vr 27 nov, 2020 17:17
Wat een luxe: ik bleek nog een klein stuwmeertje aan vakantiedagen te hebben. Door zuinigheid en coronatoestanden had ik minder vakantie opgenomen dan normaal. Dus wat kon ik beter doen dan begin oktober, vóór de herfstvakantie begint, nog even een weekje op de fiets door te brengen?
Nu was ik laatst een stukje opgereden met een andere fietser die stelde dat het, tegen mijn vooroordeel in, ook in de Flevopolder alleraardigst fietsen is. Dus dat moet je dan gewoon een keer proberen. De geplande route leidt Van Haarlem, via Naarden, door de Flevopolder naar Kampen, en dan door Overijssel en Drenthe naar Assen. Ik volg hoofdzakelijk knooppuntenroutes en overnacht op NTKC kampeerterreintjes.
Vanaf twee weken vantevoren zat ik op de 14-daagse weersverwachting naar het weer te loeren. Aanvankelijk leek het wel aardig te worden. Wat zon, af en toe een buitje. Naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam werd de voorspelling steeds rampzaliger: elke dag regen. En ik ben nota bene een mooiweerfietser. Kou vind ik niet erg, maar regen wel. Nu weet ik ook wel dat de soep doorgaans minder heet gegeten dan hij opgediend wordt. Ook op regendagen is het per saldo meer droog dan regen…..meestal.
Dag 1: Zondag 4 oktober, Haarlem – Huizen, 63km
Om een uur of tien ’s ochtends vertrek ik van huis. Het druppelt en de lucht is dreigend. Voor de zekerheid heb ik mijn regenjas en regenbroek alvast maar aangetrokken.
Het traject tussen Haarlem en Amsterdam heb ik al talloze malen gefietst. Het is één van de vaste uitvalsroutes vanuit Haarlem, waar je altijd om Schiphol heen moet. Veel mensen houden niet van fietsen in de Randstad. Dat ben ik niet helemaal met ze eens. OK, het is wat meer gezoek naar leuke en rustige fietsroutes. Maar voor wie er oog voor heeft valt er ontzettend veel te zien en te genieten. Het traject Haarlem - Amsterdam begint met het kaarsrechte traject langs de spoorweg naar Halfweg. Klinkt saai, maar ik realiseer me dan altijd dat dit de oudste spoorlijn van Nederland is, geopend in 1839. En dit traject heeft meer eerste prijzen gewonnen. Parallel aan de spoorlijn licht namelijk de oude trekvaart die in de 17e eeuw onderdeel uitmaakte van het eerste openbaar vervoersysteem ter wereld. Met de trekschuit kon je toen heel de huidige randstad rondreizen: Amsterdam, Haarlem, Leiden, Den Haag, Delft, Rotterdam, Gouda, Woerden, Utrecht, Amsterdam. Onder de grond loopt nog steeds de eerste interlokale waterleiding, die vanuit de duinen de stad Amsterdam van schoon drinkwater voorziet (1853), en daarmee een einde maakte aan cholera en andere besmettelijke ziekten die zich verspreiden door besmet drinkwater. En langs het spoor hing aan metershoge palen de eerste interlokale telefoonlijn van Nederland (1888).
Halverwege Halfweg vind je rare weggetjes, loze hekken, lege erven en verdwaalde bomen. Hier stond tot voor tien jaar het gehucht Vinkebrug. Door de aanleg van de Polderbaan van Schiphol moesten de woningen en boerderijen uit veiligheids- en gezondheidsoverwegingen verdwijnen, vooral toen in 2009 een neerstortend toestel van Turkish Airlines het dorpje op een haar na miste. De voormalige bewoners moesten jaren wachten op een behoorlijke uitkoopregeling en schadevergoeding.
Maar goed, de gedwongen evacuatie van Vinkebrug is ook weer niet zo raar als je ziet wat hier om de paar minuten laag over komt.
Iets verderop ligt, vermomd als natuurgebied, een van de verdedigingswerken van de Linie van Krayenhof. Deze linie, aangelegd in 1806, was een primitieve voorganger van de Stelling van Amsterdam. De linie bestond uit eenvoudige aarden verdedigingswerken op de toegangswegen naar Amsterdam. Het tussenliggende land kon onder water gezet worden. Op dit verdedigingswerk bevinden zich nog drie betonnen beddingen met metalen affuiten. Deze zijn in 1939 geplaatst en waren bedoeld voor een batterij zwaar luchtafweergeschut om Amsterdam te beschermen tegen bombardementen. Voor de kanonnen geplaatst konden worden brak de oorlog uit. De affuiten zijn altijd leeg gebleven.
