zo 27 jul, 2003 12:53
Verslag van Roelof Kusters tijdens zijn reis.
Traject Suphanburi-Kota Bharu
Kuala Lumpur, 15 februari 2000
Vanaf Suphanburi ben ik inderdaad zonder problemen naar Kanchanaburi gereden. De nog altijd knagende heimwee naar Bangkok en een lekker tegenwindje zorgen ervoor dat ik niet zo hard opschiet door het vlakke
landschap. De zon brandt, het is lekker warm en aan weerszijden van de weg lijkt er geen einde te komen aan de rijstvelden. Kanchanaburi is bij iedereen wel bekend, denk ik. En anders toch zeker wel (al dan niet van
de film) de brug over de rivier de Kwaai. Onnodig te vermelden dat die brug in Kanchanaburi staat. Hij stond er vlakbij, maar dankzij de horden toeristen die met een pilsje in de hand een indruk denken te krijgen van hoe het hier in de Tweede Wereldoorlog was, staat de brug nu ìn Kanchanaburi.
Om het verhaal compleet te maken: er zijn bij de bouw van deze brug en de eraan vastzittende dodenspoorlijn enkele honderdduizenden Zuidoost-Aziaten omgekomen en een handvol duizenden Europeanen. En natuurlijk zijn de belangrijkste herdenkingsmonumenten gewijd aan de Europeanen. Niet dat die er niet moeten staan, maar waarom zijn de ZO-Aziaten overgeslagen?
Na een dagje rust klim ik weer op de fiets. Dit keer zonder bagage omdat ik een naar verluidt mooie waterval op ga zoeken ergens 'in de buurt'. Dat 'in de buurt' blijkt tegen te vallen: pas na 70 km hoor ik het eerste water ruisen. Ik parkeer mijn fiets tussen de brommers en wandel het laatste stukje naar de Erewan waterval. Soms zie je foto’s op bijvoorbeeld kalenders van watervallen, waarvan je denkt: dit is niet echt. Het blijkt wel echt te zijn. Het is niet een waanzinnig hoge waterval, maar zó mooi, zó speels vormgegeven! Alsof iemand hem bedacht heeft. Hij bestaat uit zeven treden met daarlangs een pad met een totale lengte van ongeveer
2 ½ kilometer. Bij elke tree is het weer lekker zwemmen in verfrissend, zeer helder water. Aangezien ik van zwemmen houd, vertrek ik te laat. In zes weken rust is mijn conditie aardig gesleten. Zeventig kilometer haal ik dus niet in twee uur na een al redelijk actieve dag. Al is het zonder bagage, ik moet de laatste 20 km in het donker fietsen.
Na Kanchanaburi gaat het naar het zuiden. Eerst door het veld waar goedbedoelende Thai me steeds weer naar de snelweg sturen, zodat ik pas met 170 km in Ratchaburi aankom. Hua Hin is het enige lichtpuntje op deze gedeeltelijk per trein afgelegde tocht. Hua Hin heeft een mooi strand gevuld met de meest afzichtelijk rijke toeristen. Min of meer toevallig is mijn vriendin ook in dit stadje als ik er ben. Maar verder gaat ze niet mee. Vanaf Hat Yai moet ik me weer alleen redden. Dat lukt ook wel. Mijn conditie laat nog wat te wensen over, maar de dagelijkse routine ben ik nog niet vergeten. 's Morgens inpakken, ontbijten, fietsen; 's avonds hotelletje zoeken, douchen, korte termijnplanning doen met alleen mijn kaart, eten en slapen. Onderweg is niet veel te
zien. Ik merk duidelijk dat ik zuidelijker ben ( het is vochtiger zonder te regenen) en hier en daar duikt de zee op. Maar verder ben ik niet onder de indruk.
Roelof Kusters
Traject Suphanburi-Kota Bharu
Kuala Lumpur, 15 februari 2000
Vanaf Suphanburi ben ik inderdaad zonder problemen naar Kanchanaburi gereden. De nog altijd knagende heimwee naar Bangkok en een lekker tegenwindje zorgen ervoor dat ik niet zo hard opschiet door het vlakke
landschap. De zon brandt, het is lekker warm en aan weerszijden van de weg lijkt er geen einde te komen aan de rijstvelden. Kanchanaburi is bij iedereen wel bekend, denk ik. En anders toch zeker wel (al dan niet van
de film) de brug over de rivier de Kwaai. Onnodig te vermelden dat die brug in Kanchanaburi staat. Hij stond er vlakbij, maar dankzij de horden toeristen die met een pilsje in de hand een indruk denken te krijgen van hoe het hier in de Tweede Wereldoorlog was, staat de brug nu ìn Kanchanaburi.
Om het verhaal compleet te maken: er zijn bij de bouw van deze brug en de eraan vastzittende dodenspoorlijn enkele honderdduizenden Zuidoost-Aziaten omgekomen en een handvol duizenden Europeanen. En natuurlijk zijn de belangrijkste herdenkingsmonumenten gewijd aan de Europeanen. Niet dat die er niet moeten staan, maar waarom zijn de ZO-Aziaten overgeslagen?
Na een dagje rust klim ik weer op de fiets. Dit keer zonder bagage omdat ik een naar verluidt mooie waterval op ga zoeken ergens 'in de buurt'. Dat 'in de buurt' blijkt tegen te vallen: pas na 70 km hoor ik het eerste water ruisen. Ik parkeer mijn fiets tussen de brommers en wandel het laatste stukje naar de Erewan waterval. Soms zie je foto’s op bijvoorbeeld kalenders van watervallen, waarvan je denkt: dit is niet echt. Het blijkt wel echt te zijn. Het is niet een waanzinnig hoge waterval, maar zó mooi, zó speels vormgegeven! Alsof iemand hem bedacht heeft. Hij bestaat uit zeven treden met daarlangs een pad met een totale lengte van ongeveer
2 ½ kilometer. Bij elke tree is het weer lekker zwemmen in verfrissend, zeer helder water. Aangezien ik van zwemmen houd, vertrek ik te laat. In zes weken rust is mijn conditie aardig gesleten. Zeventig kilometer haal ik dus niet in twee uur na een al redelijk actieve dag. Al is het zonder bagage, ik moet de laatste 20 km in het donker fietsen.
Na Kanchanaburi gaat het naar het zuiden. Eerst door het veld waar goedbedoelende Thai me steeds weer naar de snelweg sturen, zodat ik pas met 170 km in Ratchaburi aankom. Hua Hin is het enige lichtpuntje op deze gedeeltelijk per trein afgelegde tocht. Hua Hin heeft een mooi strand gevuld met de meest afzichtelijk rijke toeristen. Min of meer toevallig is mijn vriendin ook in dit stadje als ik er ben. Maar verder gaat ze niet mee. Vanaf Hat Yai moet ik me weer alleen redden. Dat lukt ook wel. Mijn conditie laat nog wat te wensen over, maar de dagelijkse routine ben ik nog niet vergeten. 's Morgens inpakken, ontbijten, fietsen; 's avonds hotelletje zoeken, douchen, korte termijnplanning doen met alleen mijn kaart, eten en slapen. Onderweg is niet veel te
zien. Ik merk duidelijk dat ik zuidelijker ben ( het is vochtiger zonder te regenen) en hier en daar duikt de zee op. Maar verder ben ik niet onder de indruk.
Roelof Kusters
