Op DEET2: fietsverslag Bangkok - Koh Chang

[Aniphys]

...

In het vissersdorpje Bang Bao, mijn eindpunt voor vandaag, is niet zo heel veel te zien – enkel een pier die de gateway vormt naar de naburige eilanden Koh Mak en Koh K.u.t (en neen, dat laatste heeft niks met de seksindustrie te maken – ik zet even puntjes tussen de naam want anders wordt die automatisch gecensureerd op dit forum).

Tijd om terug te keren. Zowel Reggae Hill als de Scharfe S-curve (nu bergop) zijn een echte high intensity training, maar opnieuw moet ik niet te voet. In stilte ben ik ben zo fier op mezelf. Adrenaline!

Kort na de middag ben ik reeds terug in KB resort en vind ik het tijd voor een esthetische opknapbeurt. Licht reizen doe je zonder scheergerei en na 10 dagen laat zich dat merken. Tijd dus voor een fietstochtje naar een barbier die ik via Google Maps vond. De hippe jongeman zit voor zijn kapperszaak wat motorfietsonderdelen een verflaagje te geven. Hij kent zijn prioriteiten: na de motoronderdelen kom ik aan de beurt. Bij terugkomst in het resort zie ik dat de scheerbeurt helaas geen onverdeeld succes is geweest. Wat bij de kapperszaak proper werk leek (weliswaar zonder bril), is nu een mix van bloedende wondjes en hier en daar nog resterende haartjes. Tja, dat is de kost om je scheerapparaat thuis te laten.

Avondlijke tuin van het resort.

Gevaar op het strand!

Fin du jour.

[Aniphys]

Dag 11: een bijna rondje Koh Chang (80 km)

Na een kloek ontbijt besluit ik de andere kant van het eiland te verkennen. De enige manier om dit te doen is om helemaal terug noordwaarts te rijden, de steile heuvels over, langs de ferrypier te passeren en dan, aan de oostkant van het eiland terug zuidwaarts te rijden. De rustig glooiende hoofdweg passeert geen noemenswaardige stranden en de bewoning is er schaars, maar het is een heerlijk landschap om doorheen te fietsen. Ik hou een kleine pauze aan een rij van kleine pastelblauwe bankjes die, te beoordelen aan de staat waarin ze verkeren, al oud zijn en bijna nooit worden gebruikt. Jammer, want het is prettig zitten daar. Ik gebruik mijn fietsstandaard een eerste keer als statief voor een selfie in kikvorssperspectief. Experiment geslaagd.

...

[Aniphys]

...

Het glooiende asfalt brengt me verder tot het vissersdorpje Salak Phet. Dat ligt in vogelvlucht amper 7 km van Bang Bao, waar ik daags tevoor naartoe fietste, maar beide dorpjes zijn niet via een weg verbonden. De kortste weg over het land tussen deze twee dorpjes is een meer-dan-driekwartcirkel rond het eiland en dat is 49 kilometer. Salak Phet telt heel wat paalwoningen die met hun hoge betonnen poten in de rustige baai staan. Via veel haakse bochten leidt een smal betonnen paadje me tussen de huisjes naar The Fisherman’s hut. In dit kleine restaurantje met prachtig uitzicht op de baai neem ik een lekkere lunch met frisdrank. De kerstversiering is zo lief en subtiel aangebracht dat ik er blij van word.

Een tempeltje in Salak Phet.

Weeral rode haviken op zoek naar wat eetbaars in de baai.

De Salak Phet baai.

Subtiele verwijzing naar Kerst.

...

[Aniphys]

...

Voor de terugrit is er geen alternatief: ik moet exact dezelfde weg terugfietsen om bij mijn resort te komen. Niet dat ik dat heel erg vind: het landschap is mooi en ik zie het dan ook eens vanuit een ander perspectief. Het betekent ook dat ik voor een derde keer de kuitenbijtertjes op het noordelijk deel van het eiland moet doen. Maar dat lukt – zelfs zonder afstappen deze keer.