Vlak voor Halfweg kom je op de Spaarndammerdijk. Dit is de oude zeedijk van het IJ, dat via de Zuiderzee in open verbinding met de Noordzee stond. Zowaar een zeedijk dus, al is inmiddels in de verste verte geen water meer te bekennen. Door inpolderingen ten gunste van de landbouw, het westelijk havengebied en het recreatiegebied Spaarnwoude is het Noordzeekanaal (wat nog over is van het IJ) kilometers verderop komen te liggen.
Voorbij Halfweg kom je in de Bretten, een groene wig die je tot vlak bij het centrum van Amsterdam brengt, zonder dat je in de gaten hebt dat je in stedelijk gebied fietst. Dat heeft Amsterdam goed gedaan. Er zijn meer van dit soort groene wiggen in de stad, die voor hele goede fietsroutes zorgen. In de Bretten fiets je kilometers lang door nieuwe natuur en tussen aangenaam groene volkstuinparken over prima fietspaden zonder kruisingen, auto’s en verkeerslichten.
Tot je opeens bij station Sloterdijk op de lelijke kantoor- en bedrijfsgebouwen stuit. Maar ook daar is nog een leuke verassing. Het kleine oude dorpje Sloterdijk ligt hier vrijwel ongeschonden als een anachronistische idylle ingeklemd tussen spoorlijn, snelweg en kantoorkolos. Een van die mooie sporen die laten zien hoe het hier ooit was: een gebied van boeren en vissers. Pas in de jaren ’70 is het dorp opgeslokt door de uitdijende stad.
Het fietspad leidt via het oude spoortracé naar het Westerpark, en daar houd ik, na 22km, even pauze. Kopje thee en een muffin, en even naar m’n fiets kijken. Dit reisje doe ik in de compacte set-up. Twee oude Ortlieb voortassen van 15 liter elk. Links voor reservekleding, donsjas en overjas, en toilettas. Rechts voor slaapzak, matje, hoofdkussen, tarp en een etuitje met diverse kleine reisbenodigdheden. Op de bagagedrager tent en stoel. In de zadeltas reparatieset, pannen, brander, thermosfles, eten en overige keukenbenodigdheden. In de stuurtas zit alles wat je onderweg nog nodig kunt hebben, waaronder kaarten, zakmes, brillenkoker en een opvouwbaar rugzakje voor de boodschappen. En natuurlijk de coronabenodigdheden: mondkapjes en ontsmettingsgel. Vanwege de slechte weersvoorspelling had ik last minute nog een oude lichtgewicht regenponcho op de zadeltas gebonden. Die komt later nog terug in dit verhaal.
Nog een plaatje van mijn trotse bezit. En let op: toen ik wegging was hij netjes gepoetst en goed geolied!
Ik vervolg mijn route nu door het centrum van Amsterdam, via de Haarlemmerstraat voor het Centraal Station langs. Dat gebouw is, samen met het Rijksmuseum, het magnus opus van de architect Pierre Cuypers. Het is altijd leuk om te bedenken dat het station en de spoorlijn op een kunstmatig eiland in het IJ zijn aangelegd. De stad was namelijk al volgebouwd. In de 17e eeuw meerden in het water voor het station de Oostindiëvaarders van de VOC aan.
Verder in oostelijke richting via de Hoogte Kadijk, een van mijn favoriete straten in Amsterdam. Aan het begin vind je oude 18e eeuwse arbeiderswoningen, daarna oude werkplaatsen en nijverheid, zoals de scheepswerf De Kromhout op de foto en op het einde vroeg 20e eeuwse fabrieksgebouwen. De hele industriële revolutie in één straat.
Het laatste gebouw van de stad is de voormalige herberg Zeeburg op de kop van de Zeeburgerdijk. Het 18e eeuwse gebouw was tot 1915 herberg, en is daarna nog jarenlang gebruikt als quarantainestation voor zeelieden met gevaarlijke besmettelijke ziekten.
