wo 09 aug, 2006 03:12
Hallo allemaal,
Bij deze wil ik eerst iedereen bedanken voor alle tips over deze route en onze uitrusting zoals onze lowrider.
De fietsen (Gazelle Luzerns, waarvan eentje met een lowrider van de Gazelle Kathmandu) hebben het prima gehouden. Totaal geen gebreken en zelfs geen platte banden. Die Continentalbanden die er standaard bijgeleverd worden zijn echt fantastisch.
Maar goed, hier dan het verslag:
Op zaterdag 15 juli vertrokken we vol goede moed met onze fietsen richting Emmen met de trein. Dat viel nog niet mee, want er waren meer fietsreizigers die een plaatsje in de trein zochten. Met wat proppen zijn we toch in Emmen aangekomen. De fietsen doorstonden deze eerste horde gelukkig goed (het is allemaal gelukkig minder erg dan je fiets in bewaring geven bij vliegveldpersoneel die vervolgens met je fiets gaat smijten
).
En vervolgens vanuit Emmen dan de echte tocht. Onze gids, de Jutland Fietsroute van Clemens Sweerman, stuurde ons de juiste richting op en na een makkelijk tochtje van 40 kilometer kwamen we aan op de eerste camping. Daar bleken nog twee stelletjes te staan die aan dezelfde route begonnen waren. En nog een stelletje die met de terugweg bezig was. Dat laatste stelletje gaf ons nog een mooie lijst met updates/wijzigingen over de route.
Vervolgens vier dagen gefietst naar Schleswig. Het was vrijwel geheel vlak, op wat glooiingen in de buurt van de Elbe na, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Die glooiingen waren met één tandje lichter al makkelijk te nemen. We hadden wel steeds tegenwind, dus toch nog een beetje ploeteren. We hadden verwacht dat dit gedeelte van de route supersaai zou zijn. Veel rechte wegen en weinig bezienswaardigheden waren ons in het vooruitzicht gesteld, maar niets is minder waar. We vonden het zeer afwisselend. Met mooie boerderijen, bossen, rivieren, meertjes en velden langs de route was het goed toeven in Noord-Duitsland. En de mensen zijn er supervriendelijk. Altijd als we iemand passeerden klonk er een vriendelijk 'moin', wat in die streken de gebruikelijke groet is. Goedkope en goede campings met alle voorzieningen die je je maar wensen kan.
In Schleswig kwamen we de twee eerder genoemde stelletjes weer tegen. Een van deze stelletjes waren we in Noord-Duitsland al regelmatig tegengekomen tijdens het fietsen en op de campings. Als je 80/90/100 kilometer per dag rijdt en de ander doet dat ook, sta je al gauw op dezelfde campings. Het andere stelletje zagen we in Schleswig weer voor het eerst sinds de eerste camping.
In Schleswig vonden we het wel tijd voor een eerste rustdag na ruim 400 kilometer fietsen. We konden eindelijk wat Viking-bezienswaardigheden bekijken (de ondertitel van het fietsrouteboekje is 'in het spoor van de Vikingen') en eindelijk een grote stad met veel erg leuke bezienswaardigheden en goede restaurantjes (sorry, ik ben een stadsmens die ook heel erg verzot is op het platteland en de natuur, maar zo heel af en toe moet er wel eens een stad voorbij komen).
Het was deze dagen overigens heel erg heet. 36 graden gaf de thermometer in de deelstaat Schleswig-Holstein aan. Het klinkt gek, maar alleen fietsen gaf nog enige verkoeling door de wind die je dan langs je lichaam voelde blazen. Als je in de zon bleef staan werd je helemaal gek.