Met een voldaan gevoel geniet ik ’s avonds op het terras van mijn bungalow van het avondzonnetje, net zoals enkele gekko’s op het glasraam boven me. Natuurlijk pik ik ook tijdig de zonsondergang mee op het strand. Bij het vallen van de duisternis boek ik in één van de vele reiskantoortjes in de straat een vuurvliegjes-privé-tour voor amper 250 Baht (6.75 EUR). Voor die prijs krijg ik een 10-km privé taxi rit (heen en terug) in een onverwacht sportieve rijstijl, een privé vlot met bestuurder, een rondvaart in de pikdonkere mangrove, en een negental vuurvliegjes. Het is duidelijk dat het topseizoen van de vuurvliegjes elders in het jaar ligt. Ik vind het niet zo erg want de hele belevenis is leuker dan die paar kevertjes (die ik toch al eerder had gezien op verschillende andere plaatsen). Wat vooral indruk maakt, is opnieuw die mooie sterrenhemel. Bij het boeken van de tour hoopte ik de vuurvliegjes te kunnen vastleggen in ware National Geographic stijl, met lange sluiterstijden of multiple exposure en zo. Op het wiebelvlot komt daar uiteraard niks van in huis – het wordt niet beter dan enkele schokkerige witte lijntjes op een zwarte achtergrond. Ik laat de ultieme vuurvliegfoto nog even op mijn bucketlist staan.

Een gekko op het glasraam van mijn hutje.

Deze gekko laat een X-ray nemen bij dr. Avondzon.

Ook deze avond neem ik weer de zonsondergang mee.

Mijn vlot naar de vuurvliegjes.

Mijn beste shot van de vuurvliegjes. Volgende keer beter.

20221220_200804.jpg (6.54 KiB) 1972 keer bekeken

[Aniphys]

Dag 12: Avondrood

Dit wordt de eerste echte fietsloze dag. Bij de boeking van de vuurvliegjestour had ik gisteren ook geinformeerd naar een jungle-uitstap voor vandaag. Helaas waren er niet genoeg klanten geboekt (ik was de enige tot dan toe) dus de gids zou niet vertrekken. Deze avond waag ik een tweede boekingspoging. Geen jungle-tocht vandaag dus een alternatief programma dringt zich op aan de avonturier in mezelf. Wat kan ik doen? Ik zoek iets nieuws, uitdagends, adrenalineverhogend, grensverleggend en uit mijn comfortzone. Een nail salon! Ja, dat ga ik doen vandaag – voor de eerste keer in 54 jaar. Bij mijn vertrek ben ik mijn nagelknipper vergeten (dit valt niet onder het motto ‘travel light’) en die keratineschupjes aan mijn handen en voeten hebben ondertussen een onaangename en weinig presentabele lengte bereikt. In het salon word ik op een troon gezet met de voetjes in een badje en de specialiste begint secuur haar werk te doen. Ondertussen ontspint er zich een gesprek van Engelse zinsflarden tussen de enige andere klante (een oudere Italiaanse dame), de twee Thaise schoonheidsspecialistes en mezelf. Het eindbesluit van het gesprek is dat mannen eigenlijk niks waard zijn. Ik voel me bevoorrecht dat ik getuige mag zijn van hun ongeremde eerlijkheid, zal ik maar zeggen. Toch is het een uurtje genieten van al dat kleine gefrul aan vingers en tenen…en dat voor 16 Euro. Juist, een nagelknipper is goedkoper dan dat, maar dan zou ik de experience en de wijsheden gemist hebben, toch?

Avontuur in het nail salon.

Een pedi- en manicure vult de dag niet helemaal, dus vul ik de rest van de namiddag op met een strandwandeling, wat Netflixen en een Thaise massage. De masseuse kent de knepen van het vak (pun intended) maar ik moet ze soms aanmanen tot wat zachtheid wanneer het te pijnlijk wordt. De pijngrens van mijn kuiten en bovenbeenspieren ligt heel laag. Zo, met dat achter de rug (pun opnieuw intended) ga ik die avond nog eens informeren of een jungle trek mogelijk is voor de volgende dag. De eigenares van het reisbureau herkent me nog en zegt enthousiast dat de tocht doorgaat morgen. Met een brede glimlach boek ik de uitstap. “Do you know how many other people will join the hike?” vraag ik tussendoor. “One” zegt ze.

Ik haast me terug naar mijn resort want ik wil de zonsondergang op het strand niet missen. Die lijkt deze avond wat in het water te vallen (pun…). Een grote grillige blauwgrijze wolkenflard bedekt een groot deel van de hemel, maar de horizon lijkt wat helderder. Toch tracht ik enkele mooie foto’s te nemen en gebruik wat kayakkende toeristen en vissers als decoratie, maar het blijft een beetje een saaie soep. Ik besluit terug te keren en vlei me neer in een mooie rieten zetel in de tropische tuin van het resort.