Vanaf de herberg volg ik de kanaaldijk van het Amsterdam-Rijnkanaal. Deze variant fiets ik niet zo vaak. Waarom ook al weer? Oja, een saai stuk rechtdoor, dan langs de snelweg over het kanaal. Niks aan, totdat je vlak voor Muiden weer de oude Zuiderzeedijk op kunt. Bij Muiden stuit je als eerste op de Westbatterij, een verdedigingswerk uit 1850 van baksteen, dat onderdeel uitmaakt van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Op de achtergrond het Muiderslot, in feite ook een bakstenen toren. Alsof er in 500 jaar geen ontwikkeling in de vestingbouw is geweest. Nog geen twintig jaar na de bouw van de Westbatterij was de technische ontwikkeling van vuurwapens zo vooruit gegaan dat bakstenen torens als deze gemakkelijk in puin geschoten konden worden. De Frans-Duitse oorlog van 1870 toonde dat duidelijk aan. In arremoede hebben ze toen maar de dijk rondom de batterij een paar meter hoger opgetrokken. De schietgaten in de toren waren daarmee waardeloos geworden.
Vanaf 1870 werden nieuw te bouwen vestingwerken dan ook onder een dikke laag aarde gestopt, zoals hier het Muizenfort in Muiden. Niet alleen waren ze zo minder zichtbaar, de aarde zou ook de explosie van de granaten moeten scoren.
Maar tijdens de Eerste Wereldoorlog bleek ook dat een illusie. De Duitse Dikke Bertha´s met een kaliber van maar liefst 42cm schoten de Franse forten zo in puin. De volgende stap was dan ook het bouwen van kleine verspreid geplaatste bunkers van zwaar gewapend beton, zoals deze groepsschuilplaats voor 10 man in Muiderberg uit 1933. Het gewapend beton was veel sterker dan de bakstenen constructies en de kleine bunkers waren goed te camoufleren en moeilijker te raken.
Ondertussen waait er al de hele tijd een harde zuidenwind, die ik gelukkig vooral van opzij heb. Een uitgelezen kans om te leren zeilen, hebben ze vast gedacht bij de Muidense zeilschool. Behoorlijk kleine kinderen worden hier in hun Piraatjes in het diepe gegooid. Wel vaart achter elk bootje een motorboot met instructeur, voor als er iets mis gaat.
Na 42km is het bij de Sluis van Muiden tijd voor boterhammetjes. In mijn studententijd fietste ik met mooi weer vaak van Utrecht naar Muiden en weer terug. 90km doorjakkeren langs de Vecht. In Muiden hield ik dan altijd even pauze. Toen stonden er nog geen hekken en kon je op de sluis zitten. Dat was altijd genieten van te dikke Duitsers met kapiteinspet op die in de hectische paniek van de overvolle sluis hun vrouw van voor naar achter over hun te grote schip commandeerden. En om de stress nog te verhogen: ik was niet de enige die daar met leedvermaak naar stond te kijken.
Ondertussen is het al een tijdje stabiel droog en durf ik mijn regenkleding uit te trekken voor ik verder fiets.
Op de Brink van Muiderberg staat een mooie Wilhelminaboom met het bijbehorende smeedijzeren hekje. Hier kun je goed zien hoe langzaam een eik groeit. Na ruim 120 jaar is hij nog steeds niet heel indrukwekkend. Dit fenomeen was heel populair ten tijde van Wilhelmina. Je komt ze overal tegen, dit soort bomen met hekje. Van Juliana, Beatrix en Willem-Alexander zie je ze veel minder.
Na Muiderberg kom ik in Naarden waar ik altijd erg van de vesting geniet. Het is de grootste goed bewaard gebleven vesting van Nederland. Ik slalom altijd nog een paar extra lusjes tussen de bastions en lunetten. In 1572 werd de hele bevolking van Naarden door de Spanjaarden uitgemoord. Het was een van de grootste drama’s van de 80-jarige oorlog. Eind 17e eeuw werden de vestingwerken opnieuw en groots aangelegd. In essentie is dat allemaal nog aanwezig, maar in de loop der eeuwen steeds aangepast aan de eisen van de tijd.
Een bomvrij wachthuis uit de tweede helft van de 19e eeuw. Links de bergruimte voor de kanonnen, in het midden de verblijven voor de manschappen en rechts de plee. Bomvrij poepen! De driesteens dikke bogen in de gevel laten de dikte van de gewelven zien. Daarbovenop ligt 2,5m aarde.
