)
Over deze ga ik zeker eens goed nadenken! Bedankt voor de suggestie!m-gineering schreef:thorn club tour is er ook in kort:
572s: 572 x 560
595s : 595 x 575
Tijd voor een carbon cross vork dus!gios schreef:Staal buigt onder belasting. En zo'n dunne stalen vork voelt dan slap bij een zware belasting zoals een CX-wedstrijd. Met een stijvere vork heb je meer controle. (En daar moet ik het van hebben, niet van het harde trappen. Er zijn er veel die dat veel beter kunnen.
Klinkt logisch. Alleen ga je van 1 microdefect op macroniveau nauwelijks iets merken. Je zou dus een veelheid aan microscheuren moeten ontwikkelen voordat er 1 doorgroeit. Dat is mogelijk maar niet vanzelfsprekend. Ik heb mijn boeken ook nog eens opgengeslagen, maar inderdaad geen vervormingsgrafiek onder vermoeiingsbelasting gevonden. Alleen statistische analyses van het breukmoment etc. Van de mate van vervorming voor de breuk staat er niets bij. Ga eens kijken of ik nog wat kan vinden.EnriceV schreef:De materiaalkunde zit bij mij al wat verder, maar tussen begin en breuk van een vermoeiingsdefect zit volgens mij toch een verzwakkingsperiode. Ter hoogte van een spanningsconcentratie ontstaat een defect in het metaal rooster. Dit defect breidt zich uit en wordt hier en daar (al dan niet tijdelijk) gestopt door bv een koolstof granulaat of een dislocaties (bv ontstaan door walsen of butsen).
Het deel dat reeds gescheurd is zal echter niet meer bijdragen tot de totale sterkte en het materiaal in zijn geheel zal dus in sterkte afnemen. Merk op dat zoals je correct stelt dat in de niet aangetaste delen de materiaal eigenschappen niet veranderen, op microscopisch vlak is het materiaal dus niet zwakker geworden. (integendeel, waarschijnlijk is het op sommige plaatsen zelfs sterker geworden doordat veel dislocaties al zijn vastgelopen)