Na Schleswig gingen we op weg naar de Deense grens, 50 kilometer verderop. Vlak voor de grens, bij Padborg, bleken enorme supermarkten te staan waarin een menigte Denen voor een heel jaar aan bier leken in te slaan. Ik ben een bierliefhebber, dus ik wist dat ik mij mocht voorbereiden op de hoge prijzen in Denemarken wat betreft drank. Maar zoals de Denen het bier inslaan heb ik nog nooit gezien. Mijn vriendin wist wel aan een mooi flesje Chimay Triple voor mij te komen in een van de supermarkten. Mijn favoriete Belgische bier bij de grens met Denemarken, wow! Toch ook maar even wat pakjes Spaghetteria ingeslagen. We waren namelijk al gewaarschuwd voor het in alle opzichten dure Denemarken. En daarna snel weer weg van deze toch wel bizarre plek zo vlak voor de grens.
Na een hopeloze zoektocht naar een camping op de route die toch echt in het boekje vermeld werd moesten we een omweg maken om in het 'idyllische' vissersstadje Aabenraa een camping te vinden. Dat lukte, maar we schrokken wel van de prijs. We betaalden ruim twee keer zoveel als in Duitsland. Dit bleek later in de rest van Denemarken niet veel anders te zijn. Je betaalt zo 20 tot 25 euro voor 1 nacht met je kleine tentje op een grasveldje tussen de auto's, campers en caravans in.
Vanuit Aabenraa was het nog twee dagen fietsen naar Billund, bekend van Legoland. Dit pretpark hebben we dan ook maar even bezocht. Best leuk als je je niet teveel ergert aan ouders met kinderen die in een soort van koop-frenzy aan het graaien zijn in de talrijke lego-winkels in het park. We hadden al sinds een paar dagen het idee dat de Denen niet zo vriendelijk zijn als de Duitsers. Als je iemand groette op de fiets of op de camping werd je steevast aangekeken of je van een andere planeet kwam. Zo'n verschil met Duitsland. En staren, daar werden we echt helemaal gek van. Het viel ons op dat ze elkaar zelfs niet eens groeten. Vreemd en ook helemaal niet verwacht. We zijn in de eerste 400 kilometer door Denemarken redelijk vaak afgebekt en mensen bieden zelfs geen excuses aan als ze op je tenen staan. En wij probeerden nog wel altijd zoveel mogelijk Deens te spreken, voor zover dat ging. Dat werd in het noorden van Jutland helemaal anders, daar wel vriendelijke en zeer behulpzame mensen. Heel bizar, dat verschil.
Maar goed, voort ging onze tocht door Jutland. Het terrein bleek toch wat heuvelachtiger te zijn dan we van te voren verwacht hadden. Je komt regelmatig klimmetjes van 8/9 % en soms zelfs 12/13% tegen. En dat steeds maar achter elkaar. Op zich geen probleem, tenzij je over gravel- en grindwegen moet rijden. Je achterwiel glijdt zo weg. Over dit soort, volgens het boekje 'goed begaanbare' wegen hebben we wel zo'n 200 kilometer gereden. Ik ben blij dat we niet een keer gevallen zijn. Maar het scheelde soms niet veel. Het is de bedoeling dat je over historische handelswegen fietst (Ochsenweg en Haervejen), maar fietsen over recent gestort grind gaat maar met 10 tot 12 kilometer per uur. Wel leuke vikingbezienswaardigheden langs de route, zoals de Jellingsteen.
Maar we hebben ook drie keer over een voormalige spoorbaan gereden. Dat ging supersnel. Vlak of enigzins stijgend of dalend. Heerlijk lekker snel fietsen door overwegend mooie gebieden.
Maar voor de rest was het landschap wel saai. Zeker als je er dagen doorheen moet fietsen. Denemarken is leeg, heel erg leeg. Overal dezelfde graanvelden. En de dorpjes en stadjes zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. Saai en niet zo idyllisch als we gedacht hadden. Alles hetzelfde. Duitsland was wat dat betreft mooier en afwisselender.
Na een paar dagen bereikten we Nibe, een erg leuk vissersdorpje. Vanaf hier werd de route eigenlijk weer leuk en afwisselend en de mensen vriendelijker. We besloten om in het noorden wat vaker rustdagen te nemen en al het moois te bekijken.