Schuilplaats H2 aan de zg. bedekte weg. Deze gebouwtjes werden in de eerste jaren van de 20e eeuw gebouwd en waren al van beton. Echter zonder wapening. Het gewapend beton was toen nog net niet uitgevonden.
Voor sommige sporen moet je weten waar je naar moet zoeken. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog is dwars over de dijk voor de vesting een tankversperring gebouwd door stalen spoorstaven rechtop in een betonnen fundament te gieten.
Die versperring stond na de oorlog natuurlijk verschrikkelijk in de weg, dus de spoorstaven zijn ooit met de snijbrander verwijderd. Het fundament ligt er echter nog. Goed, genoeg gezwam over de vestingbouw. Hup, weer op de fiets!
Via de Albert Heijn in Huizen rijd ik naar het NTKC kampeerterrein. Op zondagmiddag in oktober is het er rustig: slechts drie caravans met gepensioneerde stellen. Ik heb de tentkampeerplekjes voor me alleen en kies natuurlijk de mooiste:…..
…die met uitzicht op het Gooimeer en Almerehaven aan de overzijde. Zowaar begint de zon weer even te schijnen. Per saldo heb ik vandaag niet zoveel regen gehad. Wat druppels, wat motregen, een enkel klein buitje, dat was het. En vanaf Muiden helemaal droog. Niet slecht, alles bij elkaar.
Zo, en nu is het tijd voor de guilty pleasures: bier, chips en sigaren.
Als coronamaatregel zijn op de NTKC terreinen de kampvuurcirkels gesloten. Anders zouden er maar problemen ontstaan wie wel of niet bij het vuur mag zitten. Er kan dus geen vuur gestookt worden. Daar had ik al rekening mee gehouden. Dus na de douche thermo-ondergoed en donsjas aan, en mijn allesomvattende groene overjas eroverheen. Het ziet er drastisch uit, maar ik had het aangenaam warm. De capuchon kon na even wel af.
In oktober wordt het al vroeg donker, zo rond half acht. Dus voordat mijn eten klaar is zit ik al met mijn hoofdlamp op in de pannetjes te schijnen. Na de afwas en een kopje thee kruip ik even na tienen lekker in mijn slaapzak. Ik verheug me op morgen. De route van vandaag heb ik al vele malen gefietst, maar morgen ga ik de Flevopolder in. Dat is helemaal nieuw terrein voor me. Leuk!
Wordt vervolgd.
Nu was ik laatst een stukje opgereden met een andere fietser die stelde dat het, tegen mijn vooroordeel in, ook in de Flevopolder alleraardigst fietsen is. Dus dat moet je dan gewoon een keer proberen. De geplande route leidt Van Haarlem, via Naarden, door de Flevopolder naar Kampen, en dan door Overijssel en Drenthe naar Assen. Ik volg hoofdzakelijk knooppuntenroutes en overnacht op NTKC kampeerterreintjes.
Vanaf twee weken vantevoren zat ik op de 14-daagse weersverwachting naar het weer te loeren. Aanvankelijk leek het wel aardig te worden. Wat zon, af en toe een buitje. Naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam werd de voorspelling steeds rampzaliger: elke dag regen. En ik ben nota bene een mooiweerfietser. Kou vind ik niet erg, maar regen wel. Nu weet ik ook wel dat de soep doorgaans minder heet gegeten dan hij opgediend wordt. Ook op regendagen is het per saldo meer droog dan regen…..meestal.
Dag 1: Zondag 4 oktober, Haarlem – Huizen, 63km
Om een uur of tien ’s ochtends vertrek ik van huis. Het druppelt en de lucht is dreigend. Voor de zekerheid heb ik mijn regenjas en regenbroek alvast maar aangetrokken.
