dienstplichtige Elzassers die waren opgeroepen voor het Duitse leger, werden zoveel mogelijk naar het oostfront gestuurd, zodat ze niet konden overlopen naar de Fransen. Vlak voor het uitbreken van de oorlog waren een paar duizend Elzassers nog naar Frankrijk vertrokken, waar ze als buitenlanders in het Vreemdelingenlegioen terechtkwamen. Leden uit één familie konden voor verschillende partijen strijden. Na de oorlog werd de Elzas weer een deel van Frankrijk. Net als elders in het land, werden ook hier oorlogsmonumenten opgericht. Afgesproken werd dat alle oorlogsdoden uit de Elzas hierop vermeld mochten worden, ook degenen die in Duitse dienst waren geweest.
Tussen Obermorschwir en Gueberschwir koos ik destijds voor autoluwe grindwegen. Voor dunbandige fietsers heb ik nu ook een asfaltalternatief gemaakt, maar die missen wel een paar mooie sfeervolle kilometers tussen de wijnvelden.
De wijnvelden zijn doorspekt met kruisbeelden en kapelletjes.
Bij dit beeld in een kapel bij Pfaffenheim krijg ik de indruk dat de maker ervan een persoonlijk jeugdtrama heeft moeten verwerken.
Vlak voor Westhalten staat een picknicktafel uit het stenen tijdperk. Hoog tijd om wat te eten en aantekeningen uit mijn hoofd op papier te zetten.
In Soultz gaat de route weer westwaarts over een mooie, rustige weg naar de 828 m hoge Col Amic. De klim van 550 m wordt uitgesmeerd over 12 km. Bij helder weer biedt de Col Amic een fantastisch uitzicht op de hoogste toppen van de Vogezen. Hierna volgt de route de Route des Crêtes naar Cernay.
Het laatste stuk van de Route des Crêtes loopt langs de Hartmannswillerkopf of Vieil Armand. Deze bergtop, die uitzicht biedt over heel de zuidelijke Elzas, werd in november 1914 door de Fransen bezet. Op tweede kerstdag begon een bestorming door Duitse troepen en negen dagen later werden de Fransen hier overmeesterd. Later slaagden zij erin de berg weer terug te krijgen, maar de Duitsers gaven niet op. Een jaar lang bleef de frontlijn hier heen en weer zwiepen, totdat andere veldslagen in Noord-Frankrijk prioriteit kregen en het op deze plek wat rustiger werd. Van de strijd om de Vieil Armand getuigt nu een begraafplaats met een museum. Daarachter loopt een voetpad de berg op, waar van de loopgraven, bunkers en rollen prikkeldraad genoeg over is om urenlang rond te kunnen snuffelen.
Die Vieil Armand moet ik nog altijd eens gaan bekijken. In 2009 reed ik erlangs en maakte ik de foto hierboven, maar had ik geen tijd om er nog uitgebreid rond te gaan snuffelen. Acht jaar later heb ik er ook geen tijd voor. Het is al laat in de middag wanneer ik Soultz bereik. Ook heb ik nu geen zin om die 550 m naar de Col Amic nog te klimmen om dan in de duisternis weer af te dalen. De komende dagen wil ik gebruiken om andere trajecten van de Frontlijnroute na te fietsen. Daarom verlaat ik de route nu even en volg ik de nieuwe bordjes van de EuroVelo 5 over een korte, rustige en vlakke route naar Cernay, waar ik nog net voor donker de camping bereik.
Deze inkorting bevalt me zo goed, dat ik deze als vlak alternatief opneem in de gids. Het komt vast wel vaker voor dat fietsers hier geen zin meer hebben in een Vogezencol, hoe mooi het daarboven ook mag zijn.
wordt vervolgd
Wijnvelden en ansichtkaartstadjes met vakwerkhuizen blijven 30 km lang het beeld bepalen. Op de meertalige lunchkaarten staan gerechten waar je kilometers op kunt fietsen. Flammekueche of choucroute gedrenkt in heerlijk stinkende munsterkaas met wijn, bier of water uit de streek. Dit is het hart van de Elzas, waar men al eeuwenlang het beste van de Franse en Duitse cultuur weet te combineren.
