Help!!! Mijn ouders staan niet 100% achter mijn beslissing!!

[MTBIKER]

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen. Het zijn schatten van mensen maar ze hebben 1 nadeel en dat is dat ze niks in dat gefiets van mij zien!! Beetje jammer. Elke keer als ik weer over het onderwerp begin beginnen ze zo snel mogelijk over wat anders te praten. Hebben jullie hier misschien ook ervaring mee???

[Bob1955]

Wij zijn iets ouder en mogen zelf beslissen. Alleen hebben we kinderen die het niet zo zien zitten

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen.

Misschien een paar sites laten bekijken van andere fietsers.

[Wim]

Hangt er een beetje van af hoe oud jij bent, zou ik denken, en van wat je er eventueel voor laat schieten. Als ouder zou ik problemen maken als mijn kind zestien was, of als de studie eronder gaat lijden.
Wim

[ronaldve]

Mijn vader fiets zelf ook veel dus daar heb ik niet zo last van
Ik weet niet hoe oud je bent maar ik kan me best voorstellen dan ze bang zijn dat je iets overkomt als je ergens in een 'ver' land zit.
Als je nog niet eerder een fietsvakantie hebt gedaan is het misschien beter om wat in de buurt te blijven. Mocht er dan wat gebeuren dan ben je ook zo weer in Nederland. Dan doe je ook gelijk wat ervaring op met het vakantiefietsen en vinden je ouders het misschien minder bezwaarlijk als je de volgende keer verder weg gaat fietsen.

[Marco Meijerink]

Ik ken je achtergrond niet dus wellicht is dit iets te kort door de bocht:

Als je de ruggengraat hebt om een lange tijd op de fiets rond te reizen moet je ook de ruggengraat hebben om, na een goede opbouwende uitleg, je ouders te vertellen dat je er even tussenuit gaat. Bij het voorbereiden van onze eerste wereldreis was de hele wereld tegen. Van werkgevers tot de buren, van schoonouders tot een onbekende oude dame uit de krant (gek genoeg waren mijn ouders enthousiast). Natuurlijk is het goed om naar de mening van anderen te luisteren en natuurlijk kun je je plannen zo goed mogelijk uitleggen maar als dat eenmaal is gebeurd moet je gaan.

[Deimor]

De vraag is wat de motivatie van je ouders is om ertegen te zijn...

Mijn tips om bezorgde ouders te overtuigen:
- Ga eens een paar weekeindes op pad - zo zien ze dat het allemaal prima kan
- Ga niet in je eentje, maar met een reisgezel. Met z'n tweeën sta je sterker.
- Maak eens een goede planning van waar je naar toe zou willen. Je hoeft je er misschien niet aan te houden, maar zoek eens een mogelijke route uit met campings/jeugdherbergen... ook dat stelt ouders vaak wel redelijk gerust, dat ze weten waar ze je kunnen bereiken als je een tijd niks van je laat horen.

[HansvanderVeeke]

- Laat ze een reisverslag van een fietser lezen.
- Laat ze je overhoren met situaties die zij 'eng' vinden.
- Vraag *waarom* ze dit vinden.
- Geef aan dat je, in het geval van problemen, zo de trein naar huis kunt nemen.

Mijn dochter van 17 is vorig jaar van Baflo naar Annecy (Zwitserland) gefietst. Daar had ik in het begin ook wel moeite mee, maar omdat ze een bepaalde verantwoordelijkheid liet zien en een oplossend vermogen maar ook omdat ze met anderen fietste zag ik er minder tegenop. En uiteindelijk is alles goed gegaan en is zij een ervaring rijker.

Kortom praat met ze.

[M.]

*edit*
Aha, een aantal waren mij al voor terwijl ik aan het tikken was ik laat het toch maar staan...

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen. Het zijn schatten van mensen maar ze hebben 1 nadeel en dat is dat ze niks in dat gefiets van mij zien!! Beetje jammer. Elke keer als ik weer over het onderwerp begin beginnen ze zo snel mogelijk over wat anders te praten. Hebben jullie hier misschien ook ervaring mee???