Het traject tussen Haarlem en Amsterdam heb ik al talloze malen gefietst. Het is één van de vaste uitvalsroutes vanuit Haarlem, waar je altijd om Schiphol heen moet. Veel mensen houden niet van fietsen in de Randstad. Dat ben ik niet helemaal met ze eens. OK, het is wat meer gezoek naar leuke en rustige fietsroutes. Maar voor wie er oog voor heeft valt er ontzettend veel te zien en te genieten. Het traject Haarlem - Amsterdam begint met het kaarsrechte traject langs de spoorweg naar Halfweg. Klinkt saai, maar ik realiseer me dan altijd dat dit de oudste spoorlijn van Nederland is, geopend in 1839. En dit traject heeft meer eerste prijzen gewonnen. Parallel aan de spoorlijn licht namelijk de oude trekvaart die in de 17e eeuw onderdeel uitmaakte van het eerste openbaar vervoersysteem ter wereld. Met de trekschuit kon je toen heel de huidige randstad rondreizen: Amsterdam, Haarlem, Leiden, Den Haag, Delft, Rotterdam, Gouda, Woerden, Utrecht, Amsterdam. Onder de grond loopt nog steeds de eerste interlokale waterleiding, die vanuit de duinen de stad Amsterdam van schoon drinkwater voorziet (1853), en daarmee een einde maakte aan cholera en andere besmettelijke ziekten die zich verspreiden door besmet drinkwater. En langs het spoor hing aan metershoge palen de eerste interlokale telefoonlijn van Nederland (1888).
Halverwege Halfweg vind je rare weggetjes, loze hekken, lege erven en verdwaalde bomen. Hier stond tot voor tien jaar het gehucht Vinkebrug. Door de aanleg van de Polderbaan van Schiphol moesten de woningen en boerderijen uit veiligheids- en gezondheidsoverwegingen verdwijnen, vooral toen in 2009 een neerstortend toestel van Turkish Airlines het dorpje op een haar na miste. De voormalige bewoners moesten jaren wachten op een behoorlijke uitkoopregeling en schadevergoeding.
Maar goed, de gedwongen evacuatie van Vinkebrug is ook weer niet zo raar als je ziet wat hier om de paar minuten laag over komt.
Iets verderop ligt, vermomd als natuurgebied, een van de verdedigingswerken van de Linie van Krayenhof. Deze linie, aangelegd in 1806, was een primitieve voorganger van de Stelling van Amsterdam. De linie bestond uit eenvoudige aarden verdedigingswerken op de toegangswegen naar Amsterdam. Het tussenliggende land kon onder water gezet worden. Op dit verdedigingswerk bevinden zich nog drie betonnen beddingen met metalen affuiten. Deze zijn in 1939 geplaatst en waren bedoeld voor een batterij zwaar luchtafweergeschut om Amsterdam te beschermen tegen bombardementen. Voor de kanonnen geplaatst konden worden brak de oorlog uit. De affuiten zijn altijd leeg gebleven.
Vlak voor Halfweg kom je op de Spaarndammerdijk. Dit is de oude zeedijk van het IJ, dat via de Zuiderzee in open verbinding met de Noordzee stond. Zowaar een zeedijk dus, al is inmiddels in de verste verte geen water meer te bekennen. Door inpolderingen ten gunste van de landbouw, het westelijk havengebied en het recreatiegebied Spaarnwoude is het Noordzeekanaal (wat nog over is van het IJ) kilometers verderop komen te liggen.
Voorbij Halfweg kom je in de Bretten, een groene wig die je tot vlak bij het centrum van Amsterdam brengt, zonder dat je in de gaten hebt dat je in stedelijk gebied fietst. Dat heeft Amsterdam goed gedaan. Er zijn meer van dit soort groene wiggen in de stad, die voor hele goede fietsroutes zorgen. In de Bretten fiets je kilometers lang door nieuwe natuur en tussen aangenaam groene volkstuinparken over prima fietspaden zonder kruisingen, auto’s en verkeerslichten.
Tot je opeens bij station Sloterdijk op de lelijke kantoor- en bedrijfsgebouwen stuit. Maar ook daar is nog een leuke verassing. Het kleine oude dorpje Sloterdijk ligt hier vrijwel ongeschonden als een anachronistische idylle ingeklemd tussen spoorlijn, snelweg en kantoorkolos. Een van die mooie sporen die laten zien hoe het hier ooit was: een gebied van boeren en vissers. Pas in de jaren ’70 is het dorp opgeslokt door de uitdijende stad.
Het fietspad leidt via het oude spoortracé naar het Westerpark, en daar houd ik, na 22km, even pauze. Kopje thee en een muffin, en even naar m’n fiets kijken. Dit reisje doe ik in de compacte set-up. Twee oude Ortlieb voortassen van 15 liter elk. Links voor reservekleding, donsjas en overjas, en toilettas. Rechts voor slaapzak, matje, hoofdkussen, tarp en een etuitje met diverse kleine reisbenodigdheden. Op de bagagedrager tent en stoel. In de zadeltas reparatieset, pannen, brander, thermosfles, eten en overige keukenbenodigdheden. In de stuurtas zit alles wat je onderweg nog nodig kunt hebben, waaronder kaarten, zakmes, brillenkoker en een opvouwbaar rugzakje voor de boodschappen. En natuurlijk de coronabenodigdheden: mondkapjes en ontsmettingsgel. Vanwege de slechte weersvoorspelling had ik last minute nog een oude lichtgewicht regenponcho op de zadeltas gebonden. Die komt later nog terug in dit verhaal.