In 1914 was de Elzas al bijna 45 jaar Duits grondgebied. Ouderen en intellectuelen waren vaak nog wel gevormd door de Franse cultuur, maar voor de jonge generatie was Frankrijk een vreemd land geworden. Toch vond de Duitse overheid het nodig om de vrijheid van pers en vergadering hier in te perken en duizenden francofielen te deporteren. Dienstplichtige Elzassers die waren opgeroepen voor het Duitse leger, werden zoveel mogelijk naar het oostfront gestuurd, zodat ze niet konden overlopen naar de Fransen. Vlak voor het uitbreken van de oorlog waren een paar duizend Elzassers nog naar Frankrijk vertrokken, waar ze als buitenlanders in het Vreemdelingenlegioen terechtkwamen. Leden uit één familie konden voor verschillende partijen strijden. Na de oorlog werd de Elzas weer een deel van Frankrijk. Net als elders in het land, werden ook hier oorlogsmonumenten opgericht. Afgesproken werd dat alle oorlogsdoden uit de Elzas hierop vermeld mochten worden, ook degenen die in Duitse dienst waren geweest.
Tussen Obermorschwir en Gueberschwir koos ik destijds voor autoluwe grindwegen. Voor dunbandige fietsers heb ik nu ook een asfaltalternatief gemaakt, maar die missen wel een paar mooie sfeervolle kilometers tussen de wijnvelden.
De wijnvelden zijn doorspekt met kruisbeelden en kapelletjes.
Bij dit beeld in een kapel bij Pfaffenheim krijg ik de indruk dat de maker ervan een persoonlijk jeugdtrama heeft moeten verwerken.
Vlak voor Westhalten staat een picknicktafel uit het stenen tijdperk. Hoog tijd om wat te eten en aantekeningen uit mijn hoofd op papier te zetten.
In Soultz gaat de route weer westwaarts over een mooie, rustige weg naar de 828 m hoge Col Amic. De klim van 550 m wordt uitgesmeerd over 12 km. Bij helder weer biedt de Col Amic een fantastisch uitzicht op de hoogste toppen van de Vogezen. Hierna volgt de route de Route des Crêtes naar Cernay.
Het laatste stuk van de Route des Crêtes loopt langs de Hartmannswillerkopf of Vieil Armand. Deze bergtop, die uitzicht biedt over heel de zuidelijke Elzas, werd in november 1914 door de Fransen bezet. Op tweede kerstdag begon een bestorming door Duitse troepen en negen dagen later werden de Fransen hier overmeesterd. Later slaagden zij erin de berg weer terug te krijgen, maar de Duitsers gaven niet op. Een jaar lang bleef de frontlijn hier heen en weer zwiepen, totdat andere veldslagen in Noord-Frankrijk prioriteit kregen en het op deze plek wat rustiger werd. Van de strijd om de Vieil Armand getuigt nu een begraafplaats met een museum. Daarachter loopt een voetpad de berg op, waar van de loopgraven, bunkers en rollen prikkeldraad genoeg over is om urenlang rond te kunnen snuffelen.
Die Vieil Armand moet ik nog altijd eens gaan bekijken. In 2009 reed ik erlangs en maakte ik de foto hierboven, maar had ik geen tijd om er nog uitgebreid rond te gaan snuffelen. Acht jaar later heb ik er ook geen tijd voor. Het is al laat in de middag wanneer ik Soultz bereik. Ook heb ik nu geen zin om die 550 m naar de Col Amic nog te klimmen om dan in de duisternis weer af te dalen. De komende dagen wil ik gebruiken om andere trajecten van de Frontlijnroute na te fietsen. Daarom verlaat ik de route nu even en volg ik de nieuwe bordjes van de EuroVelo 5 over een korte, rustige en vlakke route naar Cernay, waar ik nog net voor donker de camping bereik.
Deze inkorting bevalt me zo goed, dat ik deze als vlak alternatief opneem in de gids. Het komt vast wel vaker voor dat fietsers hier geen zin meer hebben in een Vogezencol, hoe mooi het daarboven ook mag zijn.
wordt vervolgd
vr 23 feb, 2018 16:19
Dag 34, 25 september 2017. Van Dannemarie naar Huningue, 88 km (en eerst per trein van Cernay naar Dannemarie)
Vandaag wil ik Bazel bereiken, zodat ik morgenochtend vroeg in de trein kan stappen om terug te reizen naar Saint-Dié-des-Vosges. Dat ligt maar een uurtje fietsen van Fraize, waar het alternatieve traject door de Vogezen begint. Later op de dag zijn daar geen goede treinverbindingen.