Ik weet niet van de hoed en de rand natuurlijk, maar als ik het zo lees roept je verhaal bij mij vooral vragen op.
Ik hou het even bij twee vragen die je volgens mij het beste aan jezelf kunt stellen (en die je volgens mij dus ook vooral het beste aan jezelf kunt beantwoorden):

1. Hoe weet je zo zeker dat je ouders je niet 100% steunen?
(je DENKT het, maar dat komt alleen maar doordat ze telkens over wat anders beginnen. Is dat gebrek aan steun echt zo, of is het alleen maar jouw interpretatie? Misschien is er wel iets anders aan de hand; misschien zijn ze het wel met jou, maar niet met elkaar eens en kappen ze daardoor het gesprek af? Als je er niet over praat, kom je daar niet achter!)
2. Wat vinden je ouders nu écht van je fietserij?
(bij het avondeten, als de borden leeg zijn gewoon vragen; "luister pa en ma, ik weet nog steeds niet hoe het nu zit, wat vinden jullie nu eigenlijk van mijn plannen?" en blijven doorvragen totdat je een fatsoenlijk antwoord hebt )

Als je erachter komt of je ouders bezwaar hebben en wat die bezwaren zijn, kan je daar misschien ook aan werken. Laat in ieder geval zien dat je goed voorbereid bent, dat je het aankunt. Geef ze kortom het vertrouwen dat je weer heelhuids terugkomt.

[Nald]

Ik ken je situatie ook niet, maar ik kan je wel vertellen dat ik ook te maken kreeg met onwillige ouders.

Ach ja - ik kan me ook nog wel herinneren dat mijn ouders niet blij waren toen ik een jaartje of 20 geleden mijn vakantieplannen ontvouwde, Ik heb gewoon doorgezet, ze rustig laten wennen aan het idee en laten zien dat ik een verantwoordelijkheidsgevoel en probleemoplossend vermogen had.

Het grappige is dat ze me nu alweer knots vinden dat ik weer voor deze spartaanse manier van vakantievieren ben gevallen, na een jaartje of >10 iets meer gangbare vakanties. Maarja. Ik tel nu 37 lentes ennehm .... dan mag je lekker zelf bepalen wat je gaat doen. Niemand is eigenlijk verbaasd over de keuze, want ik ben een gereïncarneerde fiets.

Moraal van het verhaal is er eigenlijk niet.

[MTBIKER]

Allemaal bedankt voor jullie reactie daar kan ik zeker wat mee. Het scheelt dat ik heel goed met mijn ouders kan praten. Het is zeker niet de eerste keer dat ik op de fiets ga. Ben al vaker wezen bergwandelen en deze zijn allemaal goed verlopen. Alleen het idee voor hun dat ik voor een lange tijd weg ben is denk ik wel moeilijk, ik probeer ook door middel van boeken en internetsites hun er zoveel mogelijk bij te betrekken. Binnenkort gaat mijn moeder ook voor het eerst mee want die begint toch wel nieuwsgierig te worden denk ik. Misschien maak ik mij wel meer zorgen over hun dan nodig is. Maar eer dat het zover is heb ik nog een hele voorbereiding voor de boeg.

[Torching Vark]

Ik heb twee keer voor hetzelfde probleem gestaan, weliswaar niet bij mijn eigen ouders maar met de respectievelijke ouders van een vriend die met me mee zou gaan.

Een essentiële vraag, zoals ook door Deimor en M. gesteld, is "in hoeverre steunen ze je werkelijk" en "waarin steunen ze je precies niet".

In het eerste geval wat ik meemaakte werd er getwijfeld aan onze zelfstandigheid, of we het wel konden regelen (2 kerels van 20, 7 week in Duitsland, ga na) en of we wel een bewuste keuze maakten.
Wat hier bijzonder goed heeft geholpen is een adequate voorbereiding. Velen schrijven dat hier ook al. Een goede voorbereiding is niet alleen je goed voorbereiden, maar ook aan de buitenwereld tonen dat je jezelf goed voorbereid hebt. Laat eens wat reisboekjes slingeren. Natuurlijk alleen die waarbij je een vraag of opmerking van je ouders, die stiekum toch zijn gaan lezen, kunt beantwoorden en/of aanvullen met nieuwe informatie. Sloop in de garage je hele fiets uit elkaar (evt eerst cursus volgen/kennis opdoen) zorg dat je ouders zich serieus gaan afvragen of je dat ooit nog weer in elkaar gaat krijgen (die punt kan vrij snel bereikt zijn. Achterwiel eruit en ketting los is misschien al erg exotisch). En demonstreer die avond of de volgende dag trots je prima functionerende vehikel. Ga een stuk fietsen waarvan je ouders verstelt zullen staan en laat je teller met de kilometerstand liggen op de huiskamer tafel.
Je hoeft daarbij niet alles zelf te bedenken, er zijn hier zat mensen die je willen helpen met je vragen.