We kwamen terecht in Lonstrup. En erg leuk dorpje aan zee. Met leuke ateliers, waar glasblazers en pottenbakkers voor je ogen aan het werk zijn. Fantastisch! In de buurt is ook nogal wat te zien, zoals een zandverstuiving die hard bezig is een vuurtoren helemaal in zand onder te dompelen en een kerkje uit de 12e eeuw met bijbehorend kerkhofje die dreigt in de zee te verdwijnen in een tijdsbestek van een aantal decennia omdat de klif in de buurt afgekalfd wordt door de elementen (een deel van het kerkhof is al in zee verdwenen).
Van hieruit ging de laatste etappe richting Skagen, een soort Scheveningen in Denemarken. Maar wel een supermooie etappe door prachtige duinen en bossen en vlak voor Skagen een verzand kerkje (mooi om te zien dat de mens niet opgewassen bleek tegen de wind die bepaalde dat het zand precies daar op een hoop moest komen te liggen). Maar Skagen was niet echt het kunstenaarsstadje zoals beloofd in de gids. Dan was Lonstrup toch wel veel leuker.
En aldus ging de terugreis via een tussenstop van een dag in de stad Aarhus per trein weer terug naar Nederland.
Weer veel perikelen om onze fiets tussen de talloze andere fietsen gestald te krijgen in de wagons, maar uiteindelijk kwamen we moe maar voldaan weer aan in Nederland. En een hele ervaring rijker. Onze eerste grote fietsvakantie was zeker een succes. We hebben mooie dingen gezien en beleefd.
De route is op zich goed te doen voor niet zulke goed getrainde fietsers. Die heuvels wennen wel snel, je gaat steeds sneller de hellingen op. Alleen die grindwegen, he. De gids is zeer accuraat wat betreft de routebeschrijving. Ik heb begrepen dat er zelfs binnenkort een nieuwe editie komt. Hou het in de gaten, zou ik willen zeggen.
Voor wie de route nog gaat rijden, veel plezier! En ik hoop dat jullie dit verslag een beetje interessant vinden.
Groetjes, Remko
Bij deze wil ik eerst iedereen bedanken voor alle tips over deze route en onze uitrusting zoals onze lowrider.
De fietsen (Gazelle Luzerns, waarvan eentje met een lowrider van de Gazelle Kathmandu) hebben het prima gehouden. Totaal geen gebreken en zelfs geen platte banden. Die Continentalbanden die er standaard bijgeleverd worden zijn echt fantastisch.
Maar goed, hier dan het verslag:
Op zaterdag 15 juli vertrokken we vol goede moed met onze fietsen richting Emmen met de trein. Dat viel nog niet mee, want er waren meer fietsreizigers die een plaatsje in de trein zochten. Met wat proppen zijn we toch in Emmen aangekomen. De fietsen doorstonden deze eerste horde gelukkig goed (het is allemaal gelukkig minder erg dan je fiets in bewaring geven bij vliegveldpersoneel die vervolgens met je fiets gaat smijten
). En vervolgens vanuit Emmen dan de echte tocht. Onze gids, de Jutland Fietsroute van Clemens Sweerman, stuurde ons de juiste richting op en na een makkelijk tochtje van 40 kilometer kwamen we aan op de eerste camping. Daar bleken nog twee stelletjes te staan die aan dezelfde route begonnen waren. En nog een stelletje die met de terugweg bezig was. Dat laatste stelletje gaf ons nog een mooie lijst met updates/wijzigingen over de route.