Een heerlijke avondlijke roti.

Vandaag lijkt een grote wolkenflard de zonsondergang te gaan verstoren.

...dan maar een impressionistische compositie proberen maken.

...of wat suppers gebruiken als decoratief element.

...

[Aniphys]

...

Ondertussen scrol ik door mijn foto’s, maak ik een selectie en zet wat horizonten recht. Wanneer ik even niet op mijn kleine schermpje kijk zie ik dat de omgeving baadt in een bijna buitenaards rood licht. Wat gebeurt hier? Ik ren terug naar het strand en zie die grote grijze wolkenmassa van daarnet dieprood kleuren en een grillige wervelende gelaagdheid vertonen. Avondrood. Maar niet zomaar avondrood. Het hevigste, meest indrukwekkende avondrood dat ik ooit in mijn leven zag. Mijn shutter maakt overuren want dit wil ik absoluut vastleggen. Tussen de foto’s door kijk ik rond en tracht ik de rode sfeer zo goed mogelijk te absorberen. Life on Mars. Dit. Is. Prachtig.

Het felste avondrood dat ik ooit zag.

Even inzoomen op het avondrood. Ik heb hier echt niet geknoeid met kleurintensiteit of -verzadiging.

Enkele minuten laten begint het reeds weg te kwijnen en worden de grillige wolken geaccentueerd.

[CarlW]

Mooi gephotoshopt maar die boom-in-de-zee was beter.

[Aniphys]

Mooi gephotoshopt maar die boom-in-de-zee was beter.

Eeuhm... ik zie geen ironie emoji, maar hier is nergens gephotoshopt. Ik zal het als een complimentje beschouwen
Die lone tree in the sea was wel eentje uit de (letterlijk bijna) 100. Het golfje op de voorgrond spiegelde de heuvels aan de horizon. De lichte zon zat net op dezelfde lijn als de donkere strandsteen. Daarom koos ik hem qua compositie.

[Aniphys]

Dag 13: de laatste dag

De laatste dag van mijn fietsreis wordt er ook eentje zonder fiets. Het wordt een jungletocht voor twee personen, remember? Een pickup truck pickt me up om 13u aan mijn resort. “First we pick up the other client”, informeert de vriendelijke gids me. Ik neem plaats op een zijdelings bankje in de halfopen laadruimte achteraan en voel tijdens de rit de wind lekker door mijn haar spelen. De truck stopt aan het sjieke Centara hotel. Dit is een perfecte trigger om mijn vooroordelingsvermogen te testen. Ik verwacht dat er een oude grijze norse gezette Duitser als tweede klant tevoorschijnkomt. Mis. Het blijkt een zekere Sylvia te zijn - een goedgemutste jonge Chinees-Zuidkoreaanse meid uit Nieuw-Zeeland.

Bij de start aan de Khlong Phlu waterval doe ik een tweede poging om een toeristenvrije foto te nemen – wat al een beetje beter lukt dan enkele dagen geleden. Na de obligate kiekjes neemt de gids ons even opzij en kijkt heimelijk in het rond om te zien of er geen andere toeristen in de buurt zijn. Als de kust veilig is maakt hij een door takken gebarricadeerd smal paadje vrij. Hij wil niet dat we gevolgd worden zegt hij. We komen nu terecht in de backstage van de jungle. Een steil paadje leidt ons naar de bovenloop van de Khlong Phlu waar kristalhelder water in kleine watervalletjes kabbelt. De gids houdt halt bij een breder rotsachtig deel van de rivier met een natuurlijke waterkom. “Here you can swim” zegt hij. Sylvia en ik kijken elkaar aan en kijken naar de gids. Hij leest de blik in onze ogen en zegt geruststellend met een glimlach “No need swim suit here” en hij trekt zich discreet terug een eindje verderop. Omdat ik mijn fijne vleeswaren niet wil opdringen aan een mij onbekende jonge deerne hou ik het bij pootjebaden. Sylvia vindt dit een goed idee en doet hetzelfde. Het water van de stilstaande poel is zo helder dat het moeilijk te zien is hoe diep onze benen onder het gladde wateroppervlak zitten. Het is wel goed te voelen want het water is heerlijk verfrissend. Plots voel ik aan mijn tenen kleine visjes knabbelen – een beetje een doctor Fish ervaring, maar dan in het wild. Het kietelende gevoel van de visjes indachtig ben ik blij dat ik bedankt heb voor het skinnydippen. Terwijl Sylvia en ik een gezellige babbel hebben komt de gids terug met de vraag “OK, we go?”. “Yes, we go!”. We zien opvallend weinig dieren tijdens de wandeling, maar dit wordt goedgemaakt wanneer ik bij het passeren van een woudreus een red-tailed rat snake aan de luchtwortels zie hangen. Een gifgroene maar ongevaarlijke beauty. Daarmee kunnen we de trektocht mooi afsluiten.