In het tweede geval hebben we het helaas niet voor elkaar gekregen. Na vele redenen weggewerkt te hebben bleven het financiële plaatje en onbegrip voor 'zo ver weg' (Nieuw-Zeeland) over. Die vriend zou zich na mijn stage bij mij aansluiten, dus het tijdsschema lag vast. Om het onbegrip op te lossen hebben we ons te weinig verlaten op bovenstaande en door de anderen omschreven middelen. Toen het uur U daar was bleef dus slechts de ruggegraat over. Die heeft hij niet getoond (ook om persoonlijke redenen). Het rondkrijgen van het financiële plaatje was maar op twee manieren mogelijk: van zijn ouders of lenen. Om dezelfde persoonlijke redenen liep dat toen fout.

Resumerend komt het er op neer dat communicatie de sleutel is. Vragen waar de problemen zitten en laten zien dat je die aan kunt. Hoe belangrijk dat laten zien is een voorbeeld.
Toen mijn vriendin 's ochtends vroeg weg ging en 's avonds met een rode kop van de zon thuiskwam, en 'uitgeput' op de bank crashte waren haar ouders vol overtuiging dat er die dag flink getrained was...

[rtk]

-
Mijn dochter van 17 is vorig jaar van Baflo naar Annecy (Zwitserland) gefietst. Daar had ik in het begin ook wel moeite mee, maar omdat ze een bepaalde verantwoordelijkheid liet zien en een oplossend vermogen maar ook omdat ze met anderen fietste zag ik er minder tegenop. En uiteindelijk is alles goed gegaan en is zij een ervaring rijker.

.

[twijfel modes aan] Denk je daar nog zo over als ik je veretel dat Annecy in Frankrijk ligt of was dat toch haar "oplossend vermogen" [/twijfel modes uit]

[HansvanderVeeke]

-
Mijn dochter van 17 is vorig jaar van Baflo naar Annecy (Zwitserland) gefietst. Daar had ik in het begin ook wel moeite mee, maar omdat ze een bepaalde verantwoordelijkheid liet zien en een oplossend vermogen maar ook omdat ze met anderen fietste zag ik er minder tegenop. En uiteindelijk is alles goed gegaan en is zij een ervaring rijker.

.

[twijfel modes aan] Denk je daar nog zo over als ik je veretel dat Annecy in Frankrijk ligt of was dat toch haar "oplossend vermogen" [/twijfel modes uit]

Hahaha... je hebt gelijk. Ik denk dat je moet twijfelen aan mijn 'oplossend' vermogen of het kan zijn dat mijn hersenen aan het oplossen zijn.

Natturlijk ligt Annecy in Frankrijk, ik weet niet waarom ik bij Zwitserland kom. Misschien omdat we altijd via Zwitserland erheen rijden. Je zit vrij snel na de grens bij het meer.

Overigens hebben we haar daar ontmoet, want wij waren daar een rondtocht aan het fietsen, dus alles is nog goed gekomen

[keesswart]

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen.

Als ik vroeger alleen maar dingen had gedaan waar mijn ouders voor de volle 100% achter stonden, had ik destijds snel mijn studie afgemaakt, een rijbewijs gehaald, een vaste baan gevonden, een huis gekocht in een Vinexwijk, een gezin gesticht en was ik heel erg ongelukkig geworden.

[Nald]

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen.

Als ik vroeger alleen maar dingen had gedaan waar mijn ouders voor de volle 100% achter stonden, had ik destijds snel mijn studie afgemaakt, een rijbewijs gehaald, een vaste baan gevonden, een huis gekocht in een Vinexwijk, een gezin gesticht en was ik heel erg ongelukkig geworden.

zo-is-t !