Vervolgens vier dagen gefietst naar Schleswig. Het was vrijwel geheel vlak, op wat glooiingen in de buurt van de Elbe na, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Die glooiingen waren met één tandje lichter al makkelijk te nemen. We hadden wel steeds tegenwind, dus toch nog een beetje ploeteren
. We hadden verwacht dat dit gedeelte van de route supersaai zou zijn. Veel rechte wegen en weinig bezienswaardigheden waren ons in het vooruitzicht gesteld, maar niets is minder waar. We vonden het zeer afwisselend. Met mooie boerderijen, bossen, rivieren, meertjes en velden langs de route was het goed toeven in Noord-Duitsland. En de mensen zijn er supervriendelijk. Altijd als we iemand passeerden klonk er een vriendelijk 'moin', wat in die streken de gebruikelijke groet is. Goedkope en goede campings met alle voorzieningen die je je maar wensen kan.In Schleswig kwamen we de twee eerder genoemde stelletjes weer tegen. Een van deze stelletjes waren we in Noord-Duitsland al regelmatig tegengekomen tijdens het fietsen en op de campings. Als je 80/90/100 kilometer per dag rijdt en de ander doet dat ook, sta je al gauw op dezelfde campings. Het andere stelletje zagen we in Schleswig weer voor het eerst sinds de eerste camping.
In Schleswig vonden we het wel tijd voor een eerste rustdag na ruim 400 kilometer fietsen. We konden eindelijk wat Viking-bezienswaardigheden bekijken (de ondertitel van het fietsrouteboekje is 'in het spoor van de Vikingen') en eindelijk een grote stad met veel erg leuke bezienswaardigheden en goede restaurantjes (sorry, ik ben een stadsmens die ook heel erg verzot is op het platteland en de natuur, maar zo heel af en toe moet er wel eens een stad voorbij komen).
Het was deze dagen overigens heel erg heet. 36 graden gaf de thermometer in de deelstaat Schleswig-Holstein aan. Het klinkt gek, maar alleen fietsen gaf nog enige verkoeling door de wind die je dan langs je lichaam voelde blazen. Als je in de zon bleef staan werd je helemaal gek.
Na Schleswig gingen we op weg naar de Deense grens, 50 kilometer verderop. Vlak voor de grens, bij Padborg, bleken enorme supermarkten te staan waarin een menigte Denen voor een heel jaar aan bier leken in te slaan. Ik ben een bierliefhebber, dus ik wist dat ik mij mocht voorbereiden op de hoge prijzen in Denemarken wat betreft drank. Maar zoals de Denen het bier inslaan heb ik nog nooit gezien. Mijn vriendin wist wel aan een mooi flesje Chimay Triple voor mij te komen in een van de supermarkten. Mijn favoriete Belgische bier bij de grens met Denemarken, wow! Toch ook maar even wat pakjes Spaghetteria ingeslagen. We waren namelijk al gewaarschuwd voor het in alle opzichten dure Denemarken. En daarna snel weer weg van deze toch wel bizarre plek zo vlak voor de grens.
Na een hopeloze zoektocht naar een camping op de route die toch echt in het boekje vermeld werd moesten we een omweg maken om in het 'idyllische' vissersstadje Aabenraa een camping te vinden. Dat lukte, maar we schrokken wel van de prijs. We betaalden ruim twee keer zoveel als in Duitsland. Dit bleek later in de rest van Denemarken niet veel anders te zijn. Je betaalt zo 20 tot 25 euro voor 1 nacht met je kleine tentje op een grasveldje tussen de auto's, campers en caravans in.
Vanuit Aabenraa was het nog twee dagen fietsen naar Billund, bekend van Legoland. Dit pretpark hebben we dan ook maar even bezocht. Best leuk als je je niet teveel ergert aan ouders met kinderen die in een soort van koop-frenzy aan het graaien zijn in de talrijke lego-winkels in het park. We hadden al sinds een paar dagen het idee dat de Denen niet zo vriendelijk zijn als de Duitsers. Als je iemand groette op de fiets of op de camping werd je steevast aangekeken of je van een andere planeet kwam. Zo'n verschil met Duitsland. En staren, daar werden we echt helemaal gek van. Het viel ons op dat ze elkaar zelfs niet eens groeten. Vreemd en ook helemaal niet verwacht. We zijn in de eerste 400 kilometer door Denemarken redelijk vaak afgebekt en mensen bieden zelfs geen excuses aan als ze op je tenen staan. En wij probeerden nog wel altijd zoveel mogelijk Deens te spreken, voor zover dat ging. Dat werd in het noorden van Jutland helemaal anders, daar wel vriendelijke en zeer behulpzame mensen. Heel bizar, dat verschil.