Khlong Phlu waterval. Tweede poging.

Geen skinny dipping - enkel pootje baden in het heel heldere koele water.

Red-tailed rat snake (zonder rode staart)

...

[Aniphys]

...

’s Avonds neem ik nog een allerlaatste zonsondergang mee, beseffende dat ik morgen met de taxi terugkeer naar Bangkok. Gelukkig is de pret nog niet afgelopen. In Bangkok wachten mijn vrouw en kinderen me op voor nog twee extra weken strandvakantie in Krabi in het diepe zuiden van Thailand. Zonder fiets weliswaar.

De laatste zonsondergang van mijn fietsreis.

FIN

[dik5]

Ik heb genoten van je verhalen en je foto,s
Bedankt daarvoor

Groet Dirk

[Aniphys]

Ik heb genoten van je verhalen en je foto,s
Bedankt daarvoor

Groet Dirk

Dank je Dirk!
Ik heb nog even overwogen wat natuurfotootjes te posten van de laatste 14 dagen, maar dit is wellicht minder relevant op dit forum . Het was immers geen deel meer van mijn fietsreis.

[joop.r]

...

nog twee extra weken strandvakantie in Krabi in het diepe zuiden van Thailand. Zonder fiets weliswaar.

Het was een mooi verhaal, bedankt daarvoor. Misschien heb ik het gemist, maar wat doe je met de fiets gedaan? Gaat die mee naar huis of blijft die in Thailand?
Groet, Joop

[Aniphys]

Misschien heb ik het gemist, maar wat doe je met de fiets gedaan? Gaat die mee naar huis of blijft die in Thailand?
Groet, Joop

Mijn fiets blijft in Thailand staan, bij mijn vrienden. Ze kunnen hem gebruiken wanneer ze willen. Maar ik hoop ook dat er een DEET3 komt.

[bert sitters]

Voor mij is veel herkenbaar.
Zijn jouw verhaal en jouw foto's iets voor een presentatie op de Fiets en Wandelbeurs in Gent?

[Aniphys]

Zijn jouw verhaal en jouw foto's iets voor een presentatie op de Fiets en Wandelbeurs in Gent?

Mocht daar interesse/een publiek voor zijn dan wil ik dit best overwegen, ja. Gent is met de fiets bereikbaar voor me

[Carl]

Gent is met de fiets bereikbaar voor me

Moet je die wel ophalen in Thailand!

Bedankt voor het uitgebreide verslag en de foto’s, met plezier je tocht meebeleefd!

Groetjes,

Carl

[Aniphys]

Naschrift:
Ik vond onlangs heel toevallig mezelf terug op Google. Het moment waarop ik foto's aan het nemen was van dat prachtige avondrood op Koh Chang. Blijkbaar heeft een personeelslid van het hotel toen ook foto's genomen.
Het silhouet is duidelijk, dat ben ik.

[Poppink]

Het silhouet is duidelijk, dat ben ik.

Kijk, dat is nou leuk bioloog Aniphys! Friend or foe.

Ik vertelde een keer aan een vriend van mij dat ik soms moeite heb met namen terugvinden in mijn geheugen.
Hij vertelde mij het volgende:
Namen onthouden is niet nodig, dat is iets wat wij mensen hebben uitgevonden in de loop van de evolutie. Wij hebben ons instinct nog steeds paraat.
Let maar op, je kunt iemand die je kent op grote afstand herkennen, aan het silhouet, aan de manier van bewegen aan .... Instinct!
Friend or foe, dat is wat je nodig hebt om te kunnen overleven.