Dat zou betekenen dat ik minstens 100 km af moet leggen en onderweg amper tijd zal hebben om dingen uit te zoeken. Daarom sla ik de eerste 30 km over door met de trein van Cernay via Mulhouse naar Dannemarie te boemelen.
In Dannemarie ga ik op zoek naar koffie. Op maandagochtend blijkt hier niets open te zijn, behalve de supermarkt. Daar tref ik een openluchtwasserette op het parkeerterrein aan, een snel oprukkend fenomeen in Frankrijk. In de supermarkt behelp ik mij met oploskoffie uit een automaat, nadat ik hier wel 5 km heb rondgefietst op zoek naar échte koffie.
De eerste herfstbladeren bedekken het fietspad over de oude spoorlijn naar Pfetterhouse. Daar had ik 8 jaar geleden veel geluk toen ik er koffie wilde drinken. In het café dat ik aantrof, zaten wat 50-plussers die Elsassisch met elkaar spraken. Een van hen vertelde mij dat dit café al jaren gesloten was, maar uitgerekend die dag weer even was geopend om de horecavergunning niet kwijt te raken.
Een oude tekst op een voormalig station herinnert aan de tijd dat de Elzas bij Duitsland hoorde.
Iets ten oosten van Pfetterhouse hield de frontlijn op bij de zwaarbewaakte Zwitserse grens. Zwitserland hield bij internationale conflicten vast aan zijn neutrale positie, die in 1815 tijdens het Congres van Wenen was erkend. Anders dan die van België en Luxemburg werd de neutraliteit van Zwitserland in 1914 niet geschonden. Een Duitse invasie van Frankrijk was ook via Zwitserland mogelijk geweest, maar zou meer tijd hebben gekost. Hoe sneller de Duitsers Frankrijk zouden verslaan, des te eerder zouden hun legers inzetbaar zijn tegen Rusland. Voor zo’n gedroomde blitzkrieg leek Zwitserland al bij voorbaat geen geschikt terrein.
Na Pfetterhouse klimt de frontlijnroute naar de Zwitserse grens. Een verlaten grenswachtershuisje is het enige dat nog herinnert aan de tijd dat deze grens wel wat meer was dan een onzichtbare lijn in het landschap. Verderop gaat dezelfde weg Frankrijk weer in.
In dit korte stukje Zwitserland wijst een bord naar grenspaal 0. Ik sla een grindpad in dat na 2 km uitkomt bij de plek waar de frontlijn vier jaar lang de Zwitserse grens raakte. Na kilometers omfietsen bereik ik uiteindelijk weer de Frontlijnroute.
Terug in Frankrijk buigt de Frontlijnroute oostwaarts om nog eenmaal mild op en neer te gaan langs de voet van de Jura. Slechts 20 km voor Bazel is de Chapelle Saint Martin een prachtige picknickplek.
Nu de frontlinie achter de rug is, wijzen lokale fietsroutes de weg naar Bazel, de derde stad van Zwitserland en een knooppunt van internationale treinverbindingen en fietsroutes. Alle vorige keren stapte ik hier 's avonds in de nachttrein naar Amsterdam. Die rijdt nu niet verder dan Düsseldorf en, wat het vervelendst is, heeft geen slaapplaatsen meer. Nu ben ik ook nog niet klaar met het veldwerk.
Het schemert wanneer ik door de buitenwijken van Bazel fiets. De camping ligt net over de Franse grens in Huningue. Volgens de OpenFietsMap loopt er op de linker Rijnoever een fietspad rechtstreeks naartoe, maar wanneer ik dit volg stuit ik vlak voor de grens op een hek dat hermetisch gesloten is. Op een bordje is te lezen dat deze grensovergang alleen in het weekend open is. Nu moet ik kilometers omrijden om via de reguliere grenspost in Huningue te komen. Om 9 uur 's avonds bereik ik de camping bij een haventje aan de Rijn. Zo'n ietwat sjofel en betaalbaar kampeerveldje zou een paar kilometer verderop in het propere Zwitserland niet kunnen bestaan.
wordt vervolgd
Vandaag wil ik Bazel bereiken, zodat ik morgenochtend vroeg in de trein kan stappen om terug te reizen naar Saint-Dié-des-Vosges. Dat ligt maar een uurtje fietsen van Fraize, waar het alternatieve traject door de Vogezen begint. Later op de dag zijn daar geen goede treinverbindingen.