Maar goed, voort ging onze tocht door Jutland. Het terrein bleek toch wat heuvelachtiger te zijn dan we van te voren verwacht hadden. Je komt regelmatig klimmetjes van 8/9 % en soms zelfs 12/13% tegen. En dat steeds maar achter elkaar. Op zich geen probleem, tenzij je over gravel- en grindwegen moet rijden. Je achterwiel glijdt zo weg. Over dit soort, volgens het boekje 'goed begaanbare' wegen hebben we wel zo'n 200 kilometer gereden. Ik ben blij dat we niet een keer gevallen zijn. Maar het scheelde soms niet veel. Het is de bedoeling dat je over historische handelswegen fietst (Ochsenweg en Haervejen), maar fietsen over recent gestort grind gaat maar met 10 tot 12 kilometer per uur. Wel leuke vikingbezienswaardigheden langs de route, zoals de Jellingsteen.
Maar we hebben ook drie keer over een voormalige spoorbaan gereden. Dat ging supersnel. Vlak of enigzins stijgend of dalend. Heerlijk lekker snel fietsen door overwegend mooie gebieden.
Maar voor de rest was het landschap wel saai. Zeker als je er dagen doorheen moet fietsen. Denemarken is leeg, heel erg leeg. Overal dezelfde graanvelden. En de dorpjes en stadjes zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. Saai en niet zo idyllisch als we gedacht hadden. Alles hetzelfde. Duitsland was wat dat betreft mooier en afwisselender.
Na een paar dagen bereikten we Nibe, een erg leuk vissersdorpje. Vanaf hier werd de route eigenlijk weer leuk en afwisselend en de mensen vriendelijker. We besloten om in het noorden wat vaker rustdagen te nemen en al het moois te bekijken.
We kwamen terecht in Lonstrup. En erg leuk dorpje aan zee. Met leuke ateliers, waar glasblazers en pottenbakkers voor je ogen aan het werk zijn. Fantastisch! In de buurt is ook nogal wat te zien, zoals een zandverstuiving die hard bezig is een vuurtoren helemaal in zand onder te dompelen en een kerkje uit de 12e eeuw met bijbehorend kerkhofje die dreigt in de zee te verdwijnen in een tijdsbestek van een aantal decennia omdat de klif in de buurt afgekalfd wordt door de elementen (een deel van het kerkhof is al in zee verdwenen).
Van hieruit ging de laatste etappe richting Skagen, een soort Scheveningen in Denemarken. Maar wel een supermooie etappe door prachtige duinen en bossen en vlak voor Skagen een verzand kerkje (mooi om te zien dat de mens niet opgewassen bleek tegen de wind die bepaalde dat het zand precies daar op een hoop moest komen te liggen). Maar Skagen was niet echt het kunstenaarsstadje zoals beloofd in de gids. Dan was Lonstrup toch wel veel leuker.
En aldus ging de terugreis via een tussenstop van een dag in de stad Aarhus per trein weer terug naar Nederland.
Weer veel perikelen om onze fiets tussen de talloze andere fietsen gestald te krijgen in de wagons, maar uiteindelijk kwamen we moe maar voldaan weer aan in Nederland. En een hele ervaring rijker. Onze eerste grote fietsvakantie was zeker een succes. We hebben mooie dingen gezien en beleefd.
De route is op zich goed te doen voor niet zulke goed getrainde fietsers. Die heuvels wennen wel snel, je gaat steeds sneller de hellingen op. Alleen die grindwegen, he
. De gids is zeer accuraat wat betreft de routebeschrijving. Ik heb begrepen dat er zelfs binnenkort een nieuwe editie komt. Hou het in de gaten, zou ik willen zeggen. Voor wie de route nog gaat rijden, veel plezier! En ik hoop dat jullie dit verslag een beetje interessant vinden.
Groetjes, Remko