Nog een plaatje van mijn trotse bezit. En let op: toen ik wegging was hij netjes gepoetst en goed geolied!
Ik vervolg mijn route nu door het centrum van Amsterdam, via de Haarlemmerstraat voor het Centraal Station langs. Dat gebouw is, samen met het Rijksmuseum, het magnus opus van de architect Pierre Cuypers. Het is altijd leuk om te bedenken dat het station en de spoorlijn op een kunstmatig eiland in het IJ zijn aangelegd. De stad was namelijk al volgebouwd. In de 17e eeuw meerden in het water voor het station de Oostindiëvaarders van de VOC aan.
Verder in oostelijke richting via de Hoogte Kadijk, een van mijn favoriete straten in Amsterdam. Aan het begin vind je oude 18e eeuwse arbeiderswoningen, daarna oude werkplaatsen en nijverheid, zoals de scheepswerf De Kromhout op de foto en op het einde vroeg 20e eeuwse fabrieksgebouwen. De hele industriële revolutie in één straat.
Het laatste gebouw van de stad is de voormalige herberg Zeeburg op de kop van de Zeeburgerdijk. Het 18e eeuwse gebouw was tot 1915 herberg, en is daarna nog jarenlang gebruikt als quarantainestation voor zeelieden met gevaarlijke besmettelijke ziekten.
Vanaf de herberg volg ik de kanaaldijk van het Amsterdam-Rijnkanaal. Deze variant fiets ik niet zo vaak. Waarom ook al weer? Oja, een saai stuk rechtdoor, dan langs de snelweg over het kanaal. Niks aan, totdat je vlak voor Muiden weer de oude Zuiderzeedijk op kunt. Bij Muiden stuit je als eerste op de Westbatterij, een verdedigingswerk uit 1850 van baksteen, dat onderdeel uitmaakt van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Op de achtergrond het Muiderslot, in feite ook een bakstenen toren. Alsof er in 500 jaar geen ontwikkeling in de vestingbouw is geweest. Nog geen twintig jaar na de bouw van de Westbatterij was de technische ontwikkeling van vuurwapens zo vooruit gegaan dat bakstenen torens als deze gemakkelijk in puin geschoten konden worden. De Frans-Duitse oorlog van 1870 toonde dat duidelijk aan. In arremoede hebben ze toen maar de dijk rondom de batterij een paar meter hoger opgetrokken. De schietgaten in de toren waren daarmee waardeloos geworden.
Vanaf 1870 werden nieuw te bouwen vestingwerken dan ook onder een dikke laag aarde gestopt, zoals hier het Muizenfort in Muiden. Niet alleen waren ze zo minder zichtbaar, de aarde zou ook de explosie van de granaten moeten scoren.
Maar tijdens de Eerste Wereldoorlog bleek ook dat een illusie. De Duitse Dikke Bertha´s met een kaliber van maar liefst 42cm schoten de Franse forten zo in puin. De volgende stap was dan ook het bouwen van kleine verspreid geplaatste bunkers van zwaar gewapend beton, zoals deze groepsschuilplaats voor 10 man in Muiderberg uit 1933. Het gewapend beton was veel sterker dan de bakstenen constructies en de kleine bunkers waren goed te camoufleren en moeilijker te raken.
Ondertussen waait er al de hele tijd een harde zuidenwind, die ik gelukkig vooral van opzij heb. Een uitgelezen kans om te leren zeilen, hebben ze vast gedacht bij de Muidense zeilschool. Behoorlijk kleine kinderen worden hier in hun Piraatjes in het diepe gegooid. Wel vaart achter elk bootje een motorboot met instructeur, voor als er iets mis gaat.