[Leon]

Als ik vroeger alleen maar dingen had

Ik weet nog goed toen ik mijn eerste verre reis ging maken. Mijn ouders stonden te sniffen op Schiphol; zelf hadden ze nog nooit gevlogen. Later vonden ze het "toch wel een mooie reis" en hebben ze zelf de hele wereld afgereisd.
En laat idd eens wat reisboekjes slingeren of een of ander zwartwit tijdschrift
Groet,
Leon

[Deimor]

Of neem hun (of alleen jezelf) mee op één van de tochten van de wereldfietser. Kunnen ze zien dat er meer gekke mensen op deze aardbol rondfietsen

.. je kan natuurlijk ook 2 maanden bij je ouders in de tuin kamperen Wel elke dag je tent opzetten en afbreken, koken op je brander, fiets op- en afpakken.. Klinkt misschien gek, is het misschien ook wel, maar het brengt wel wat oefening en routine.

Trouwens.. ik denk dat het ook nogal wat uitmaakt WAAR in europa je gaat fietsen. Naar Turkije, naar voormalig comministische landen, Rondje Scandinavië (NL-DU-DK-ZWE-NOR-UK-NL), Rondje zuid europa (NL-BE-FR-ESP-ITA-AT/CH-DU-NL)??

[edit] ... zo te zien zijn de plannen een beetje gewijzigd [/i]

[Martin E. van Doornik]

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle honderd procent steunen in je beslissing om een aantal maanden door europa te fietsen. Het zijn schatten van mensen maar ze hebben 1 nadeel en dat is dat ze niks in dat gefiets van mij zien!! Beetje jammer. Elke keer als ik weer over het onderwerp begin beginnen ze zo snel mogelijk over wat anders te praten. Hebben jullie hier misschien ook ervaring mee???

Nou, dat is heel moeilijk. M'n vader was ook een vakantiefietser. Niet zo fanatiek, want het ging om de jaren '30 t/m ca. 1961. Aangezien hij een eigen zaak met personeel had, waren de vakanties vroeger kort. Twee weken hooguit. Toen m'n pa aan kanker stierf (slechts 47 jaar) had mijn moeder mij zo erop aangedrongen dat ik zijn fietsliefhebberij zou voortzetten. Korter tijd later overleed moeder ook, zij riep mij om bij haar sterfbed te komen om die aandrang bij mij nog eens te benadrukken, met overnachtingen in jeugdherbergen. Zij vertelde breeduit over hun oude fietstochten. Ik was 18 jaar toen ik mijn eerste fietstocht in het buitenland maakte. En 21 jaar toen ik al in Amerika fietste! En nu ben ik 57 jaar. Daar heb ik tot op heden nooit spijt van gehad. Op mijn jas draag ik nog altijd trouw het driehoekige NJHC-speldje, de huidige rare naam van "Stayokay" ten spijt!
De jeugd heeft de toekomst, wat is mooier dan je zintuigen op volle toeren te laten draaien tijdens mooie fietstochten, je horizon verbreden en grenzen verleggen, inplaats van opgesloten in een blik op vier wielen?

[Kettler]

Als je nog zegt (en ook doen) dat eens je op reis bent je regelmatig contact blijft houden met je ouders dan komt het helemaal ok.

Ik was juist 20 en kreeg een bezorgde moeder vlotjes over de streep om een maand helemaal alleen naar Australië te gaan. Niet met de fiets maar toch.

[arizona]

Wat doe je met ouders die je niet voor de volle 10 % steunen bij ...

Lieve MT Biker,
Fijn dat je dit brandende probleem aan ons voorlegt.
Inderdaad, sommige ouders zijn hier nog niet aan toe. Neuken en zuipen, een lijntje, geen probleem. Maar ook nog fietsen...
Toch denk ik dat je er zelf met hun uit moet komen.
Veel praten, respect voor hun houding. En misschien je verwachting bijstellen. Wat dacht je van 80 % om te beginnen, da's ook mooi. Probeer dat. hou ons op de hoogte van het resultaat en laat je niet ontmoedigen. Kleine stapjes geven ouderen (en ouders in het bijzonder) in deze verwarrende tijd ruimte zich in deze snel veranderende wereld in te passen (en aan te passen).
Succes!

P.S. Je andere vraag, of je trainen moet voor je gaat fietsen, daar hebben je ouders waarschijnlijk geen problemen mee.

A.