Dat zou betekenen dat ik minstens 100 km af moet leggen en onderweg amper tijd zal hebben om dingen uit te zoeken. Daarom sla ik de eerste 30 km over door met de trein van Cernay via Mulhouse naar Dannemarie te boemelen.
In Dannemarie ga ik op zoek naar koffie. Op maandagochtend blijkt hier niets open te zijn, behalve de supermarkt. Daar tref ik een openluchtwasserette op het parkeerterrein aan, een snel oprukkend fenomeen in Frankrijk. In de supermarkt behelp ik mij met oploskoffie uit een automaat, nadat ik hier wel 5 km heb rondgefietst op zoek naar échte koffie.
De eerste herfstbladeren bedekken het fietspad over de oude spoorlijn naar Pfetterhouse. Daar had ik 8 jaar geleden veel geluk toen ik er koffie wilde drinken. In het café dat ik aantrof, zaten wat 50-plussers die Elsassisch met elkaar spraken. Een van hen vertelde mij dat dit café al jaren gesloten was, maar uitgerekend die dag weer even was geopend om de horecavergunning niet kwijt te raken.
Een oude tekst op een voormalig station herinnert aan de tijd dat de Elzas bij Duitsland hoorde.
Iets ten oosten van Pfetterhouse hield de frontlijn op bij de zwaarbewaakte Zwitserse grens. Zwitserland hield bij internationale conflicten vast aan zijn neutrale positie, die in 1815 tijdens het Congres van Wenen was erkend. Anders dan die van België en Luxemburg werd de neutraliteit van Zwitserland in 1914 niet geschonden. Een Duitse invasie van Frankrijk was ook via Zwitserland mogelijk geweest, maar zou meer tijd hebben gekost. Hoe sneller de Duitsers Frankrijk zouden verslaan, des te eerder zouden hun legers inzetbaar zijn tegen Rusland. Voor zo’n gedroomde blitzkrieg leek Zwitserland al bij voorbaat geen geschikt terrein.
Na Pfetterhouse klimt de frontlijnroute naar de Zwitserse grens. Een verlaten grenswachtershuisje is het enige dat nog herinnert aan de tijd dat deze grens wel wat meer was dan een onzichtbare lijn in het landschap. Verderop gaat dezelfde weg Frankrijk weer in.
In dit korte stukje Zwitserland wijst een bord naar grenspaal 0. Ik sla een grindpad in dat na 2 km uitkomt bij de plek waar de frontlijn vier jaar lang de Zwitserse grens raakte. Na kilometers omfietsen bereik ik uiteindelijk weer de Frontlijnroute.
Terug in Frankrijk buigt de Frontlijnroute oostwaarts om nog eenmaal mild op en neer te gaan langs de voet van de Jura. Slechts 20 km voor Bazel is de Chapelle Saint Martin een prachtige picknickplek.
Nu de frontlinie achter de rug is, wijzen lokale fietsroutes de weg naar Bazel, de derde stad van Zwitserland en een knooppunt van internationale treinverbindingen en fietsroutes. Alle vorige keren stapte ik hier 's avonds in de nachttrein naar Amsterdam. Die rijdt nu niet verder dan Düsseldorf en, wat het vervelendst is, heeft geen slaapplaatsen meer. Nu ben ik ook nog niet klaar met het veldwerk.
Het schemert wanneer ik door de buitenwijken van Bazel fiets. De camping ligt net over de Franse grens in Huningue. Volgens de OpenFietsMap loopt er op de linker Rijnoever een fietspad rechtstreeks naartoe, maar wanneer ik dit volg stuit ik vlak voor de grens op een hek dat hermetisch gesloten is. Op een bordje is te lezen dat deze grensovergang alleen in het weekend open is. Nu moet ik kilometers omrijden om via de reguliere grenspost in Huningue te komen. Om 9 uur 's avonds bereik ik de camping bij een haventje aan de Rijn. Zo'n ietwat sjofel en betaalbaar kampeerveldje zou een paar kilometer verderop in het propere Zwitserland niet kunnen bestaan.
wordt vervolgd
za 24 feb, 2018 14:39
Top. Ik lees je verhalen met veel plezier.