Na 42km is het bij de Sluis van Muiden tijd voor boterhammetjes. In mijn studententijd fietste ik met mooi weer vaak van Utrecht naar Muiden en weer terug. 90km doorjakkeren langs de Vecht. In Muiden hield ik dan altijd even pauze. Toen stonden er nog geen hekken en kon je op de sluis zitten. Dat was altijd genieten van te dikke Duitsers met kapiteinspet op die in de hectische paniek van de overvolle sluis hun vrouw van voor naar achter over hun te grote schip commandeerden. En om de stress nog te verhogen: ik was niet de enige die daar met leedvermaak naar stond te kijken.
Ondertussen is het al een tijdje stabiel droog en durf ik mijn regenkleding uit te trekken voor ik verder fiets.
Op de Brink van Muiderberg staat een mooie Wilhelminaboom met het bijbehorende smeedijzeren hekje. Hier kun je goed zien hoe langzaam een eik groeit. Na ruim 120 jaar is hij nog steeds niet heel indrukwekkend. Dit fenomeen was heel populair ten tijde van Wilhelmina. Je komt ze overal tegen, dit soort bomen met hekje. Van Juliana, Beatrix en Willem-Alexander zie je ze veel minder.
Na Muiderberg kom ik in Naarden waar ik altijd erg van de vesting geniet. Het is de grootste goed bewaard gebleven vesting van Nederland. Ik slalom altijd nog een paar extra lusjes tussen de bastions en lunetten. In 1572 werd de hele bevolking van Naarden door de Spanjaarden uitgemoord. Het was een van de grootste drama’s van de 80-jarige oorlog. Eind 17e eeuw werden de vestingwerken opnieuw en groots aangelegd. In essentie is dat allemaal nog aanwezig, maar in de loop der eeuwen steeds aangepast aan de eisen van de tijd.
Een bomvrij wachthuis uit de tweede helft van de 19e eeuw. Links de bergruimte voor de kanonnen, in het midden de verblijven voor de manschappen en rechts de plee. Bomvrij poepen! De driesteens dikke bogen in de gevel laten de dikte van de gewelven zien. Daarbovenop ligt 2,5m aarde.
Schuilplaats H2 aan de zg. bedekte weg. Deze gebouwtjes werden in de eerste jaren van de 20e eeuw gebouwd en waren al van beton. Echter zonder wapening. Het gewapend beton was toen nog net niet uitgevonden.
Voor sommige sporen moet je weten waar je naar moet zoeken. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog is dwars over de dijk voor de vesting een tankversperring gebouwd door stalen spoorstaven rechtop in een betonnen fundament te gieten.
Die versperring stond na de oorlog natuurlijk verschrikkelijk in de weg, dus de spoorstaven zijn ooit met de snijbrander verwijderd. Het fundament ligt er echter nog. Goed, genoeg gezwam over de vestingbouw. Hup, weer op de fiets!
Via de Albert Heijn in Huizen rijd ik naar het NTKC kampeerterrein. Op zondagmiddag in oktober is het er rustig: slechts drie caravans met gepensioneerde stellen. Ik heb de tentkampeerplekjes voor me alleen en kies natuurlijk de mooiste:…..
…die met uitzicht op het Gooimeer en Almerehaven aan de overzijde. Zowaar begint de zon weer even te schijnen. Per saldo heb ik vandaag niet zoveel regen gehad. Wat druppels, wat motregen, een enkel klein buitje, dat was het. En vanaf Muiden helemaal droog. Niet slecht, alles bij elkaar.
Zo, en nu is het tijd voor de guilty pleasures: bier, chips en sigaren.
Als coronamaatregel zijn op de NTKC terreinen de kampvuurcirkels gesloten. Anders zouden er maar problemen ontstaan wie wel of niet bij het vuur mag zitten. Er kan dus geen vuur gestookt worden. Daar had ik al rekening mee gehouden. Dus na de douche thermo-ondergoed en donsjas aan, en mijn allesomvattende groene overjas eroverheen. Het ziet er drastisch uit, maar ik had het aangenaam warm. De capuchon kon na even wel af.
In oktober wordt het al vroeg donker, zo rond half acht. Dus voordat mijn eten klaar is zit ik al met mijn hoofdlamp op in de pannetjes te schijnen. Na de afwas en een kopje thee kruip ik even na tienen lekker in mijn slaapzak. Ik verheug me op morgen. De route van vandaag heb ik al vele malen gefietst, maar morgen ga ik de Flevopolder in. Dat is helemaal nieuw terrein voor me. Leuk!
Wordt vervolgd.
. Ik ben benieuwd naar het vervolg!
(Volgt u ‘m nog?)