za 24 feb, 2018 18:23
Dag 35, 26 september 2017. Van Saint-Léonard naar Xonrupt-Longemer, 44 km (en eerst per trein van Huningue naar Saint-Léonard)
's Ochtends vroeg stap ik in de trein naar Straatsburg. Daar neem ik een boemeltje dat slechts enkele keren per dag naar Saint-Dié-des-Vosges rijdt (volgens deze bron zouden er vanaf 2021 meer treinen kunnen gaan rijden), waar ik overstap op een trein naar Saint-Léonard. Daar begint een voie verte naar Fraize. Het eerste deel is pas aangelegd. Als de spoorlijn waar ik zojuist nog gebruik van heb gemaakt in december 2018 wordt stilgelegd (zie hier voor een overzicht van bedreigde Franse spoorlijnen), dan wordt dit fietspad misschien nog wel eens doorgetrokken.
Even later fiets ik langs een fenomeen dat ik in Frankrijk vaker ben tegengekomen: fietswrakkenkunst. Oude fietsen zijn met fietskettingen aan een schutting geketend. Als solofietser zonder haast stap ik daar soms even voor af.
De fietsen zijn voorzien van verlichting, wat 's avonds een leuk effect zal geven.
Enkele dagen geleden was ik ook al in Fraize. Toen bleef ik de hoofdroute volgen (traject 10), nu kies ik voor een alternatief dat 34 km korter is en over minder hoge cols gaat (traject 16).
Het begin is vlak. Dan volgt vals plat. De route wordt gemarkeerd door wegkruizen op hoge sokkels van roze natuursteen.
In het steeds smaller wordende dal van de Petite Meurthe gaat vals plat naadloos over in een geleidelijke klim: alles bij elkaar zo’n 330 m naar de 810 m hoge Col du Surceneux. Voor drinkwater is hier gezorgd.
Na de col volgt een korte afdaling van 75 m naar het Lac de Longemer.
Na dit meer volgt weer een serieuze col. Daar heb ik vandaag geen zin meer in. Langs het meer liggen verschillende campings, die nu vrijwel verlaten zijn. Camping Les Jonquilles is een van de mooiere, waar ik de foto hierboven gemaakt heb. Bovendien is er een winkeltje waar ik morgenochtend brood kan krijgen.
wordt vervolgd
's Ochtends vroeg stap ik in de trein naar Straatsburg. Daar neem ik een boemeltje dat slechts enkele keren per dag naar Saint-Dié-des-Vosges rijdt (volgens deze bron zouden er vanaf 2021 meer treinen kunnen gaan rijden), waar ik overstap op een trein naar Saint-Léonard. Daar begint een voie verte naar Fraize. Het eerste deel is pas aangelegd. Als de spoorlijn waar ik zojuist nog gebruik van heb gemaakt in december 2018 wordt stilgelegd (zie hier voor een overzicht van bedreigde Franse spoorlijnen), dan wordt dit fietspad misschien nog wel eens doorgetrokken.
Even later fiets ik langs een fenomeen dat ik in Frankrijk vaker ben tegengekomen: fietswrakkenkunst. Oude fietsen zijn met fietskettingen aan een schutting geketend. Als solofietser zonder haast stap ik daar soms even voor af.
De fietsen zijn voorzien van verlichting, wat 's avonds een leuk effect zal geven.
Enkele dagen geleden was ik ook al in Fraize. Toen bleef ik de hoofdroute volgen (traject 10), nu kies ik voor een alternatief dat 34 km korter is en over minder hoge cols gaat (traject 16).
Het begin is vlak. Dan volgt vals plat. De route wordt gemarkeerd door wegkruizen op hoge sokkels van roze natuursteen.
In het steeds smaller wordende dal van de Petite Meurthe gaat vals plat naadloos over in een geleidelijke klim: alles bij elkaar zo’n 330 m naar de 810 m hoge Col du Surceneux. Voor drinkwater is hier gezorgd.
Na de col volgt een korte afdaling van 75 m naar het Lac de Longemer.
Na dit meer volgt weer een serieuze col. Daar heb ik vandaag geen zin meer in. Langs het meer liggen verschillende campings, die nu vrijwel verlaten zijn. Camping Les Jonquilles is een van de mooiere, waar ik de foto hierboven gemaakt heb. Bovendien is er een winkeltje waar ik morgenochtend brood kan krijgen.
wordt vervolgd
